Assuming is not allowed

Απάντηση: Assuming is not allowed

Aυτή είναι η "δουλειά" Tου

 

"Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις"
Θα συμφωνήσω μαζί σου.
Δύσκολο γίνεται συνήθως και για μένα σε στιγμές συναισθηματακής αναταραχής.
Ίσως γιατί είναι στην γυναικεία μας φύση να αναλύουμε σιωπηλά τα πάντα στο μυαλό μας και να βγάζουμε τα δικά μας αυθαίρετα συνήθως συμπεράσματα.
Το ίδιο δεν κάνουμε με τις φίλες μας όλες αυτές τις ώρες του μπλα μπλα???( λολ)
Είναι κάτι που το δουλέυω μέσα μου γιατί έχω δει και νιώσει πόσο πιο εύκολα και ξεκάθαρα είναι όλα όταν απλά - πολύ απλά - ρωτήσω και πάρω την απάντηση.
Στην αρχή πίστευα οτι ρωτώντας για όλα αυτά που με απασχολούν κουράζω αλλά όταν είδα την διάθεση και την ανταπόκριση αναθεώρησα.

Αναρωτιέμαι...ποιά η άποψη των υποτακτικών ανδρών?
Ίσως να μην είναι τελικά ο γυναικείος τρόπος σκέψης που το κάνει δύσκολο.

 

Εγώ θα συμφωνήσω, δεν θα ήταν καλό να θέτουμε άπειρες ερωτήσεις, χωρίς κανένα λόγο. Εγώ περιμένω από την Αφέντρα μου να με καθοδηγήσει. Μετά πάνω στη συζήτηση κάνεις τις ερωτήσεις που πρέπει να κάνεις. Τίποτε το περιτό.

 

Θα απαντήσω, μέσα από τις δικές μου εμπειρίες, αναφορικά με το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι και βιώνω το Ds, το οποίο ζω, χωρίς να σημαίνει πως αυτή είναι η μοναδική πιθανή αντίληψη, ή την θεωρώ καλύτερη από κάποια άλλη. Είναι απλά η δική μου θέση.
Θα απαντήσω σε πιθανές ερωτήσεις, είμαι ανοιχτή σε διευκρινήσεις και διάλογο, αλλά όχι σε επιθέσεις και προσβολές.

Δεν κρύβω πως όταν διάβασα το thread χαμογέλασα.
Το να υποθέτω ήταν δεύτερη φύση για μένα, όλη μου τη ζωή.
Και δεν υπέθετα απλά. Προσπαθούσα να «παίξω σκάκι» σε όλες μου τις σχέσεις, δηλαδή πριν κάνω την κίνηση μου, να υποθέσω πια θα ήταν η απάντηση.
Και ακόμη χειρότερα, με την ικανότητα να δημιουργώ εικόνες (μια καλή μέθοδος χειραγώγησης κάποιου, είναι να κατορθώσεις να του δημιουργήσεις εικόνες, εμένα ήταν έμφυτο υποθέτω<s>), ουσιαστικά, δημιουργούσα μέσα στο μυαλό μου καταστάσεις, τις ζούσα μέσα από τις εικόνες μου και έφτανα και σε συμπεράσματα.

Να μην υποθέτω, να ρωτάω, να εκφράζομαι…δύσκολο μάθημα στην αρχή.
Μέσα στον φόβο να μην γίνω φορτική, μέσα στην προσπάθεια να προλάβω (αυτό που είχα στο μυαλό μου), μέσα στην προσπάθεια να μην κουράζω τον άλλο, μέσα στην ντροπή να ζητήσω οτιδήποτε, να δείξω πως χρειάζομαι οτιδήποτε, κ.ο.κ. είχαν σαν αποτέλεσμα να ζω μια ζωή βασισμένη σε υποθέσεις και όχι στην πραγματικότητα.

