And it's Time Time Time...

Απάντηση: And it's Time Time Time...

 

Τώρα με βάση τα όσα έχουν ήδη γραφτεί, το νήμα αυτό ή δεν θα έπρεπε να είναι στο sex and relationships ή εγώ είμαι αλλού γι' αλλού. Τέλος πάντων επειδή τέτοιες ημέρες δεν μου πάει να ασχοληθώ με διάφορες διαστροφούλες, αν και καθόλου μα καθόλου οπαδός της "επικρατούσας" θρησκείας, είπα να ασχοληθώ με λίγη φιλοσοφία [Παρέμβαση: Εμένα γιατί αυτή η έκφραση στο Σύνταγμά μας μου φαίνεται σαν τρόπος έκφρασης κάποιας κατάστασης που δεν έχει τελεσιδικήσει, αλλά μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευση; Μήπως το "ορθόδοξον" θα ήταν "επικρατήσασα" ή κάτι τέτοιο;].

Με τη βοήθεια της "Εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου" θα αναφερθώ πολύ σύντομα στις απόψεις των Ορφικών για το χρόνο, τον οποίο ταύτισαν αλληγορικά με τον Κρόνο. Με την αναφορά στους γεννήτορες του Κρόνου, Ουρανό και Γαία εξήγησαν ότι η έννοια του χρόνου γεννήθηκε μαζί με τον υλικό κόσμο - δηλαδή ο χρόνος σαν φυσικό μέγεθος λαμβάνει υπόσταση μόνο με την ύπαρξη του φυσικού κόσμου. Είναι κάτι που παραδέχεται και η σημερινή Κοσμολογία, που δέχεται ότι ο χρόνος δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς να προσμετρηθεί το υλικό σύμπαν, η ύπαρξή του και τα φαινόμενα που εκτυλίσσονται σε αυτό.

Από εκεί και πέρα οι Ορφικοί Ύμνοι προσδίδουν στο χρόνο παγκόσμια ισχύ αφού υπάρχει σε όλα τα μέρη του σύμπαντος. Έτσι μέσω του ζεύγους Κρόνου/Χρόνου και Ρέας/Γης προήλθαν όλα τα δημιουργήματα τα οποία είναι "μικρότερα" των γεννητόρων τους. Δηλαδή μετά την αρχική εμφάνιση του κόσμου με την οποία εμφανίστηκε ταυτόχρονα και ο χρόνος, κάθε νέο δημιούργημα προέρχεται από το χρόνο, νοείται δηλαδή γεννώμενο με το χρόνο και έχει υπόσταση, επειδή αυτή μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά.

Επιπλέον γίνονται αναφορές και στο ότι κάθε ύπαρξη έχει μια χρονική αρχή και ένα χρονικό τέλος, αφού χωρίς αυτά τα όρια δεν νοείται η έννοια της "ύπαρξης". Ενώ όμως συνεχώς στον κόσμο λαμβάνει χώρα μια συνεχής γέννηση νέων υπάρξεων, αυτές αναλώσκονται από το χρόνο μέχρι πλήρους φθοράς, οπότε ο χρόνος δεν παύει ποτέ να υπάρχει και φυσικά δεν ελαττώνεται, αλλά με βάση αυτές τις ιδιότητες μπορεί να δημιουργεί συνεχώς νέες υπάρξεις. Και έτσι έμμεσα "αποδεικνύεται" η αφθαρσία και το άπειρα μεγάλο μέγεθος του χρόνου.

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια... (αυτό για όσους κούρασα!).

