bdsm και ανεργία

για ποιό λόγο πρέπει ντε και καλά ένας Κυρίαρχος να εργάζεται ωστε να θεωρείται πως είναι γοητευτικός και δυναμικός?
Οι δύσκολοι μνημονιακοί καιροί αναδεικνύουν τη φιγούρα του Κυρή του σπιτιού είτε το θέλουμε είτε όχι.

Υ.Γ η εργασιακή καθημερινότητα στη ζωή Κυρίαρχων γυναικών και ανδρών μπορεί να είναι και αιτία Βανιλοποίησης(είτε Αποβανιλοποίησης)

 

Παρομοίως MasterJp!
Τον τελευταίο καιρό γνώρισα ζευγάρια D/s όπου και τα 2 μέλη της σχέσης ψάχνονται εργασιακά (ενώ είχαν στο παρελθόν, το ένα ζεύγος, πολύ καλές
θέσεις εργασίας - ο τομέας τους βέβαια αφορούσε την δημιουργία και την ιατρική - αντίστοιχα). Αντιμετωπίζουν δε την κατάσταση με χιούμορ (όσο μπορούν) και φυσικά αμφότεροι ψάχνονται δεν κάθονται.
Τα υ δεν παρουσιάσαν κανένα ίχνος αμφισβήτησης για το Κ, γιατί πολύ απλά ενδιαφέρονται για την ουσία του, όχι για το Θεαθήναι του (το Κ έχει παιδί γυρω στα 20 που σπουδάζει με υποτροφία Αμερική από παλιά του σχέση).
Οι έξωθεν δυσκολίες (όποτε υπάρξουν) ανάμεσα σε ένα ζεύγος Κ/υ, αντιμετωπίζονται (ναι μεν με πρωτοβουλίες του Κ), αλλά από κοινού (όπως και οι εχθροί).
Aυτό το νήμα, απλά, ανέδειξε ότι οι περισσότεροι ενδιαφέρονται....
Όχι για το τι νιώθουν πραγματικά για κάποιον / κάποια (ορμεφυτικά), αλλά κατά πόσο καλά στέκεται, αυτός ο κάποιος, στην ιεραρχεία ενός έξωθεν "καλουπιού".
Λογικό, όταν τους έχει ψηθεί ο εγκέφαλος από την κάθε λογής κατασκευασμένη μαλακία που καταπίνουν αμάσητη (από μοντέλο κινητού, μέχρι u name it).
Σκοτεινά Μουσουλμανικά Βαλκάνια

 

Ειλικρινά νιώθω πως ζω σε κάποια εναλλακτική πραγματικότητα απ αυτήν που περιέγραψαν αρκετοί σ αυτό το νήμα!

Τώρα είναι δυνατόν να κρίνεται ως μέτρο Κυριαρχίας το πουγκί Του Κ?
Αν χάσει την δουλειά Του, θα Τον συντηρώ εγώ.
Και ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα μου περνούσε απ το μυαλό πως διαταράσσεται η ασυμμετρία.
Επειδή στα δικά μου μάτια τα χρήματα δεν κουβαλούν εξουσία.
Και το να μπορώ να συντηρώ Τον Κύριο θα ήταν για μένα απόλαυση κι ευχαρίστηση που μπορώ να είμαι ακόμη κι εκεί χρήσιμη.

 

.... κι ομως κουβαλουν εξουσια.... το θεμα ειναι ποιους εξουσιαζουν και μεχρι π[οιο σημειο θα φτασουν αυτοι (-ες) μεχρι να τα αποκτησουν
καιρος να ξαναβρουμε το αληθινο Νημα της ζωης, τι λετε?

