Blue Hotel

Τα Xanax τα κόψατε; 

 

Άσε το χιούμορ, δεν είναι το δυνατό σου σημείο  
Πιάσε το πληκτρολόγιο και γράφε  

 

@sapfw εγώ βλέπεις. Κιουρία πάλι. Κιχ δεν έβγαλα.

 

no worries, κάνω εγώ τη dirty job  

 

Well if it seems to be real, it's illusion
For every moment of truth, there's confusion in life
Love can be seen as the answer, but nobody bleeds for the dancer
And it's on and on, on and on and on and on and on and on and on

 

They say that life's a carousel
Spinning fast, you've got to ride it well
The world is full of Kings and Queens
Who blind your eyes and steal your dreams

 

It's heaven and hell

 

Το γραφείο είχε αδειάσει. Άκουγα απ’ έξω τον ήχο της βροχής αλλά το φιλμ στα τζάμια, τώρα που είχε σκοτεινιάσει, δεν μου επέτρεπε να δω έξω. Αναζητώντας μια εικόνα του έξω κόσμου, της… πραγματικότητας – ας πούμε-, το μόνον που κατάφερα να δω ήταν το είδωλό μου, ελαφρώς παραμορφωμένο από τα γκρι χρώματα του φιλμ και του χώρου γύρω μου. Έβαλα το παράθυρο στην ανάκλιση και για να ακούω τη βροχή – μια διακριτική υπενθύμιση ότι ο έξω κόσμος υπάρχει – αλλά και για να ανάψω ένα τσιγάρο. Όχι ότι ήταν και κανείς στο γραφείο να ενοχληθεί από τον καπνό.

Ξανακοίταξα το είδωλό μου και μου χαμογέλασα κάπως σαρκαστικά. Leadership… Team leader… Κάποιος εκεί πάνω στον Όλυμπο, στους αιθέρες, στο αχανές του Διαστήματος πρέπει να ξεκαρδιζόταν στα γέλια με αυτό το θεοπαίγνιο. Leader εγώ…

Τράβηξα μια ρουφηξιά καπνού που σχεδόν κατάπια το τσιγάρο. Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, εκαλούμην διαρκώς να πάρω τα ηνία στα χέρια μου, να πάρω αποφάσεις, να κάνω προτάσεις και να δώσω εντολές.

Pride can stand
A thousand trials
The strong will never fall
But watching stars without You
my soul cried…

Εκείνος… Εκείνος πάντα ήθελε και θέλει όχι απλά να δρω αλλά να ενεργώ. Να πιάνω τα ηνία, τις ευκαιρίες, να πλάθω, να διαμορφώνω, να σμιλεύω, να δείχνω, να ανοίγω δρόμους, να χαμογελάω. Και αφού το ήθελε, αφού το θέλει, το κάνω. Με σχετική επιτυχία. Πέρα από κάτι δειλινά σαν κι αυτό. Που νιώθω το βάρος του κόσμου να πέφτει πάνω μου, νιώθω την κούραση του Άτλαντα που κρατούσε στις πλάτες του το ουράνιο στερέωμα. Και εκείνες τις στιγμές γονατίζω. Αλλά ταυτόχρονα ανοίγω τα χέρια μου, ένα σήμα σε ό,τι υπάρχει εκεί έξω – αν υπάρχει-, μια υπενθύμιση σε μένα πως είμαι εδώ, ανοικτή, να δεχτώ, να αναδεχτώ και να υποδεχτώ ό,τι έρθει.

May your hands always be busy
May your feet always be swift
May you have a strong foundation

When the winds of changes shift…
May you always do for others
And let others do for you…

Του έστειλα ένα μέιλ. Ό,τι και να γινόταν θα ήταν πάντα Μέντορας της ζωής μου. με είχε διαμορφώσει καθοριστικά. Κανένας από τους δυο μας δεν είχε αμφιβολία για αυτό. Ήταν ο ωκεανός εκείνος που μέρα τη μέρα, σταγόνα τη σταγόνα, με είχε – με ήρεμη αλλά σταθερή δύναμη – σμιλέψει σε κάτι εντελώς συμπαγές ως άλλος βράχος και ήμουν το ανεξίτηλο αποτύπωμά Του σε αυτό τον κόσμο. Φοβόμουν να φύγω από την επικράτεια του παλιού. Αλλά διαρκώς μου θύμιζε την επικράτεια του νέου, που δεν σημαίνει απώλεια του παλιού.

