Blue Hotel

Ερωτεύσιμος 

 

Το ίδιο λέμε

 

Το αντίθετο λέμε αγαπητέ  
Ερωτεύσιμος = Όχι γλυκούλης (για τη Μαριάνθη μιλάω  )

 

.

 

Ακριβώς 

 

"Ok, what's the deal? What the hell just happened?" αναρωτήθηκα από μέσα μου. Της έλυσα τα μάτια.

- "Εσύ... εμένα... γιατί;" την ρώτησα με ειλικρινή απορία.
- "Γι' αυτό που έκανες."
- "Κάτσε... Με ευχαριστείς εσύ γι' αυτό που σ' έβαλα να κάνεις;"
- "Ναι... γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να σου προσφέρω" μου είπε χαμογελώντας.

Πρέπει να την κοίταξα με το βλέμμα της αγελάδας γιατί έβαλε τα γέλια. Προφανώς κάτι μου διέφευγε εδώ αλλά θα το έλυνα άλλη ώρα καθότι δεν ήταν λόγος να χαλάσουμε και τις καρδιές μας, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Ήταν ακόμα γονατιστή πάνω στο μαξιλάρι ενώ δεν είχε σταματήσει να με τρίβει στα μπούτια.

- "Μήπως να σηκωθείς από εκεί;" τη ρώτησα. "Δεν πιάστηκες;"
- "Μπορεί να μην είμαι γυμνάστρια αλλά δεν έχω σαπίσει κιόλας... και εδώ που τα λέμε μου αρέσει αυτή η θέση" μου δήλωσε.

Μεταξύ μας κι εμένα μου άρεσε αυτή η θέση, ψεύτης μην είμαι, αλλά στο μυαλό μου ακόμα ήταν έντονη η αίσθηση ότι κάτι χάνω. Δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό και επειδή δε μπορώ να λειτουργώ χωρίς να ξέρω τι μου γίνεται αποφάσισα να αλλάξω ρότα. Πριν προλάβω να πω ωστόσο κάτι με πρόλαβε η ίδια.

- "Εκτός και αν θέλεις να κάτσω δίπλα σου."

Να' το πάλι.

- "Ναι, αυτό θέλω" της απάντησα.

Έπνιξα μέσα μου την ερώτηση... ο χρόνος ήταν δικός μας και τα πολλά λόγια φτώχια.

Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα και έριξα ένα ξύλο στη φωτιά. Η φλόγα με μαγνήτισε και για λίγη ώρα ξέχασα τα πάντα. Η Μαριάνθη ήρθε από πίσω μου και μου έδωσε το ποτήρι με το κρασί. Το πήρα μηχανικά στα χέρια μου αλλά εκείνη την ώρα δεν ήθελα κρασί.

- "Μήπως προτιμάς νερό;" με ρώτησε.
- "Όχι... ούτε κρασί ούτε νερό" της απάντησα.
- "Είσαι σίγουρος;" με ρώτησε χαϊδεύοντάς μου την πλάτη με τα στήθη της.
- "Νομίζω πως ναι."
- "Νομίζεις..." μου είπε πειρακτικά. Γύρισα και την κοίταξα απορημένος.
- "Λες να μην ξέρω τι θέλω;"
- "Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει καν αλλά το σώμα σου διψάει" μου απάντησε κάνοντάς με να εκνευριστώ ωστόσο διατήρησα την ψυχραιμία μου.
- "Κι εσύ πώς το ξέρεις;"

Πέρασε τα δάχτυλά της από τα χείλη μου.

- "Αν παίζαμε πόκερ δεν αμφιβάλλω ότι θα με είχες γδύσει με περιφρονητική ευκολία. Ωστόσο χωρίς τα ρούχα σου είσαι γυμνός μπροστά μου με τρόπο που ίσως δεν μπορείς να φανταστείς." μου είπε με σιγουριά.
- "Από τη γύμνια μου εσύ κατάλαβες πως διψάω;"
- "Μπορείς να σχεδιάζεις από την αρχή μέχρι το τέλος τα πιο πολύπλοκα συστήματα. Ωστόσο το πραγματικά πιο πολύπλοκο σύστημα, το ίδιο σου το σώμα δεν το παρατηρείς με τον ίδιο τρόπο. Τα χείλη σου είναι ξερά και η γλώσσα σου κολλάει στο στόμα σου. Τα σώματά μας μιλάνε για όποιον έχει μάτια να δει και αυτιά να ακούσει. Μου επιτρέπεις;" με ρώτησε.
- "Ναι, φυσικά" της απάντησα προσπαθώντας να δω που το πάει. Γύρισε μετά από λίγο με ένα ποτήρι με δροσερό νερό. Μου το έδωσε και με την πρώτη γουλιά συνειδητοποίησα τη δίψα μου. Το ήπια μονορούφι.