Όταν γνώρισα Τον Κύριο Electro-pain, όλα αυτά έγιναν τεράστια μειονεκτήματα και εμπόδια στην ανάπτυξή μου.
Τώρα, μετά την εκπαίδευση που έλαβα για το συγκεκριμένο θέμα, μου φαίνεται παράλογη η παλιά μου στάση και συμπεριφορά, και κάποια πράγματα γίνονται τώρα αυθόρμητα, και κάποια άλλα είναι καθοδόν στο να γίνονται αυθόρμητα.

Αναρωτιέμαι, γιατί βασάνιζα τον εαυτό μου, παίρνοντας στους ώμους μου, βάρη και υποχρεώσεις που δεν είναι δικές μου. Γιατί το να προσπαθείς να υποθέσεις, τι και πως θα σκεφτεί και θα αντιδράσει Ο Κύριος σου, είναι συνώνυμο με την ταύτιση του μέσα στο μυαλό σου, ταύτιση του τρόπου σκέψης, αντίληψης και αντιδράσεων με τις δικές σου, πράγμα που αν ίσχυε, τότε μάλλον κάτι δεν θα πήγαινε καλά, αν υποθέσουμε πως έχεις ξεκαθαρίσει πως εσύ είσαι το υποτακτικό κι Εκείνος το Κυριαρχικό στοιχείο στη σχέση, έτσι δεν είναι?

Γιατί δεν μπορεί να σκεφτόμαστε και να αντιδράμε το ίδιο, γιατί ακριβώς είμαστε διαφορετικοί και αυτή η διαφορετικότητα είναι η βάση πάνω στην οποία κτίζεται μια Ds σχέση.

Πολλές φορές το βλέπω να συμβαίνει κι εδώ στο φόρουμ. Υποτακτικά άτομα που αρχίζουν και μιλάνε με μια σιγουριά για το τι θα έπρεπε και τι όχι να κάνει ο ιδανικός Αφέντης, τι είναι για αυτόν κουραστικό και τι όχι ή ρωτάνε κάποια κυριαρχικά, πως φαντάζονται τα υποτακτικά τον ιδανικό κυρίαρχο.

Και γυρίζω εγώ και λέω το εξής. Αν γνωρίζεις τόσο καλά και μπορείς να σκέφτεσαι κυριαρχικά και να βγάζεις συμπεράσματα όπως ένας κυρίαρχος, για το τι χρειάζεται, τι τον κουράζει, τι επιθυμεί και πως, τι ψάχνεις τότε? Για μια σου κόπια? Κι αν είναι κόπια σου κι εσύ δηλώνεις υποτακτικός, δεν σου φαίνεται πως κάτι «αδιόρατα» δεν κολλάει?
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, δεν είναι θέμα νοημοσύνης, είναι θέμα ψυχοσύνθεσης και συγκεκριμένων ταλέντων που συνεπάγεται από την κάθε ψυχοσύνθεση. Άλλα είναι τα προτερήματα και τα ελαττώματα ενός κυριαρχικού και άλλα ενός υποτακτικού ατόμου.
Και όταν προσπαθούμε να υποθέτουμε τι θα έκαναν, τι θα σκεφτόντουσαν κ.ο.κ. ουσιαστικά, αρνιόμαστε να αφεθούμε, να εμπιστευτούμε και να γίνουμε αυτό που υποτίθεται πως ποθούμε να είμαστε.

Ο καθένας έχει τη δουλειά του, όπως είπε και ο Αφέντης Επιθυμιών.
Και όσο θεωρούσα πως Τον κουράζω, εκείνο που ουσιαστικά κατόρθωνα, είναι να αποδεικνύω πως δεν τον έχω ανάγκη για την επίλυση οτιδήποτε, μια και όλα προσπαθούσα να τα κάνω μόνη μου.

Η δική μου δουλειά, είναι να ρωτάω, να ικετεύω, να εκλιπαρώ, να εκφράζω. Κι η δική Του δουλειά να αποφασίζει, πως, πόσο, πότε, με ποιους τρόπους, κάτω από ποιες συνθήκες και αν.