«Μην φοβάσαι. Προχώρα. Ακάθεκτη. Εγώ πιστεύω σε σένα και λέω ότι μπορείς» ήταν το μήνυμα που επέστρεψε.

I'm walking down the line
That divides me somewhere in my mind
On the borderline
Of the edge, and where I walk alone

Read between the lines
What's fucked up, and everything's alright
Check my vital signs
To know I'm still alive, and I walk alone…

Προχωρούσα. Και μόνη. Και μαζί Του. Και μόνη. Και με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και μόνη. Και με όλο τον κόσμο μαζί.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και έστριψα αριστερά στο δρόμο. Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στους ήχους του ραδιοφώνου αλλά δεν ήταν και δυσάρεστη η παρέα του. Μέχρι που ο εκφωνητής είπε «… απόψε, απόγευμα 8 Μαρτίου…». Δεν συγκράτησα τίποτε άλλο. Το μυαλό μου έτρεξε μπροστά. Σε δυο μέρες έκανα πάλι check in στο – πώς του το είχα πει; - Blue Hotel. Τι θα γινόταν; Θα ήταν εκεί; Ήταν αλήθεια ή όλα τα είχα φανταστεί εκείνο το ομιχλώδες κρύο βράδυ;

Μα πάνω από όλα: τι χορδή μου είχε χτυπήσει αυτός ο άνθρωπος; Γιατί επανήλθε στο παραγεμισμένο μου μυαλό μετά από τόσον καιρό;

Did I dream, you dreamed about me?
Were you here when I was full sail?
Now my foolish boat is leaning
Broken lovelorn on your rocks
For you sing
Touch me not, touch me not
Come back tomorrow…

– ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ–

 

Πάρκαρα το αυτοκίνητο στο parking του ξενοδοχείου. Έσβησα τη μηχανή και έπαιξα λίγο τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι. Τι ήρθα να κάνω εδώ; Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήθελα να ξαναδώ την άγνωστη κοπέλα που είχα γνωρίσει πριν σχεδόν ένα μήνα.

“Γνωρίσει”

Ούτε το όνομα της δεν ήξερα. Κάποιος μηχανισμός βαθιά μέσα μου είχε κάνει ένα κλικ αλλά ακόμα δεν είχα προσδιορίσει τι είναι αυτό το κλικ. Την τελευταία φορά που την είχα δει καθόμουν στην τραπεζαρία και έπαιρνα το πρωινό μου ενώ εκείνη μιλούσε με τη ρεσεψιόν. Έπιασα το βλέμμα της κάτι να ψάχνει, είδα το σπινθήρισμα όταν με είδε. Μετά την είδα να έρχεται σχεδόν τρέχοντας προς την τραπεζαρία όταν κόντεψε να τρακάρει με ένα σερβιτόρο.

Χαμογέλασα και σηκώθηκα και βγήκα από την πλαϊνή έξοδο. Μέσα από τα τζάμια είδα το βλέμμα της απογοήτευσης όταν δε με βρήκε μέσα. Εμένα έψαχνε, καλά το είχα δει το σπινθήρισμα. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήξερα ήταν το κλικ που μου είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Εκεί ένιωσα βαθιά μέσα μου ότι δεν ήμουν ο μόνος στον οποίο κάποιος εσωτερικός μηχανισμός είχε κάνει κλικ.

Το ίδιο απόγευμα είχα πάρει την απόφασή μου. Άλλωστε αν εγώ με το όνομα που έχω δεν έβγαινα σε ταξίδι προς μια άγνωστη Ιθάκη ποιος θα το έκανε;

Με την τσάντα του λάπτοπ στην πλάτη και με ένα μικρό βαλιτσάκι στο χέρι πήγα στη ρεσεψιόν. Η Αλίκη που είχε την πρωινή βάρδια με είδε και μου χαμογέλασε.

- “Καλημέρα κύριε Οδυσσέα. Σας έχω κρατήσει τη σουίτα για σήμερα και αύριο. Ο κ. Νικητόπουλος σας περιμένει.”
- “Θα συνεχίσει να με περιμένει. Θα τακτοποιηθώ πρώτα και θα πάρω το πρωινό μου.”
- “Όπως επιθυμείτε” μου είπε χαμογελώντας.

