BDSM on the side

Λοιπόοοον...

Πάντα με προβλημάτιζαν οι άνθρωποι με διπλή ζωή. Πολύ.
Το κεφάλι μου αδυνατούσε να επεξεργαστεί πως ήταν δυνατόν να διαχωρίζουν με τέτοιο απόλυτο τρόπο δυο πτυχές του εαυτού τους και να έχουν πείσει τους ίδιους ότι αυτός ο διχασμός όχι μόνο είναι αναγκαίος αλλά και φυσιολογικός. Αναμενόμενος και κοινωνικά αποδεκτός.

Αργότερα, το γνωστό για το χιουμοράκι του σύμπαν, είπε να μου δείξει ακριβώς πως ήταν μία τέτοια κατάσταση.

Γνωρίζω τον πρώτο μου Κυρίαρχο. Όλα καλά και όλα υπέροχα και όλα by the book. Μάστερ και άλλες ιστορίες της κρύπτης.
Μετά από αρκετούς μήνες μου λέει ότι είναι παντρεμένος.
Αφού βέβαια με είχε δεσμέυσει συναισθηματικά και όχι μόνο. Υποτίθεται ήμουν δική του. Πανικός, πανικός, πανικός.

Έμεινα. Γιατί έμεινα? Γιατί δεν ήταν δική μου η ευθύνη της συνείδησής του. Ούτε δική μου η υποχρέωση της διαφύλαξης της όποιας κοινωνικής κανονικότητας ήθελε να παρουσιάζει στον εαυτό του. Όχι δεν μετανιώνω, ούτε νιώθω τύψεις και ενοχές.

Τι άλλαξε αυτή η πληροφορία? Μα φυσικά τα πάντα. Η δυναμική έτσι όπως μπήκε από την πόρτα έτσι και έφυγε από το παράθυρο.

Δεν μπορείς να διαχειριστείς έναν άλλο άνθρωπο όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς ούτε εσένα.
Αυτό δεν είναι ούτε D/s ούτε M/s. Δεν ξέρω καν τι είναι.
(Ναι, ξέρω ότι δεν υπάρχουν μόνο αυτά στο bdsm και καλώς δεν υπάρχουν μόνο αυτά.)

Χρόνια μετά και μάλιστα σχετικά πρόσφατα είχαμε μία συζήτηση επί όλου αυτού, του τότε. Και με βάση αυτά που ειπωθηκαν σε αυτή τη συζητηση θα ήθελα να κάνω και εγώ κάποια ερωτήματα.

Εσείς που θεωρείτε εντάξει/καλό/φυσιολογικό/δεκτό/αποδεκτό το να μοιράζεστε ανάμεσα σε ανθρώπους και το να κοιμάστε δίπλα σε έναν άνθρωπο που σας θεωρεί σύντροφο ενώ δεν ξέρει ότι είστε ένας άλλος, πείτε μου.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι την ώρα που εσείς γαμάτε ή δέρνετε την υ σας, η γυναίκα σας μπορεί να γαμιέται και να δέρνεται από έναν "άλλο" Μάστερ?
Την ώρα που εσείς γλύφετε το μουνί του πέτ σας, ή του μπότομ σας (ή όπως σας βολεύει να το λέτε για να το εντάξετε στο πλαίσιο που έχετε στο μυαλό σας) ότι η άγνωστη σύζυγός σας μπορεί να γλύφει το πούτσο ενός Κυρίου?

Και αν έχετε το σθένος να το σκεφτείτε πειτε μου. Είστε εντάξει με αυτό?

Ελπίζω να μην σοκάρεστε με την σκέψη ότι η "ιερή" σύζυγος μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή δεμένη χειροπόδαρα με ένα πλάγκ στον κώλο. Αν πάλι σας σοκάρει, ίσως, ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτείτε κάποια πράγματα. Με κυριότερο το εξής : τι νόημα δίνετε στη λέξη σύντροφος.

 

Δεν μπορώ να νοιώσω θυμό για τους ανθρώπους των πολλαπλών κρυφών παραλλήλων.
Αν δεν πρόκειται για καθ'έξιν παραλληλάκια άνθρωπο, θα πρόκειται για βαθιά δυστυχισμένο και ανελεύθερο άνθρωπο.
Το "θύμα" τις περισσότερες φορές αν και "μυρίζει" τα σήματα κινδύνου, τα προσπερνά - ελπίζοντας; - ή αποφασίζει να τα τοποθετήσει σε ένα γενικότερο πλαίσιο ανασφάλειας λόγω έρωτος κ.λ.π. Ο "θύτης" το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και το τροφοδοτεί καταλλήλως.
Αυτοί οι "τύποι" ανθρώπων ποτέ δεν θα πάψουν να υπάρχουν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να μας προστατεύουμε. Περισσότερο.

