Aρχαιότητα και Ερωτισμός

I Don’t Care About The Concept

 
The original chair by Allen Jones, 1969



Τη δεκαετία του ’50 και για τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια οι λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες ή αναφέρονταν σε αυτές, αφορούσαν στην πλειοψηφία τους τα παιδιά, την ευχαρίστηση του συντρόφου και συνταγές μαγειρικής. Όλοι ένιωθαν και θεωρούσαν πως η γυναίκα είναι διαφορετική σε σχέση με τον άντρα, ασχέτως των δικαιωμάτων της. Η φωνή της παράδοσης και οι στοχασμοί του Freud τις έμαθαν να μην επιθυμούν τίποτα παραπάνω από το να είναι περήφανες και ευχαριστημένες με τη θηλυκότητά τους. Όφειλαν να μάθουν πως θα τυλίξουν έναν άντρα και θα τον κρατήσουν και στη συνέχεια πως θα καταφέρουν να είναι σωστές νοικοκυρές, σωστές στα συζυγικά τους καθήκοντα και σωστές μανάδες.

Η Bettie Friedan διατυπώνοντας τα λεγόμενα ενός ψυχιάτρου στη συμβουλευτική κλινική γάμων Margaret Sanger, αναφέρει πως το αποτέλεσμα ήταν να “μετατρέψουμε τις γυναίκες σε πλάσματα του σεξ. Δεν έχουν άλλη ταυτότητα πέραν της μητρικής και της συζυγικής.”

Η ιδέα της διάκρισης μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού έχουν ως αφετηρία την πρόθεση στοχευμένων κατηγοριών, όπως μυαλό/σώμα, πολιτισμός/φύση, πνεύμα/ύλη, που ταυτόχρονα συνδέονται με το δίπτυχο των δύο φύλων. Ο άντρας λοιπόν είναι το μυαλό και αντιπροσωπεύει τον πολιτισμό· η γυναίκα πάλι, είναι το σώμα και αναπαριστά τη φύση. Αυτή η έμφυλη ανισότητα αποτελεί μια θεμελιώδη διαφοροποίηση που θέτει τις παραμέτρους για τις αντίστοιχες κοινωνικές τοποθετήσεις ανδρών και γυναικών. Ο Αριστοτέλης παραδεχόταν την ανισότητα των δύο φύλων και υποστήριξε την άποψη ότι “το θηλυκό είναι θηλυκό, επειδη υπολείπεται ορισμένων ιδιοτήτων. Θα πρέπει να θεωρήσουμε τη γυναικεία φύση προσβεβλημένη με φυσικό ελάττωμα”. Ενώ πάλι ο Θωμάς ο Ακινάτης βλέπει τη γυναίκα σαν ‘ατελή άνθρωπο’ και σαν ‘νόθο αρσενικό’.

Η διάκριση βιολογικού και κοινωνικού φύλου και η τάση του εγγενή ανδροκεντρισμού εντοπίζεται ως βασικός στόχος στη φεμινιστική ανάλυση τη δεκαετία του ‘70. Οι φεμινίστριες αναγνώρισαν ως κύρια πηγή της γυναικείας υποταγής τις αντιληπτές βιολογικές διαφορές μεταξύ των φύλων και τις φυλετικές ιδεολογίες, οι οποίες υποστηρίζονται από δυϊστικά παραδείγματα που έχουν εκφραστεί από τους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, του Διαφωτισμού και πέρα. Για τη Rosi Braidotti το θεωρητικό πλαίσιο της σεξουαλικής διαφοράς εστιάζει κυρίως στους τρόπους που ορίζεται συμβολικά η υπεροχή του αρσενικού. “Η γυναίκα έχει μετρηθεί και κριθεί με βάση το πρότυπο του ανθρώπου, το βασικό ανθρώπινο υποκείμενο. Η βιολογική απόκλιση από το αρσενικό πρότυπο σηματοδοτεί τις γυναίκες ως βιολογικά (και ως εκ τούτου ‘φυσικά’) κατώτερες, ως θύματα μιας παθολογικής φυσιολογίας.”

Παρακολουθώντας λοιπόν παράλληλα το παγκόσμιο τοπίο της σύγχρονης τέχνης, αξίζει να σημειωθεί πως θα ήταν αγνώριστο χωρίς την κριτική παρέμβαση της φεμινιστικής ταυτότητας τόσο στη θεωρία όσο και στην πρακτική της σύγχρονης τέχνης. Το γυναικειο σώμα εμφανίζεται ως σύμβολο κάλλους, σαν αντικείμενο πόθου και σεξουαλικής απελευθέρωσης και ορισμένες φορές παρουσιάζεται με έναν προσβλητικό/σεξιστικο τρόπο που είναι αποκλειστικά προϊόν κοινωνικής κατασκευής.

