Blue Hotel

Μια που είπαμε για λευκό κούνελο... ένα στιφάδο θα το τσάκιζα    

 

Ξαναδιάβασα μια φορά στα γρήγορα την απάντησή μου:



Καλά είναι αν με βλέπεις ως λευκό κούνελο (είναι κι επίκαιρο ενόψει Πάσχα) αφού παρασύρω στην Χώρα των Θαυμάτων… Σαν Σειρήνα αν με βλέπεις δεν θα ήταν και πολύ καλό…  

Πάω αντίστροφα:

3. Μπορεί ως manager να μην θεωρώ εαυτόν ιδανική περίπτωση αλλά στο… creating bonds τα πάω πολύ καλύτερα. Ήδη έχω οργανώσει βραδιά «αγιασμού» (aka τσίπουρου) με την ομάδα ενώ έχω πείσει το HR να μου δώσει ένα μικρό κονδύλι να κάνω μια μικρή εορτή τμήματος σε μέρος στη Βαρυμπόμπη, με όλους τους συναδέλφους και τις οικογένειές τους, με δράσεις και για τα μικρά μας. Είναι ευεργετικό (οκ και αποκαλυπτικό αλλά αυτό το κρατάω για μένα, δεν το μοιράστηκα μαζί τους) να βλέπεις πώς λειτουργούν οι άνθρωποι και σε άλλους ρόλους τους. Πάντα θέλω να βλέπω τους ανθρώπους ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο όλον. Και θέλω και βοηθά. Οπότε τικ σε αυτό  

2. Χμ… Αυτά τα kinder έκπληξη δεν είναι και το καλύτερό μου αλλά νομίζω θα έλεγα ότι βρίσκω εξαιρετική την ιδέα σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, για να βοηθηθώ να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν απέναντι στις προσδοκίες της εταιρείας, θα με βοηθούσε να έχω και γραπτά μια μικρή ανάλυση των στόχων και κάποιων KPIs και μια σύντομη costVSbenefit analysis. Εικάζω ότι αν πείσω όντως ότι το θεωρώ εξαιρετική ιδέα θα αποκαλυφθεί ο… ιθύνων νους, για να αντιληφθώ ίσως και τα κίνητρα του λίγο καλύτερα αλλά και να δω πόσο έχει τεκμηριώσει την πρόταση.

1. Από την στιγμή που συνειδητοποιώ την σημασία του παραδοτέου, θα κάνω μια μικρή έκθεση «αναπρογραμματισμού» για να δείξω ποια tasks μας αναγκαστικά θα πρέπει να πάνε πιο πίσω. Και αν εγκριθεί, τότε δεν θα μπορούν να μου πουν κάτι για καθυστερήσεις που θα προκύψουν. Ε στρατηγέ;  

Μ

Λίγο αφού πάτησα το send συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει κι άλλο ένα μέιλ. Ολιγόλογο, όπως του ταιριάζει…

Και βέβαια δεν νομίζω να έχεις κάνει κράτηση άλλου δωματίου για τις 8 Απριλίου. Και αν ναι, ακύρωσε. Το δωμάτιο σου (και το δικό σου) θα είναι το 303.

Δεν είναι πρόταση, απλά ανακοίνωση.

Σε φιλώ.



Αν και το… level of intimacy πέρναγε με σάλτο σε άλλο όριο, δεν θα έλεγα ότι αισθάνθηκα και πολύ άβολα με αυτό. Έχω αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου στο να αντιλαμβάνομαι πότε οι άνθρωποι θέλουν χώρο – κυριολεκτικά και μεταφορικά- οπότε μάλλον δεν θα πήγαινε πολύ στραβά αυτό. Και ναι, αυτή η δεξιότητα δεν μου ήταν και τόσο έμφυτη αλλά προϊόν προσπάθειας και δουλειάς από μένα για μένα. Άρα μπορούσα να μου χαμογελάω λίγο που τα κατάφερνα. Εξάλλου δεν τον είχα για άνθρωπο που έπαιρνε την όποια απόφαση ελαφρά τη καρδία.

Η εμπιστοσύνη είναι πάντα ο… εξωσυστημικός εκείνος παράγοντας που κάνει κάθε σύστημα να λειτουργεί. Χωρίς αυτόν καταρρέει. Οποιοδήποτε σύστημα… είπα από μέσα μου, αργά και σταθερά, για να το ακούσω εγώ. Σε αυτό, εν αντιθέσει με το προηγούμενο, ήθελα περισσότερη δουλειά αλλά ήμουν σε σχετικά καλό δρόμο.

Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα Εκείνον. Και πόσα βήματα σε αυτόν τον «καλό δρόμο» Του όφειλα. Σχεδόν κάθε βήμα. «Εγώ θα είμαι εδώ…», «Εγώ θα είμαι εδώ…», «Εγώ θα είμαι εδώ…» ήταν πάντα η απάντησή Του σε ό,τι κι αν γινόταν, σε ό,τι κι αν έλεγα, σε ό,τι κι αν έκανα. Και όπως τα παιδιά δοκιμάζουν και ξαναδοκιμάζουν και ξαναδοκιμάζουν, στα όρια της εξάντλησης (και πέρα από αυτά) το οτιδήποτε, το οποιοδήποτε πάτερν για να βεβαιωθούν ότι ο κόσμος όντως δουλεύει όπως νομίζουν, έτσι κι εγώ είχα βάλει άπειρες δοκιμασίες στο διάβα. Ασυνείδητα τις περισσότερες ή υποσυνείδητα. Και όμως. Εκείνος, ως άξονας και «ουρανός» του κόσμου μου, πάντα επιβεβαίωνε ότι ναι, όντως έτσι δουλεύει ο κόσμος. Και μέσα από αυτή την βεβαιότητα έμαθα να χειρίζομαι τις ανατροπές. Ως ένα LoD (όρος που σίγουρα ο Οδυσσέας θα καταλάβαινε αν ποτέ κάναμε αυτή τη συζήτηση) πιο επιφανειακό από το πυρηνικό. Για αυτό και διαχειρίσιμο.

Ποιος να ήταν άραγε ο άνθρωπος που του είχε συστήσει τη Σονάτα; Να ήταν από την «κάτω» μεριά; Ή από την «πάνω»; Και τι να του είπε; Ήταν η ερώτηση που έκανε ένα φλας μέσα στο μυαλό μου. Υποθέτω ότι θα ήταν μια από τις συζητήσεις του ερχόμενου Σαββατοκύριακου.

Γύρισα στο σπίτι και ακόμη δεν είχε επιστρέψει κανείς. Έβαλα στον εαυτό μου την.. γνωστή δοκιμασία. Αν και ήξερα την απάντηση. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια. Προσπάθησα να «χτίσω» την φαντασίωση όπως ήθελα εγώ. Έβαλα πολλά από τα υλικά που μου άρεσαν. Και όμως… Δεν λειτούργησε… Δεν μπόρεσε να μου έρθει κάτι… Δεν μπόρεσα… Για να μπορέσω θα έπρεπε να το ξέρει. Και το ήξερα ότι ήταν αυτή η απάντηση. Πήγαινε μόλις να τριτώσει αυτή η κατάσταση στην ζωή μου, μόνον σε άλλες δυο φάσεις ίσχυε αυτό, κατά τα λοιπά έχτιζα πολύ καλά τις φαντασιώσεις μου και πολύ εύκολα και γρήγορα ερχόταν η κορύφωση. Αλλά το είχα μάθει το… μάθημα αυτό.

Message received… είπα στον εαυτό μου και σηκώθηκα να φτιάξω μια γρήγορη και αλλά εμπνευσμένη συνταγή που τόσο αγαπούν τα αγόρια μου. Μόνον το χαμόγελό τους αρκούσε για να μου φτιάξει τη νύχτα, την ημέρα, τη ζωή. Ποιος είπε ότι όταν δίνεις δεν παίρνεις; Και μάλιστα με πολλαπλασιαστική ισχύ…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

@Arioch κάτι λέει - από μέσα της- για σένα 

 

Σάλιο και υπομονή.

 

Εγώ μια ιστορία θέλω να διαβάσω, όχι να κάνω κολονοσκοπηση  

 

Διάβασα την απάντηση της στο e-mail και χαμογέλασα. Δεν την έβλεπα σα σειρήνα, δεν με τραβούσε εν γνώση της προς τον όλεθρό μου. Αν τον έβρισκα δε θα είχα να κατηγορήσω κανέναν εκτός του εαυτού μου. Όχι, ήξερα τι της έγραφα. Εγώ ήμουν η Αλίκη, εκείνη ο Λευκός Κούνελος και το ξενοδοχείο ο καθρέφτης.