Κοίτα να δεις!

- "Όντως διψούσα" της απάντησα εντυπωσιασμένος.
- "Το ξέρω" μου απάντησε χαμογελώντας.
- "Ναι ε; Και τι άλλο ξέρεις;" τη ρώτησα.
- "Ότι χρειάζεσαι ένα καλό μασάζ" μου απάντησε

Η αλήθεια είναι ό,τι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι ήθελα. Ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να τη φιλήσω, ήθελα να την πετάξω πάνω στο τραπέζι και να την πάρω βίαια από πίσω, ήθελα να τη χαστουκίσω, ήθελα να τη χαϊδέψω, ήθελα να την πάρω τρυφερά, ήθελα να την πάρω άγρια. Δεν ήθελα ωστόσο να την τρομάξω και ακόμα περισσότερο να την κάνω να νιώσει άβολα μόνο και μόνο γιατί ήθελε να μου δώσει κι εγώ δεν ήξερα τι ήθελα να πρωτοπάρω.

- "Μπορώ" μου είπε σχεδόν ικετευτικά;

Εκεί είχα την απάντησή μου. Της έδωσα το χέρι μου και με οδήγησε προς το δωμάτιο. Με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεββάτι.

- "Δώσε μου μισό λεπτάκι" μου είπε και βγήκε από το δωμάτιο. Άκουσα το νερό να τρέχει για λίγη ώρα. Ούτε μισό λεπτό αφού σταμάτησε το νερό η Μαριάνθη επέστρεψε στο δωμάτιο. "Σε παρακαλώ χαλάρωσε και κάνε υπομονή για μερικά δευτερόλεπτα."
- "Να χαλαρώσω και να το απολαύσω;" τη ρώτησα πειραχτικά και εκείνη τη στιγμή ένιωσα τη ζεστή ως καυτή πετσέτα πάνω στην πλάτη μου, αίσθηση η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη στην αρχή και με έκανε σχεδόν να χοροπηδήσω.

"There must be some way out of here"
Said the joker to the thief
There's too much confusion
I can't get no relief"

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ένιωθα απέραντη ανακούφιση από το μασάζ που μου έκανε, η υπόλοιπη πρώτη στροφή του all along the watchtower ταίριαζε γάντι στην κατάσταση. Κάτι έχανα και αυτό το κάτι στριφογύριζε στο μυαλό μου αλλά κάθε φορά που ένιωθα ότι θα το αγγίξω, ότι θα το καταλάβω αυτό χανόταν και πάλι. Διάολε, με τον τρόπο που έκανε το μασάζ μου θύμιζε την Ευρύκλεια του original Οδυσσέα. Τι στο διάολο ήταν αυτό που έχανα, αυτό που δεν μπορούσα να προσδιορίσω;

Βέβαια δε νομίζω ότι ο original Οδυσσέας καύλωσε όταν του έπλενε τα πόδια η Ευρύκλεια οπότε μεταξύ άλλων είχα να λύσω και το χωροταξικό.

Και τότε πέρασε το χέρι της από κάτω προσπαθώντας να με χαϊδέψει. Σηκώθηκα απότομα και την πέταξα στο κρεββάτι.

Ήταν γυμνή και ανοιχτή για μένα. Δεν ήθελα τρυφερότητες.

- "Όχι έτσι" της είπα.

Της έπιασα το πόδι και της το σήκωσα.

- "Θα σε πάρω με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αρκετό χρόνο χάσαμε και δεν είναι απεριόριστος"

Καρφώθηκα μέσα της και ήταν σα να έμπαινα σε λιωμένο βούτυρο. Το έχασα τελείως, άρχισα να κουνιέμαι γρήγορα, μπαίνοντας όσο βαθιά μπορούσα μέσα της. Είχε κλείσει τα μάτια της και το μόνο που ακούγονταν ήταν τα βογγητά της και οι ανάσες μου. Επιτάχυνα κι άλλο, ένιωσα το τέλος να έρχεται. Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε, σαν κάτι να μου ζητούσε.

