And it's Time Time Time...

Θυμάμαι που είχα ακούσει από κάτι επιστήμονες στην τηλεόραση την θεωρία της μιας διάστασης, εκείνη του χωροχρόνου. Δηλαδή, πέρα από τις γνωστές μάλλον θεωρίες περί πολλαπλών διαστάσεων σε αριθμό πάνω από τρεις, η συγκεκριμένη υποστήριζε ότι υπάρχει μόνο μία διάσταση που περιλαμβάνει το χώρο και τον χρόνο σαν ενιαίο μέγεθος αλλά η νοητική μας ικανότητα αδυνατεί να την αντιληφθεί ως είναι και έτσι την διαχωρίζει σε εκείνη του χρόνου και του χώρου. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι πνευματικές εμπειρίες που έχει τύχει να ακούσω και να διαβάσω για αυτές γενικά (βλέπε Allan Watts) παρουσιάζουν το αίσθημα της απουσίας του χρόνου σαν μέγεθος και επίσης σκεφτεί ότι ο νηματοθέτης έχει δίκιο προς τον ρόλο των θρησκειών που εκμεταλλεύονται τον χρόνο για χάρη της εξουσίας τότε βλέπει ότι κάτι δε κολλάει στην ιστορία, αλλά τι να πει κανείς ; θυμήθηκα τώρα κάτι που είχα διαβάσει και πάω να το βρω.

«Κάποτε πάλι το συνηθισμένο σκηνικό γκρεμίζεται. Τον πιο πολύ χρόνο επαναλαμβάνεται μ’ ευκολία ο ίδιος ρυθμός του κύκλου: αφύπνιση, συγκοινωνία τεσσάρων ωρών (σμ.μ. καλό ε  , μεσημεριανό φαγητό, συγκοινωνία, εργασία τεσσάρων ωρών, δείπνο, ύπνος, όλα τούτα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο. Αλλά κάποτε εμφανίζεται ένα «γιατί» και αρχίζει το ξεκίνημα μίας πλήξης που οδηγεί στην κούραση. […]

Ο χρόνος μας δείχνει την ανοχή του, την κάθε μέρα που περνά σε μια ζωή δίχως φως. Άλλα κάποια στιγμή θα πρέπει να τον ανεχτούμε και να τον αντέξουμε και εμείς. Η ζωή μας περνά με το μέλλον: το «αύριο», το «ύστερα», το «όταν θα έχεις την ευκαιρία», το «θα αντιληφθείς με τον καιρό». Κι εφόσον υπάρχει ο θάνατος όλα τούτα είναι παράξενα. Όμως έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος ανακαλύπτει ή λέει πως είναι τριάντα χρονών. Αναγνωρίζει την νεαρή του ηλικία αλλά ταυτόχρονα κάνει σύγκριση ανάμεσα σε αυτόν και στο χρόνο. Παίρνει κάποια θέση μέσα του. Διαπιστώνει πως βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και αναγνωρίζει πως είναι υποχρεωμένος να τη διαβεί. Είναι αιχμάλωτος του χρόνου και με τρόμο βλέπει στην όψη του χρόνου τον πιο σκληρό εχθρό. Πάντα αύριο, ποθούσε το αύριο, ενώ θα έπρεπε με όλη του την ύπαρξη να μην το θέλει. Είναι αυτή η εξέγερση της σάρκας που συνιστά τον παραλογισμό [1].

[1]. Αλλά όχι στην κυριολεξία. Δεν πρόκειται για έναν ορισμό, πρόκειται για απαρίθμηση συναισθημάτων που μπορούν να γίνουν δεκτά από το παράλογο. Όμως με το τέλος της απαρίθμησης δεν εξαντλείται το παράλογο.»
Κομμάτι από το βιβλίο του ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
Ο μύθος του Σίσυφου, δοκίμια πάνω στο παράλογο. Μετάφραση: Ελένη Καλκάνη. Εκδοτικός οίκος : Ν.Δαμιανού (να έγραφε και χρονολογία έκδοσης καλά θα ταν ).

