And it's Time Time Time...

...time is all we have so take the time
to make the time and make time to take the time...

 

κομματαρα!!!!!!!

 

Και κατά τα δικά μας:
Οι καιροί ου μενετοί. Θουκυδίδης

 

"...Ο χρόνος έχει την δική του ιστορία.Και δεν είναι λιγότερο αιματηρή απο την ιστορία του χώρου.Δεν είναι τυχαίο οτι μία απο τις δύο βίες είναι η χρονική.
Ο χώρος άλλωστε δεν λατρεύτηκε ποτέ ολοκληρωτικά όπως ο χρόνος,σαν θεός.Υπήρξαν βέβαια χώροι λατρείας, ιεροί βράχοι, ιερά σπήλαια, Άγιοι Τόποι, αγιασμένα ποτάμια, ευλογημένα κτίσματα. Αλλά ποτέ χώρος- Θεός.Μόνο θεοί που συν-χωρούν.
Ο χρόνος δεν συγχωρεί. Ο χρόνος τρώει τα παιδιά του.Με μερικούς μακροθυμεί, με άλλους είναι πιό αμείλικτος.Κανέναν δεν συγχωρεί για πάντα, ούτε για τα πάντα.
Ο χρόνος έχει μοιραστεί με τον χώρο τα αίτια των πολεμων. Εχουν διανείμει μεταξύ τους τα σφάγια και το αίμα των ανθρώπων.Ομως, πολλά απο τα λάφυρα και τ'αποτυπώματα των μαχών που είναι κατ'επίφαση τοπικά ,στην πραγματικότητα είναι προσδιορισμένα από τον χρόνο.
Είναι τόπος η Ανατολή και η Δύση; Η Εσπερία; Ο άλλος κόσμος, ο Άδης; Το Επέκεινα; Στη δουλειά από που πάμε; Οι διακοπές που πέφτουν; Σε τόπο πάμε για καφέ;
Του διαόλου η μάνα που ακριβώς εντοπίζεται;
Είναι τόποι όλοι αυτοί, ναι η ου; Ου-τοπίες είναι.Πρώτα ο χρόνος τα προσδιορίζει.
Ο χρόνος είχε πάντα πολλές δουλειές.Κι οταν δεν είχε,ενεργοποιούσε τα παιδιά του: την Κακιά την Ώρα, τη Χρονιάρα μέρα,την Ιερή Στιγμή,τον Κακοχρονονάχη, τον Αναθεματηνώρα, την Καταρατηστιγμή.
Οταν μιλάμε για Εσπερία, την ονομάζουμε απο την Εσπέρα, την ώρα που έχει δύσει ο ήλιος.
Αυτό είναι το σταθερό της στοιχείο στο όνομα: ο χρόνος."...

Βαγγέλης Χερουβείμ, "Περί Γκρεκόνων σκιάς"

 

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο - Τάσος Λειβαδίτης

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλο τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνει στην πιο αληθινή ζωή μας.
Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα. Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος του διαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα ‘χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτων που εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.
Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιά στάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα με μυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείς ή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλα και τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; - με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσο ξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τον ουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και να κοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωή μου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.
Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες – και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπως και βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτια που έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλου με τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάντα δωδεκαετής. Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω και τότε κοίταξα τα άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.
Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο, ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιο λησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό, πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφνα ένα πρωί είδαμε ότι τα ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένα τραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…
Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μια ζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν.
Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιαν άτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει και χάνεται
σε κήπους φανταστικούς.

 

Η πιο περιεκτική κουβέντα και η πιο σοφή κατ´εμέ σε σχέση με τον χρόνο και τους ανθρώπους είναι ότι ο χρόνος είναι "γλύπτης των ανθρώπων παράφορος"....
Είναι το αγαπημένο μου ποίημα, το πρωτοδιάβασα στα 15 μου και πάσχιζα να ανακαλύψω την Αλήθεια του, αλλά η θεωρητική προσέγγιση δεν υποκαθιστά την βιωματική, μόνο που αυτό στο διδάσκει και πάλι ο ίδιος ο χρόνος, σμιλεύοντάς σε...

 

Τὸ παράπονο (ἀπόσπασμα)

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;

Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.

Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.

Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.

Οδυσσέας Ελύτης

 

"..Κάτω από άλλες συνθήκες, οι συμπολίτες μας θα είχαν αντιδράσει αλλιώς, μ' έναν τρόπο ζωής πιο ζωντανό και εξωστρεφή. Τώρα όμως, η πανούκλα τους έκοβε τα φτερά, τους ανάγκαζε να τριγυρίζουν στη ζοφερή μας πόλη και να εγκαταλείπονται ολοένα και πιο πολύ στις ψευδαισθήσεις των αναμνήσεων. Γιατί οι ατέλειωτοι περίπατοι τους οδηγούσαν πάντα στους ίδιους δρόμους, και σε μια τόσο μικρή πόλη, τις περισσότερες φορές είναι οι δρόμοι που κάποτε διέσχισες μαζί με τον απόντα. Έτσι, το πρώτο πράγμα που έφερε η πανούκλα στους συμπολίτες μας, ήταν η εξορία.

...

Γεύονταν έτσι το αβάσταχτο μαρτύριο όλων των φυλακισμένων, όλων των εξόριστων, μια ζωή με αναμνήσεις που δε χρησίμευαν σε τίποτα. Κι αυτό το παρελθόν, που το αναπολούσαν αδιάκοπα, δεν είχε τίποτ' άλλο πέρα απ' τη γεύση της μετάνοιας. Κι εύχονταν να μπορούσαν να του προσθέσουν όσα με πόνο ήξεραν πως δεν έκαναν τότε που ήταν ακόμη στο χέρι τους να τα κάνουν, μαζί μ' εκείνην ή εκείνον που λαχταρούσαν -κι έτσι όλες τις στιγμές της έγκλειστης ζωής τους, ακόμη και τις πιο ευτυχισμένες, οι απόντες βάραιναν και το παρελθόν δεν είχε να τους προσφέρει παρηγοριά.


Ανυπόμονοι μπροστά στο παρόν, εχθροί του παρελθόντος και απογυμνωμένοι από το μέλλον, μοιάζαμε με κείνους που ζουν πίσω απ' τα κάγκελα, επειδή έτσι το θέλησε η δικαιοσύνη ή το μίσος των ανθρώπων. Και τελικά, η μόνη απόδραση από τούτες τις αβάσταχτες διακοπές, ήταν να βάζουμε πάλι μπρος τα τρένα με τη φαντασία μας και να γεμίζουμε τις ώρες με τα απανωτά χτυπήματα ενός κουδουνιού που έμενε πεισματικά σιωπηλό."

Η Πανούκλα - Αλμπέρ Καμύ

 

Χρόνος :η κινουμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας... Ζαν-Ζακ Ρουσσω