BDSM, ο προθάλαμος.

@charlotte @MindFeeder <3

Not all those who wander are lost.

Και μιας και είμαι σε μουντ εξομολόγησης να σου πω και το εξής.

Αυτό που περιέγραψα παραπάνω, για μενα, είναι μια διαδικασία που μετράει αυτή τη στιγμή που μιλάμε 13 χρόνια.

Τι καυγάδες, τι χωρισμοι, τι της πουτανας έχει γίνει... Ειδικά πιο μικρή. Συμβιβασμοι, παραχωρήσεις, ημιμετρα. Διαολοι, καντηλια, μετακομίσεις. Μέχρι το Lapland έφτασε η χάρη μου. Αλλά έτσι είναι, Τοξοτης με Σκορπιο τι τα θες..

Και μια μέρα διαβάζω το εξής. No matter where you are, there you are. Και λεω πω ρε φίλε τη πουτσισαμε.

Γιατί όντως δε γλυτώνεις από εσένα. Ο,τι και να κάνεις. Άλλωστε τα είχαν πει και άλλοι και για τους Λαιστρυγονες και για τους Κυκλωπες αλλά θετική εγώ δε πρόσεχα.

Οπότε απλά το πήρα απόφαση και αντί να μην με αγαπάω και να μην με δέχομαι και να παλεύω να με αγαπάνε άλλοι για εμένα και να με δέχονται άλλοι για εμένα είπα όχι καργιολακι. Εδώ. Θα βγάλουμε άκρη.

Δε σας σπάω ταρχιδια με την ελευθερία και τους ελεύθερους ανθρώπους σε κάθε ποστ από βιτσιο. Αλήθεια το πιστεύω αυτό. Πιστεύω και στις επιλογές των ανθρώπων και στα λάθη τους. Και όχι μόνο σε σχέση με το bdsm.

Σαγαπω πολύ.

 

