BDSM, ο προθάλαμος.

Ολα οσα ειπα αναφερονται σε σταδια πολυ αρχικα,ενα υ ατομο που ειναι ακομη στο επιπεδο "εχω τη ταση" οχι στο επιπεδο "ειμαι υ" ισως νιωθει καπως ετσι.Ενα κ ατομο σε αρχικο σταδιο ισως κι αυτο να παρουσιαζει δυσκολιες,που να μην ειναι καν οι τυψεις (ηταν μια φραση που ειπα που μπορει ευκολα να παρερμηνευτει,δε διατυπωσα σωστα αυτο που ειχα στο μυαλο μου) και να ειναι κατι τελειως αλλο,για τις επιθυμιες ομως...γιατι για να φτασει να προχωρησει,πρωτα εχει επιθυμησει να το κανει,ή του εχει βγει καποια στιγμη χωρις να το ελεγχει ο ιδιος κι εδω δε λεω να ειναι απαραιτητα στην ιδια μορφη,αλλα να ηταν μια κινηση που να εδειχνε τη ταση αυτη και μιας και δεν θα εχει μπει στο σταδιο "ειμαι και αρεσει και στο αλλο ατομο και το δεχεται και με δεχομαι με αυτο" εκει λιγο ισως αντιμετωπισει καποιους προβληματισμους,οπως αντιστοιχα ενα ατομο με υ ταση νιωθει οπως ανεφερα.Σαφως και οταν εχουν φτασει να κανουν βηματα,ειναι διαφορετικα και εκει αλλαζουν τα δεδομενα γιατι μιλαμε για αλλο σταδιο...Να τονισω παλι,δε γραφω για τη πλειοψηφια ή οτι αυτο συμβαινει σ ολους,μπορει πολλοι να μη χρειαστηκε να προβληματιστουν καθολου.
Φυσικα και αν θελεις να απαντησεις μπορεις να το κανεις οπου βολευει εσενα

 

Κατανοητό  
Δεν είχα καταλάβει το "με βάση την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά"  

 

Το παράδειγμα με το αντικείμενο και τη σκιά του ήταν εξαιρετικό!  
Chapeau  
Ομολογώ ανερυθρίαστα ότι θα το χρησιμοποιώ στο εξής αποδίδοντας τα δέοντα βεβαίως  
Ήταν πραγματικά πολύ καλό  

Η αλήθεια είναι πως τα όσα περιγράφεις στο προ-στάδιο δεν είναι καθόλου σπάνιο “σύμπτωμα” τόσο για τους ανθρώπους από την “πάνω πλευρά”, όσο και για τους ανθρώπους από την “κάτω πλευρά”.

Δεν νομίζω ότι έχει κάποια ιδιαίτερη αξία να γίνει αναφορά σε πολύ συγκεκριμένους προβληματισμούς, μιας και τα συγκεκριμένα έχουν να κάνουν με την ψυχοσύνθεση, την μόρφωση, την καταγωγή, το κοινωνικό περιβάλλον του εκάστοτε ατόμου.

Αυτό που θα έλεγα εγώ σε κάποιον αν με ρωτούσε στη φάση που “ψάχνεται” και μου εξέφραζε κάποιους προβληματισμούς είναι πως η νοησιαρχία μπορεί να δημιουργήσει εξαιρετικά περίπλοκες καταστάσεις, προβλήματα και αδιέξοδα, τα οποία στο “πεδίο” λύνονται πολλές φορές από μόνα τους.

Η σκέψη, οι αναπαραστάσεις για πράγματα που γεννιούνται από προβολές, υποθέσεις και πάντως μη βιωμένες καταστάσεις είναι συχνά εξαιρετικά παραμορφωμένα και παραμορφωτικά. Και εν αντιθέσει με την δυνατότητα που δίνει το βίωμα, δηλαδή την επαλήθευση, στο υποθετικό αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει.