Με το σαρκαστικό σκεπτικό του Marcel Duchamp, ότι τα πάντα μπορεί να είναι τέχνη, κι ενώ οι περισσότεροι σατιρίζουν τον καταναλωτισμό και το χαμηλό επίπεδο αντίληψης της τέχνης, ο Allen Jones ένας από τους αντιπροσώπους του Pop Art κινήματος στη Μεγάλη Βρετανία, εκφράζει με τα έργα του μια σεξουαλική ελευθερία και έναν κυνικό παραλογισμό της μοντέρνας ζωής. Επί της ουσίας μοιάζει να γελοιοποιεί τα “porno chic” γλυπτά του ενώ συγχρόνως εκφράζεται μια ερωτική επιθυμία και μια σεξουαλική υποβάθμιση. Γυναίκες μεταμορφωμένες σε ανθρώπινα έπιπλα βρίσκουν αντήχηση στα λόγια του Foucault που υποστηρίζει ότι “τα ανθρώπινα όντα μετασχηματίζονται σε υποκείμενα…”. Από τη δική του σκοπιά, ο Jeff Gord αναφέρει χαρακτηριστικά “πάντα μου άρεσε η σκέψη να χρησιμοποιήσω τη γυναίκα σαν έπιπλο… Εικάζω πως η σκέψη αυτή βασίζεται στον να έχεις ένα τόσο δυναμικά σεξουαλικό υποκείμενο υπό έλεγχο.”

Οι Φουκοϊκές αντιλήψεις προβάλλουν ως βασικό επιχείρημα ότι η εξουσία είναι σχέση, ασκείται δε πρωτίστως στα σώματα των ανθρώπων. Στο Beyond Structuralism and Hermeneutics, ο Foucault μελετά εκτενώς το “ζήτημα του σώματος και το πώς αυτό γίνεται αντικείμενο εξουσίας, αλλά και τις τεχνικές που χαρακτηρίζουν τις νεωτερικές κοινωνίες οι οποίες αφορούν τη χειραγώγηση, την επιτήρηση και τον έλεγχο των σωμάτων, δηλαδή τους πειθαρχικούς μηχανισμούς οι οποίοι μετασχηματίζουν το ανθρώπινο σώμα και το κανονικοποιούν“.

Στην πραγματικότητα, το συμβολικό αποτελεί μια μεταβλητή που επιδρά και θέτει όρια στην ασύμμετρη σχέση ανδρών και γυναικών, εντοπίζοντας επιρροές από κάθε υπαρκτές κοινωνικές και πρακτικές σχέσεις, με τη σεξουαλική διαφορά ως θεμελιώδη, και παραμένοντας ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα ζητηματα του σημερα.

Και τρανή απόδειξη ότι μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το περιοδικό TIME που θεώρει πως ο όρος φεμινισμός[1] θα έπρεπε να εμπεριέχεται στη λίστα των λέξεων που θα πρέπει να απαγορευτούν το 2015.

[1] feminist: You have nothing against feminism itself, but when did it become a thing that every celebrity had to state their position on whether this word applies to them, like some politician declaring a party? Let’s stick to the issues and quit throwing this label around like ticker tape at a Susan B. Anthony parade.


( http://www.nostimonimar.gr/i-dont-care-about-the-concept/)

 

Μία (1) δραχμή ήταν το ημερομίσθιο ενος εργάτη στην Αθήνα της κλασικης εποχης

 

Μπορεί η λαϊκή ρήση να αναφέρει το επάγγελμα της πόρνης ως το αρχαιότερο στον κόσμο, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι οι πρώτες "πόρνες" δεν ήταν γυναίκες, αλλά άνδρες.

Εμμέσως πλην σαφώς ο Ομηρος στην Ιλιάδα καθιστά σαφές ότι οι πλούσιες γυναίκες είχαν την ελευθερία να "αγοράσουν" κάποιον από τους αυλικούς, προκειμένου να περάσουν οι ίδιες καλά. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Πηνελόπης, η οποία είχε δεκάδες αυλικούς, ώστε να την υπηρετούν όσα χρόνια έλειπε ο Οδυσσέας. Παραθέτω το κείμενο για τις "ανάγκες" της εν λόγω Βασίλισσας.

«Τα 20 χρόνια της απουσίας του Οδυσσέα, η Πηνελόπη, μόνη, όμορφη και βασίλισσα καθώς ήταν, προσέλκυσε πολλούς ευγενείς μνηστήρες που επιθυμούσαν να την παντρευτούν και να ανακηρυχθούν άρχοντες της Ιθάκης. Στην αρχή, η Πηνελόπη τους αγνοούσε, όταν όμως οι μνηστήρες άρχισαν να την πιέζουν, αναγκάστηκε να δηλώσει ότι θα διαλέξει έναν από αυτούς, όταν θα τελειώσει το σάβανο που έπλεκε για τον πεθερό της Λαέρτη. Η Πηνελόπη, που δεν επιθυμούσε βέβαια να ξαναπαντρευτεί, έπλεκε το σάβανο την ημέρα και το ξήλωνε την νύχτα. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, κατά τα οποία οι μνηστήρες έτρωγαν και λεηλατούσαν την περιουσία του Οδυσσέα, μέχρι που κάποια υπηρέτρια την πρόδωσε. Τότε πάλι αναγκάστηκε να ανακηρύξει αγώνα τοξοβολίας, για να παντρευτεί τον νικητή. Εκείνη όμως ήταν και η στιγμή που επέστρεψε ο Οδυσσέας, φόνευσε τους μνηστήρες και ξανακέρδισε τη συζυγική του ακεραιότητα».

