Blue Hotel

«Δεύτερος όροφος»… ακούστηκε από το ηχείο της καμπίνας του ασανσέρ και η πόρτα άνοιξε.

Μπήκα στο δωμάτιο και το πρώτο που έκανα ήταν να χωθώ κάτω από το ντους. Σε άλλες φάσεις της ζωής μου θα προσπαθούσα να σκεφτώ. Τι έγινε όλη μέρα. Τι έγινε όλο τον προηγούμενο μήνα. Τι θα γίνει. Τι…

Η εκπαίδευση μου, όχι η ακαδημαϊκή βέβαια, και οι εμπειρίες μου, μου είχαν δείξει ότι όλο αυτό ήταν μια ανασφάλειά μου, μια σπασμωδική προσπάθεια να ελέγξω τα πράγματα. Μάταιος κόπος. Οπότε απλά άφησα το μυαλό μου να τρέξει όπου ήθελε: σε τραγούδια, σε ταξίδια (συντελεσμένα και μη), σε βιβλία, σε εικόνες της φύσης…

Και βέβαια στην ημέρα που πέρασε. Μου ήρθε στο μυαλό η στιγμή που πήρα το ψωμί του και του άλειψα μερέντα. Ομολογώ ότι η πρώτη παρόρμηση στο να το κάνω ήταν κάτι το πηγαίο, έκανα ένα pause, και μετά αποφάσισα να το κάνω και γιατί δεν είδα κανένα σοβαρό λόγο να καταπιέσω την παρόρμησή μου και γιατί ήθελα να δω πώς θα αντιδράσει. Δεν μπορούσα ακόμη να αποφασίσω αν είχε την παραμικρή ιδέα περί bdsm. Ήταν παραπάνω από σαφής η κυριαρχική του τάση αλλά από τα απειροελάχιστα δείγματα που είχα, νομίζω δεν γνώριζε. Επίσης, από τον τρόπο που έστηνε το σώμα του, από τα δάχτυλά του που ήταν μονίμως τεντωμένα και από τον τρόπο που μίλαγε, μου ήταν σαφές ότι η αυτοκυριαρχία του φλέρταρε με την υπερβολή.

Αν και στον πυρήνα του φαινόταν ιδιαίτερα τρυφερός άνθρωπος – τον πρόδωσαν οι στιγμές που μιλούσε για τα παιδιά του -, είχα την έντονη αίσθηση ότι με την τρυφερότητα, ακόμη και με το να λαμβάνει τρυφερότητα, δεν είχαν συναντηθεί και πολλές φορές. Και σίγουρα όχι εις βάθος. Αποδέχτηκε την κίνησή μου με ένα χαμόγελο που επιβεβαίωσε την υπόθεσή μου.

Καθείς εφ ω ετάχθη ήταν ίσως το βασικότερο μότο της ζωής μου. Και αν μου έλεγαν ότι έπρεπε να διαλέξω ένα πράγμα σε αυτή τη ζωή, ένα και μόνον, που θα έπρεπε να κάνω απαρέγκλιτα μέχρι την τελευταία μου μέρα πάνω σε αυτό τον κόσμο, αυτό θα ήταν το να φροντίζω τους άλλους. Δεν ήξερα τίποτα καλύτερα από αυτό. Δεν μου άρεσε τίποτα περισσότερο από αυτό. Δεν με γέμιζε τίποτα περισσότερο από αυτό.

Χτύπησε το τηλέφωνο και βγήκα από το ντους, τυλίγοντας όπως – όπως μια πετσέτα γύρω μου.

- «Μαμααααααααά…» τσίριξε ο Ορέστης από την άλλη μεριά του τηλεφώνου. «Βρήκα τα κορν φλέικς που μου πήρες και ο Ερμής έφαγε το ρυζόγαλο και ο μπαμπάς είπε ότι η σαλάτα που έφτιαξες ήταν αριστούργημα και πήγαμε βόλτα στο μεγάλο πάρκο που έχει και τις κούνιες και έκανα και γυμναστική για να είμαι πολύ δυνατός και…». Όταν ο σίφουνας ξέμεινε από ανάσα, μέσα στο χείμαρρο των ενθουσιασμένων περιγραφών του ο Γιώργος έπιασε το τηλέφωνο – ήξερε ότι δεν θα είχε άλλη ευκαιρία.
- «Όλα καλά. Είμαστε πάρα πολύ καλά. Να μην ανησυχείς. Και να προσέχεις τον εαυτό σου. Να θυμάσαι την εικόνα από την καρτέλα με τις οδηγίες του αεροπλάνου. Να θυμάσαι ότι ήταν δικό σου σχόλιο. Και ήταν από τα πιο επιτυχημένα που έχεις κάνει στη ζωή σου» πρόλαβε να πει πριν οι σίφουνες αρπάξουν πάλι το τηλέφωνο.
- «Πότε θα έρθεις μαμααααα;;;».
- «Αύριο το απόγευμα. Θέλω να προσέχετε ο ένας τον άλλο ε;».
- «Ναι μαμά».
- «Και θυμάστε τι έχουμε πει ε;»
- «Ναι ναι, το λέω και στον Ερμή ότι η μαμά μας φροντίζει ακόμη και όταν είναι μακρυά.»
- «Σας αγαπώ πολύ».
- «Κι εμείιιιιιιιιιιιις» ακούστηκε εν χορώ μέσα από το ακουστικό πριν οι αλαλαγμοί χαράς για το χορευτικό κομμάτι που μπήκε δώσουν τη θέση τους στο ζουζούνισμα στο τηλέφωνο.