Οπότε η “συμβουλή” μου θα ήταν: στο πεδίο. Ρίξου σε αυτό, κάντο, δοκίμασέ το, δες το, ξανακάντο αν κρίνεις ότι αξίζει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το trial and error, δεν υπάρχουν παρακαμπτήριες δυστυχώς. Γιατί σε αυτά τα πράγματα ο δρόμος του ενός μπορεί να είναι το αδιέξοδο του άλλου.

Όποιος εκφράζει ελαφρά τη καρδία ηθικές (ηθικιστικές για την ακρίβεια) κρίσεις, δεν έχει πάρει καν μυρωδιά τι θα πει ηθική.

Πχ: Ηθικός είναι αυτός που δεν σκοτώνει; Όχι, αυτός είναι σύννομος. Δεν έχει να κάνει με ηθική αυτό.

Η ηθική δεν κρίνεται ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η ηθική κρίνεται ανάμεσα σε δυο αξίες (ισοβαρείς για την ιεραρχία αυτού που έχει το δίλημμα), τη στιγμή που βρίσκεται ενώπιον μιας κατάστασης και πρέπει να διαλέξει.

Και σε τέτοια διλήμματα βρίσκεσαι μόνον στο πεδίο, πουθενά αλλού.

Υπάρχει μια πάρα πολύ ωραία σκηνή, με λεπτοφυείς αλλά συνταρακτικές προεκτάσεις σε μια ταινία του Τρίερ. Αρέσκομαι σε αυτό το παράδειγμα  

Ένα ζευγάρι κάνει σεξ και στο διπλανό δωμάτιο το παιδί του ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, όσο το ζευγάρι κορυφώνει την σεξουαλική πράξη το παιδί προχωρά προς το κενό και ακριβώς τη στιγμή του οργασμού το παιδί κάνει το σάλτο.

Αυτό είναι μια πολύ γλαφυρή, πολύ καθαρή αποτύπωση της ενοχής των ανθρώπων για το σεξ.

Κάνει όμως μια πολύ λανθασμένη “παραδοχή” κατά τη γνώμη μου: ότι το σεξ και ο θάνατος είναι παραπληρωματικά.  

Δεν είναι όμως. Όπως δεν είναι το σεξ και το κακό, όπως δεν είναι ο έρωτας και ο θάνατος, όπως δεν είναι ο έρωτας και το κακό, ακόμη και ο έρωτας ή το σεξ στην βδσμική τους προσέγγιση  

Επομένως το να το ζει κανείς, με όλες τις εκπληκτικές επιδράσεις που μπορεί να δει στον εαυτό του και το σύντροφό του αποδεικνύουν το πόσο άτοπες είναι οι τύψεις στο πεδίο των υποθέσεων και των αναπαραστάσεων.

Ελπίζω να μην το πήγα σε υπερβολικά θεωρητικά επίπεδα   Το αντίθετο ήθελα  

Να πω το “ζήσε το, δεν υπάρχει άλλος τρόπος”  

 

Εξαιρετικό ερώτημα και με απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό.
Τι γίνεται με όσους προχωρούν προς την αυτοπραγμάτωση και έχουν απεμπολήσει το τρίπτυχο θυτη/θυματος/σωτηρα;

 

Μπορούμε μπορούμε  

Το μόνο που μπορώ να προσθέσω προς το παρόν σε σχέση με το βιωματικο κομμάτι είναι ότι "θέλει τολμη, και κυρίως ευθύνη, η ελευθερία".

Ίσως κάποια στιγμή επανέλθω αναλυτικά.

 

Θα περιμενω εγω προσωπικα.  

 

Λοιπόν.

Καταρχάς για να αποσυνδεθουμε και να αποσυνδεσουμε τα παραπάνω, κάνουμε καφέ, ανάβουμε ένα τσιγάρο και αρχίζουμε κ σκεφτόμαστε.

Και πάμε.

Είμαι ένας άνθρωπος. Ολόκληρος.
Έχω δικαιώματα και υποχρεώσεις. Είμαι ένας ελεύθερος, ολόκληρος άνθρωπος.
Η ελευθερία συνεπάγεται ωριμότητα. Σκέψη. Δεν είμαι άρρωστος. Είμαι καλά. Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τη πάρτη μου.