Πήρα την κάρτα και ανέβηκα στον τελευταίο όροφο. Το ξενοδοχείο ήταν τεσσάρων αστέρων και οι τρεις σουίτες που διέθετε ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αξιοπρεπείς. Μεγάλο σαλόνι με τζάκι και τζακούζι, μεγάλο υπνοδωμάτιο με king size bed και ιδιωτικό μπαλκόνι και τουαλέτα με καμπίνα ντους που λειτουργούσε και σαν υδρομασάζ αν ήθελες να κάνεις το τελευταίο χωρίς να χωθείς στο τζακούζι.

Έξω χιόνιζε ελαφρά, ήλπιζα το μάθημα της άγνωστης κοπέλας να μην είχε ακυρωθεί λόγω του επικείμενου χιονιά. Δίπλα από το τζάκι είχε τακτοποιημένα ξύλα ωστόσο δεν ήθελα ακόμα να το ανάψω.
Κατέβηκα στην τραπεζαρία για να πάρω το πρωινό μου. Η άγνωστη κοπέλα ήταν εκεί, έπινε καφέ διαβάζοντας κάτι στο κινητό της. Πήγα χωρίς δισταγμό και κάθισα δίπλα της.

- “Μόνο καφές δεν είναι καλή ιδέα για να ξεκινήσει η μέρα σου” της είπα και με κοίταξε και το πρόσωπό της κυριολεκτικά φωτίστηκε.
- “Δεν θα πάει καλά το μάθημα αν πάω φαγωμένη σα βόας” μου είπε χαμογελώντας
- “Μεταξύ του τρώω σα βόας και πάω νηστική υπάρχει μια μεγάλη διαφορά δε νομίζεις…;”
- “Μαριάνθη” μου είπε
- “Τι όμορφο όνομα! Λοιπόν, Μαριάνθη, εγώ σκοπεύω να πάρω το πρωινό μου και το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Σε πόση ώρα ξεκινάει το μάθημά σου;”
- “Στις 10:00, είναι μέχρι τις 16:00”
- “Ωραία, είναι ακόμα 09:00. Έχεις ακόμα ώρα.”
- “Αλήθεια σας λέω, δεν πεινάω.”
- “Αλήθεια σου λέω, θα φας.” της απάντησα
- “Μάλιστα” μου είπε
- “Έλα μαζί μου” της είπα και σηκώθηκα. Με ακολούθησε.

Πήρα ένα δίσκο και έβαλα ένα ποτήρι γάλα, ένα ποτήρι πορτοκαλάδα, τρεις φέτες ψωμί, ένα κομμάτι ομελέτα, ένα κομμάτι τυρόπιτα, δύο φέτες ζαμπόν και δύο φέτες τυρί. Πήρα και μια μικρή συσκευασία μερέντα. Η Μαριάνθη κοίταζε το πρωινό αναποφάσιστη. Με κοίταξε, την κοίταξα σταθερά, χαμήλωσε τα μάτια και πήρε και έβαλε σε ένα πιάτο δύο φέτες ψωμί, δύο μικρές συσκευασίες βούτυρο και δύο συσκευασίες μαρμελάδας, η μία φράουλα η άλλη βατόμουρο. Με κοίταξε ξανά, χαμήλωσε πάλι το βλέμμα και έβαλε ένα ποτήρι πορτοκαλάδα. Της χαμογέλασα.

Καθίσαμε στο τραπέζι και αρχίσαμε να τρώμε χωρίς να μιλάμε. Η Μαριάνθη άλειψε τις δύο φέτες ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα και μετά σαν κάτι να σκέφτηκε. Πήρε και την τρίτη δική μου φέτα και την άλειψε με τη μερέντα.

- “Σ’ ευχαριστώ” της είπα χαρίζοντάς της ένα γλυκό χαμόγελο. Μου το ανταπέδωσε με ένα αμήχανο δικό της.
- “Δε μου είπατε, εσάς πώς σας λένε;”
- “Οδυσσέα” της απάντησα.
- “Και μετά λέτε ότι εγώ έχω όμορφο όνομα! Τι να πω δηλαδή για το δικό σας!”
- “Προς το παρόν να μην πεις τίποτα και να φας το πρωινό σου” της απάντησα.