 

Μερικές διαπιστώσεις, φέρουσες την ισχύ του προσωπικού βιώματος και μόνο:

- Οι πολέμιοι της "συμβατικής" ηθικής είναι οι μεγαλύτεροι ηθικολόγοι.

- Κλίκες, κλίκες, κλίκες. Σχηματίζονται αυθορμήτως, επί τη βάσει προσωπικών συμπαθειών/αντιπαθειών, αλλά αιτιολογούν την ύπαρξή τους πατώντας σε μιά κοινή -για τους ανήκοντες στην κλίκα- αντίληψη περί ορθής συμπεριφοράς (ηθικολογία²), βασιζόμενης άλλοτε στο "πραγματικό" bdsm που μόνο αυτοί κατέχουν, άλλοτε στο δικαίωμα προσωπικής έκφρασης (χεστήκαμε για το "ορθόδοξο" bdsm), άλλοτε σε μια φιλοσοφία "ξέγνοιαστης ελαφρότητας" του τύπου "κάνετε σεξ, όχι συζήτηση", άλλοτε στη βαρύτητα της μακρόχρονης εμπειρίας (ΕΓΩ ξέρω), προσπερνώντας το γεγονός ότι η πείρα δε μεταβιβάζεται και δεν επιβάλλεται, διότι είναι ο αυστηρά προσωπικός τρόπος ερμηνείας του κόσμου, άλλοτε στο ξεκούδουνο "είδα φως και μπήκα". Κοινό χαρακτηριστικό κάθε κλίκας, η πεποίθηση ότι είναι η κάτοχος της αληθινής γνώσης, την οποία προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στους αδαείς με οποιοδήποτε τρόπο. Βέβαια, αυτό που υποκρύπτεται είναι κοινό σε όλες τις κλίκες, και θα μπορούσε κάλλιστα να τις ενώσει, αντί να τις διχάσει: ο εγωισμός.

- Χρειαζόμαστε αποδιοπομπαίους τράγους (συνέπεια του προηγουμένου). Κάθε κλίκα έχει τους δικούς της. Εσχάτως παρατηρείται μια άτυπη συμμαχία πολλών κλικών στη δαιμονοποίηση όλων εκείνων που κάνουν "διπλή ζωή", των παντρεμένων (γιατί σίγουρα κάνουν διπλή ζωή), των "μη ξεκάθαρων" (λες και οι ίδιοι είναι απόλυτα σίγουροι για τις επιλογές τους). Μάλιστα, ισχυρίζονται πως δεν κρίνουν τις επιλογές των αποδιοπομπαίων (γιατί κατά βάθος ίσως τις κρυφογουστάρουν), αλλά το γεγονός ότι δεν είναι ειλικρινείς (πιασάρικη λέξη) απέναντι στους άλλους για τις επιλογές τους αυτές (ηθικολογία³). Ο βαθμός ανοχής μας απέναντι στους αποδιοπομπαίους ποικίλει, από το άτεγκτο "σταύρωσον αυτούς", μέχρι το πλήρους κατανόησης "νταξ μωρέ, ταλαίπωρα δυστυχισμένα πλάσματα είναι κι αυτοί"

- Κρίνω, κρίνεις, κρίνει. Με στόμφο, περίτεχνες εκφράσεις, "χωσίματα", προσβολές, χαριτωμενιές, ότι διαθέτει ο καθένας στη φαρέτρα του. Μάλιστα, επικρατεί ατύπως η αντίληψη ότι "όσο καλύτερα και με στυλ κρίνω, τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές μου στον πληθυσμό-στόχο του φόρουμ". Κάποιοι έχουν αναγορεύσει το κρίνειν σε ύψιστη τέχνη: απαξιώνουν τους πάντες, ενώ οι ίδιοι δεν τοποθετούνται στο "δια ταύτα" για να καλύψουν τα νώτα τους. Έχουν έτοιμη τη δικαιολογία: "κρίνω απόψεις, όχι πρόσωπα". Στο μεταξύ έχουν "σφάξει με το μπαμπάκι" τον άλλο...