Όσο δύσκολο και αν μου ήταν, ομολογώ ότι μια από τις διαπιστώσεις της ζωής μου, που μου έφεραν απίστευτη γαλήνη είναι πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, ικανοί, διαθέσιμοι και διατεθειμένοι να αγαπούν όσους αγαπάω εγώ, εξίσου πολύ και εξίσου καλά.

Κοίταξα το ρολόι. 9.27. Είχα άλλη μισή ώρα στη διάθεσή μου. Σηκώθηκα να μπω στο μπάνιο και η πετσέτα έπεσε στο πάτωμα. Κοιτάχτηκα λίγο στον καθρέφτη που ήταν δίπλα μου. Είχαν περάσει σχεδόν 8 χρόνια και δυο παιδιά από την τελευταία φορά που είχα πάει με νέο εραστή. Έκτοτε στο κρεβάτι βρισκόμουν μόνον με το Γιώργο και με Εκείνον. Δεν ξέρω πόσο ορατά ήταν τα σημάδια των 8 ετών και των δυο παιδιών στους άλλους, σε μένα ήταν. Ωστόσο θυμήθηκα το λόγο για τον οποίο είχα αποφασίσει να κάνω τατουάζ, παρά τα όσα μου έλεγαν κάποιοι άνθρωποι της ζωής μου περί της μονιμότητας αυτού: δεν θα το μετάνιωνα κάποια στιγμή, γιατί η φάση της ζωής μου που αποφάσισα να το κάνω ήταν μέρος της ζωής μου, μέρος του εαυτού μου, ήταν ένα κομμάτι μου. Το ίδιο και τα χρόνια μου. Το ίδιο και τα σημάδια μου.

Ακολούθησα το τυπικό μου τελετουργικό μετά το ντους: χτένισα τα μαλλιά μου απλά, βούρτσισα τα δόντια μου, έβαλα την αγαπημένη μου body lotion – εδώ και πολλά χρόνια δεν βάζω άρωμα παρά μόνον στα μαλλιά μου –, έβαλα λίγο lip balm και φόρεσα το απλό τιραντένιο νυχτικό μου. Δεν θα βαφόμουν. Ούτε θα έκανα καμία άλλη προετοιμασία. Ό,τι ήταν να έρθει, θα ερχόταν φυσικά. Τίποτε άλλο πλέον δεν θα άξιζε το – πώς το είχε πει – τη «σπατάλη ενέργειας».

Τύλιξα το μπουρνούζι του ξενοδοχείου γύρω μου και ανέβηκα στον τρίτο όροφο.

Τρεις χτύποι στην πόρτα του 303.

- «Από το χαμόγελο να υποθέσω πως η απάντησή μου σου ήταν γνωστή από πριν;».
- «Να υποθέσεις ότι χάρηκα που η απάντησή σου ήταν αυτή, όποτε και αν μου έγινε γνωστή».
- «Μπορώ;» τον ρώτησα δείχνοντας προς το τζακούζι.
- «Be my guest».

Έλυσα τη ζώνη του μπουρνουζιού και το άφησα να πέσει. Έκατσα στο χείλος της μπανιέρας του τζακούζι, άνοιξα τη βρύση και ήλεγξα τη θερμοκρασία του νερού. Μόλις έδωσε μόνον ζεστό η ροή, πάτησα να κλείσει η τάπα του για να αρχίσει να γεμίζει.

Ένιωθα ότι με παρακολουθούσε. Και μου άρεσε. Και τον άφησα να συνεχίσει. Μόλις έφτασε στα μισά το νερό βύθισα λίγο τον αγκώνα μου.

Είχε πέσει από την ώρα που μπήκα το μάτι μου στην παγωνιέρα με το κρασί που είχε παραγγείλει.