Δεν τίθεται θέμα κούρασης Του, μια και θα απαντήσει και θα συζητήσει όταν εκείνος το θέλει.
Σίγουρα δεν αναφέρομαι στο να ρωτάω π.χ. κάθε φορά για καθημερινά πράγματα που επαναλαμβάνονται, όπως π.χ. πως Πίνει τον καφέ Του και περιμένω κάθε φορά μια απάντηση. Αυτό ναι πιστεύω θα καταντούσε κουραστικό. Αλλά Τον ρωτάω, αν επιθυμεί ζεστό ή κρύο και από κει και πέρα γνωρίζω πώς να το φτιάξω, βάση αυτού που του αρέσει, κι αν έχει κάτι διαφορετικό υπόψη του τότε θα το διευκρινίσει ο Ίδιος. Αλλά δεν υποθέτω αν θα ήθελε ζεστό ή κρύο. Και ουσιαστικά, δεν υποθέτω, αν θέλει ή όχι ζάχαρη γιατί απλά γνωρίζω πια τι θέλει, επειδή ο Ίδιος μου το έχει πει.

Δεν μπορώ να πω, πως έχω πάψει να κάνω υποθέσεις παντελώς. Αλλά έχω συγκεκριμένη εντολή. Όταν αρχίζω να υποθέτω, τότε το αναλύω όσο με παίρνει, βγάζω τα συμπεράσματα μου και μετά οφείλω να πράξω αντίθετα μ΄ αυτά.

Έχω ανάγκη να μιλήσω μαζί Του? Άρχιζα να σκέφτομαι. Κι αν είναι απασχολημένος, κι αν γίνομαι φορτική, κι αν δεν έχει διάθεση, κι αν αυτό κι αν εκείνο?
Τώρα εκείνο που κάνω είναι απλό. Με γλιτώνει από όλο εκείνο το κυριολεκτικά βάσανο των σκέψεων και υποθέσεων. Εκφράζω την επιθυμία μου, εκλιπαρώ να μου Επιτραπεί να του μιλήσω. Ανάλογα με το πόσο ανάγκη είναι, διαμορφώνω και την παράκληση μου.
Κι εκεί, τελειώνει η δική μου δουλειά. Δεν με απασχολεί πια οτιδήποτε. Γιατί δεν με αφορά πια οτιδήποτε. Γιατί εκείνος θα αποφασίσει, αν έχει διάθεση, χρόνο, επιθυμία να το κάνει. ΄Ότι κι αν σκεφτώ εγώ, ότι κι αν φανταστώ, δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός πως μόνο Εκείνος μπορεί να πάρει τη συγκεκριμένη απόφαση. Έτσι εγώ απλά περιμένω. Αν δεν επιθυμεί να απαντήσει, δεν το εκλαμβάνω ως απόρριψη προσωπική. Γιατί εκεί κρύβεται επί μέρους ένα από τα προβλήματα που δημιουργούνται, με τις υπο να θεωρούν πως ο Αφέντης οφείλει να τρέξει μόλις εκείνες εκφράσουν οποιοδήποτε θέλω ή ανάγκη, κι αν δεν το κάνει το βιώνουν σαν απόρριψη, και ένας από τους λόγους που φοβούνται να το κάνουν βρίσκοντας δικαιολογίες πως τον κουράζουν, πως τον πιέζουν, κ.ο.κ.
Κι αυτό με φέρνει στο θέμα της υπομονής. Δεν δουλεύει το εγωκεντρικό, άντρα θέλω τώρα τον θέλω. Γιατί πολλές από τις υποθέσεις γίνονται ακριβώς λόγω έλλειψης υπομονής, όταν περιμένουμε κάποια απάντηση.
Όπως πολλές υποθέσεις γίνονται, όταν εμείς έχουμε γεμίσει αμφιβολίες και αυτοαμφισβητήσεις, τις οποίες ΔΕΝ εκφράζουμε, είτε γιατί ντρεπόμαστε, είτε γιατί δεν έχουμε μάθει να τις εκφράζουμε, είτε για ένα σωρό άλλους λόγους και μετά, θυμώνουμε επειδή δεν παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε, ενώ δεν το έχουμε καν εκφράσει.!

