Before Breaking a slave

Συμβάντα άπειρα ανά την Οικουμένη.
Επειδή μιλάμε για "βίο", όμως, θεωρώ ότι αναφερόμαστε σε κάτι που έχει σημασία για το άτομο, από απειροελάχιστη ως τεράστια.
Άρα μιλάμε για όσα φιλτράρονται από τους υποδοχείς αντίληψης του ατόμου, όσα το αφορούν με κάποιο τρόπο.
Η επέμβαση, λοιπόν, σε αυτούς τους υποδοχείς (αξιακο και αξιολογικό σύστημα) είναι μοιραίο να επηρεάσει τα πάντα. Άρα δεν υπάρχει τίποτα εκτός σχέσης, μόνον "θόρυβος".
Πιο απλά, αν βάλω κόκκινα γυαλιά, δεν θα υπάρχει τίποτα μη κόκκινο στον κόσμο για μένα  

 

ευχαριστώ για την απάντηση  

μέσα από τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις μου για το θέμα, κατάλαβα πώς το εννοείς εσύ αλλά και Α/άλλοι-ες

Be well

 

η κρίση δεν είναι αυτοματισμός, ειδικά η κρίση. την δι αυτοματισμού κρίση την ονομάζουμε, στην καλύτερη περίπτωση, στερεότυπο.
η αρέσκεια και η παρόρμηση δεν είναι κρίση. το νήμα έδωσε πολύ εύγλωττα παραδείγματα άκριτης παρόρμησης που λανσαρίστηκε ως κρίση.
η κρίση του υπόδουλου αναδιαμορφώνεται για να προσαρμοστεί στα μέτρα του αφεντικού. στον βαθμό που ορίζει το αφεντικό.

η συμπεριφορά του αφεντικού (μαζί με τα "λάθη") προσδιορίζει τα κριτήρια του ακόλουθου. διαμορφώνει την κρίση του.  

 

Λογικό, αν θεωρήσουμε ότι η αρέσκεια και η απαρέσκεια δεν είναι κρίση, αλλά παρόρμηση. Μια αυτόματη διαδικασία, που μπορεί να είναι πιό πολύπλοκη από το ενστικτώδικο fight or flight, αλλά ως συναισθηματικά εμπλεκόμενη μάλλον, πόρω απέχει από τη νοητική διαδικασία της κρίσης.
Ευχαριστώ για την διόρθωση.

 

Η αλήθεια είναι πως Αυτός που θαυμάζεις και ακολουθείς είναι αδύνατον να μην επηρεάσει και διαμορφώσει την κρίση σου. Τώρα το πως θα σε φτάσει εκει που Εκείνος θέλει μαλλον εξαρτάται πέρα από την ακολουθία και τον θαυμασμό, από την δουλίτσα που γίνεται - ή δεν γίνεται ενίοτε-  

 

Πιστεύω πως η κρίση υπάρχει μέχρι εκεί που το επιτρέπει το Κ.