BDSM σχέσεις χωρίς συναίσθημα - liaisons pornographiques;

Είμαι του feel as you go και στο μεταξύ κρατώ ημερολόγιο. Το κάθε συναίσθημα προκύπτει από τα προηγούμενα συναισθήματα συν κάποιες καταστάσεις που έφεραν νέες ιδέες και επιθυμίες. Αυτά που δεν έχω ονοματίσει καθ' οδόν προκύπτουν, τα συνειδητοποιώ αργότερα δηλαδή τα ονοματίζω και μετά, από το ημερολόγιο, βλέπω πώς ήταν όταν ωρίμαζαν. Κάποια ποστ μου εδώ είναι επίσης "φωτογραφίες" δικών μου συναισθηματικών τοπίων, στιγμών μετάβασης από μια συναισθηματική κατάσταση σε άλλη.

Απλά, ζούμε στην εποχή όπου μπορούμε να επιλέγουμε τους κανόνες με τους οποίους θα ζούμε και θα αλληλεπιδρούμε με τους άλλους  

Θα έλεγα πως όχι και οι αιτίες είναι δύο, η μια είναι ο χρόνος που μεσολαβεί από τη στιγμή - αν υπήρχε - του προγραμματισμού και των συμβάντων που φέρνει το συναίσθημα και η άλλη είναι ο άλλος άνθρωπος. Δεν είναι απλός διαμεσολαβητής μεταξύ του πρωταγωνιστή και του συναισθήματος στο οποίο θέλει να φτάσει ο πρωταγωνιστής.

[Πρωταγωνιστής = το πρόσωπο που βλέπουμε να υφίσταται τις συναισθηματικές διακυμάνσεις.]

@peleas,

τα βασικά συναισθήματα με τα οποία γεννιόμαστε είναι φόβος, πόνος, ανακούφιση. Τα άλλα όλα είναι συνδυασμός αυτών ως αποτέλεσμα κοινωνικοποίησης. Διαφωνώ μαζί σου όσον αφορά τις προτεσταντικές κοινωνίες που ήταν αυτές που έμαθαν το συναίσθημα της χαιρεκακίας στους ανθρώπους, λογικά αυτό υπήρξε με τις πρώτες εξουσιαστικές δομές. Χούι πατριαρχικών κοινωνιών σε κάθε περίπτωση, αλλά όχι κατ' ανάγκη προτεσταντικών  

 

Τα συναισθήματα δεν είναι μόνο αυτά.
Επομένως συμφωνούμε, τα συναισθήματα προϋπάρχουν των πράξεων μέσω των οποίων εκφράζονται.

 

Δεν είπα πως η χαιρεκακία δεν υπήρχε πριν τον προτεσταντισμό. Το ανέφερα ως παράδειγμα κοινωνικής δομής (προτεσταντισμος => καπιταλισμός) που επικρατεί σήμερα στη Δύση.

Γεννιόμαστε με όλη τη γκάμα των πρωταρχικών συναισθημάτων (φόβος, χαρά, λύπη, θυμός). Τα υπόλοιπα, μεταξύ των οποίων αυτά που αναφέρεις, είναι παράγωγα ή σύνθετα συναισθήματα και ναι, είναι θέμα εκπαίδευσης π.χ. το να ερμηνεύω ουσιαστικά ακίνδυνα περιστατικά ως απειλή για τη ζωή μου και να νιώθω ένα διαρκή φόβο που εξελίσσεται σε αυτό που αποκαλούμε άγχος...