- «Μπορώ;» ξαναρώτησα.
- «You are my guest for the rest of the night. Mine also» αρκέστηκε να πει.

Άνοιξα το κρασί και γέμισα τα ποτήρια. Τα έφερα και τα ακούμπησα στην μπανιέρα του τζακούζι. Έκλεισα τη ροή του νερού. Γονάτισα και δοκίμασα με τα χείλη μου τη θερμοκρασία. Κατάλαβα ότι με κοίταξε λίγο παραξενεμένος. Αλλά νομίζω ότι ήταν από τους ανθρώπους που δεν μένουν με απορίες. Επομένως αν ήθελε κάτι, θα με ρωτούσε.

Πάτησα να αρχίσει να λειτουργεί το τζακούζι. Έβγαλα το νυχτικό μου και μπήκα μέσα. Κάθισα. Ακούμπησα την πλάτη μου στη μια άκρη. Άνοιξα τα πόδια μου λυγισμένα. Και τα χέρια μου σε αγκαλιά και τον κοίταξα.

Χαμογέλασε. Έβγαλε το t-shirt του, το παντελόνι και το εσώρουχό του και ήρθε προς εμένα. Μπήκε στη μπανιέρα. Παρ’ ότι προσπάθησε πολύ ευγενικά να το κρύψει, μάλλον ζορίστηκε λίγο με τη θερμοκρασία του νερού.

- «Πολύ ζεστό να υποθέσω;».
- «Όχι εντάξει. Για να μαδήσεις γαλοπούλα καθόλου».

Κάθισε και αυτός και ακούμπησε την πλάτη του στο στήθος μου. Για τα δεδομένα του, μάλλον ήταν χαλαρός. Για τα δεδομένα μου, παρέμενε μπετόν. Αλλά μπορούσα να κάνω κάποια πράγματα για αυτό. Για αρχή του προσέφερα το ποτήρι με το κρασί. Πήρα και το δικό μου. Τσουγκρίσαμε ελαφρά.

Πέρασα το χέρι μου πάνω από τα βλέφαρά του και έκλεισε τα μάτια του.

Με το δάχτυλό μου άρχισα να ακολουθώ το περίγραμμα του προσώπου του.

Everybody hurts sometimes
Everybody hurts someday,
But everything gon' be alright

Go and raise a glass and say...
Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way...

 

Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και έκανα ένα γρήγορο ντους. Έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο αλλά εκεί που το απόγευμα δε μπορούσα να το αφήσω τώρα ένιωθα αδυναμία να συγκεντρωθώ. Παρόλο που ήμουν σίγουρος ότι στις 22:00 θα χτύπαγε η πόρτα μου δεν το κρύβω ότι με είχε κυριεύσει μια γλυκιά αγωνία. Ή μάλλον όχι ακριβώς αγωνία, αλλά προσμονή.

Μου είχε δώσει όλα τα σημάδια μιας γυναίκας που ενδιαφέρεται για έναν άντρα, αλλά και κάτι παραπάνω.

Μου το είχε δείξει το πρωί όταν μου άλειψε το ψωμί. Μου το έδειξε το απόγευμα στο φαγητό όταν η ίδια μου σέρβιρε τη σαλάτα στο πιάτο, όταν η ίδια μου γέμιζε το ποτήρι με τη μπύρα. Όταν στην καφετέρια μου γέμιζε το ποτήρι με το νερό.

Μα δεν ήταν μητρικός ο τρόπος που το έκανε. Ήθελε να φροντίσει, ήθελε να δώσει.

«Αν περάσεις την πόρτα μου θα είσαι δική μου για όλη τη νύχτα» της είχα πει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται από τη μεριά μου και από τη μεριά της.

Κοίταξα το ρολόι μου, έλεγε 21:10. Χαμογέλασα και έπιασα πάλι το βιβλίο και αυτή τη φορά κατάφερα να απορροφηθώ . Άκουσα τρία χτυπήματα στην πόρτα. Κοίταξα το ρολόι μου, 22:00 ακριβώς. Σηκώθηκα χαμογελώντας και πήγα και άνοιξα την πόρτα. Φορούσε το μπουρνούζι του ξενοδοχείου.

- «Κρίνοντας από το χαμόγελο να υποθέσω ότι η απάντησή μου ήταν γνωστή από πριν»
- «Κράτα ότι χάρηκα ότι η απάντηση ήταν ακριβώς αυτή» της είπα χαμογελώντας ακόμα.

Της έκανα νόημα να περάσει μέσα και έκλεισα την πόρτα. Έριξε μια γρήγορη ματιά στο σαλόνι. Το μάτι της έπεσε στο τζακούζι.

- «Μπορώ;» με ρώτησε.
- «Be my guest» της απάντησα.