 

@idiry8mos ειναι εμφανες πως για πολλους κουβαλουν εξουσια. Γι αυτό τόνισα πως στα δικά μου μάτια αυτό δεν συμβαίνει και δεν μιλησα γενικότερα.
Ποτέ δεν ένιωσα να σέβομαι ή έστω εκτιμώ κάποιον ή ακόμη θεωρώ επιτυχημένο, επειδή έχει χρήματα. Έχω άλλα κριτήρια ίσως αναφορικά με το τι εστί επιτυχία και πως ορίζεται ο επιτυχημένος άνθρωπος και άλλα για το τι ορίζει τον Κυρίαρχο.
Όχι γιατί δεν εκτιμώ ή δεν απολαμβάνω το χρήμα, αντίθετα το θεωρώ πολύ σημαντικό.

Απλά δεν μεγάλωσα ψάχνοντας καποιον να με ταίζει σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες μου και την υποταγή μου.
Αν ήθελα να γίνω πόρνη επί πληρωμή, θα προτιμούσα τον πιο ευθύ τρόπο. Είναι λιγότερο υποκριτικός.

Και ναι συμφωνώ πως αν και τώρα δεν επαναπροσδιορίσουμε τις πραγματικές Αξίες και το αληθινό νόημα της ζωής, είμαστε ως είδος, άξιοι της μοίρας μας.

 

δυο πραγματα μπορουν να εχουν σχεση με το βσδμ και την ανεργεια

α] η δεν κανεις βδσμ γιατι δεν εχεις κεφια

β] η κανεις πολυ βδσμ γιατι εχεις χρονο

 

Η ανεργία είναι ο μοχλός που πιέζει τους έχοντας εργασία.

Εκείνοι που εργάζονται θα δεχτούν τα πάντα, τον όποιο παραλογισμό του όποιου επιχειρηματία, από την ανώνυμη πολυεθνική εταιρεία έως τον μικροαστούλη με το τυροπιτάδικο στη γωνία που για είκοσι ευρώ το δεκάωρο ζητά έναν άνθρωπο να του κάνει πέντε δουλειές, από το να καθαρίζει τουαλέτες μέχρι το ντελίβερι και ότι άλλο τον χρειαστεί.

Η εποχή του Ζήκου σε όλο της το μεγαλείο.

Και αυτό γιατί ένας μπαμπούλας πλανιέται πάνω από την πόλη. Η ανεργία.

Η ανεργία φέρει κοινωνικό ρατσισμό από τα φοβισμένα υπαλληλάκια που επαίρονται πως "δεν είναι τεμπέληδες και όποιος θέλει να δουλέψει θα βρει", και άλλα τέτοια, που κάνουν τον άνεργο να κρύβεται, να ντρέπεται, να κλείνεται στον εαυτό του και να μαραζώνει ως ένας αποτυχημένος.

Γιατί δεν του δίνουν το χέρι; Ένα χαμόγελο;

Μα γιατί τρέμουν να αγγίξουν έναν άνεργο. Να μάθουν την ιστορία του, να κάνουν σχέση μαζί του, να τον παρουσιάσουν στον μπαμπά και στη μαμά ως μελλοντικό σύζυγο.

Ο μπαμπούλας διαμορφώνει συνειδήσεις.

Έχω δει άνεργους σε ουρά ταμείου θεάτρου, όπου ψιθυρίζουν στην ταμία πως είναι άνεργοι και δικαιούνται μειωμένο εισιτήριο.

Ψιθυρίζουν ναι, σκύβουν και σχεδόν χώνουν το κεφάλι μέσα στο ταμείο.

Ο άνεργος είναι κάτι σαν άρρωστος, καταθλιπτικός, ενοχικός, μοναχικός, έγκλειστος.

Φυλακισμένος χωρίς δικαστική απόφαση.

Φυσικό και επόμενο και ένας Κυρίαρχος να κλονιστεί από την ανεργία του.

Ειδικά αν η Κυριαρχία του ήταν δομημένη επάνω στην εικόνα του επιτυχημένου, του γιάπι, του κάποιου.