 

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς, Ντομένικα
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Domenica

Πέρασε η ώρα μα δεν φάνηκες
άχρηστα ρολόγια που μου χάριζες
Πέρασε η ώρα πέρασες κι εσύ
Πουλάκι που τρομάζει πριν έρθει η βροχή

Άχρηστα τραγούδια που μαράθηκαν
άχρηστα ρολόγια που σταμάτησαν

Πέρασε η ώρα μα δεν φάνηκες
άχρηστα ρολόγια που μου χάριζες
Πέρασε η ώρα πέρασες κι εσύ
Πουλάκι του χειμώνα μες' την άνοιξη

Άχρηστα τραγούδια που μαράθηκαν
άχρηστα ρολόγια που σταμάτησαν.​

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

there are no trains that leave from the maze
my only chance was a ship to escape
if you are the light house in the storm
I'll be the ship with a thousand dead souls
how long will they believe in a light so dim
down in the gallows the darkness glows
it was hard to see in the hearts of them
if you see a light call down below
I'll be moving and sorting out our fears
how long will we believe in a light so dim
cause time is all we have so make the time
throw down the line I'll see to climb
if it's held close it may just work
if you are the light house in the storm
I'll be the ship filled with a thousand dead souls
and time is all we have
so take the time
to make the time and
make time to
take the time ​

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

So I draw my secrets - a flame so sweet
And I loose my breath - in those crystal eyes
How time flies – and how things turn
A change of winds - a stroke of wings
And a pain so grave - only gods can touch
How time dies – and how it hurts
So I draw my secrets – secrets so sweet
And I loose my faith - in those dimlit eyes
How time flies - and how it burns​

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

 ​

 

Απάντηση: And it's Time Time Time...

Χρόνος, ενέργεια, πληροφορία, μάζα, εντροπία...
Όλα τα ίδια είναι...
Πιάστε τα απ' όπου σας βολεύει...
Α, και μην ξεχνάτε ποιες κουφαλιτσες είναι οι φορείς της εντροπίας...
Τα έμβια βρε, εμείς...
Καθόλου off topic...
Kαταλαβαίνετε....

 

κοντα στη χαραυγη της δευτερης δεκαετιας μου
στιγμες απο το "περασα" της δημουλα να μετρα το Χρονο καρε-καρε
και τις "αποσκευες" ως σημεια αναγνωρισεως και επανεκκινησης
αυτογνωσιας

περπατω και "χαραζει"
Αποφασιζω και "χαραζει"
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

υπηρξα περιεργη και μελετηρη
ξερω απ ολα.λιγο απ ολα
τα ονοματα των λουλουδιων οταν μαραινονται
ποτε πρασινιζουν οι λεξεις και ποτε κρυωνουμε.
ποσο ευκολα γυριζει η κλειδαρια των αισθηματων μ ενα οποιοδηποτε κλειδι της λησμονιας
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

περασα μερες με βροχη
ενταθηκα πισω απ αυτο
το συρματοπλεγμα το υδατινο
υπομονετικα κι απαρατηρητα
οπως ο πονος των δεντρων
οταν το υστατο φυλλο τους φευγει
κι οπως ο φοβος των γενναιων
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

περασα απο κηπους,σταθηκα σε συντριβανια
και ειδα πολλα αγγελακια να γελουν σε αθεατα αιτια χαρας
και μικρους ερωτιδεις,καυχησιαρηδες
τα τεντωμενα τοξα τους
βγηκανε μισοφεγγαρο σε νυχτες μου και ρεμβασα
ειδα πολλα και ωραια Ονειρα
και ειδα να ξεχνιεμαι
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

περπατησα πολυ στα αισθηματα
τα δικα μου και των αλλων
κι εμενε παντα Χωρος αναμεσα τους
να περασει ο πλατυς Χρονος
περασα απο ταχυδρομεια και ξαναπερασα
Εγραψα γραμματα και ξαναεγραψα
και στο θεο της απαντησεως προσευχηθηκα ακοπα
Ελαβα καρτες συντομες:
εγκαρδιο αποχαιρετιστηριο απο τη θεσσαλονικη
και κατι χαιρετισματα
απο το Λευκο της Πυργο,εν τελει
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

Μιλησα πολυ.στους ανθρωπους,
στους φανοστατες,στις φωτογραφιες..
και πολυ στις αλυσιδες
εμαθα να διαβαζω χερια και να χανω χερια
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

κι απο τη προσοχη μου μεσα εχασα
κι απ την απροσεξια μου.
φοβηθηκα τη μοναξια
και φανταστηκα Ανθρωπους
τους ειδα να Πεφτουν
απ το χερι μιας ησυχης σκονης
που διετρεχε μια ηλιαχτιδα
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

Επιασα φωτια και σιγοκαηκα
και δεν μου λειψε ουτε των φεγγαριων η πειρα
η χαση τους πανω απο θαλασσες κι απο ματια
σκοτεινη,με ακονισε
οχι,δεν ειμαι λυπημενη

Οσο μπορεσα,εφερα αντισταση σ αυτο το ποταμι
οταν ειχε νερο πολυ,να μη με παρει
κι οσο ηταν δυνατο φανταστηκα νερο
στα ξεροποταμα
και παρασυρθηκα.