 

@Lost hours ,αγαπητέ,νομίζω ότι ακόμα και αν θέσουμε το θέμα στον χώρο των τεσσάρων ή περισσοτέρων διαστάσεων,δεν αναιρείται η πολιτισμική κατάτμηση του χρόνου ως προϊόν παραγωγής -κατανάλωσης,η θρησκευτική αντιληπτική του υπόσταση και η κυριαρχία του χώρου επί του χρόνου όσον αφορά την φιλοσοφικό-κοινωνική κατασκευή,ίσως κάποια μέρα πχ. να μην παίρνουμε ποτέ σύνταξη,ήδη προλαβαίνουμε δε προλαβαίνουμε.

Κατανοώ ότι αν πάνω στον Αϊνστάιν ή τις θεωρίες των Χορδών εμποτίσουμε ένα μείγμα με ολίγον Allan Watts και κάμποσο Timothy Leary,παίρνουμε ασφαλιστικά μέτρα για την κρίση των τριάντα,εντούτοις αυτό εγγράφεται χρονικά και μπορεί κανείς να έχει ψυχοεκδηλωτικά μόνιμα ενεργή, την ίδια κρίση, πολύ πιο πέρα των τριάντα,ελλοχεύει ο κίνδυνος η κρίση να μην γίνει καν αντιληπτή ή όταν θα εχει πια μόνο ιστορική αξία.Η πείρα λέει είναι μια χτένα που σου δίνει η ζωή όταν έχεις μείνει καραφλός.


And then one day you find
Ten years have got behind you
No one told you when to run
You missed the starting gun

 

H σκηνή του εφιάλτη με τα ρολόγια από τις Άγριες Φράουλες του Ingmar Bergman.

Ο χρόνος είναι το άλλο όνομα του θανάτου; Ή ο θάνατος είναι η απώλεια του χρόνου;

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

Ο χρόνος παραμορφώθηκε.
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις που θα με βρεις.
Εγώ ο φόβος. Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου.
Εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής. ​

Είμαι ενοχική.
Ο χρόνος λειτουργεί αγχωτικά.
Το "τώρα" συσχετίζεται με το πού βρίσκομαι.
Πάντοτε επιθυμώ να είμαι αλλού.
Η μνήμη όλο και κάπου θα φανεί χρήσιμη.
Κι η ελπίδα, ίσως.
Αλλά ο χρόνος δεν μου φτάνει.
​

 

Να λυπάσαι του εραστές,
που στο ψηλό το δώμα ανεβαίνουν,
στρώμα και φώτα χαμηλά τους περιμένουν,
και από τις ζωές τους ξεμπαρκάρουν.
Τα βαθιά κύματα της νύχτας
στο παράθυρο παφλάζουν.

Ο χρόνος γλιστράει και χάνεται
σαν τη στεριά από καράβι.
Το φεγγάρι,ο ίδιος τους ο θάνατος,
ακόλουθος τους,ψυχρός,
ψυχρά και τα σκεπάσματα.
Να λυπάσαι τους εραστές,ανέστιοι,
πλανήτες,δίχως τόπο,δίχως προορισμό.

Οι Εραστές-Carol Ann Duffy
Μτφρ:Θάλεια Μελλη-Χωλλ

 

Αναρωτιέμαι.... ποια η σχέση του χρόνου με τον πόνο και τον τόπο; Γιατί είναι διαφορετική η αντίληψη που έχουμε γι΄αυτόν;

Χμ... αυτό μου θυμίζει το ερώτημα με τη λάμπα, αν δηλαδή δίνει φως ή αν ρουφάει το σκοτάδι...

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...