Άλλο τσιγάρο.

Σαν ελεύθερος, ολόκληρος άνθρωπος που έχει σωας τας φρενας, τι χρειάζομαι. Να είμαι ευτυχισμένος. Τι με κάνει ευτυχισμένο; Χμ. Μισό. Κι άλλο καφέ.

Τι μου αξίζει; Το καλύτερο δυνατό (ίσως καμία φορά και το αδυνατο).

Ωραία. Μου αξίζει το καλύτερο. Δεν μου αξίζει να με εκμεταλευονται, δεν μου αξίζει να με πονάνε, δεν μου αξίζει να με ταλαιπωρουν.

Χμ... Τι γίνεται εδω;

Με καβλωνει να με πονάνε όμως.. κ εκείνο το χαστούκι με έκανε να χυσω 15 λεπτά σερί.

Μου αξίζει το χαστουκι;
Προφανώς και δεν μου αξίζει εκείνο το χαστούκι οποτε ναναι, από όποιον ναναι, υπό οποίες προϋποθέσεις ναναι.

Ναι γτ αν με είχε χαστουκισει άλλος, σε άλλο πλαίσιο, στο ξεκαρφωτο μάλλον θα του είχα σπάσει τα μούτρα.

Μήπως να επανεξετασω εκείνο το σωας; Όχι μια χαρά είναι εκεί που είναι άστο ήσυχο.

Ναι αλλά είχα και δύσκολη παιδική ηλικία...οκ οι περισσότεροι είχαν. Άστα αυτά. Στο ψητό.

Τσιγάρο.

Οκ άρα είμαι ελεύθερος, οπότε μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.
Και αφού ξέρω και θυμάμαι ότι δεν μου αξίζει να μου συμβαίνουν άσχημα πράγματα τότε μάλλον το κλειδί βρίσκεται στο ότι επιλέγω.

Επιλέγω να σχετιστω με έναν Κ, επιλέγω να σχετιστω με έναν σαδιστή, επιλέγω να κοιτάξω την καβλα που μου προκαλεί όλο αυτό καταματα και να πω "ναι ρε φίλε με καβλωνει".

Δεν έχω κάποιο πρόβλημα, δεν είμαι λιγότερο άνθρωπος από τους άλλους ανθρώπους, δεν είμαι θύμα, δεν φταίει η παιδική μου ηλικία, απλά καβλωνουμε παιδιά, δε τρέχει τίποτα.

Δεν θέλω να με σώσει κάνεις. Δεν έχω χαθεί. Εγώ επέλεξα να βρίσκομαι εδώ.

Δεν θέλω να με φτιάξει κάνεις. Δεν έχω σπάσει. Εγώ επέλεξα να εκφράζομαι έτσι.

Τσιγάρο.

Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, ίσος με όλους τους άλλους ανθρώπους και έκανα με τολμη και πειθαρχία εκείνες τις επιλογές που με κάνουν ευτυχισμένο (για όσο με κάνουν).

Διατηρώ το δικαίωμα να αλλάξω γνώμη, Διατηρώ το δικαίωμα να σε πάρει ο διαολος αν νομίζεις ότι είμαι υ γιατί είμαι κατώτερος ή ελλατωματικος. Διατηρώ το δικαίωμα να κάνω άλλο ένα καφέ και να τα επανεξετασω όλα αλλά για τωρα, με αυτά που ξέρω και αυτά που νιώθω, ναι αυτό θέλω.

Καβλωνουμε κύριε! Τι να κάνουμε τώρα!

 

Respect!!!!!! @MauveDelastrange υπέροχο μυαλό, σ ευχαριστώ που μας αφήνεις να το βλέπουμε!!!

 

Η ομορφιά αυτού του post προέρχεται από την τελοιότητα στην απλότητα του συλλογισμού.  