Αν έχει δομήσει την Κυριαρχία του επάνω σε αυτή την τρέλα τότε θα κλονιστεί εκκωφαντικά. Δεν είναι και ότι καλύτερο ο βασιλιάς να βρεθεί γυμνός.

Είναι όμως η ανεργία μπαμπούλας;

Η ανεργία έχει άπλετο χρόνο, για να κοιμηθείς, να διαβάσεις, να ακούσεις μουσική, να βρει ο άνεργος πάρα πολλά event που μπορεί να τον ενδιαφέρουν και να τα παρακολουθήσει δωρεάν όπως παρουσιάσεις βιβλίων, κινηματογραφικές προβολές από λέσχες αλληλεγγύης, διαλέξεις, μουσικές βραδιές, μικρά φεστιβάλ στις γειτονιές και πολλά άλλα, τόσα πολλά που δίνεται η ευκαιρία στον άνεργο να δει μια άλλη πόλη που τόσο καιρό δεν γνώριζε.

Η ανεργία σου δίνει την δυνατότητα να βρεθείς με τα παιδιά σου. Να παίξεις, να φτιάξετε μαζί κουλουράκια, να ζωγραφίσετε μαζί, να διαβάσετε μαζί και πολλά άλλα, τόσα πολλά που δίνεται η ευκαιρία στον άνεργο να δει μια άλλη όψη των παιδιών του.

Η ανεργία δίνει την δυνατότητα να επικοινωνήσει ο άνεργος με άλλους ανέργους. Πρώτα από τη γειτονιά του. Ο χρόνος του δίνει την δυνατότητα να βρεθεί στα πάρκα, να μιλήσει, να γελάσει, να τρέξει, να φτιάξει όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στο μπαλκόνι του, να παίξει μπάλα και πολλά άλλα μαζί με άλλους, τόσα πολλά που δίνεται η ευκαιρία στον άνεργο να δει πως η συλλογικότητα και η κοινωνικοποίηση είναι μια υπέροχη διαδικασία .

Αντίθετα η απασχόληση (γιατί εργασία πλέον δεν υπάρχει όχι μόνο για τον άνεργο αλλά και για τον απασχολούμενο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που αφορούν συγκεκριμένα κοινωνικά κλιμάκια, πόστα και θέσεις εργασίας) απαιτεί πολύ χρόνο.

Ο απασχολούμενος ζει μέσα σε μια φρίκη.

Ζει κάτω από ένα καθεστώς πίεσης και φόβου καθημερινά. Βιώνει έντονο στρες. Πιέζεται καθημερινά για περισσότερη παραγωγικότητα. Αναγκάζεται να υπογράφει συμβάσεις πείνας για να παραμείνει απασχολούμενος. Όπου και αν απασχολείται από ένα κατάστημα ρούχων έως ένα σχολείο η πίεση και το στρες είναι αφόρητα. Ο απασχολούμενος είναι συνέχεια κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, νευρικός.

Ο απασχολούμενος κοιμάται νωρίς, έχει πρόγραμμα που του ορίζει η απασχόληση του, συναγελάζεται με άλλους απασχολούμενους που και εκείνοι είναι νευρικοί, αγχώδεις, κουρασμένοι.

Έχετε δει παρέα από απασχολούμενους στο διάλλειμα τους ή για καφέ μετά τη δουλειά;

Σαν κηδεία είναι, με φρέντο εσπρέσο και χωρίς παξιμαδάκι.

Υπό αυτή την οπτική η Κυριαρχία μπορεί να ανθίσει μέσα στην ανεργία.

Η ανεργία προσφέρει στον Κυρίαρχο ενέργεια, ξεκούραση, καθαρό μυαλό, χρόνο.

Η ανεργία είναι το πιο κατάλληλο περιβάλλον για έναν Κυρίαρχο.