Αγαπητή Μωβ, τις χάρηκα τις απαντήσεις σου πολύ, γιατί είναι βιωματικές και εμπνευσμένες και δεν αναμασάς τίποτα από τα πρότυπα που πλασάρονται ως ''φυσιολογικά'' και μπράβο σου και ζήτω και μαγκιά σου που νιώθεις έτσι, σε χαίρομαι, ειλικρινά. 
Και πιάνοντας το εξομολογητικό σου μουντ, κόλλησα οικειοθελώς το αυτόν, αυτοαινουρούμενη, ως οφείλω στον εαυτό μου να είμαι.
Μόνη μου διαφωνία, αυτό με το τσιγάρο-καφές εις το διηνεκές.
Μην με παρεξηγείς, είναι που προσπαθώ να απεξαρτηθώ και από αυτά και μου την δίνει που, ακόμη, σε νοητικό επίπεδο, όταν έχω να σκεφτώ σοβαρά, ή να πάρω αποφάσεις τα θέλω τα ρημάδια.
Δεν θέλω να εξαρτώμαι από τίποτα. Ούτε καν από τα θέλω μου. Ούτε καν από την καύλα μου. (Ναι, είναι με ύψιλον, όσο και να μάς καβλώνει το βήτα). 
Το ''όοοοοοοοχι καριολάκι'' εγώ το λέω όταν νιώθω πλέον έρμαιο των παθών μου, όποια και να ναι αυτά.
Δεν γουστάρω αυτά να με ελέγχουν, μέσω ανθρώπων ή αισθήσεων, ή καταστάσεων, δεν είναι το θέμα μου ούτε καν να τα ελέγχω εγώ.
Το μόνο πράγμα το οποίο αποζητώ είναι να είναι όλα βιωμένα με ειλικρίνεια, με σεβασμό και με αποδοχή της διαφορετικότητας του καθενός, τής δικής μου, τής δικής σου, του οποιουδήποτε, να προκύπτει κάτι γνήσιο κι όχι προσπάθειες ρεπροντυξιόν των παλιών ορίτζιναλ βιωμάτων.
Κάτι σαν τα βουνά του @MindFeeder , που εντάξει, δεν είναι απεριόριστα και στο Έβερεστ δεν μπορεί να τρέχεις κάθε τρεις και λιγάκι, είναι χρονοκοστοβόρο και αρκούντως επικίνδυνο.
Εκεί έχω φάει τις φρίκες μου, έχω νιώσει νούμερο μέσα στα νούμερα, έχω αντιμετωπιστεί με μανιέρες κι έχω αντιμετωπίσει κι εγώ με την σειρά μου μανιεριστικά και χειραγωγικά τους άλλους.
Και δεν θέλει δα και τίποτα σπουδαίες ικανότητες. Με τον κοινό νου και την εκμετάλλευση της προαναφερθείσας καύλας η δουλίτσα γίνεται. Αλλά δεν μου αρέσει πια. Δεν την αντέχω. Ούτε από την μία πλευρά, ούτε από την άλλη. Μπορεί και να μεγάλωσα, δεν ξέρω και να ξενερώνω με τα στερεότυπα και να έχω γίνει και υπερευαίσθητη με τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά, αλλά ομολογώ, ότι όταν άρχισα να φρικάρω με τον εαυτό μου, όταν με συλλάμβανα να πράττω αυτά που κατηγορώ, την άκουσα κανονικά.
Είχα υποδουλωθεί στα πάθη μου και ούτε καν, εδώ που τα λέμε, στα πάθη μου, περισσότερο σε αυτά που είχα μάθει να χαρακτηρίζω ως πάθη, αυτά στα οποία με είχαν παραμυθιάσει οι γύρω μου και ο αλήτης ο εαυτός μου, πρωτίστως.
Δεν ήμουν εγώ πια όμως, δεν ένιωθα εγώ, έπαιζα ρόλο κι αυτό πολύ με χάλαγε.
Αυτά που απολάμβανα μέχρι εκείνη την στιγμή, άρχισα να τα αμφισβητώ και μαζί μ΄αυτά και μένα.
Και όσο απομακρυνόμουν από τους ρόλους μου, τόσο έβλεπα πιο καθαρά.
Είναι δελεαστικό να απολαμβάνεις την καύλα σου και να την αποζητάς με συγκεκριμένους τρόπους, ''στοχεύοντας'' σε συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά η ζωή σου την φυλάει και πέφτει φάπεν και μάλιστα αγρίως, με ουδόλως ηδονικό τρόπο.
Ιδέαν δεν έχω αν θα ξανανιώσω την ανάγκη να το αποτολμήσω ή να το επιδιώξω ξανά, η ενδοσκοπική δουλειά δεν έχει τελειώσει ακόμη, πάντως κατάλαβα πολλά για μένα μέσα από όλο αυτό, οφείλω να το ομολογήσω, όπως κατάλαβα αρκετά και για τους άλλους θαρρώ, αυτούς που είναι σαν κι εμένα ή αλλιώτικοι, δεν έχει σημασία, με έναν μαγικό τρόπο, όλα έρχονται στην θέση τους κι όλοι βρίσκονται εκεί που πρέπει και εκεί που τους αξίζει.
Και τα τάρταρα δεν είναι τόσο κακά, είναι το χαμηλότερο σημείο, στο οποίο μπορεί κανείς να βρεθεί, μετά αρχίζει η άνοδος, η ανάδυση.
Όσο για τον Σίσυφο και την αγωνία της ύπαρξης, για μένα συμβολίζει την αέναη προσπάθεια για βελτίωση, για αυτοπραγμάτωση, για αλλαγή των συνθηκών, για αφύπνισή μας ως προς την εξισορρόπηση όλων αυτών των αντίρροπων αλλά ισχυρότατων δυνάμεων που κουμαντάρουν το σύμπαν και τα πάντα μέσα μας. Ότι μαθαίνουμε στην πορεία, κέρδος είναι, αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να το ξαναζήσουμε, άπειρες φορές, μέχρι να το εμπεδώσουμε πραγματικά, χωρίς άλλα δύσκολα και επώδυνα μαθήματα. Αυτή είναι και η ουσία του μύθου για μένα και ενδεχομένως για όλους όσους πιστεύουν στο ότι δεν σταματάει η εξέλιξή μας ούτε σε αυτήν την ζωή, ούτε σε ενδεχόμενες επόμενες. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα γούσταρα επουδενί να βιώνω το bdsm σισυφικά, χωρίς εξέλιξη, με τρομάζει η ιδέα και μόνο της ατέρμονης επανάληψης, ακόμη και αυτών που μέχρι πρότινος απολάμβανα τα μάλα.
Τούτων ρηθέντων, ζητώ συγνώμη για την τυχόν εκτροπή στα πλαίσια της εξομολογητικής διάθεσης.

 

Καταλαβαίνω τι λες. Νομίζω.

Κάποια πράγματα από αυτά που περιέγραψες τα φοβάμαι κ εγώ (πχ την αιώνια επανάληψη). Καμία αντίρρηση.

Η σκέψη όμως στη οποία (εγώ πάντα έτσι, ειδικά σε αυτό το θέμα δε μπορώ να μιλήσω για κανένα αλλο) γυριζα και εβρισκα γαληνη πάντα ακόμα κ τώρα ήταν λοιπόν το "σταρχιδια μας κ μας Κωστής Παλαμας".

Αλήθεια στο λέω, μπεσα.