Δεν είχε απαντήσει στο δεύτερο e-mail που της έστειλα, η σιωπηρή αποδοχή της ήταν το ισοδύναμο του μάλιστα με τον τόνο που είχα ακούσει από εκείνη τη δεύτερη φορά που συναντηθήκαμε…

…και της κόρης μου όταν της ζητούσα κάτι επιτακτικά, αλλά αυτό προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι. Ήμουν σίγουρος ότι και η Ζωή ήταν μέλος εκείνου του φόρουμ αλλά όπως είχε πει κάποιος σοφός “ignorance is bliss”.

Αναστέναξα και συνέχισα την ανάγνωση. Η τρίτη ερώτηση δεν είχε σωστή ή λάθος απάντηση, ήθελα να επιβεβαιώσω ότι έχω καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεται. Αν και ως ιδέα το team bonding με τα μέλη των οικογενειών δεν ήταν άσχημη, μου έλεγε τόνους για την προσωπικότητά της. Στη δική μου οπτική η Μαριάνθη θα έπρεπε να αποστασιοποιηθεί λίγο από τους υφισταμένους της αλλά το μαμαδίστικο ήταν χαρακτηριστικό της και δη ανεπτυγμένο. Ωστόσο το γεγονός ότι είχαμε διαφορετική φιλοσοφία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η οπτική της ήταν λάθος, ήταν οπτική που ταίριαζε με το χαρακτήρα της.

Μπορεί να μην αναγνώριζε στον εαυτό της leading qualities ωστόσο σε επίπεδο κατανόησης πως λειτουργεί μια επιχείρηση ήταν σε καλό δρόμο. Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση ήταν σωστή. «Τι θέλετε να αφήσω πίσω για να πιάσω αυτό;» Έδειχνε και ότι έχει πνεύμα συνεργασίας και κατανοεί σωστά τις προτεραιότητες της εταιρίας προστατεύοντας ωστόσο την ομάδα της και αφήνοντας την ευθύνη της απόφασης σε αυτούς που πληρώνονται γι’ αυτή τη δουλειά.

Η απάντηση στην δεύτερη ερώτηση ήταν τεχνικά σωστή ωστόσο δεν είναι απάντηση που δίνεται σε ένα high level status. Θα αρκούσε ένα «Να το πάρουμε στην άκρη να το συζητήσουμε μεταξύ μας γιατί δεν είμαστε aligned», απάντηση που τερμάτιζε τη συζήτηση και ταυτόχρονα ακύρωνε αυτόν που την εξέθεσε πετώντας της την έκπληξη.

Έγραψα την απάντηση

Καλησπέρα,

Η απάντησή σου στην δεύτερη ερώτηση είναι σωστή. Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι τεχνικά σωστή αλλά αφενός είναι too much detail για ένα high level meeting και αφετέρου όταν υπάρχει ένας αιφνιδιασμός δεν έχεις χρόνο για υπερανάλυση. Το πιο απλό θα ήταν ένα “να το πάρουμε να το συζητήσουμε στην άκρη γιατί δεν είμαστε aligned”. Τερματίζεις τη συζήτηση και ταυτόχρονα ακυρώνεις αυτόν που σε εξέθεσε.

Η τρίτη ερώτηση δεν έχει σωστή ή λάθος απάντηση, ήθελα μόνο να δω τον τρόπο που σκέφτεσαι. Θα το συζητήσουμε από κοντά.

Τα λέμε σε μια εβδομάδα.