Ps: Respect για την πινελιά: "Καφές + Τσιγάρο"

 

@margarita_nikolayevna ευχαριστω για την απαντηση,ανεμελη κι ομορφη...
Οι σκεψεις μπορει οντως να μπερδευουνε περισσοτερο,μιας και το μυαλο ειναι ενας λαβυρινθος που μπορει να παρει αρκετες λαθος και σωστες στροφες μαζι.Απ' την αλλη ειναι αναγκαιο πιστευω,αν θελουν να μπουν σε μια τετοια κατασταση συνειδητα ωστε να μπορουν να περπατησουν τον δρομο χωρις να τον παρατησουν τρεχοντας προς αλλη κατευθυνση...
Στο προ-σταδιο,πιθανον να υπαρχουν κινησεις και ενδειξεις αλλα δεν ειναι συνειδητες,και γι αυτον ακριβως το λογο ισως διαλεγουν να το σκεφτουν απο ολες τις μεριες,να περιμενουν ή να ζυγισουν τα πραγματα πρωτα μεσα τους,οχι γιατι τους κραταει η λογικη τοσο ή καποια ηθικη ή η κοινωνια ή οτιδηποτε αλλο,οσο το οτι εχουν τη γνωση οτι αν δεν υπαρχει η αναλογη συνειδητοτητα στις πραξεις και στις επιθυμιες,τα πραγματα μπορει να παρουν μια περιεργη διασταση και αντι να προχωρησουν και να εκφραστουν,απλως να "φρικαρουν" με αυτο που ασυναισθητα τους βγαινει.
Αλλη μια δυσκολια μπορει να ειναι η ελλειψη εμπιστοσυνης στον εαυτο τους οτι μπορουν να ελεγξουν μια κατασταση εαν αυτη ξεφυγει για οποιοδηποτε λογο.Το κατα ποσο δηλαδη νιωθουν ερμαια των επιθυμιων τους και πως αυτο μπορει να αποβει ακομη κι επικινδυνο για τους ιδιους.
Γι αυτο να ειναι προσεχτικοι ολοι στην επιλογη τους για να εχουν εμπιστοσυνη στο αλλο ατομο,θα πεις...Πως να εμπιστευτουν ομως,οταν καλα-καλα δε δειχνουν εμπιστοσυνη στον εαυτο τους;Αρα θελει μια προετοιμασια μεσα τους,μια δυναμη,ενα ρισκο;
Επομενως οι προβληματισμοι ειναι κατι σαν αναποφευκτο κομματι για καποια μαζα κ και υ ατομων στην αρχη υποθετω.Δε βοηθαει απο μονο του το βουρ στο πατσα κι ο,τι γινει.Θελει δουλεια,να το μαγειρεψεις καλά,αλλιώς το φτυνεις οσο και να σ αρεσει σα φαγητο.
Ισως φαινονται ανουσιες αναλυσεις χωρις σκοπο,και να ειναι οντως,αλλά οι αμπελοφιλοσοφιες ειναι το φορτε μου 

 

Το λάικ είναι λίγο.

Σ ευχαριστω.
Δεν ξέρω τι και ποια γίνομαι αυτή την περίοδο της ζωής μου, αλλά ξέρω πως αυτό το κείμενο "έσταξε" κάτι μέσα στο καζάνι μου.
Πολύ ωραίο. Πολύ χρήσιμο. <3

 

Oι προβληματισμοί είναι αναπόφευκτοι για όλους όσοι σκεπτόμαστε  
Φυσικά και υπάρχουν και θα υπάρχουν ακόμη και μετά από χρόνια ενασχόλησης και εμπλοκής.
Η πρότασή μου δεν ήταν "βουρ στον πατσά και ό,τι γίνει". Ήταν μια εμπλοκή ώστε τη σκέψη να διαδέχεται το βίωμα, η εμπειρία, αναστοχασμός πάνω σε αυτό, σκέψη ξανά, νέα εμπειρία κ.ό.κ.
Να μην μένει δηλαδή μόνον στη σκέψη το θέμα, δεν είναι επαρκής "πόρος"