BDSM στάση & συμπεριφορά σε έναν BDSM χώρο

Αυτό γράφω στην απάντησή μου;

Ξανά ρωτώ αυτό γράφω στην απάντησή μου;

Από πού προέκυψε όλο αυτό;
Αν η αναζήτηση της αφορμής δόθηκε από τη δική μου απάντηση ας είναι το δέχομαι, ξεδιπλωθείτε ελεύθερα!

 

Ναι

Ξανα Ναι

Επιθετικη ειρωνια ή σε απλη καθομιλουμενη ελλειψη επιχειρηματων

 

Είναι φανερό ποιός έχει έλλειψη επιχειρημάτων κι είναι επιθετικός και δε ειρωνικός.

 

Συνεχιζεις να αποφευγεις την απαντηση ομως...

 

Κάτι μου λέει πως το παρόν νήμα θα οδηγηθεί στο <<σοβαρότητα vs σοβαροφάνειας".

 

Με αφορμή το εισαγωγικό νήμα...
(Τα πρόσωπα ή το αντικείμενο του θέματος δεν παίζουν απολύτως κανένα ρόλο, ας εκληφθούν ως πόλοι ενός διαλόγου)...
...
Τεχνικώς και αποστειρωμένα στο εισαγωγικό νήμα του ΟΡ καταγράφεται μια ανταλλαγή ερωταποκρίσεων, που στις ερωτήσεις χρησιμοποιούνται τα εξής ρήματα:
"... θεωρεί - αποδείξει...; - μπορεί να (θεωρεί) - αποδεικνύεται; - (πώς) θα κρίνω (αν δεν; )-
οι δε απαντήσεις τα παρακάτω:
...οφείλει - δεικνύονται, αποδεικνύονται (και) σχολιάζονται - (μπορεί να) θεωρεί - αποδεικνύεται (αν) (...)/πρέπει / συνάδει (με αυτό που) δηλώνει - δηλώνεται/δηλώνει- (αν θα) καταφέρει/δημιουργεί (εντυπώσεις)/κρίνονται...

Στην πραγματικότητα αποτυπώνεται ένα σύνολο ερωταποκρίσεων που αποσκοπεί στην δυνητική διαμόρφωση (έστω και ως άσκηση ή απόπειρα) κάποιων στοιχειωδών κριτηρίων.
Οι ερωτήσεις είναι ωμές (πώς θα μπορούσαν να μην είναι, άλλωστε), οι αποκρίσεις περιλαμβάνοντας "πρέπει", "μπορεί να" και "αν", ασχέτως των αιτίων που υπαγορεύει την χρήση τους, ουσία και τύποις καθιστούν τον διάλογο, μη διάλογο.
Πολλώ δε μάλλον πως δευτερεύον -μετά την κατ' αρχάς ποθούμενη συμφωνία περί κριτηρίων- ζητούμενο είναι η όποια αντικειμενικοποίησή τους (των κριτηρίων ως αναγνωρίσιμων "ευρημάτων") στους όποιους "εκτεθειμένους εν θέματι" τυχαίους παρατηρητές (διασταλτικώς δε, και όχι μόνον).
Να τονίσω πως η διαμόρφωση κριτηρίων συνεπάγεται "κόστος" διαρκές, συνολικό και καθολικό.

Ανακεφαλαίωση:
Τα όποια κριτήρια για να υπάρξουν χρειάζεται να υπάρχει και ολοκληρωμένο/συμπαγές σύστημα αναφοράς και να είναι κατ' ελάχιστον κοινά κατανοητό μεταξύ των δυο διαλεγομένων-απλώς αντιληπτό ευλόγως και προφανώς δεν αρκεί- δηλαδή να υπάρχουν αυτό που λέμε "τα στοιχειώδη/τα ελάχιστα" που να μπορούν να αναγνωριστούν ως τέτοια (όχι, δεν λέγεται "κοινός νους" αυτό, δεν λέω, θα βόλευε).

Όταν υπάρχουν κριτήρια, τότε αυτά τίθενται και απλώς εξετάζεται από τους συνομιλητές κατά πόσον τα όποια εν αμφιβόλω δεδομένα "χωρούν ή όχι", οπότε ή/και επανεξετάζονται τα κριτήρια ή/και το αίτιο που ερείδονται, αλλιώς εκ των πραγμάτων οι συνομιλητές αδικούν εαυτούς εκπίπτοντες σε απολογητές/αμφισβητίες δόγματος (με έκδοχα κάτι σε "πόσοι αγγέλοι χωράνε στη μύτη της καρφίτσας").

Οι όποιες ρητορικές (τυπικότητες, ρεβεράντζες, ευγένειες, κονφορμίτσες, γενικούρες, κομ-ιλ-φο-και-τρε-ζολί, καλολογικά στοιχεία, παραδείγματα, σχήματα λόγου, επικλήσεις, αλλά και σηκωμένα φρύδια, λαϊκά δικαστήρια, αδιαπραγμάτευτα, "ιερά και όσια", κεκτημένα, Α-Συνεπώς-και-ά(ει)-πριόρι-άφατα-ακίνητα-κι-αμίλητα αδυνατούν να καλύψουν οτιδήποτε -από καλές προθέσεις έως και "FYI πιπεράτες ενημερωτικές φουσκονεριές") καταλήγουν νομοτελειακά σε τερερέμ/μάντρα ανάλεκτα.