Το γεγονός ότι αναφέρεται ως πιστή έχει να κάνει εν μέρει με την επιλογή της να μην ξαναπαντρευτεί κάποιον από τους προαναφερθέντες. Η επιλογή του Οδυσσέα ωστόσο να τους φονεύσει με την επιστροφή του στην Ιθάκη, αποδεικνύει και αναδεικνύει τις "πομπές" της Πηνελόπης. Οι αυλικοί έπαιζαν το ρόλο του υπηρέτη, που είχε και την "υποχρέωση" να ικανοποιεί την κάθε Βασίλισσα. Οπότε προφανώς οι πρώτοι "πόρνοι" (ποιητική αδεία) ήταν άνδρες.

Υ.Σ: Υπάρχει και η περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για την οποία θα επανέλθω αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει.

 

Ο Μ. Αλεξανδρος ηταν μεγαλος σκιστης παντως... Φημες οτι εσκιζε ο,τι εβρισκε μπροστα του ομως, δε μπορουν να επιβεβαιωθουν.

 

Χεχε, μεγάλος μπήχτης, αλλά από την πίσω πόρτα! Το επιβεβαιώνει και η ύπαρξη του "συνοδοιπόρου" του, Ηφαιστίωνα.


«Ο πατέρας του Αλεξάνδρου ήταν τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από αυτόν. Ο Φίλιππος διασκέδαζε με γυναίκες του λαού, με εταίρες ή και αιχμάλωτες ακόμη. Η αντίδραση του Αλεξάνδρου στο θέμα αυτό εκδηλώθηκε έμμεσα, σε όλα τα χρόνια της εφηβείας του με την πλήρη αδιαφορία του προς το γυναικείο φύλο. Η αδιαφορία του για τις γυναίκες ανησύχησε τους γονείς του, οι οποίοι αποφάσισαν να του στείλουν στον κοιτώνα του, την όμορφη Θεσσαλή εταίρα Καλλιξένη. Τότε ο Αλέξανδρος ήταν 17 ετών. Τα θέλγητρα της όμως δεν συγκίνησαν τον Αλέξανδρο, που την έδιωξε ύστερα από κάποιο διάστημα.

Η συμπεριφορά του αυτή, δηλ. η έλλειψη ενδιαφέροντος για τις γυναίκες, δεν οφειλόταν στην προτίμηση του προς τους άνδρες, που ήταν συνηθισμένο φαινόμενο της εποχής, αλλά πρέπει να εξηγηθεί από την καθυστερημένη του ανάπτυξη, από τη μυστικιστική του ιδέα για τον υψηλό προορισμό του και από το ζωηρό ενδιαφέρον του για τις πολυάριθμες σωματικές και πνευματικές ασχολίες. Πίστευε πως δεν είχε πολύ καιρό για να παραδοθεί στην ακολασία μπροστά σε όλα όσα είχε να μάθει και να κάνει».

Ητοι, εμμέσως πλην σαφώς, αλλαξοκωλιές.

Πηγή: http://kourdistoportocali.com/post/37950/alexander

 

Απο τις γνησιες ιστορικες πηγες δεν προκυπτει οτι πηδιοταν με τον Ηφαιστιωνα.

 

@Gotham

Δεν πηδιότανε, τον πήδαγε ο Ηφαιστίωνας.

 

Ε καλά πως κάνεις έτσι κι εσύ  

 

Αποδειξεις δε βλεπω...

 

@Gotham

Yπήρχαν τότε sex tapes ;;  

 

Just a tip: κανάλια, βλογκ και λοιπά βλακίστατα σαιτ π.χ έλληνες ερχόμαστε ΔΕΝ θεωρούνται αξιόπιστες πηγές. Το ίδιο ισχύει και για χιπστεράδικα σαιτ που ντε κ καλά θέλουν να αναγάγουν όλους τους αρχαίους ημών σε λούγκρες. Σορρυ παίδες, αλλά γαμούσαν γενικώς...

Eπειδή ο Αλέξανδρος έκανε hi5 με τον Ηφαιστίωνα ή απλά ένα tap tap φιλικό στην πλάτη αφού πολεμούσαν χρόνια μαζί δεν σημαίνει πως αλληλοπηδιόσαντε.

 

...σωστό, αλλά από αυτά που είχα δει τότε που έπαιζα ομαδικό άθλημα, δεν το αποκλείει κιόλα