Χωρίς να πει τίποτε άλλο έλυσε το μπουρνούζι και το άφησε να πέσει. Από κάτω φορούσε ένα ημιδιάφανο νυχτικό. Κάθισε στην άκρη της μπανιέρας και άνοιξε το νερό για να τη γεμίζει. Όλη αυτή την ώρα δεν είχα πάρει το βλέμμα μου από πάνω της. Την άφησα για λίγο και πήγα και έβαλα ακόμα δύο ξύλα στο αναμμένο τζάκι. Γύρισα την ώρα που δοκίμαζε το νερό.

Τραβήχτηκε και πήγε προς το τραπέζι πάνω στο οποίο είχα την παγωνιέρα με το κρασί.

- «Μπορώ;» με ρώτησε ξανά.
- «You are still my guest. And you will be for the rest of the night» της απάντησα.

Γέμισε τα δύο ποτήρια με κρασί και τα ακούμπησε στο πεζούλι δίπλα στη μπανιέρα. Μετά έκλεισε τη ροή του νερού και ανέβηκε στο τελευταίο σκαλοπάτι και εκεί γονάτισε. Μετά έκανε βαθιά επίκυψη προς τη μπανιέρα. Με μεγάλη δυσκολία πήρα τα μάτια μου από τα μεριά της. Είδα να σκύβει προς το νερό και να το δοκιμάζει με τα χείλη της.

Λες και το νερό ήταν παιδάκι με πυρετό και η μαμά του προσπαθούσε να δει αν είναι ζεστό.

Η θερμοκρασία προφανώς ήταν του γούστου της γιατί η επόμενη κίνησή της ήταν να ανοίξει το μηχανισμό. Χωρίς να γυρίσει γδύθηκε τελείως και μπήκε μέσα. Κάθισε στη βαθιά μεριά της μπανιέρας και αγκάλιασε τα πόδια της έχοντάς τα ωστόσο ανοιχτά. Με κοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασα ανταποδίδοντας το βλέμμα της σταθερά, κάνοντας το δικό της να χαμηλώσει. Έβγαλα το μπλουζάκι μου και το παντελόνι μου. Σήκωσε τα μάτια της πάνω μου την ώρα που κατέβαζα το εσώρουχό μου. Παρά την έξαψη της στιγμής δεν ήμουν ορθωμένος. Μπήκα κι εγώ στη μπανιέρα, το νερό ήταν αρκετά ζεστό για τα γούστα μου αλλά όχι στο σημείο να μην αντέχω.

- «Too hot, I presume?» με ρώτησε.
- «Όχι εντάξει είναι. Για λάβα το λες και κρύο.» της απάντησα.

Σφίγγοντας τα δόντια μου κάθισα στη μπανιέρα και έγειρα πάνω της νιώθοντας τα στήθη της να μου χαϊδεύουν την πλάτη. Έπιασε το ποτήρι μου και μου το έδωσε. Πήρε και το δικό της και το τσούγκρισε ελαφρά στο δικό μου. Ήπια μια ελαφριά γουλιά και άφησα το ποτήρι στην άκρη. Το χέρι της πέρασε μπροστά από τα βλέφαρά μου. Έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στο χάδι της.

Το δάχτυλο της ακολούθησε τις καμπύλες του προσώπου μου και μετά από το σαγόνι στο λαιμό και από το λαιμό στους ώμους. Τα δάχτυλά της άρχισαν να με τρίβουν προσφέροντάς μου ένα χαλαρωτικό μασάζ, κάνοντάς με να λιώσω. Στην αρχή στα μπράτσα και μετά στους ώμους και το σβέρκο.

- «Ήξερες ότι θα έρθω;» με ρώτησε.
- «Γνώση έγινε τη στιγμή που μου χτύπησες την πόρτα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν εικασία.»
- «Έστω» μου απάντησε.
- «Τότε η απάντηση είναι καταφατική. Περίμενα ό,τι θα έρθεις. Για την ακρίβεια μέσα σου την απόφασή σου την είχες πάρει πριν κλείσει η πόρτα του ασανσέρ και επιστρέψεις στο δωμάτιό σου. Ήταν στιγμιαία. Δεν ξέρω τι έκανες όσο ήσουν στο δωμάτιό σου αλλά δε μου φαίνεσαι για άνθρωπος που κάνει εκλογικεύσεις. Να ζητάς ερμηνείες ναι, να κάνεις εκλογικεύσεις όχι.»

Δεν απάντησε, συνέχισε να μου κάνει μασάζ και αφέθηκα στη φροντίδα της νιώθοντας χαλάρωση σε βαθμό που είχα καιρό να νιώσω. Που και που σταματούσε και μου έδινε το ποτήρι μου με το κρασί και μετά συνέχιζε με τα δάχτυλά της στους ώμους και στην πλάτη.