Υπό αυτήν την έννοια δεν είναι καθόλου παράδοξο, που τουλάχιστον πέντε δις κόσμος "πιστεύει" αφηγήματα αλά καρτ -από τα πρωτόκολλα της Σιών του κάθε ευαγούς ανάλογου του ημεδαπού "Αχαρνείου", έως την επίπεδη γή και τον "πολιτισμό του Σείριου" του νέιμ μπατ έι φιου..!

Καταλήγοντας:
Δύσκολο πράμα το διαλέγεσθαι και "χρήσιμο", μέρες πούναι, να δυσχεραίνει.

 

Η γνώμη μου για το θέμα αυτό είναι πως ό,τι είμαστε φαίνεται - και μάλιστα με εντυπωσιακή ακρίβεια. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, έχω την εντύπωση πως το κυριότερο ενδιαφέρον των συνομιλητών είναι οι απόψεις μας και αν συμβαδίζουν με τις δικές τους, αν τους ευχαριστούν, αν καλύπτουν ερωτήματα ή αν προσφέρονται για διαφωνίες που είναι και ένας τρόπος να αναδείξει ο καθένας τις θέσεις του. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζουμε τις απόψεις μας απασχολεί εμάς κυρίως, όχι τους άλλους. Όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο. Για τους άλλους είμαστε πολύ πιο ασήμαντοι από ό,τι εμείς για τους εαυτούς μας. Αν κάποιοι από εμάς θελήσουν να τονίσουν αυτά που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως κυριαρχικές ή υποτακτικές συμπεριφορές και αυτό φαίνεται. Είναι ο χ, που μιλάει ως υποτακτικός χ ή ως Κυρίαρχος Χ. Θεμιτό και κανένα θέμα και όπως επιθυμεί ο καθένας. Κανένας δεν θα πει "α, δες πόσο υποτακτικός ή πόσο Κ είναι ο χ που δεν του βγαίνει να γράψει διαφορετικά, μόνον έτσι μπορεί." Από τα λίγα που καταλαβαίνω δεν νομίζω ότι οι συμπεριφορές διαφοροποιούνται τόσο θεμελιωδώς στην διαδικτυακή επικοινωνία, ίχνη των χαρακτηριστικών status μάλλον διακρίνονται και όχι κάτι περισσότερο. Δεν νομίζω ακόμα ότι το αντίθετο μιας μη δομημένα υποτακτικής ή Κυριαρχικής συμπεριφοράς είναι το χυμαδιό και νομίζω ότι χυμαδιό γίνεται κάποιος όταν είτε δεν γνωρίζει αλλιώς είτε, για κάποιον λόγο, επιλέγει να συμπεριφερθεί αδέξια. Έχω ακούσει για Κ που γνώριζαν, τόνιζαν ότι γνώριζαν και εφάρμοζαν άψογα, υπερβολικά άψογα ίσως, τα στερεότυπα της εν BDSM κυριαρχικής συμπεριφοράς και δεν θέλω ούτε να υπαινιχθώ τι πραγματικά ίσχυε, τα ανάλογα και για υ.

Για μένα σημασία έχει η αυθεντικότητα στην έκφραση και να είναι κανείς ο εαυτός του, έτσι όπως θέλει και έχει επιλέξει να είναι και αν θέλει βεβαίως μπορεί και είναι ελεύθερος να εκφραστεί όπως νιώθει ότι εκφράζεται το στάτους του. Όταν τυχαίνει να διαβάζει παλιά του ποστ, να αναγνωρίζει σε αυτά ένα κομμάτι του εαυτού του με τα σωστά, τα λάθη και τα ξεχασμένα του. Και να μην στεναχωριέται αν κάποιοι τον επικρίνουν, γιατί δεν τους χρειάζεται για να του πουν ποιος είναι, αυτό το γνωρίζει ο ίδιος. Μόνον ο Αφέντης μπορεί να κάμψει αυτό το όριο και να έχει πιο βαριά άποψη η οποία να περνάει μπροστά από οτιδήποτε άλλο για το ποιος είναι ο σκλάβος.

Ειδικά όταν μιλάμε για σκλάβο, έχω την γνώμη ότι μόνον ο Αφέντης του μπορεί να του ορίσει να συμπεριφέρεται και να επικοινωνεί στο φόρουμ σύμφωνα με το στάτους του ή να το αποφεύγει, γιατί είναι φορές που συμβαίνει και το δεύτερο.

 

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύν καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δύο είναι το αληθινό.
Ναθάνιελ Χόθορν

 

σε οποιο χώρο και χρονο
το οριο ειναι η ουσιαστικη αυτοεκτιμηση
τα υπολοιπα (συνηθως ''πεινασμενα'') είναι απλα μια εκδοχη ''ξεφτιλας''

 

η έλλειψη παρόμοιας δεοντολογίας είναι πλούτος. δίνει κάθε ευκαιρία να αναγνωρίζονται οι συμπεριφορές, παρά να παραπλανά η συμμόρφωση στην δεοντολογία.  
είναι και ευκολία γιά τον γρήγορο εντοπισμό παρεξηγήσεων.