Δεν με νοιάζει αν θα βρω το νοημα της ζωής, δεν με απασχολεί πόσες φορές θα αλλάξω γνώμη, δεν με νοιάζει αν είμαι κ αν δεν είμαι του Δημάρχου παιδί. Απλά δεν.

Αυτό που έχω μάθει πλέον για εμένα είναι ότι για να είμαι καλά, καταρχάς δεν μπορώ να πετάξω από πάνω μου όλα μου τα δεσμά και όλες μου τις εξαρτησεις ταυτόχρονα (τσιγάρο, καφέ, μεταλ, στρες) και δεύτερον και κυριότερο πρέπει τα πράγματα να βγάζουν νόημα στο κεφάλι μου.

Κάποιες φορές κάτι βγάζει νόημα έτσι και κάποιες βγάζει αλλιώς. Κάποιες δεν βγάζει (εκεί κάνω πάλι φόλ μπακ στο σταρχιδια μου).

Νομίζω ότι πλέον είμαι πιο κοντά στο "εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδω" πάρα στο να ψάχνω να βρω κάποια αλήθεια, ή έστω βουνό.
Νομίζω ότι απλά βρίσκω ηρεμία στο γεγονός ότι ναι, άνθρωπος εδώ, ναι λάθη, πάθη, εξαρτησεις, δυνάμεις, συνισταμενη δυνάμεων και μισό κιλό βαρελίσια. Για εμένα πάντα, δε τρέχει τίποτα. Γιαυτό είμαστε εδώ, νομίζω.

Ξέρεις το 2015, πέθαναν με τη σειρά ο πατέρας μου, ο θείος μου και ο ξάδερφος μου. Και είμασταν που λες στην 56 κηδεία για εκείνη τη χρονιά κ θυμάμαι να σκέφτομαι μαλακα, νταξει, ατμος που θαλεγε κ ο Θρασυβουλας (ή καπνός; δε θυμαμαι).

Οπότε δεν ψάχνω actively για κάτι. Αποζητώ την ηρεμία και τη λογική. Το κακό με τις δύο αυτές έννοιες είναι βέβαια η χωροχρονικη τους μεταβολή. Αλλά δε γαμιεται   Όλα καλά.
Αυτά ισχύουν και εντός κ εκτός bdsm.

Συγκεκριμένα για εντός... Τι να σου πω. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πριν 2 χρόνια. Ίσως και πριν ένα. Πάλι μου αρέσουν άλλα πράγματα κ κάποια άλλα δε τα θέλω καθόλου. But that's ok? Δλδ δεν έχω κάποιο θέμα με αυτό και σίγουρα δεν θα του δώσω παραπάνω σκέψη από το it is what it is. Αιντε άμα γίνει καμία δραστική γαμησετα αλλαγή να πω "ωπ τι φάση;"
Παράδειγμα επίσης πολύ προσωπικό κ ειλικρινες πάνω σε αυτό: τελευταία νιώθω πιο πολύ "άντρας " πάρα "γυναίκα". Δε ξέρω γτ, ούτε ξέρω από που έσκασε. Το παρατηρώ από απόσταση και θα δούμε. Προς το παρόν απλά με διασκεδάζει.

Τέλος να πω ότι αν τα πράγματα από τα οποία είμαστε εξαρτημένοι και κατά κάποιο τρόπο θεωρούμε ότι μας κρατάνε δεσμιους είναι τα κλαδιά ενός δέντρου το οποίο σκαρφαλωναμε καιρό, είναι πολύ δύσκολο να βρεθείς ξαφνικά χωρίς κανένα κλαδι από το οποίο να κρατιέσαι.
(Εγώ τουλάχιστον έτσι νιώθω και οποτε δοκίμασα να αφήσω όλα τα κλαδιά ταυτόχρονα έσπασα τα μούτρα μου)

Και σίγουρα επειδή τα παραπάνω είναι όλα παααρα πολύ προσωπικά και έχουνε μέσα συγκεκριμένο background , συγκεκριμένο στορυ κ εεεεεενα κάρο αλλά συγκεκριμένα δεν περιμένω να ισχύουν σε καμία περίπτωση για κανένα αλλο και αυτό είναι κ λογικό κ αναμενόμενο  

Χάρηκα πολύ που τα είπαμε  

Edit - γέλασα πολύ που είπες ότι σε παραμυθιαζες. Κ εδώ τα ίδια. Guilty as charged   Απατεωνας μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

 

@MauveDelastrange είσαι αναντικατάστατη σε τούτο δω το φόρουμ!

 

Αντι σχολιου στα τελευταια ποστις (ολα αλλσζουν, οπως λεει και το αζμα...)