Μου ζητούσε; Είναι δυνατόν;

- "Ναι" της είπα

Και όμως μου ζητούσε. Η συνειδητοποίηση ότι μου ζήτησε άδεια για να τελειώσει ήταν αυτό που έφερε την έκρηξη μέσα μου. Τραβήχτηκα και τη γύρισα βίαια μπρούμητα τελειώνοντας στην πλάτη της.

- "Σε ευχαριστώ" μου είπε ενώ πάσχιζα να βρω τις ανάσες μου. Την έβαλα να γυρίσει ανάσκελα, μου χαμογελούσε.
- "Π’ ανάθεμά σε μικρή" της είπα πέφτοντας πάνω της και κλείνοντάς της το στόμα με το στόμα μου.

Τραβήχτηκα και βάζοντας ένα μαξιλάρι στην πλάτη έκατσα στο πίσω μέρος του κρεββατιού. Της έκανα νόημα να έρθει να ξαπλώσει μπρούμητα πάνω μου. Η πλάτη της ήταν γεμάτη σπέρμα. Μάζεψα λίγο με το δάχτυλό μου και της το έβαλα στο στόμα και το ρούφηξε πρόθυμα. Συνέχισα έτσι μέχρι που η πλάτη της καθάρισε. Ανασήκωσε το κεφάλι και μου χαμογέλασε.

- "Μα την πίστη μου" της είπα "θέλω με την ίδια ένταση να σε χαϊδέψω και να σου μαυρίσω τον κώλο"
- "Γιατί;" με ρώτησε αλλά χωρίς να εκφράσει απορία.
- "Δεν ξέρω. Κάτι μου διαφεύγει και δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Είναι... είναι περίεργο. Υπάρχει κάτι πάνω σου που με ελκύει και ταυτόχρονα... δε θα έλεγα ότι με εξοργίζει, όχι... δεν είναι θυμός. Πάθος; Λύσσα; Δεν ξέρω... Θέλω να σε βάλω κάτω και να σε πατήσω αλλά όχι γιατί είμαι νευριασμένος μαζί σου. Πώς βλέπεις ρε παιδί μου ένα κώλο και θες να του τραβήξεις σφαλιάρα μόνο και μόνο γιατί είναι ωραίος. Δεν το κάνεις γιατί η ιδιοκτήτριά του σου έχει κάνει κάτι... είναι... έκφραση θαυμασμού; πάθους; πόθου; Απλά είναι τόσο ωραίος που θέλεις να τον τρελάνεις στις σφαλιάρες. Όπως οι ρώγες σου... λατρεύω τις ρώγες σου. Με κάνουν να θέλω να τις δαγκώσω και να τις ζουπήσω. Όχι γιατί μου έκανες κάτι..."

Μου χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.

- "Προφανώς κάτι χάνω."
- "Πες μου, τι θα ήθελες να μου κάνεις;"
- "Αυτή τη στιγμή; Είμαι μεταξύ του να σε πάρω αγκαλιά και να σου μαυρίσω τον κώλο."
- "Είσαι θυμωμένος μαζί μου;"
- "Όχι, καθόλου. Δεν είναι θυμός. Είναι αυτό που σου έλεγα προηγουμένως."
- "Τότε έχεις την απάντησή σου" μου είπε χαμογελαστή.

Την κοίταξα σκεφτικός. Είναι δυνατόν να είναι τόσο απλό;

- "Γιατί;" τη ρώτησα.
- "Γιατί αυτή είναι η φύση μου" μου απάντησε. "Η δική σου είναι να παίρνεις. Η δική μου είναι να δίνω"

Την έσφιξα πάνω μου και τη χάιδεψα τρυφερά. Κούρνιασε στην αγκαλιά μου και συνέχισα να την χαϊδεύω τρυφερά για αρκετή ώρα.