Τη σταμάτησα και της ζήτησα να αλλάξουμε θέσεις. Όμως αντί να ακουμπήσω την πλάτη μου πίσω ξάπλωσα το κεφάλι μου στο αδιάβροχο μαξιλάρι και ξάπλωσα μέσα στη μπανιέρα. Της είπα να ξαπλώσει πάνω μου και όταν το έκανε έγειρε το κεφάλι της στον ώμο μου.

Άρχισα να τη χαϊδεύω στα χέρια απαλά με τα ακροδάχτυλά μου. Τα πέρασα στην εσωτερική μεριά των χεριών της και από εκεί στη μέση της και από τους γοφούς μέχρι τις μασχάλες. Το πάνω μέρος των δαχτύλων μου άγγιξε τα στήθη της κάνοντάς με να ερεθιστώ. Συνέχισα να τη χαϊδεύω με την άκρη των δαχτύλων μου στο στομάχι και την κοιλιά και μετά ανέβηκα προς τα πάνω και πέρασα τα ακροδάχτυλά μου από τα στήθη της. Οι ρώγες της ήταν ερεθισμένες. Έπαιξα λίγο μαζί τους και μετά πάλι με τα ακροδάχτυλα κατέβηκα σχεδόν μέχρι το εφήβαιό της αλλά εκεί σταμάτησα και πήγα στα πόδια της.

Συνέχισα αυτό το αισθησιακό γύρω-γύρω για αρκετή ώρα όταν πέρασα τελικά το χέρι μου από το αιδοίο της. Τη χάιδεψα και μετά άρχισα να την παίζω απαλά με το δάχτυλό μου έχοντας επικεντρώσει την προσοχή μου στις ανάσες της και τη στάση του σώματός της.

Σταμάτησα μετά από λίγη ώρα και συνέχισα πάλι να τη χαϊδεύω στα πόδια, στην κοιλιά, στη μέση και στα στήθη. Τα πήρα στις χούφτες μου και με την άκρη των δαχτύλων μου πίεσα απαλά στην αρχή και πιο δυνατά στη συνέχεια τις ρώγες της. Διαβάζοντας τις αντιδράσεις της έσφιξα τις ρώγες της ακόμα πιο δυνατά. Είχε τα μάτια της σφαλιστά αλλά της ξέφυγε μια σύσπαση στα χείλη χωρίς ωστόσο να μου ζητήσει να σταματήσω. Το σταμάτησα εγώ και άρχισα πάλι να τη χαϊδεύω απαλά από πάνω ως κάτω.

- «Σήκω» της είπα.
- «Να κάτσω πλάι;» με ρώτησε.
- «Όχι. Σήκω.»

Σηκώθηκε όρθια μπροστά μου και σηκώθηκα κι εγώ. Κατέβηκα από τη μπανιέρα και φόρεσα το μπουρνούζι μου. Κράτησα το μπουρνούζι της στο χέρι μου και όταν βγήκε από τη μπανιέρα τη βοήθησα να το βάλει και όταν το έκανε την πήρα αγκαλιά με την πλάτη της στο στέρνο μου και άρχισα να την τρίβω πάνω από το μπουρνούζι.

Πήρα το μπλουζάκι μου και το γύρισα μερικές φορές κάνοντάς το να τυλιχτεί. Το πέρασα μπροστά από το πρόσωπό της και της έκλεισα τα μάτια δένοντάς το από πίσω. Την πήρα από το χέρι και πήγαμε μπροστά στο τζάκι που έκαιγε η φωτιά. Άνοιξα το μπουρνούζι της και το έβγαλα. Ακόμα πίσω της άρχισα να τη φιλάω και να τη γλείφω στο σβέρκο ενώ το ένα μου χέρι είχε χουφτώσει πάλι το στήθος της και έπαιζε με τη ρώγα της. Το άλλο χέρι μου ήταν κάτω, ανάμεσά στο εφήβαιο και το δεξί της πόδι. Ένιωσα το χέρι μου να ζεσταίνεται από τη φλόγα και την τράβηξα ελαφρά προς τα πίσω.

Καθίσαμε για λίγη ώρα ακόμα και μετά την πήρα και την έφερα προς τον καναπέ που ήταν αριστερά από το τζάκι. Κάθισα στον καναπέ ενώ εκείνη ήταν ακόμα όρθια, γυμνή μπροστά μου με τα μάτια κλειστά.

Πήρα από τον καναπέ ένα μαξιλάρι και το έβαλα κάτω στα πόδια μου.