Cambia lo superficial
Cambia también lo profundo
Cambia el modo de pensar
Cambia todo en este mundo

Cambia el clima con los años
Cambia el pastor su rebaño
Y así como todo cambia
Que yo cambie no es extraño

Cambia el mas fino brillante
De mano en mano su brillo
Cambia el nido el pajarillo
Cambia el sentir un amante

Cambia el rumbo el caminante
Aúnque esto le cause daño
Y así como todo cambia
Que yo cambie no es extraño

Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia

Cambia el sol en su carrera
Cuando la noche subsiste
Cambia la planta y se viste
De verde en la primavera

Cambia el pelaje la fiera
Cambia el cabello el anciano
Y así como todo cambia
Que yo cambie no es extraño

Pero no cambia mi amor
Por mas lejo que me encuentre
Ni el recuerdo ni el dolor
De mi pueblo y de mi gente

Lo que cambió ayer
Tendrá que cambiar mañana
Así como cambio yo
En esta tierra lejana

Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia

 

Είμαι της άποψης ότι από μικρή ηλικία (βρεφική, νηπιακή, παιδική) ο καθένας από εμάς αναπτύσσει τους κώδικες επικοινωνίας και τα μοτίβα συσχέτισης με τους άλλους, μέσα στο γονικό του περιβάλλον . Αυτήν την περίοδο, μέσω της επικοινωνίας του με τους ανθρώπους που αποτελούν το γονικό του περιβάλλον, θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα ερεθίσματα που δέχεται, να αναγνωρίζει τα συναισθήματα που προκαλούνται μέσα του, να τα ερμηνεύει και να τα μετουσιώνει σε τρόπους συμπεριφοράς, μια διεργασία που λαμβάνει χώρα σε ασυνείδητο επίπεδο. Η επικοινωνία αυτή είναι τόσο βαρυσήμαντη γιατί είναι ικανή να ορίζει τα χαρακτηριστικά του συναισθήματος της αγάπης, το τι είναι αγάπη δηλαδή για το ίδιο το παιδί. Αυτή η διαμορφωτική ικανότητα της επικοινωνίας έγκειται στο πρόσφορο έδαφος που παρέχει ένας νεοσύστατος εύπλαστος ψυχικός κόσμος για διαμόρφωση, γιατί σε αυτήν την ηλικία τίποτα δεν είναι πιο αληθινό, πιο βαθύ και πιο έντονο για ένα παιδί, από το συναίσθημα της γονικής αγάπης της οποίας το βίωμα εν τέλει αποτελεί ανάγκη και ορόσημο για το ίδιο το παιδί. Είναι λες και είμαστε προγραμματισμένοι να αγαπήσουμε τους γονείς μας …ό,τι και να μας προσφέρουν ως αγάπη.

Έτσι…

Αν ένας γονέας συμπεριφέρεται προς το παιδί του μία με τρυφερό τρόπο και μία με τρόπο προσβλητικό, τότε αυτή η διττή, αντιφατική συμπεριφορά του γονέα εγκαθιδρύεται με κάποιο ασυνείδητο τρόπο μέσα στο παιδί ως εκδήλωση αγάπης, αυτή η γονική συμπεριφορά ορίζει για το παιδί την αγάπη ως ένα αμάλγαμα τρυφερότητας και προσβολής και το ορίζει ως κάτι το φυσιολογικό, και αυτή η διάσταση της αγάπης δεν ξεχνιέται σε ασυνείδητο επίπεδο, και αυτήν την αγάπη ενδέχεται να την αναζητήσει ασυνείδητα σε κάποια φάση της ενήλικης ζωή του γιατί αυτή η αγάπη είναι ότι πιο αληθινό έχει ζήσει, και ενδέχεται να την ξανά βρει στο μέλλον στα πρόσωπα άλλων. Κοντολογίς, το τι σημαίνει αληθινή αγάπη για τον καθένα μας μοιάζει να είναι κάτι που βρίσκεται βαθειά ριζωμένο μέσα στις ασυνείδητες πληροφορίες του εγκεφάλου μας και αναπαύεται μέχρι να βρεθεί ο ένας/η μία να το ξυπνήσει, με ότι αυτό συνεπάγεται..