Πραγματικά πιστεύω, πως όταν παύουμε να είμαστε ανυπόμονες, όταν πάψουμε να περιμένουμε πως Αφέντης=μέντιουμ, όταν πάψουμε να προσπαθούμε να δείξουμε αυτό που θεωρούμε πως περιμένουν από μας, το «σωστό», το οποίο αν δεν δείξουμε θα απογοητευτούν με μας, όταν ουσιαστικά, πάψουμε να προσβάλουμε με έμμεσο τρόπο τον κυρίαρχο, στερώντας του την εξουσία στο συγκεκριμένο θέμα και ακυρώνοντας την ικανότητα του να μας αποδεχτεί όπως είμαστε, τα πράγματα ως δια μαγείας σχεδόν γίνονται απίστευτα ευκολότερα.

Αν δεν αντιληφθούμε πως το τι είμαστε δεν μας αφορά πλέον άμεσα, μια και δεν ανήκουμε σε μας, και δεν ανήκουν σε μας, ούτε οι κρίσεις μας, ούτε οι σκέψεις μας, ούτε οι αμφιβολίες μας, ούτε οι αμφισβητήσεις μας, και είναι υποχρέωση μας να τις δίνουμε σ Αυτόν, και να αφήνουμε Αυτόν να τις χειριστεί, όπως και όταν επιθυμήσει, πως έτσι στην ουσία, παραδινόμαστε, κι Εκείνος παίρνει την εξουσία που εξ αρχής ήθελε, τότε μάλλον στερούμε κι από Εκείνον αλλά κυρίως από μας τους ίδιους ένα τρομερά μεγάλο και σημαντικό κομμάτι του Ds.

 

Απάντηση: Assuming is not allowed

Έπρεπε να γυρίσω αρκετά πίσω για να θυμηθώ αλλά και να αναπολήσω ,
αναγκαστικά ταυτόχρονα ,
για να απαντήσω εδώ ,
~ είναι καλό βέβαια αυτό μερικές φορές ~ ,
any way , για να μην μακρηγορώ ,
γυρνώντας πίσω λοιπόν στις σχέσεις που είχα ,
δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία στο να υποθέτω και να βγάζω συμπεράσματα ,
επίσης σπάνια ρωτούσα .
Σκεφτόμενη γιατί είχα τέτοια συμπεριφορά ,
έδωσα την απάντηση πως ο λόγος ήταν πως οι Άνθρωποι με τους οποίους έζησα δεν μου έδωσαν ποτέ το δικαίωμα να πω ? μάλλον σωστό είναι αυτό !

Δεν μου έδωσαν το δικαίωμα να υποθέσω και να βγάλω συμπεράσματα .
Δεν θα πω, πως ήταν τέλειοι ,
αλλά οι τρόποι τους ήταν τέτοιοι ,
που είχα τις απαντήσεις πριν καν αναρωτηθώ και προβληματιστώ για οτιδήποτε ,
από την άλλη αισθανόμουν τόσο ασφαλής που δεν απορούσα καν γι αυτά που δεν ήξερα . Μάθαινα με ένα τόσο απόλυτο και όμορφο τρόπο που το κάθε step ήταν σαν μια βόλτα στο πάρκο για παγωτό .

Πολλές φορές έχω πει ,
και έχω είτε κατηγορηθεί είτε χλευαστεί εδώ μέσα ,
πως για όλα που συμβαίνουν σε μια σκλάβα είναι υπαίτιος ο Αφέντης της ,
ο Άνθρωπος Αφέντης ,
παρόλα αυτά θα συνεχίσω να το λέω και να το υπερασπίζομαι .