Τελειώσαμε το πρωινό μας χωρίς να πούμε τίποτε άλλο. Την έπιασα με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάζει αρκετές φορές αλλά όταν γύριζα το βλέμμα μου πάνω της είτε κατέβαζε τα μάτια της είτε τα γύρναγε να κοιτάξουν αλλού. Μου φάνηκε πολύ χαριτωμένο. Είχε γλυκό πρόσωπο, γελαστό, με ίσιο καστανό μαλλί κομμένο καρέ. Μου είχε πει ότι ήταν 37 αλλά αν δεν την γνώριζα θα την έκανα κοντά στα 30.

- “Λοιπόν, Μαριάνθη, πόσα παιδιά έχεις;”
- “Πού το ξέρετε ότι έχω παιδιά;”
- “Θα στοιχημάτιζα τουλάχιστον δύο, το πιο πιθανό είναι το ένα τουλάχιστον να είναι αγόρι.”
- “Έχω δύο αγόρια, τον Ερμή και τον Ορέστη. Ο Ερμής είναι ο μεγάλος μου, κοντά στα 6. Ο Ορέστης είναι ο μικρός, τέσσερα και κάτι.”
- “Να είναι πάντα ευτυχισμένα σου εύχομαι.” της είπα.
- “Εσείς;”
- “Εγώ δεν έκανα δικά μου παιδιά, υιοθέτησα τα δύο που είχε η γυναίκα μου από τον προηγούμενο γάμο της.”
- “Διαζευγμένη;”
- “Χήρα παιδικού μου φίλου.”
- “...”
- “Δεν ήταν εύκολο και η αλήθεια είναι ότι όταν αποφάσισα να παντρευτώ τη Μάρθα αρκετός κόσμος σοκαρίστηκε. Πώς είναι δυνατόν να παντρευτείς τη χήρα του παιδικού σου φίλου; Δε με ένοιαξε. Αγαπούσα τη Μάρθα και τα τερατάκια, δεν έδωσα δεκάρα τι θα πουν οι άλλοι. Ο Φοίβος έχει ξεκινήσει τη νέα του ζωή, εδώ και μερικούς μήνες μένει μόνος του. Η Ζωή τέλειωσε το πολυτεχνείο και ακολουθώντας τα χνάρια του βιολογικού και του θετού της πατέρα ξεκινάει το Σεπτέμβρη το μεταπτυχιακό της στο Imperial College”
- “Πώς σας κάνει να αισθάνεστε αυτό;”
- “Γλυκόπικρο συναίσθημα. Περηφάνια για τα παιδιά μου αλλά και μελαγχολία για τα χρόνια που πέρασαν. Ωστόσο αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. All in all, νιώθω πληρότητα, με τον τρόπο που νιώθει κανείς ότι επιτέλεσε επιτυχώς το μεγαλύτερο του καθήκον: να μεγαλώσει και να προετοιμάσει την επόμενη γενιά.”
- “Καταλαβαίνω τι λέτε αλλά δεν το βλέπουν όλοι έτσι.”
- “Ο καθένας είναι ελεύθερος να το δει με όποιο τρόπο θέλει. Αυτός είναι ο δικός μου” της είπα. “Σε λίγη ώρα ξεκινάς το μάθημά σου κι εγώ έχω δουλειές εδώ. Θα τα πούμε στις 17:00 στην Ρεσεψιόν. Έχει κάποιες πολύ ωραίες ταβέρνες εδώ κοντά και θα ήθελα να πάμε να φάμε παρέα.”
- “Πολύ ευχαρίστως” μου είπε χωρίς κανένα δισταγμό και με χαμόγελο που φώτισε πάλι το πρόσωπό της.

Είχα αρκετή δουλειά να κάνω οπότε η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Γύρω στις 16:00 ανέβηκα στο δωμάτιο μου και έκανα ένα ζεστό ντους. Φορώντας το μπουρνούζι κάθισα στον καναπέ και συνέχισα να διαβάζω τη Σονάτα Waldstein που μου είχε προτείνει η κόρη μου. Το κείμενο με ρούφηξε χωρίς να το καταλάβω, αν δεν είχα βάλει alarm μπορεί να είχα ξεχάσει τα πάντα. Άφησα με δυσκολία το βιβλίο κάτω και πήγα να ετοιμαστώ. Φόρεσα ένα τζιν και από πάνω πουκάμισο με πουλόβερ. Στις 17:00 ακριβώς ήμουν στη Ρεσεψιόν. Εκεί με περίμενε η Μαριάνθη.

- “Έτοιμη;”
- “Ναι” μου απάντησε χαμογελαστά.