Με ποιον ασυνείδητο μηχανιστικό τρόπο όμως ένα παιδί καταφέρνει και επιτυγχάνει την συνύπαρξη δυο τόσο αντιφατικών εννοιών όπως η τρυφερότητα και η προσβολή κάτω από την στέγη της έννοιας της αγάπης; Ο λόγος που το κάνει ευελπιστώ να έγινε κάπως σαφής στον πιο πάνω συλλογισμό μου, αλλά πως το κάνει;

Για το βίωμα της τρυφερότητας δεν χωρούν πολλές εξηγήσεις, είναι κάτι ζεστό, κάτι που θυμίζει ασφάλεια μήτρας, γίνεται άμεσα αποδεχτό από τον ψυχικό κόσμο του παιδιού χωρίς καμία επεξεργασία γιατί είναι απολαυστικό. Η προσβολή όμως; Η προσβολή γεννά και άμεσο ψυχικό πόνο αλλά και μια τεραστία σύγκρουση μέσα στο παιδί. Από την μία ο γονέας που φέρεται τρυφερά και γαληνεύει την ψυχή την μια στιγμή και από την άλλη ο ίδιος γονέας προσβάλλει και πληγώνει την ίδια ψυχή κάποια άλλη στιγμή. Η σύγκρουση αυτή παράγει σύγχυση, η σύγχυση αυτή παράγει ακόμα περισσότερο πόνο και πρέπει να σταματήσει, πρέπει να βρεθεί ένας ένοχος έτσι ώστε να αποδοθεί το φταίξιμο στον ένοχο και εκτονωθεί ο πόνος που νιώθει το θύμα μέσα του. Όμως το συνηθισμένο είναι το ίδιο το θύμα αδυνατώντας να ενοχοποιήσει τον θύτη (γονέας), ενοχοποιεί τον ίδιο του τον εαυτό του και φορτώνεται τις ενοχές (κάπως κάπου έφταιξα). Όμως όταν το ίδιο το θύμα νιώθει και ένοχος τότε ο πόνος είναι αδύνατον να εκτονωθεί γιατί αναπόφευκτα αν πάει να γίνει κάτι τέτοιο, θα γίνει προς τα μέσα αφού θύμα και θύτης κατοικούν στο ίδιο σώμα, και η σύγκρουση θα παραμείνει και ο πόνος θα παραμείνει. Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι το κουκούλωμα του ψυχικού πόνου με την ενοχή, και το καταχώνιασμα του σε κάποιο ντουλάπι του ασυνείδητου. Έτσι η απώθηση του ψυχικού πόνου μέσω της δικαιολόγησης που προσφέρει ένα ενοχικό συναίσθημα, παρέχει τον χώρο όπου μπορούν να συνυπάρξουν τρυφερότητα και προσβολή εις στο όνομα της περιβόητης αγάπης… άλλα κάπου στο βάθος ο ανεκδήλωτος ψυχικός πόνος της προσβολής φορά τον μανδύα της ενοχής και στάζει θλίψη νεκρώνοντας τα πάντα, σαν μία κρυφή πληγή η οποία ξεχνιέται όταν ο θύτης μετατρέπεται σε σωτήρα δείχνοντας την τρυφερότητα του ξανά και όλα ζωντανεύουν…. μια κυκλική αλληλεπίδραση που το μοτίβο της παραμένει μέσα ακόμα και στην ενήλικη ζωή.

Το τελικό αποτέλεσμα…. Τρυφερότητα και προσβολή αγκαλιάζονται σφικτά εμφυσώντας έτσι την ζωή στο συναίσθημα αγάπης . Ένα συναίσθημα τόσο ζωντανό κάπου κάποτε, που νοηματοδοτήθηκε από την ανάγκη επιβίωσης σε ένα βαθύ παρελθόν αλλά δεν έπαψε να με καλεί με εθιστικό τρόπο, να το βιώσω στο σήμερα ξανά και ξανά σε νέα πρόσωπα (όμοιοι), με μονή μου υποχρέωση(ως απαραίτητη συνθήκη) να αναπαράγω το μοτίβο συσχέτισης θύμα-θύτης /σωτήρας και συνεπώς και την ενοχή μου γιατί μόνο έτσι αυτό το μοτίβο επιβιώνει και παράγει αγάπη, ικανή να πάρει την κατάθλιψη μακριά ,γιατί κατάθλιψη δεν σημαίνει μόνο «είμαι θλιμμένος» σημαίνει και ότι δεν μπορώ να νιώσω τίποτα.

Αποδοχή λοιπόν.

Αποδοχή του μοτίβου συσχέτισης θύμα-θύτης /σωτήρας και ενοχής…. Όχι αυτήν την αποδοχή δεν μπορώ να την κάνω γιατί η ενοχή δεν υπάρχει πλέον, επιβίωσε επειδή παρέμενε στο ασυνείδητο και απεβίωσε επειδή το πένθος που κάλυπτε εκεί εκτονώθηκε δηλαδή βιώθηκε και έτσι η ενοχή δεν είχε να καλύψει και τίποτα

Αποδοχή λοιπόν… αποδοχή τίνος πράγματος;;;

των πρακτικών μου; αυτό έγινε στην αρχή χρόνια πριν λόγω της απόλαυσης που μου προσφέρουν και της απενεχοποιήσης τους τόσο μέσω του ssc όσο και της ερμηνείας του σαδισμού μου βασιζόμενος στο συλλογικό ασυνείδητο του είδους μας που είναι ποτισμένο με βία, παρακάμπτοντας το ατομικό.