Είχα καυλώσει και πάλι. "Πάρε με στο στόμα σου" τη διέταξα και η Μαριάνθη κατέβηκε και με πήρε στο στόμα της. Έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα να απολαύσω με όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις την περιποίηση που μου προσέφερε με το στόμα της. Δεν ήθελα όμως το στόμα της. Τη σταμάτησα. "Κάτσε στα τέσσερα" της είπα και σηκώθηκε χωρίς να πει τίποτα και κάθισε στα τέσσερα με απίστευτα αισθησιακό τρόπο.

Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο πήγα και έκατσα πίσω της. Τον έτριψα στην πίσω τρυπούλα της και μετά κρατώντας τον σταθερά τον έβαλα σιγά-σιγά μέσα της. Η Μαριάνθη βόγκηξε.

- "Σε πονάω; Θέλεις να σταματήσω;"
- "Λίγο... αλλά μη σταματάς..."

Δεν είπε "από το να πάρεις αυτό που θέλεις". Δεν χρειάστηκε να το πει.

Καρφώθηκα σιγά-σιγά μέσα της, όλος αυτή τη φορά. Την έπιασα από τη μέση και άρχισα να κινούμαι αργά στην αρχή, πιο γρήγορα στη συνέχεια. Τα βογγητά της σιγά-σιγά μετατράπηκαν από βογγητά πόνου σε βογγητά ηδονής και άρχισα να κινούμαι όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά της έριξα μια δυνατή σφαλιάρα στο κωλομέρι, το έκανα να κοκκινήσει. Συνέχισα να της ρίχνω όσο την έπαιρνα αλλά γρήγορα ένιωσα το τέλος να έρχεται και το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να καρφωθώ μέσα της όλος και να μείνω ακίνητος και να τελειώσω με σπασμούς βαθιά μέσα της.

- "Σ' ευχαριστώ" μου είπε γυρίζοντας το κεφάλι της και χαμογελώντας μου.
- "Κι εγώ κοριτσάκι μου" της είπα τρυφερά ανταποδίδοντας το χαμόγελο.

Ξάπλωσα και της έκανα νόημα να χωθεί στην αγκαλιά μου. Τη χάιδεψα τρυφερά και συνέχισα να τη χαϊδεύω ενώ το μυαλό μου σιγά-σιγά άδειαζε μέχρι που το μόνο που έμεινε ήταν μια σκέψη...

Ναι, ήταν τόσο απλό.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Τώρα που το σκέφτομαι…

Είχαμε μέχρι τώρα την Βιολέτα που είναι, αλλά δεν το ξέρει, αλλά κάτι νιώθει, αλλά δεν είναι σίγουρη, αλλά ο άλλος το χει δει, και της έδωσε ένα βιβλίο, γιατί αυτός ξέρει, αλλά αυτή χαμπάρι ακόμα, αλλά όχι και ντιπ χαμπάρι..

Έχουμε τώρα και τον τύπο που ούτε αυτός το ξέρει, αλλά κάτι υποψιάζεται, αλλά δεν κόβει και το πουλί του, αλλά το βλέπει η άλλη,που ξέρει αυτή, ενώ ο άλλος δεν το έχει και σίγουρο ακόμα, αλλά και αυτός το βλέπει, αλλά αναρωτιέται παρόλα αυτά, αλλά κάτι του λέει να μην αναρωτιέται..

Απλά.

 

Η Βιολέτα και ο Στέργιος όμως είναι φτιαγμένοι από το ίδιο "χέρι", να προσθέσω εγώ  

 

@margarita_nikolayevna χέρι-ξεχέρι, εγώ που έχω ξαναπεί ότι ανταγωνίζομαι τίμια την μνήμη των χρυσόψαρων, έχω αρχίσει να μπερδεύομαι με τόσες παράλληλες ιστορίες!

Καλά δεν ήταν, όταν είχαμε τον Στέφανο - τι κάνει αλήθεια αυτή η ψυχή;- , είχαμε και την Ευδοκία του και άλλους πέντε νοματαίους στην ιστορία, και δεν έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα;;

Να οργανωθούμε λίγο…   

 

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ο Harry είναι θρησκεία...
Προσωπικά δηλώνω ότι το να διαβάζω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ανθρώπους, είναι στα όρια του φετίχ για μένα οπότε δεν θα συμφωνήσω 

 

@Mystique Να σταματήσουμε αν είναι να μπερδεύεσαι και βρες τα με τους υπόλοιπους