- «Γονάτισε» της είπα και την καθοδήγησα ώστε να γονατίσει πάνω στο μαξιλάρι. Έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της και το πιπίλησε. Την έσπρωξα απαλά προς το μέρος μου και ακούμπησα το ερεθισμένο όργανό μου στα χείλη της. Το ψηλάφισε με τα χείλη και τη γλώσσα της αλλά δεν έκανα κίνηση να το βάλω στο στόμα της. Συνέχισε να με φιλάει και να με παίζει με τη γλώσσα της μέχρι που σπρώχνοντάς την απαλά από το κεφάλι την ανάγκασα να το πάρει βαθιά στο στόμα της, πράγμα που έκανε χωρίς να πνιγεί.

- «Συνέχισε εσύ» της είπα σταματώντας να την κρατάω από το κεφάλι. Ξεκίνησε αργά, χωρίς βιάση. Το απολάμβανε. Δε μου έλειπε η πίπα, μου είχε λείψει αυτή να μη γίνεται διεκπαιρεωτικά. Στη Μαριάνθη άρεσε να προσφέρει και αυτό ακριβώς έκανε. Μου πρόσφερε απόλαυση με το στόμα της αντλώντας απόλαυση από την απόλαυσή μου.

Αυτό και αν μου είχε λείψει.

Συνέχισε για αρκετή ώρα έτσι αλλά σα να καταλάβαινε από τις ανάσες μου και τις συσπάσεις του οργάνου μου άρχισε να επιταχύνει το ρυθμό της.

Ήθελα να την πάρω με όλους τους δυνατούς τρόπους αλλά άμα έμπαινα μπροστά της ή πίσω της ξέρω ότι δεν θα άντεχα. Θα μου έπαιρνε κάμποση ώρα να σηκωθεί και πάλι αλλά είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας και με την προθυμία που έδειχνε δε θα δυσκολευόταν να μου τον κάνει κατάρτι εκ νέου.

Δεν μπορούσα να αφεθώ άλλο, είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αφήσουν τον ρυθμό στην παρτεναίρ, αν δεν τον δώσω εγώ μου είναι αδύνατο να τελειώσω όσο ταλαντούχα και αν είναι. Την γράπωσα από τα μαλλιά και σφίγγοντάς τα επιτάχυνα το ρυθμό και η Μαριάνθη τον ακολούθησε υπάκουα και χωρίς να πνιγεί ακόμα και όταν τον έβαζα όλο μέσα στο στόμα της. Ένιωσα το τέλος να έρχεται, έκλεισα τα μάτια μου και την κράτησα ακίνητη ενώ άδειαζα με σπασμούς μέσα της. Όταν ηρέμισα πήρα τα χέρια μου από το κεφάλι της αλλά η ίδια δε σταμάτησε να με παίζει με το στόμα της μέχρι που μίκρυνε και ζάρωσε. Τότε και μόνο τότε με άφησε και τραβήχτηκε προς τα πίσω.

Την κοίταξα χαμογελώντας παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσε να δει το χαμόγελό μου.

- «Σ’ ευχαριστώ» μου είπε πιάνοντάς με τελείως απροετοίμαστο, αν μη τι άλλο, αν ήταν κάποιος να νιώσει ευγνωμοσύνη αυτός ήμουν εγώ.
- «Εσύ;» τη ρώτησα με απορία. «Εσύ ευχαριστείς εμένα;»
- «Ναι...Εγώ, εσένα...» μου απάντησε χαμογελώντας και με τα μάτια ακόμα δεμένα.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Παγκόσμια ημέρα πεολειχίας είπαμε σήμερα..

 

Είπα να μην κάνω quote, αλλά έκανες εσυ.
Guess what..

 

minds alike, ordinated feelings...

 

- «Εσύ; Εσύ ευχαριστείς εμένα;»

BDSM unaware cheeeeck!

Αυτή την αίσθηση είχα από την αρχή της σημερινής μας συνάντησης. Ωστόσο κάποιες μικρές αμφιβολίες που μου είχαν μείνει από την πρώτη φορά αλλά – κυρίως – η Σονάτα Waldstein στο πλάι του κρεβατιού με έκαναν να πιστεύω ότι ίσως δεν είχα κάνει καλή εκτίμηση.

Η απορία του όμως, γνήσια και αυθόρμητη, μου επιβεβαίωσε την αρχική μου αίσθηση.

Η ύπαρξη του βιβλίου ήταν κάτι που θα ρωτούσα σε δεύτερο χρόνο.