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, αγαπητοί συνκαύλοι απασχολημένοι Κυρίαρχοι, είναι να σπεύσετε και είτε να παραιτηθείτε, είτε να προκαλέσετε την απόλυση σας, είτε αν έχετε καμία επιχείρηση που ζορίζεται κλείστε την για να σώσετε εσάς και τους απασχολούμενους σας.

Όσο η ανεργία γίνεται απόλαυση, τόσο ο μπαμπούλας δεν έχει δύναμη να καθορίζει τα μυαλά μας και τις ζωές μας….

Υγιαίνεται…

Iagos

 

 

είτε είναι υπό είτε είναι Κ αν πάσχουν από χρημματολατρεία, μου είναι από παντελώς άχρηστοι έως και εχθροί... Α.

"..τους φίλους του πού δεν τιμά
με καθαρή καρδιά ανοιχτή!
Φίλος μου αυτός δε θα γενεί."

Ευριπίδη Μήδεια
Μετάφραση Π. Πρεβελάκη
3ο Χορικό (627-662)

 

Για εμενα παιζει ρολο παντως... θελω να ξερω πως στεκεται στα ποδια του, πως ναι εχει δυναμη και σαυτο το κομματι, οχι γιατι εχω να κερδισω κατι , ειναι καθαρα εγκεφαλικο το θεμα..
Το αντιθετο θα με ξενερωνε..

 

Μου εισαστε ιδιαιτερα συμπαθης και σας διαβαζω με προσοχη.
Δε σας αναγιγνωσκω απλα,προσπαθω και να σας κατανοησω.
Το συγκεκριμενο ποστ σας ομως,κατα καποιον τροπο,με ''εξοργιζει''.

Παρουσιαζετε την ανεργια σαν μια ιδανικη κατασταση για εναν ανθρωπο.
Ειλικρινα,θα ηθελα να γνωρισω εστω κι εναν απο αυτους τους ανεργους που περιγραφετε.
Γιατι οι ανεργοι που υπαρχουν στο δικο μου ευρυτερο περιβαλλον δεν εχουν καμια σχεση με την εικονα που παρουσιαζετε.
Ειναι ανθρωποι λυπημενοι,χωρις διαθεση για διαβασμα,μουσικες,χορους,ερωτες κ.τ.λ.
Σχεδον καταθλιπτικοι.
Ανθρωποι που φοβουνται να βγουν απο την πορτα του σπιτιου τους,για να μην τους πετυχει ο σπιτονοικοκυρης και ζητησει τα
καθυστερημενα ενοικια.
Ανθρωποι που εχουν δει τον υπαλληλο της ΔΕΗ να τους κοβει το ρευμα.
Ανθρωποι που το παιδι τους θελει να παει εκδρομη με το σχολειο και δεν εχουν ουτε 8 ευρω να το στειλουν.

Ειλικρινα,πιστευετε πως αυτοι εχουν διαθεση να ασχοληθουν με το βδσμ;

 

Αγαπητή @dina28 λυπάμαι που θα σας «εξοργίσω» για μια φορά ακόμα, αλλά δεν με διαβάζετε.

Γιατί αν με διαβάζατε θα μένατε έστω και στο ελάχιστο στον «κοινωνικό ρατσισμό» που γεννά η ανεργία ή μάλλον η τρομοκρατία της ανεργίας.

Τον περιγράφετε στο κείμενο σας, προβάλλοντας τον όμως ως «μελό», για να προκαλέσετε ρίγη και συγκίνηση.

Τους άνεργους που επικαλείστε τους γνωρίζω. Και τους περιγράφω στο παράδειγμα «ο άνεργος μπροστά στο ταμείο του θεάτρου». Και εσείς από τη μεριά σας τους περιγράφετε εύστοχα στο παράδειγμα «ο άνεργος που κρύβεται από το σπιτονοικοκύρη του».

Πιθανολογώ λοιπόν πως όσον αφορά το στίγμα του άνεργου και τον κοινωνικό ρατσισμό που γεννά το στίγμα πως είμαστε πολύ κοντά στην σκέψη.

