BDSM και σκοτάδι…

Η συνάντηση δύο ψυχών που αποδέχονται το φως και το σκοτάδι μέσα τους.

 

Ποιός είναι ο Μανώλης?

 

Παιδιά δε θέλω σας αγριεψω αλλα νομίζω ότι ο Μανώλης (μας  ) είναι φάντασμα!
Ναι, ναι! Οπως τ'ακουτε!
Δεν τον εχει δει ούτε του έχει μίλησει ποτε κανείς!    
Οι μονες απαντήσεις που μας δίνει ειναι στο introduce, πουθενά αλλού!
Είναι πνεύμα σας λεω! Kinky μεν, αλλα πνεύμα, φυλαχτείτε!    

 

Μάντορλα.....

 

Αυτος!!! 1-0  

 

Ταχα μου...δηθεν...δε γνωριζει τον Μανωλη...
Ελα τωρα κοννερακο...
Τον Μανωλη τον τρεμουν μεχρι και οι πετρες του Πειραια
κι εσυ το παιζεις "εγω δεν ξερω,δεν ειδα τιποτα";
Καλη προσπαθεια για "σκοταδι" Batman αλλα εκαψες μονος σου τον ασσο που ειχες στο μανικι.

 

 
«Θερινό Ηλιοστάσι»
ΙΑ΄

 

 

Η έρημος ήταν παντού, μέσα κι έξω από την ψυχή μου. Γιατί κι αυτήν την είχα αφήσει χέρσα κι ακαλλιέργητη. Είχε ερημώσει η σκέψη μου και αναζητούσε στα σκοτάδια της λίγο φως, έστω και μια μικρή κουκίδα από φως, μια ελπίδα ή ένα ίχνος ελπίδας.

Η έρημος είχε απλωθεί στα καταπράσινα κομμάτια, δίπλα στο Μεγάλο Ποτάμι. Ευτυχώς, αυτό δεν είχε στερέψει ακόμα λόγυρα είχαν εξαφανιστεί και τα πιο μικρά σημάδια από ζωή. Η ερημιά της ζωής μου ταυτιζόταν με το περιβάλλον μου. ΐνα μακρύ, φθαρμένο φόρεμα κάλυπτε τη γύμνια της ύπαρξης μου και στα γυμνά μου πόδια τα σανδάλια είχαν φθαρεί από το μεγάλο οδοιπορικό μου. Τίποτε δεν έδειχνε ότι ήμουν μόνον είκοσι χρόνων. Όλα έδειχναν ένα ξεθωριασμένο πρόσωπο, χλωμό κι αδύνατο, μια λεπτή φιγούρα, μια ταλαιπωρημένη εικόνα μιας άλλοτε ζωντανής παρουσίας. Η έρημος δεν πρόλαβε να αφήσει καμιά όαση μέσα μου. Όλα τα σκέπασε η παχιά άσπρη άμμος που αργοσαλεύει τις νύχτες και τις μέρες όταν παράξενα ερπετά σέρνονται πάνω της ή κρύβονται μέσα της και ψάχνουν να βρουν κάτι για να επιζήσουν της φθοράς. Όλα τα όντα του γήινου βασιλείου έχουν την επιθυμία να επιβιώσουν αρκεί να μην τα κυριεύσει ο φόβος. Είναι κακό σημάδι για την ανάπτυξη ενός όντος αυτό το παράγωγο της Φοβίας.


Ο φόβος είναι τόσο ελάχιστος αν τον απομονώσουμε και τον εκμηδενίσουμε. Μπορούμε να τον βγάλουμε έξω από το πλαίσιο της δικής μας ζωής. Μοιάζει με παράσιτο που θέλει να κολλάει επάνω μας για να αυξηθεί κι έπειτα να μεγαλουργήσει σε βάρος της δικής μας ψυχολογικής κατάστασης.


Ο φόβος είναι βέβαιον ότι μας εκμεταλλεύεται. Είναι μια μανία ή ένας εφιάλτης. Υπάρχουν αναρίθμητες ‘ελεύθερες’ υπάρξεις που βασανίζονται απ’ αυτόν. Δύσκολα μπορεί κανείς να αποδεσμευτεί από το τυραννικό αίσθημα του φόβου. Το άτομο εξασθενεί, υποφέρει, παιδεύεται. Τι να έρθει η λύτρωση χρειάζεται εσωτερική δύναμη, χαρακτήρας δυνατός, αποφασιστικότητα, λογική. Η έρημος κρύβει λείψανα από χιλιάδες φοβόπληκτους που άφησαν την τελευταία τους πνοή προσπαθώντας να ξεφύγουν από την επικίνδυνη γλιστερή αγκαλιά της. Φόβος, αγωνία, αδυναμία λειτουργίας των αντανακλαστικών μας, απώλεια ελέγχου του νευρικού μας συστήματος. Φόβος: ένας τρομερός εχθρός για τον Άνθρωπο που τον εξουδετερώνει, τον διαλύει, τον αποδεκατίζει. Ο εγκέφαλος του έχει τερμίτες από πλαστική ύλη που δεν διαλύεται ούτε και φθείρεται ποτέ. Οι γίγαντες αυτοί βρίσκονται σε κίνηση διαρκώς και πολεμούν τα ζωντανά, υγιή κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού. Θέλουν να εκμηδενίσουν την εσωτερική ηρεμία, να εξασθενίσουν τις δυνάμεις αντίστασης και να ναρκώσουν το θετικό φορτίο σκέψης και βούλησης. Ο φόβος και η έρημος είναι αλληλένδετα.


Μαρία Ράλλη-Υδραίου