Θα μου πείτε, εσύ τώρα δεν κρίνεις? Ναι, κρίνω. Το ότι περιλαμβάνω τον εαυτό μου σε όλες σχεδόν τις παραπάνω κατηγορίες δε μου δίνει άλλοθι και δικαίωμα να κρίνω. Το ότι παραδέχομαι τα λάθη μου δε μου δίνει το δικαίωμα να κρίνω. Γιατί το κάνω? Γιατί, περνώντας από όλα τα στάδια (περιέργεια - καλή πρόθεση - τόνωση ναρκισσισμού - εμπάθειες και συμπάθειες - απώλεια ψυχραιμίας - σνομπισμός), μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση. Πικρή επειδή κατάλαβα πως όλοι (άλλος λίγο, άλλος πολύ) διψάμε για επικοινωνία και αποδοχή (πέρα από την ακόρεστη δίψα για σεξ   ), διαφορετικά δε θα ήμασταν εδώ να ξιφουλκούμε για απόψεις που είτε δεν είναι δικές μας, είτε δεν εκφράζουν τη μία και μόνη αλήθεια, και το ξέρουμε. Γλυκιά, για τον ίδιο λόγο. Νιώθω μια αόρατη κλωστή να με συνδέει με όλους, ακόμα και μ' εκείνους που έχω ανταλλάξει λόγια θυμού και έντασης. Μια κλωστή "συνενοχής της ανθρωπιάς".

Θα μου πείτε, δε μας παρατάς ρε άνθρωπα με τα νέο-εποχικά αγαπησιάρικα...
Κάντε ένα τεστ. Ξαναδιαβάστε τα παραπάνω με διάθεση συμπάθειας και κατανόησης. Σκεφτείτε πόση ανοησία και μεγαλείο υπάρχει στον καθένα μας. Είμαστε παιδιά που θέλουν να προσκαλέσουν τους άλλους στο παιχνίδι και δεν ξέρουν τον τρόπο, γι αυτό τους βαράμε και τους βρίζουμε. Είμαστε το αγοράκι που πλησιάζει το κοριτσάκι και επειδή δεν ξέρει πώς να το φιλήσει, το χαστουκίζει (χμμμ... μήπως αυτό είναι σαδισμός τελικά?). Είμαστε ελάχιστα εξοικειωμένοι με το πώς να διεκδικούμε την προσοχή των άλλων και περισσότερο με το πώς να την εκβιάζουμε.

Πριν με χλευάσετε με το δικό του μοναδικό τρόπο ο καθένας, σας καθησυχάζω. Το ξέσπασμα τρυφερότητας τελείωσε. Τα κεφάλια μέσα και "ξανά προς τη δόξα τραβά"  
Ένα μόνο σας παρακαλώ να θυμόσαστε από όλα αυτά. Την απόλυτα "νεοελληνική" φράση του Χρόνη Μίσσιου:

"Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε?"

 

Ούτε εγώ μπορώ πια να νιώσω θυμό γι αυτούς, δέσμιοι είναι κι αυτοί του χαμηλότερου εαυτού τους και ουσιαστικά της πλεονεξίας τους.
Δεν ξέρω ποιον βαρύνει η μέριμνα της προστασίας, αν βαρύνει όντως κάποιον.
Για μένα το κουραστικό, λόγω αέναης επανάληψης, είναι να θεωρείται κάτι τέτοιο φυσιολογικό, ή ακόμη χειρότερα, κανόνας.
Αυτή είναι για μένα η πλέον αλλοτριωτική διαδικασία.
Ο φαύλος κύκλος της νόρμας.
Κι όλη η συνεπακόλουθη έκπτωση σε αρχές και συμπεριφορές.
Τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά που υποστηρίζονται από τις "πλάτες" και την υποστήριξη των φίλων.
Αυτά τα θεωρώ και ολίγον ξεφτιλίκια.
Φθηνά και προβλέψιμα επαναλαμβανόμενα, που όταν τα οσμίζομαι κόβω λάσπη πάραυτα.Το να έχει κανείς το θάρρος να κάνει αυτό που γουστάρει, ακόμη και το ανακόλουθο με τις αρχές του είναι αυτό που θαυμάζω. Η ειλικρίνεια το καθιστά αξιοθαύμαστο κατ´εμέ.
Το να θεωρεί ότι εξαπατά με ευκολία τον καθένα, σε κάποιες περιπτώσεις με πρόθεση να αποκομίσει τα γνωστά οφέλη και μάλιστα υποστηριζόμενος από τους "φίλους" του, το μόνο που μου προκαλεί πλέον, είναι αηδία και αποστροφή. Μου τελείωσαν οι λύπησες και οι ενσυναίσθηση, εντελώς επιλεκτικά.
Δεν τους τις χαλαλίζω.