οχι δεν ειμαι λυπημενη
σε σωστη ωρα "χαραζει"

 

Είμαι σίγουρος ότι ήδη "κυκλοφορεί" εδώ μέσα αυτό το κείμενο του Mario de Andrade...Ώριμος, ομολογώ ότι σίγουρα δεν είμαι για την ηλικία μου...Αλλά σπαταλώντας τον πολύ η λίγο χρόνο που έχω ακόμη στην διάθεση μου...Σίγουρα δεν θα ωριμάσω ποτέ...Γιατί αν μη τι άλλο κανείς δεν είναι αιώνιος και κανείς δεν ξέρει τι του φυλάσσει όχι μόνο το "αύριο"...αλλά και το επόμενο λεπτό...

Ο χρόνος χρήμα δεν είναι...Αλλά είναι σίγουρα πολύτιμος...Και πίσω δεν γυρίζει...Και αν υπάρχει ένα μονάχα "σκληρό νόμισμα" στην οικονομία της ύπαρξης μας...Εκείνο είναι ο χρόνος...Που δεν μας ανήκει...Αλλά είναι δανεικός...Άλλοι έχουν τις "τσέπες" πιο γεμάτες, άλλοι λιγότερο...Και αν κατάφερνα πριν ψοφήσω, να κάνω έστω κι ένα από εκείνα που θα "έπρεπε", να κάνει ένας αληθινά ώριμος άνθρωπος...Θα θεωρούσα ότι το πέρασμα μου από αυτή την πέτρα που αιωρείται στην απεραντοσύνη...θα είχε ένα κάποιο νόημα...

Αλλά πρέπει κάποιες φορές να σου κάνουν ξανά "επίσκεψη" τα αληθινά προβλήματα...Να κάνεις τεράστια λάθη...Για να καταλάβεις...Να καταλάβεις τι έχει αξία...για τι να "πολεμήσεις"...για ποιους λόγους να λυπηθείς και για ποιους να χαμογελάσεις...Πότε να σηκώσεις τα μανίκια...και πότε να κατεβάσεις τα χέρια...Αλλά ποτέ το κεφάλι...Όλα πληρώνονται και όλα κερδίζονται, κοιτώντας στα μάτια...Πάντα...

Ο χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά την χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο. – Συζητούν μετά κόπου για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται. Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση: Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους.
Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στην ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.
Ανθρώπους τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής δίδαξαν το πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνον η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν.
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ.

( Mario de Andrade )

 

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία,
για ποιο πανάρχαιο σφάλμα!
Βράδιαζε.
Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα.
Ένα αύριο που άργησε, ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.

( Τάσος Λειβαδίτης )

-----------------------------------------------------------------

Χρονοκύκλωμα

Τη μέρα που ανακαλύφτηκε ο χρόνος, οι άνθρωποι
κούρδισαν τα ρολόγια κι άρχισαν να τον κυνηγούν.
Κι αποτιμήθηκε σε ψήγματα καταστροφής κι απόχτησε αξία
μυθικών πτηνών και χάθηκε απ’ τον κόσμο η άνεση κι ο δισταγμός
και κανένας δεν εξουσίαζε το προσκεφάλι του
και δεν υπήρχε έστω και λίγος χρόνος για χαρά ή για λύπηση.
Μόνο σαν τροχοπεδούσε ο Μέγας Χρονοκράτορας, έτρεχες να
φωλιάσεις στη μασχάλη του, να κλείσεις τα μάτια και να μεταμφιεστείς.

( Κλείτος Κύρου )