Για την ώρα καθόμουν γονατιστή πάνω στο μαξιλάρι. Νομίζω χαμογελούσα ελαφρώς – σίγουρα ένιωθα χαμόγελο εντός μου και έκανα μερικές κυκλικές κινήσεις στο σβέρκο μου για να επιτείνω το αίσθημα χαλάρωσης και πληρότητας που ένιωθα εκείνη τη στιγμή.

Τον αφουγκραζόμουν μέσα στη σιωπή. Το τζάκι έτριζε, αυτός δεν είχε ακόμη κάνει κίνηση να σηκωθεί από τον καναπέ. Αναζήτησα με το χέρι μου τα πόδια του κι άρχισα να του τρίβω τους μηρούς. Οι μύες του χαλάρωσαν, κάτι που σημαίνει ότι του άρεσε.

Έγειρε προς το μέρος μου και μου έβγαλε την μπλούζα από τα μάτια. Με κοίταζε ελαφρώς απορημένος ακόμη.

- «Εσύ εμένα γιατί;».
- «Για αυτό».
- «Δηλαδή;».
- «Για αυτό που μου επέτρεψες να σου δώσω».

Εξακολουθούσε να με κοιτάζει με κάποια απορία – αν και του άρεσε η απάντηση, το έβλεπα στο λαμπύρισμα των ματιών του. Νομίζω ότι αμφιταλαντεύτηκε λίγο αλλά αποφάσισε να μην κάνει για την ώρα κάποια περαιτέρω ερώτηση. Μου έπιασε το κεφάλι με τα δυο του χέρια, πλησίασε το πρόσωπό του στα μαλλιά μου και με φίλησε. Εγώ εξακολουθούσα να του χαϊδεύω απαλά τους μηρούς. Σηκώθηκε και πήγε στο τζάκι. Έριξε κι άλλο ένα κούτσουρο. Κάθισα εκεί που με άφησε.

- «Δεν θέλεις να σηκωθείς; Θα πιαστείς εκεί κάτω» με ρώτησε γυρνώντας μόνον το κεφάλι του για να με κοιτάξει.
- «Με τη γυμναστική δεν υπήρξαμε ποτέ κολλητές αλλά εντάξει, δεν έχω σαπίσει τόσο πολύ ακόμη. Άσε που μου αρέσει αυτή η θέση» του απάντησα. «Αλλά αν θέλεις να έρθω εκεί, θα έρθω» συνέχισα.
- «Ναι θέλω» μου είπε.

Πήγε να προσθέσει και κάτι ακόμη, κάποια ερώτηση νομίζω αλλά δεν το έκανε.
Σηκώθηκα, πήγα πήρα τα ποτήρια με το κρασί κι όπως ήταν ακόμη όρθιος κόλλησα το στήθος μου στην πλάτη του και του έφερα το ποτήρι με το κρασί του μπροστά του. Δεν ήπιε.

- «Προτιμάς νερό;» τον ρώτησα.
- «Νομίζω τίποτα από τα δυο».
- «Νομίζεις» του απάντησα ελαφρώς πειρακτικά.
- «Τι εννοείς;» με ρώτησε και πάλι με γνήσια απορία και ο αιφνιδιασμός του από το σχόλιό μου τον έκανε να γυρίσει προς εμένα.
- «Ότι εσύ νομίζεις ότι δεν διψάς αλλά στην πραγματικότητα το σώμα σου διψάει».
- «Και πού το ξέρεις;».

Χάιδεψα με το δάχτυλό μου τα χείλη του.

- «Μπορεί όντως στην κλίμακα του pokerface να σκοράρω στο – 327 αλλά αν παίζαμε strip poker, μόλις πετούσαμε τα ρούχα μας όλοι, σας είχα, δεν θα μπορούσε να μου κρυφτεί κανείς» του είπα αστειευόμενη.
- «Δηλαδή; Επειδή είμαι γυμνός καταλαβαίνεις ότι διψάω; Από πού;».
- «Εικάζω ότι με τα ΜΕΡ συστήματα τα πας μια χαρά και τα στήνεις from scratch να λειτουργούν ρολόι. Αλλά το δικό σου σύστημα δεν το παρακολουθείς και πολύ καλά. Τα χείλη σου έχουν ξεραθεί και όπως μιλάς η γλώσσα σου κολλάει περισσότερο στον ουρανίσκο από ό,τι συνήθως» του είπα. «Μπορώ;» τον ρώτησα.
- «Ναι φυσικά» μου είπε, μάλλον περισσότερο για να δει τι ήθελα να κάνω.

Πήγα και του έφερα νερό. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ παγωμένο. Το ήπιε μονορούφι.