 

@brenda
Προσωπικά, το αντιμετωπίζω ως ανίατο με συμπτωματολογία αυτοάνοσου   Δεν υπάρχει θεραπεία  

Παραδέχομαι πως δεν το έχω αντιμετωπίσει στην πραγματικότητα οπότε τα συμπεράσματά μου ενδεχομένως να είναι και λίγο εκ του ασφαλούς. Το έχω βιώσει εξ'αντανακλάσεως. Ωστόσο, όσες φορές αποδείχτηκε πως άτομο που με πλησίασε παραλληλοβιούσε, το είχα αντιληφθεί ή το είχα υποψιαστεί. Είναι αυτό με την π.... και την χαρά της που δεν κρύβεται   (ντάξει, έχω και χάρισμα, εννοείται   )

 

Οποιος εχει διαχειριστει ποτε ανθρωπους σοβαρα στην ζωη του γνωριζει οτι ο χρονος αλλαζει τα παντα. Μαλιστα στο βδσμ ειναι και θεμα ατομικης ικανοτητας του Κ να επιφερει αλλαγες στον τροπο σκεψης και στον τροπο ζωης. Το πιο σημαντικο μερος του παιχνιδιου για μενα.Δηλαδη αυτο που σημερα ειναι ασπρο αυριο μπορει να ειναι μαυρο και τουμπαλιν. Αυτο ειναι δουλεια του Κ. Οι διπλοθεσιτες ειναι υπταρκτη και ενεργη ομαδα στο βδσμ, και επειδη ειναι ενεργη δεν μπορει να αφοριστει και ειναι ενσωματωμενη εξορισμου.Τελεια. Οποιος ενδιαφερεται για την προοδο του ομαδικου χωρου, και καθε ομαδικου χωρου, γνωριζει οτι η συνθεση παει μπροστα ενιοτε και με συγκρουση οχι η αποκοπη , τα κουκια ειναι μετρημενα. Σκοπος ειναι η ενθαρυνση, ολων οσων παιζουν με τους κανονες να βρουν το δικο τους σημειο τζι του βδσμ και οχι η απογοητευση.

Δεν γουσταρεις διπλοθεσιτες; Στριβεις. Σου την εφερε κρυβοντας ; Ελεγχεται για την ποιοτητα του χαρακτηρα του και εσυ για την ικανοτητα σκεψης σου. Ατομικη υποθεση.

Η προσπαθεια οικειοποιησης ενος αθληματος ελευθερας βοσκης ειναι... καπως.Και εννοειται οτι δεν θα περασει.

 

Αν ο "εκ του παραλλήλου" θέλει να θεραπευτεί, θα το κάνει. Για να το θελήσει όμως, πρέπει να παραδεχτεί ότι είναι "άρρωστος". Για να το παραδεχτεί, πρέπει να έχει ενόχληση. Αν νιώθει καλά με τον εαυτό του, θα συνεχίσει να είναι "εκ παραλλήλου". Ότι και να λέμε εμείς...

 

Νοιώθω πως κανείς παραλληλόγραμμος δε "νοιώθει καλά με τον εαυτό του". Απλώς, είναι δειλός.

 

Δεν καταλαβαινω τι λες . Το φορουμ εχει λυσσαξει οτι το βδσμ αφορα μονο τον ερωτισμο. Οι σχεσεις δεν αφορουν μονο τον ερωτισμο. Τι περιμενες ακριβως;

 

χεσε μας ρε πελυ πρωι πρωι που μολις δεις κραξιμο στους παντρεμενους μου βγαινεις να πουμε με το κατεβατο σα γκομενα της κνε

(troll alert)

 

Ω! Επανέκαμψε η λύσσα;!;!
@bumblebee με ξαναρωτάς άλλη μία με διαφορετικό τρόπο, γιατί ούτε εγώ κατάλαβα  

 

Μπορεί κάλλιστα να έχει αποδεχτεί τη δειλία του.