...as Time goes by

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

I mean, if you gotta care for one day, man.
I don't mean, if you,
say maybe you wanna care for 365 days, right?
You ain't got 365 days.
You got it for one day, man.
Well I tell you that one day man,
better be your life
because you know you could say
oh man you could cry about the other 364
but you're gonna lose that one day man,
and that's all you got.
You gotta call that love, man.
That's what it is, man.
If you got it today
you don't wear it tomorrow, man.
Cause you don't need it.
Cause as a matter of fact,
as we discovered on the train,
tomorrow never happens, man.
It's all the same fucking day.
So you gotta,
when you wanna hold somebody,
you gotta hold 'im like it's the last minute of your life baby,
you gotta hold him...
'cause some day, some weight, it's gonna come on your shoulders babe,
it's gonna feel too heavy,
it's gonna weigh on you,
it's gonna feel just like a ball.....and a chain.....
​

Θέλω να σκέφτομαι έτσι στο εξής.
Aυτοσχεδιασμός της Joplin σε συναυλία της,
στο κομμάτι Ball and Chain. ​

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

 

Time-Rene Magritte

 


Well, it's about time for the rising sun
It's about time that the deed was done
A better day's coming, that's the thing I know
You and me, brother, we can make it so

And it's about time for the wars to cease
And it's about time for the cause of peace
Because we'd better find the world when the son has grown
You and me, brother, we can overcome
We can overcome

 

Απ' τα πολυαγαπημένα μου κρίνα...

 

Φτιάχνω τραγούδι όσα δε θέλω να ξεχάσω
κι άμα γουστάρεις όσα πω θα σε κεράσω
κάτι απ' αυτά που η μοναξιά μου 'φερε δώρο
να 'χω για πάντα υπό έναν όρο
να πω σ' όλους όσους φτάσαν στα όριά τους
να μη φοβούνται να χαρούν τη μοναξιά τους
κι αν τους πονάει δεν μπορώ να σταματήσω
ήτανε φίλε μου λοιπόν να μην αρχίσω
Ημέρα πρώτη, δεν έχω καταλάβει ακόμα
τα' χω χαμένα μου 'χει μουδιάσει το σώμα
κοιτάω τους τοίχους τα φώτα αναβοσβήνω
νομίζω δε θ' αντέξω, δε θα μείνω
για πολύ μες στης σιωπής το παράξενο παιχνίδι
λαθρεπιβάτης κι η ψυχή μου στο ταξίδι
Δεύτερη μέρα, χαίρομαι ήλιε μου σε βλέπω πάλι
μεγάλη ζάλη, χάιδεψέ με στο κεφάλι
Σα να κατάφερα κάτι πες μου έτσι δεν είναι
μη φύγεις γρήγορα απόψε αν θέλεις μείνε
μα να σου πάλι το σκοτάδι δε θ' ανάψω το φως
θα περιμένω να μου 'πει ότι έρχεσαι ο ουρανός

Σκοτάδι νίκησα όσες έστειλες φοβέρες
ήμουν εγώ για οκτώ ημέρες

Τρίτη μέρα, πονάω ακόμα πιο πολύ
το δωμάτιο που αγαπούσα τώρα γίνεται κελί
και δίπλα στα δεσμά μου κρατάω σφιχτά κοντά μου
όσα γλυτώσαν στο σκοτάδι όνειρά μου
και φεύγει ο φόβος και σε φλερτάρω μοναξιά μου
λες να ήρθε η σειρά μου
Την άλλη μέρα έτσι απλά υπάρχω
κι απλά με νιώθω κι αν τύχη θα 'χω
θα δω για πέμπτη φορά δίπλα μου μόνο μια σκιά
χωρίς ν' αλλάξουμε όσο υπάρχει η μέρα μιλιά
Ναι, κάπως έτσι συνάντησα την έκτη μέρα
και ξανακούω να μου σφυρίζεις πάλι απ' έξω αέρα
Δεν ξέρω όμως ακόμα μέχρι πού θα με πάει
νιώθω κάτι εδώ μέσα ακόμα πως με κοιτάει
Εφτά ημέρες ανάσα μου κι ακόμα το παλεύεις
δειλά υπάρχεις, μα δε ζηλεύεις
Κι έτσι που λες άντεξα κι άλλο
ήταν απλά ένα μονοπάτι που μου φάνταζε μεγάλο

Σκοτάδι νίκησα όσες έστειλες φοβέρες
Ήμουν εγώ για οκτώ ημέρες.​