Της έδωσα το μπράτσο μου και παίρνοντάς την αγκαζέ πήγαμε στο αυτοκίνητο. Της άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού και όταν έκατσε μέσα έκλεισα την πόρτα.

- “Πώς πάνε τα μαθήματα ηγεσίας;” τη ρώτησα.
- “Σα να μαθαίνουν σε ψάρι να κάνει πατίνι” μου απάντησε.
- “Τόσο καλά;” τη ρώτησα γελώντας.
- “Δεν είναι στη φύση μου” μου απάντησε.
- “Βαριά κουβέντα” της είπα.
- “Δεν εννοώ ότι δεν μπορώ να το κάνω αν χρειαστεί. Όμως δεν θα το κάνω το ίδιο καλά με κάποιον που έχει κλίση σε αυτό.”
- “Για να σε έστειλε η εταιρία σου στο σεμινάριο σημαίνει ότι είδαν κάτι πάνω σου. Πιθανότατα κι εσύ η ίδια το βλέπεις απλά σε βγάζει από το comfort zone σου.”
- “Μπορεί” μου απάντησε διπλωματικά.

Δεν επέμεινα. Φτάσαμε στην ταβέρνα στην οποία δεδομένων των συνθηκών δεν είχε και πολύ κόσμο. Καθίσαμε και κάναμε την παραγγελία μας. Φάγαμε συζητώντας περί ανέμων και υδάτων για πράγματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Πληρώσαμε και κινήσαμε να φύγουμε.

- “Η ώρα έχει πάει 18:00, είναι πολύ νωρίς για να κλειστούμε στο ξενοδοχείο. Θες να πάμε για καφέ;”
- “Θέλω” μου είπε χαμογελώντας.

Σε λίγη ώρα ήμασταν σε ένα από τα αγαπημένα μου καφέ εκεί. Χαιρέτησα τον ιδιοκτήτη, τον οποίον γνώριζα και εκτός δουλειάς και κάτσαμε σε ένα απομονωμένο τραπέζι. Παρά το γεγονός ότι είχε χώρο να κάτσουμε απέναντι ο ένας στον άλλον, τράβηξα την καρέκλα και της έκανα νόημα να περάσει μέσα. Μόλις πέρασε κάθισα κι εγώ δίπλα της.

- “Τι καφέ θέλεις;” τη ρώτησα.
- “Latte μέτριο με ζαχαρίνη” μου απάντησε.
- “Λουκία, φέρε μας σε παρακαλώ ένα latte μέτριο με ζαχαρίνη, ένα latte μέτριο με μαύρη ζάχαρη και μια κανάτα με νερό” έκανα προς τη σερβιτόρα.
- “Ξέρετε και το όνομά της;” με ρώτησε η Μαριάνθη.
- “Ναι, ο ιδιοκτήτης είναι γνωστός μου, έρχομαι συχνά εδώ για καφέ έχω ή δεν έχω δουλειά. Επίσης μπορείς να σταματήσεις να μου μιλάς στον πληθυντικό;”
- “Δεν… δεν το κάνω επίτηδες… θα προσπαθήσω”
- “You do that” της απάντησα.
- “Πάντως… ειλικρινά χάρηκα που σας… σε είδα σήμερα.”
- “Χαίρομαι που το ακούω γιατί εδώ σήμερα ήρθα επί τούτου.”
- “Παρακαλώ;”
- “Μου είχες πει όταν γνωριστήκαμε ότι θα ερχόσουν εδώ σήμερα και μάλιστα για δύο μέρες. Γι αυτό ήρθα κι εγώ σήμερα.”

Δεν απάντησε κάτι αλλά κοκκίνησε ελαφρά. Της χαμογέλασα.