Το ερώτημα παραμένει…..
Επιθυμία για sm υπάρχει στο τώρα;
Παραμένει ζωντανή στο σήμερα, χωρίς δεκανίκια του παρελθόντος;
Πάρε με τώρα στο 090 …

 

Κάτι που συχνά συγχέεται ή και ταυτίζεται είναι η παράδοση του πλήρους ελέγχου με τη στέρηση της ελευθερίας. Πολλές φορές και για πολλούς ανθρώπους οι δύο αυτές περιπτώσεις διαφέρουν. Υπάρχουν υποτακτικοί που παραχωρούν τον έλεγχο τους άνευ όρων και άνευ ορίων, κι αυτό είναι καθ αυτό η κατάκτηση της ελευθερίας. Δε φέρω, πλέον καμιά ευθύνη κι ο Κύριος μου αποφασίζει για τα πάντα. Για τη χρήση μου, για τα ζητήματα που με απασχολούν, για τα διλήμματα μου, για τα πάντα. Άρα, πλέον, μέσω του ανηκειν, κατακτώ την πεμπτουσία της ελευθερίας.
Γνωρίζω για τις αντιδράσεις που προκύπτουν πάντα όσον αφορά στο "άνευ όρων και άνευ ορίων", δεν σημαίνει όμως πώς δεν υπάρχει αυτή η εκδοχή. Ο Κύριος μου, έχει κάθε δικαίωμα να με χρησιμοποιεί όπως επιθυμεί. Όπως μου αρέσει και κυρίως όπως δεν μου αρέσει. Γιατί δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί τις επιθυμίες μου αλλά για τις δικές του. Συναινετικά; Όχι, προφανώς! Όταν με κάνει μαύρη στο ξύλο ή με κρατάει δεμένη με τις ώρες πρέπει να το απολαμβάνω; Γιατί εγώ το μόνο που απολαμβάνω είναι η χρήση μου και κατά τα λοιπά κλαίω, πονάω, υποφέρω και δε χαίρομαι καθόλου! Μα αυτό δε θέλει εκείνος από μένα;
Η συναίνεση εκμαιευεται με την τελευταία απόφαση του υ, που δεν είναι άλλη από την επιλογή του Κυρίαρχου. Έχοντας λοιπόν επιλέξει εν πληρει συνειδηση σε ποιον έχω παραδώσει το "είναι" μου αυτομάτως συναινω σε όλα καθώς εκείνος είναι πλέον υπεύθυνος για όλα! Για την ασφάλεια μου, για το καλό μου και το κακό μου... Γιατί υπάρχουν και λίγοι από αυτούς τους Κυριαρχικους, που παρέχουν στο κτήμα τους όλα τα απαραίτητα για να παραμείνει πολύτιμο! Αρκεί που τους ανήκει, ολοκληρωτικά και απολύτως.

 

Κατάθλιψη είναι η αντίσταση στην θλίψη.
Η αγάπη δεν παράγεται, ούτε χτίζεται, προσφέρεται οικειοθελώς και χωρίς απαραίτητα αντισταθμιστικά οφέλη.
Η αναπαραγωγή προτύπων, συνειδητών, υπο- και α-συνείδητων σκοπεύει να ''παράξει'' αγάπη, γι αυτό είναι εντελώς λανθασμένη ως διαδικασία, το μόνο που μπορεί να επιφέρει, είναι προσκολλήσεις, αλλά αυτό δεν είναι αγάπη.
Το να πιστεύεις ότι υποτάσσεις κάποιον ψυχικά μέσω του σεξ δεν ξέρω πια τι είναι.
Πάντως σίγουρα δεν είναι αγάπη. Άρα, ό,τι στο διάολο και να'ναι, δεν με αφορά.
Θαρρώ πως είναι ψυχική δυσλειτουργία.
Παίζει και κάπως έτσι να σβήνει η διάθεση για sm.
Γιατί άμα πετάξεις τα δεκανίκια, πάλι μένει η καύλα γυμνή.
'Αμα δεν την έχεις χορτάσει, σε πιάνει ξενηστικωμάρα και θυσιάζεις την αγάπη, την ικανότητα σύνδεσης, στον βωμό της καύλας. Κατανοητό, αλλά πεπερασμένο, συναισθηματικά ανάπηρο και λειψό.
Το ''μια ζωή την έχουμε, ας την σπαταλήσουμε'' είναι κάπως ανώριμο, αλλά κατανοητό.
Από ένα σημείο -χωρίς επιστροφή- και μετά, δεν έχει κανείς χρόνο για άλλες βιασύνες και γι άλλα μισά πράματα. Τα θέλει όλα. Κι ούτε τον νοιάζει αν θα τ΄αποκτήσει. Ρισκάρει και το τίποτα.