 

@peleas

είναι αλήθεια ότι τα διάφορα ιστολόγια μιλάνε για αυτά τα βασικά συναισθήματα που αναφέρεις - πλην στο βιβλίο του Πιντέρη για τις συναισθηματικές ανάγκες αναφερόταν ότι τα βασικά συναισθήματα με τα οποία γεννιόμαστε είναι αυτά τα τρία, φόβος, πόνος, ανακούφιση και είναι αν το παρατηρήσει κανείς όχι ιδεολογικά. Το ότι γεννιόμαστε με συναισθήματα που για να βιωθούν πρέπει να αναγνωρίσουν καταστάσεις, όπως η λύπη και ο θυμός και που χρειάζονται κάποια κοινωνικοποίηση (βέρσους εκπαίδευση) για να είναι διαχειρίσιμα το βρίσκω ανεπαισθήτως ιδεολογική τοποθέτηση. Άλλωστε θα κατέληγε στο ότι γεννιόμαστε και με τις BDSM ροπές μας, το οποίο κάτι μου λέει πως δεν θα σου άρεσε ιδιαίτερα.

Το είπες επί λέξει "στις προτεσταντικές κοινωνίες μας μάθανε", άρα το είπες έτσι όπως λέω ότι το είπες και όχι όπως λες   Τα πάντα όλα στην οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων είναι Αριστοτέλης. Και ο Αριστοτέλης, οι ισορροπίες των Δυτικών δηλαδή, είναι ότι φροντίζει ο καθένας τον εαυτό του όσο καλύτερα μπορεί και έτσι προκύπτουν οι ισορροπίες και στο πλαίσιο αυτό, εφόσον είναι καλό για τον ίδιο, κάποιος βοηθάει και συμπαραστέκεται, αν δεν του επιφέρει τίποτα τότε προσπερνά. Δηλαδή οι ρίζες του συμφέροντος, του εγωισμού αλλά και τις αλληλεγγύης η οποία ενίοτε επιβάλεται και κοινωνικά.

 

Ημερολόγιο.... δεν έχω σποφασίσει αν είναι για καλό (μου) ή για κακό (μου).

Ανάμεικτα ( ή ανάμικτα; ) συναισθήματα.

 

Απ ό,τι βλέπω στο διαδίκτυο θεωρούν πιο σωστό το ανάμεικτα @lexy και δεν έχω εδώ τον Μπαμπινιώτη μου για περισσότερα  

Για το ημερολόγιο δεν έχω να πω τίποτα, για μένα είναι καλό - σημείωσε ότι δεν αγαπώ τις φωτογραφίες και ότι σε όλα μου τα ταξίδια ημερολόγια κρατούσα για να τα θυμάμαι.

 

Κι εγώ το ίδιο κάνω. Αποτυπώνω στο χαρτί κι εντυπώνω εντός μου. Δεν αγαπώ τις φωτογραφίες, επίσης.

 

Λατρεύω να διαφωνώ μαζί σου, @gaby . Ειδικά όταν η διαφωνία μας καταλήγει στα "περί διαγραμμάτου"....χαχαχα
ΟΚ, είναι θέμα άποψης των "ειδικών" (τον Πιντέρη δεν το έχω περί πολλού, αλλά εντάξει). Η επικρατούσα άποψη είναι οτι το μωρό, τους πρώτους 18-20 μήνες ζωής του, δε διαχωρίζει το "εγώ" από το "εσύ" (τη μητέρα, εν προκειμένω). Οπότε, βιώνει την απόλυτη ευχαρίστηση -αν οι ανάγκες του ικανοποιηθούν πάραυτα- και την απόλυτη ματαίωση (=φόβος θανάτου) αν δεν το ταίσεις τη στιγμή που το ζητά. Ισως αυτό το γεγονός εξηγεί την κατηγοριοποίηση του Πιντέρη.

Μμμμ.. όταν εξάγεις συμπεράσματα του τύπου "άρα το είπες έτσι όπως λέω ότι το είπες και όχι όπως λες" και ειδικά όταν αναφέρεις τον Αριστοτέλη, είσαι απίστευτα σέξυ  

 

και ο Αριστοτέλης ημερολόγιο κρατούσε από τα ταξίδια του...........ιιιιιιχ μπηχτήηηηη  

 

ναι, αλλά για το κωλί μου, άλλα έλεγες..

 

Καλωσυνάτη γουρουνιά  

 

Όλα για το καλό σου, μάτια μου.
Κι ο πόνος σου δικός μου...