- «Όντως διψούσα» παραδέχτηκε.
- «Το ξέρω» του είπα χαμογελαστά.
- «Και τι άλλο σου λέει το σώμα μου body detective;» με ρώτησε πειρακτικά.
- «Ότι θέλεις ένα πολύ καλό μασάζ. Μπορώ, λοιπόν;» του είπα και τον πήρα από το χέρι.

Αφέθηκε να τον οδηγήσω στο κρεβάτι. Ξάπλωσε μπρούμυτα. Πήρα μια πετσέτα, τη βούτηξα στο καυτό νερό και την έστιψα πολύ καλά. Τη δοκίμασα με τα χείλη μου.

- «Θέλω υπομονή 20 δευτερόλεπτα» του είπα και του την άπλωσα στην πλάτη.
- «Είπε ο σφαγέας στο κοτόπουλο…» απάντησε πειρακτικά ενώ τιναζόταν από την αίσθηση του ζεστού.

Πολύ γρήγορα όμως βούλιαξε πιο βαθιά στο στρώμα. Ξεκινώντας από τις πατούσες, του έκανα έντονο μασάζ σε όλο το σώμα. Αραιά και που του σχολίαζα πού είναι πιασμένος. Δεν ξέρω αν απλά δεν ήθελε να με κακοκαρδίσει αλλά μου επιβεβαίωσε όλες τις φορές.

Πέρασε πολλή ώρα έτσι αλλά κάποια στιγμή, από τον τρόπο που προσπαθούσε να βολέψει τη λεκάνη του κατάλαβα ότι κάποια στύση τον είχε… ξεβολέψει. Χαμογέλασα είναι η αλήθεια. Πέρασα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια του να τον χαϊδέψω αλλά σηκώθηκε απότομα και με έριξε στο κρεβάτι. Με κοίταξε με ένα πολύ βαθύ και άγριο βλέμμα που με έλιωσε. Όπως ήμουν μισοπλάγια, μου λύγισε το αριστερό πόδι και το έσπρωξε προς τα πάνω.

- «Όχι έτσι» μου είπε αυστηρά. «Γαμώτο, θέλω να σε πάρω με όλους τους τρόπους και δεν έχω σκοπό να σπαταλήσω χρόνο, το κατάλαβες;».

Και με αυτά τα λόγια, μου έπιασε τον καρπό του αριστερού μου χεριού – το δεξί είχε εγκλωβιστεί κάτω από το σώμα μου και καρφώθηκε όλος μέσα μου. Και μόνο το βλέμμα που μου είχε ρίξει πριν από μερικά δευτερόλεπτα αρκούσε για να μην χρειάζεται το παραμικρό για να γλυστρήσει μέσα στο σώμα μου. Αναστέναξα προσπαθώντας να απελευθερώσω το λαιμό μου από τον λυγμό που μου έφερε η ηδονική εισβολή του.

Επιτάχυνε άγρια. Αφέθηκα να ακουστούν τα βογγητά μου και δεν έκανε καμία κίνηση για να με κάνει να σιωπήσω.

Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα και σαν να κατάλαβε τι ήθελα να του πω μου είπε «ναι». Ο οργασμός εξερράγη μέσα μου ενώ ένας δεύτερος άρχισε ταυτόχρονα να αναδύεται μέσα από την έκρηξη του προηγούμενου. Τραβήχτηκε βίαια και ένιωσα στο σπέρμα του ζεστό να κυλάει στην πλάτη μου.

- «Ευχαριστώ» του είπα και πάλι, ξέπνοη.
- «Γαμώτο σου μικρή» ήταν η απάντηση και με έπνιξε με ένα φιλί ατελείωτο.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Ξέρω ότι δεν σου αρέσουν οι στίχοι αλλά θα είναι σύντομο (και to the point I hope   ):

Close your eyes and I'll try to get in, touch in your heart like the spring, 'cause I was born to touch your feelings...

 

To the point indeed  

 

Μια παρατήρηση: Όπως ίσως έχετε διαπιστώσει οι διάλογοι δεν είναι ακριβώς οι ίδιοι ακόμα και όταν διηγούνται το ίδιο κομμάτι της ιστορίας. Αυτό δεν γίνεται λόγω απροσεξίας, έχει γίνει επίτηδες. Είναι σα να διηγούνται μια ιστορία δύο πρωταγωνιστές, ο δικός του με τη δική του οπτική και ερμηνεία και τη δική του μνήμη των γεγονότων. Μπορεί άλλες φορές να λένε ακριβώς τα ίδια, μπορεί άλλες φορές να λένε το ίδιο με διαφορετικό τρόπο ή ακόμα και να αντικρούονται μεταξύ τους... ακριβώς όπως θα γινόταν αν δύο άνθρωποι διηγούνταν μια πραγματική ιστορία ο καθένας από τη μεριά του.

 

Γλυκούλης