 

Eρώτημα πρώτον, αν επιτρέπεις, φυσικά. Πως εξάγεται το συμπέρασμα ότι μέσω του ανήκειν κατακτάται η πεμπτουσία της ελευθερίας? Δεν χρήζει τεκμηρίωσης αν είναι προσωπική επιλογή, αλλά αν λέγεται ως κομμάτι μίας συλλογιστικής, χρειάζεται και κάποια λογικά επιχειρήματα, δε νομίζεις?
Ερώτημα δεύτερον. Πως γίνεται η συναίνεση να εκμαιεύεται? Είναι μία εγγενής αντίφαση, που επίσης θα ήθελα να εξηγήσεις, για να καταλάβω πως το εννοείς. Υποερώτημα α του δευτέρου. Μετά την επιλογή Κυρίαρχου δεν παίρνει καμία άλλη απόφαση το υ? Δεν έχει καμία άλλη ευθύνη? Πέραν του ''ανήκειν''?
Αναμένω εναγωνίως, γιατί πολλά μου πέσαν και είναι και βράδυ.

 

Θα ήθελα και εγώ να ρωτήσω κάποια πράγματα.

Σε κάποια σημεία συμφωνώ φυσικά είναι όμως κάποια άλλα τα οποία μου έκαναν εντύπωση.

1. Τι σημαίνει άνευ όρων και άνευ ορίων για εσένα; Ή έστω για εσάς.
Ρωτάω γτ μου ήρθε στο μυαλό το εξής παράδειγμα. Ένας ομαδικος βιασμός πχ θα ήταν ενταξει; Ή να κοπεί ένα πόδι με ένα πριονι; Εάν η απάντηση σε αυτά είναι "Έ φυσικά και όχι δε μιλάμε για κάτι τέτοιο τι τραγικό παράδειγμα είναι αυτό " τότε αυτομάτως μπαίνει ένα όριο κοντά στην περιοχή του λογικού. Δλδ να μεν δεν υπάρχουν όρια και όροι αλλά εντός του "λογικού". Εάν η απάντηση είναι ότι και αυτά είναι εντάξει με ενδιαφέρει πολύ να μάθω λεπτομέρειες.

2. Είπες ότι είναι υπεύθυνος και για το καλό σου και για το κακό σου.

Για τι ακριβώς κακό μιλάμε;
Επίσης ούτε αυτό το κακό έχει όρια και όρους;

Και να συνοψίσω κάπως αυτά που σκέφτομαι με βάση αυτό που περιγράφεις, πες ότι έχει φύγει η καβλα, ας πούμε έχει φύγει και η έλξη προς τον άνθρωπο, αυτό το κακό έχει φτάσει το 90% σε σχέση με το καλό, μένεις η φεύγεις;
Γιατι αν το μοναδικό κριτήριο είναι "αυτό που θέλει ο Κύριος" (τονίζω τη λέξη μοναδικό) και βάζοντας και τα παραπάνω στην εξίσωση ακούγεται, σε εμένα πάντα σαν να λες ότι ο,τι ο,τι ο,τι και να γίνει δεν θα αποχωρουσες ποτέ.

Τέλος να πω ότι ο μόνος λόγος που τα ρωτάω και τα λέω αυτά είναι μόνο γιατί η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι γενικά δεν συμπεριφεροται ακριβώς έτσι οι άνθρωποι ακόμα και όταν το θέλουν πολύ ή ακόμα και αν πιστεύουν ότι γίνεται κλπκλπ.

Ευχαριστώ

 

Πάντα είναι προσωπικές επιλογές, δεν είναι κανόνες που ικανοποιούν τον κάθε άνθρωπο.
Για το πρώτο ερώτημα: Όταν νιώθεις κάποιες ευθύνες σαν δεσμά, τότε το να τις διαχειριστεί κάποιος άλλος, σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος.
Αν γνωρίζεις τι είναι ο άλλος, τότε γνωρίζεις σε τι δίνεσαι, βέβαια όσο και να λέμε άνευ όρων και ορίων, υπάρχουν συνθήκες που μπορούν να σε κάνουν να πεις συγγνώμη Κύριε δεν μπορώ, θα ήθελα να με αποδεσμεύσετε, γιατί δεν μπορώ να σας το προσφέρω αυτό. Από εκεί και πέρα η επιλογή είναι του Κ.

 

Ως προς την προσωπική επιλογή του καθενός, που άπτεται της οιονεί ελεύθερης βούλησης, πάσο.
Ίσως γι΄αυτό κι εγώ είμαι προσεκτική στις διατυπώσεις μου, όταν εκφέρω προσωπική γνώμη που δεν δύναται να τεκμηριωθεί με λογικά επιχειρήματα.