- “Δε συνηθίζω να μασάω τα λόγια μου. Ένα μήνα σχεδόν μέσα μου κάτι έκανε κλικ. Δε μου αρέσει να αφήνω στον εαυτό μου αναπάντητα ερωτήματα. Ήρθα να διαπιστώσω αν όντως έγινε μέσα μου κάποιο κλικ, τι κλικ ήταν αυτό και αν θα επαναληφθεί. Βλέποντάς σε σήμερα έχω να πω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι μην παίξεις πόκερ. Το δεύτερο είναι ότι το κλικ μέσα μου επιβεβαιώθηκε. Μένει να καταλάβω τι είδους κλικ είναι.”
- “...”
- “Η σιωπή σου εις απάντησή μου;”
- “Δεν ξέρω τι να πω…”
- “Δε χρειάζεται να πεις τίποτα” της απάντησα. “Τα πολλά λόγια είναι φτώχια” συνέχισα και την τράβηξα προς το μέρος μου. Εκεί πήρα την απάντησή μου, έκλεισε τα μάτια της χωρίς να προβάλλει καμία απολύτως αντίσταση. Τη φίλησα ανάλαφρα στα χείλη και μετά γραπώνοντάς την από τα μαλλιά την κόλλησα πάνω μου και οι γλώσσες μας συναντήθηκαν μέσα στο στόμα της. Σταμάτησα μετά από λίγο και η Μαριάνθη τραβήχτηκε απρόθυμα.

Εκείνη την ώρα ήρθαν οι καφέδες μας. Πήρα τον δικό μου καφέ και τράβηξα μια δυνατή γουλιά.

- “Το έχεις ξανακάνει αυτό” της είπα.
- “Τι… εννοείτε;... εννοείς;”
- “I’m not your first rodeo”
- “Ναι, δεν είσαι” μου είπε. “Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάω το Γιώργο… με καλύπτει σχεδόν σε όλα… Έχω… έχω το ελεύθερο από εκείνον. Δε θέλει να ξέρει.”
- “Μεταξύ του σχεδόν και του τελείως μπορεί να υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα”
- “Υπάρχει. Επιλογές είναι Οδυσσέα. Μπορεί το good enough να μην είναι το τέλειο αλλά δεν παύει να είναι good enough.”
- “Αυτό είναι το πρώτο μάθημα ηγεσίας που πρέπει να κατανοήσεις. Πότε το good enough είναι good enough και αν το προσδοκώμενο αρχικά αποτέλεσμα αξίζει τη σπατάλη ενέργειας τόσο της δικής σου όσο και των υφισταμένων σου αν σε σχέση με το υπαρκτό.”
- “Δε μου αρέσει να κάνω σκόντο”
- “Σε κανέναν δεν αρέσει εφόσον μπορεί να το αποφύγει. Όμως όλα τελικά ανάγονται στο cost vs benefit. Η ζωή απαιτεί μια γερή δόση πραγματισμού.”
- “Από αυτόν, δόξα τω Θεώ” μου απάντησε.
- “Είσαι σε καλό δρόμο τότε” της απάντησα χαμογελαστός.
- “Εσύ;” με ρώτησε.
- “It’s not my first rodeo either.”
- “Η γυναίκα σου το ξέρει;”
- “Με όμοιο τρόπο, όχι. Δε θέλει να ξέρει και εδώ που τα λέμε δεν την αφορά. Για εκείνη δεν αλλάζει κάτι.”

Περάσαμε δύο ώρες συζητώντας τα προσωπικά μας. Κατά τις 20:30 γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Κατευθυνθήκαμε προς το ασανσέρ

- “Τι ώρα έχεις μάθημα αύριο το πρωί;” τη ρώτησα.
- “Στις 10:00, όπως και σήμερα”
- “Στις 22:00 σε περιμένω στη σουίτα μου” της είπα. “303”
- “...”
- “Άμα περάσεις την πόρτα θα είσαι δική μου για όλη τη νύχτα” της είπα. “Δε χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Η απάντησή σου θα είναι ο χτύπος της πόρτας μου στις 22:00 ή … κανένας χτύπος.”

Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του ασανσέρ. Η πόρτα άνοιξε, γύρισε και με κοίταξε σα να θέλει να μου πει κάτι. Ακούμπησα το χέρι μου στα χείλη της κάνοντάς της νόημα να σωπάσει.

- “303, στις 22:00” της είπα. “Αν χτυπήσει η πόρτα θα έχω την απάντησή σου. Αν δε χτυπήσει η πόρτα πάλι θα έχω την απάντησή σου.”

Η πόρτα έκλεισε και το ασανσέρ ξεκίνησε και πάλι.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

@margarita_nikolayevna @Arioch μπέικον; Κρουασάν;  

Εξαιρετική επιλογή

Πολύ έξυπνο. Χαμογέλασα  

 

Νικονόματε μου, ποτέ μην εμπιστευτείς σαδιστή να γράψει τη σκηνή του πρωινού... Μάθε από το πάθημά μου