 

Είναι δύσκολο να συγκρατηθούμε, έχουμε μια φυσική τάση να προσπαθούμε να ερμηνεύουμε και πολλές φορές είδα πως βάζουμε τα worst case scenarios στις ερμηνίες μας, κάτι που οδηγεί σε αποσυντονισμό, μαυρίλα και περισσότερη ανασφάλεια.

Ο λόγος που αποφεύγουμε στην αρχή να ρωτάμε ποικίλλει. Δεν θέλουμε να κουράζουμε, δεν θέλουμε να δείχνουμε άγνοια, δεν εμπιστευόμαστε, φοβόμαστε τις απαντήσεις κλπ κλπ.

Υπάρχει μια μερίδα υποτακτικών που η αιτιολόγηση και η κατανόηση είναι το μέσον να αφεθούν. Μόλις μπεί το νερό στο αυλάκι τα πράγματα απλουστεύονται.

Με την εξέλιξη της σχέσης και με την εξέλιξη της εκπαίδευσης, με συζητήσεις, τιμωρίες και αποδείξεις, τα παθήματα γίνονται μαθήματα και αφήνεις τα συμπεράσματα στη άκρη ζητώντας αμεσότερα διευκρινήσεις.

Υπάρχει και ένα επίπεδο που νομίζω πως όλες μας επιθυμούμε να το φθάσουμε, όπου ούτε καν θα αναρωτιόμαστε, ούτε καν θα μας απασχολεί το γιατί. Αρκεί που Εκείνος το θέλει.

Για όσες έχουμε ακόμα δρόμο, κουράγιο... και να ανοίγουμε το στόμα μας για να μιλήσουμε και να ρωτήσουμε. Όμορφο και ουσιαστικό το "Μάλιστα" αλλά υπάρχουν και άλλες λέξεις στο λεξιλόγιο μας.  

 

Πόσο εύστοχη ερώτηση.
Με το έντονα υπογραμμισμένο κείμενο ταυτίστηκα, μου συμβαίνει.

Αυτό το λάθος το κάνω σε γενικότερο επίπεδο, αν και δεν ντρέπομαι να ρωτάω γενικά, υπάρχουν όμως και στιγμές ανασφάλειας, που δεν είναι λίγες, και με μαζεύω ακραία.
Είναι ένας τομέας που έχω προσπαθήσει πολύ να τον δουλέψω κι έχω κάνει αξιόλογη προσπάθεια, παρ'όλα αυτά όταν υπάρχει η έκρηξη, το έντονο των συναισθηματικών μου αναταράξεων, δεν μπορώ να το διαχειριστώ και ναυαγω.

 

Λες και μιλάς για μένα είναι όλα αυτά!!!!!!!!!! Με ξέρεις απο καπου???? Με τρομάζεις!!!
  

 

Για πολλούς λόγους.

Είτε για να δυσκολευθεί η υπο, είτε επειδή ξέρω ότι δεν θα το ακολουθήσει

Τα αυτονόητα όλοι τα ξέρουμε πάνω κάτω αλλά ένα απο τα βασικά είναι ότι θέλω και εγώ τον χρόνο μου.
Πως γίνεται να σκέφτομαι πως και τί θα κάνω όταν έχω την άλλη να κάνει τα δικά της; Όσο και γρήγορα να σκέφτεσαι, όταν έχεις μια κοπέλα μπροστά και δική σου που να κρέμεται από τις λέξεις και τις πράξεις σου, προφανώς και θα σε αποσυντονίσει ακόμη και αν απλά σουφρώσει το πρόσωπό της ή γλύψει τα χείλη της.
Και όλα αυτά να μην ίσχυαν, μόνο και μόνο που μπαίνει το μυαλό της σε φαύλο κύκλο και αγχώνεται την κάνει όλη την εμπειρία ποιο έντονη.

Να πάει να γαμηθεί η ρουτίνα, I like εντάσεις -.-