Σε ότι αφορά τον δικό σου συλλογισμό, περί ευθυνών και δεσμών, θα μου επιτρέψεις να πω ότι αυτό έχει σχέση με το κέντρο ελέγχου, αν είναι εσωτερικό ή εξωτερικό.
Άνθρωποι με ισχυρό εσωτερικό κέντρο ελέγχου, δεν δύνανται καν να εκχωρήσουν τον έλεγχο σε κάποιους άλλους και ακόμη κι αν το κάνουν, είναι περιορισμένου βεληνεκούς έλεγχος.
Άνθρωποι με -ούτως ή άλλως- εξωτερικό κέντρο ελέγχου, περνάνε όλη τους την ζωή, ψάχνοντας που θα εκχωρήσουν την ευθύνη του εαυτού τους, τής ύπαρξής τους ολόκληρης, ώστε να απεμπολήσουν κάθε είδους έγνοια, να μην κάνουν καθόλου δουλειά με τον εαυτό τους, ή να την κάνουν με υποβοήθηση. Αυτά τουλάχιστον λέει η ψυχολογία, όχι εγώ μονάχα, αν και μου μυρίζει ευκολίκι και φυγοπονία, να μην πω εθελοτυφλία και παρεξηγηθώ. Οι στρατιές ''πληγωμένων'' υ προς επίρρωση της άποψης αυτής.

Το δικό μου concept, είναι πως αν η ισορροπία, η χαρά δεν πηγάζει από μέσα μας, τότε πάντα θα υπόκειται στις διαθέσεις και στην συμπεριφορά των άλλων. Εμένα προσωπικά, δεν μου κάνει αυτό, σε όποιον κάνει, πάλι πάσο. Είμαι υπέρ του μοιράσματος, τής αλληλεπίδρασης, τής όσμωσης και όχι τής άνευ όρων εκχώρησης πάσας αίσθησης και παντός αισθήματος.

Η καύλα μου ανήκει σε μένα, προφανώς και την έχω εκχωρήσει κατά καιρούς, αλλά πάντα την έπαιρνα πίσω και την διέθετα και την διαθέτω κατά δική μου ελεύθερη βούληση. Προσωπική επιλογή και πάλι.
Έχω αντίστοιχα διαχειριστεί την καύλα των άλλων, προσπαθώντας να μην καταχραστώ αυτού του είδους τον ''έλεγχο'', χωρίς επιτυχία ενίοτε, το λανθάνειν είναι συχνά αναπόφευκτο, δηλώνω ατελής και σε αυτόν τον τομέα.

Σ΄ότι αφορά το δεύτερο κομμάτι της δικής σου τοποθέτησης, αυτό που εκφράζεις, προϋποθέτει ότι ξέρεις πολύ καλά τον άλλον, τι είναι, πως σκέφτεται, έχεις εμβαθύνει στην προσωπικότητά του υποθέτω, για να του εκχωρήσεις τον έλεγχο, χωρίς δεύτερες σκέψεις και γνωρίζεις πάνω-κάτω τι θα κληθείς να κάνεις, να προσφέρεις στο μέλλον. Άρα το άνευ όρων, περιορίζεται σε κάποιο πεδίο, ασαφώς μεν ορισμένο, όχι αχανές δε. Θεωρώ επίσης, ότι έχει προηγηθεί διαπραγμάτευση για να φτάσουμε στην -όποια- συναίνεση. Για το ανίκανο να ανταποκριθεί υ, που ζητά αποδέσμευση λόγω αδυναμίας εκπλήρωσης των επιθυμιών του Κ δεν έχω κάτι να πω. Μου μοιάζει απλοϊκά λογικό, από την στιγμή που κάποιος (ή κάποια) θα τοποθετήσει τον εαυτό του σε αυτήν την θέση οικειοθελώς. Αν ξέρει τι κάνει και έχει αναλάβει την ευθύνη εκχώρησης του ελέγχου, τότε είναι ένα λελογισμένο ρίσκο. Δεν παύει ποτέ όμως να είναι ρίσκο, πάνω στο οποίο δεν θα έχει λόγο στο μέλλον. Νομοτελειακά, αν και όταν το κέντρο ελέγχου αλλάξει, η βάση της σχέσης θα υποχωρήσει, γιατί αν το υ εξελιχθεί, θα πάψει να υφίσταται η ανάγκη που το οδήγησε εκεί, στην κατάσταση ή τον άνθρωπο.

Φυσικά, αυτά είναι προσωπικές μου απόψεις, που απηχούν προσωπικά μου βιώματα και εμπειρίες.