Εκείνο όμως που δεν διαβάσατε είναι η αναγκαιότητα της αλληλεγγύης μεταξύ των ανέργων, η αναγκαιότητα του να διαμορφωθεί ένα κίνημα μέσα από την ανεργία.

Ο άνεργος έχει δυο επιλογές ή να δεχτεί τον παραλογισμό ενός βάρβαρου συστήματος που τον θέλει απασχολούμενο, με μισθούς πείνας, για να νιώσει καλύτερα που επιτέλους βρήκε μια δουλίτσα των 480 ευρώ και μπορεί πλέον να δει τον σπιτονοικοκύρη του στα μάτια ή να οργανωθεί όχι για να βρει μια δουλίτσα αλλά για να απαιτήσει συνθήκες εργασίας τέτοιες που να είναι ανθρώπινες και για τον ίδιο και για τους απασχολούμενους φίλους του.

Και τον χρόνο τον έχει, και την ελευθερία την έχει για να το κάνει. Περισσότερο από τον απασχολούμενο ο οποίος σε καθεστώς τρομοκρατίας δεν τολμά ούτε τη λέξη "διεκδίκηση" να ψελλίσει στους χώρους δουλείας ή καλύτερα στα κάτεργα που στήνει ο νεοφιλελευθερισμός με την ανοχή των απασχολούμενων και των ανέργων.

Κάτι τέτοιο για να συμβεί απαιτείται έρωτας. Δημιουργία. Ποίηση.

Κατανοώ πως δεν τα καταλαβαίνετε και πολύ τα παραπάνω.

Αλλά δεν πειράζει.

Εκείνοι που πεινούν αγαπητή δεν μιλούν.

Αλλά αν αποφασίσουν να μιλήσουν τότε όλα αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που τους έφεραν σε αυτή τη δεινή θέση, να βρουν λαγούμι να κρυφτούν αν θέλουν το κεφάλι τους να παραμείνει στη θέση του.

Και αυτό όχι γιατί οι άνεργοι είναι αιμοχαρείς και αιμοδιψείς αλλά γιατί έτσι συνηθίζεται στην ιστορία.

Όσο ο άνεργος υιοθετεί το στίγμα και παραμένει αμέτοχος σαφώς και ένα ξεροκόμματο θα τον κάνει να νιώσει ευτυχισμένος και λειτουργικός. Που όμως; Μα φυσικά μέσα σε ένα σύστημα που τον θέλει σκλάβο, που τον χρησιμοποιεί για να σπάσει τα μεροκάματα, που τον φορτώνει με την "ευθύνη της παραγωγικής ανασυγκρότησης" και της "εθνικής προσπάθειας" και άλλες τέτοιες φιοριτούρες που τα αφεντικά πουλάνε για να έχουν τους ανέργους στην πείνα, την φτώχεια, την κακομοιριά και την κατάθλιψη.

Αν με διαβάζατε αγαπητή θα κατανοούσατε πως το να ψάχνει ο άνεργος απασχόληση τον απομακρύνει από την όποια πιθανότητα να επαναστατήσει.

Ναι !!! μην τρομάζετε… Να επαναστατήσει…

Και σημαντικό συστατικό μιας επαναστατικής διαδικασίας είναι ό έρωτας, η ηδονή και η καύλα…

Γνωρίζω πως και πάλι ίσως σας εξόργισα αλλά λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.

Πρεσβεύω τις εξεγέρσεις, μου αρέσουν και τις διαλαλώ…

Έχω ένα βίτσιο με τα μπάχαλα....

Εξοργιστείτε ελεύθερα… 

Και καυλώστε έως τα άκρα αγαπητή… 

ΥΓ Εκείνον που για να καυλώσει χρειάζεται είτε να έχει φράγκα στην τσέπη είτε να έχει πιει μια μπουκάλα ουίσκι να τον λυπάστε αγαπητή...