Σε φιλώ.​

Χτύπησε το κινητό μου, ήταν ο Φοίβος

- «Καλησπέρα αγόρι μου»
- «Καλησπέρα πατέρα, τι κάνεις;»
- «Καλά, δεν έχω πολλή ώρα που έχω μπει σπίτι.»
- «Η μαμά που είναι;»
- «Έχει βγει έξω»
- «Να σου πω… Δεν ξέρω αν στο είπε η Ζωή αλλά μου έχει γνωρίσει μια φίλη της.»
- «Ναι, κάτι μου είχε πει.»
- «Θα πάμε ένα ταξιδάκι Ισπανία την ερχόμενη εβδομάδα»
- «Α, εδώ υπάρχουν εξελίξεις.»
- «Μην το πεις στη Ζωή γιατί θα μου ζαλίσει τον έρωτα αλλά είχε δίκιο που είχε φαγωθεί.»
- «Χωρίς να θέλω να σου χαλάσω τον ενθουσιασμό, hold your horses. Πόσο καιρό είστε μαζί;»
- «Τρεις εβδομάδες αλλά δεν είναι ενθουσιασμός… εννοώ ένα πενταήμερο μαζί θα περάσουμε, δεν της έταξα γάμο!»
- «Δεκτόν. Καλά να περάσετε.»
- «Δε θα αφήσω τη δουλειά πίσω!»
- «Πότε φεύγετε;»
- «Τη Δευτέρα το πρωί. Θα επιστρέψουμε Κυριακή»
- «Ωραία, σήμερα είναι Παρασκευή. Με τις ευλογίες της ανώτατης διοίκησης ξέχνα τη δουλειά και αφιέρωσέ την στο αμόρε σου όλη την επόμενη εβδομάδα.»
- «Βοηθάει να είσαι υπεργολάβος στην εταιρία του πατέρα σου»
- «Βοηθάει να έχεις υπεργολάβο που δε σε έχει κρεμάσει ποτέ και που αφήνει όλους τους πελάτες ευχαριστημένους»
- «Εννοείς…»
- «Εννοώ ότι θα σου έκοβα τον κώλο.»
- «Οοοοοκ… Anyway, σήμερα βασικά έλεγα αν θέλεις να βγούμε για ποτάκι να γνωρίσεις κι εσύ τη Σοφία.»
- «Δεν χρειάζεται να πάρει την έγκρισή μου.»
- «Δεν το λέω έτσι ρε μπαμπά.»
- «Έτσι ακριβώς το λες. Άκου Φοίβο, το μόνο που με ενδιαφέρει με εσένα και την αδερφή σου είναι να είστε ευτυχισμένοι με το δικό σας τρόπο. Ευχαρίστως να γνωρίσω τη Σοφία αλλά μην περιμένεις να σου δώσω έγκριση. Κατανοητόν;»
- «Ωραία… Να πούμε Έλη του Κλου στις 22:00; Σήμερα θα έχει και live jazz που σ’ αρέσει.»
- «Να πούμε. Θα έρθω με συνοδεία, να ξέρεις.»
- «Εχμμμ.»
- «Χμούξις, τα λέμε στις 22:00»

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα στο σαλόνι. Έστειλα μήνυμα στην Μάρθα.

«Που είσαι;»

Μετά από λίγο πήρα απάντηση

«Με το Γιάννη και τη Μαρίνα»

Της απάντησα

«Θα βγω για ποτό σήμερα με τον Φοίβο. Θα γυρίσω μάλλον αργά»
«Καλά να περάσετε, να μου τον φιλήσεις αφού του τραβήξεις και καμιά σφαλιάρα, τρεις μέρες έχει να με πάρει τηλέφωνο»

Πήρα τηλέφωνο τη Ζωή

- «Μπαμπά;»
- «Πού γυρνάς;»
- «Είμαι… Μισό λεπτάκι, ανάκριση μου κάνεις;»
- «Όχι, γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ακούσω την ομολογία σου. Με έχει καλέσει ένα ζευγάρι για ποτό, θέλεις να συνοδέψεις σήμερα τον πατέρα σου έξω για να μην κρατάω το φανάρι;»
- «Η μαμά;»
- «Η Μάρθα είναι στη Μαρίνα και το Γιάννη.»
- «Μετά χαράς μπαμπακούλη μου!»
- «Ωραία, στις 22:00 έχουμε ραντεβού στο Έλη του Κλου, σχετικά κοντά. Θα έρθεις από εδώ ή θα τα πούμε εκεί;»
- «Θα έρθω από το σπίτι να φτιαχτώ. Θα σε βγάλω έξω και θα είμαι σα λέτσος;»
- «Έξω δεν είσαι τώρα;»
- «Άλλο καφές με την κολλητή και άλλο να συνοδεύεις ένα γοητευτικό κύριο ακόμα περισσότερο δε αν ο εν λόγω κύριος είναι και ο πατέρας σου. Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί.»
- «Βρε πιες τον καφέ σου, ακόμα 19:00 είναι»
- «Priorities που λέει και CEO »

Έκλεισα το τηλέφωνο. Είχα κάνει ντους όταν είχα γυρίσει και ευτυχώς να λέω γιατί η Ζωή θα έκανε κατάληψη στο μπάνιο.

Πήγα στο σαλόνι και έπιασα τη Σονάτα Waldstein και συνέχισα το διάβασμα. Μισή ώρα αργότερα η Ζωή γύρισε στο σπίτι. Εμένα μια χαρά μου φαινόταν αλλά… γυναίκες, τι να πεις;

Την άφησα στην ησυχία της και συνέχισα το διάβασμα. Είχα απορροφηθεί με το βιβλίο μέχρι που άκουσα τη Ζωή να ξεροβήχει. Γύρισα και την είδα, είχε ντυθεί με ένα απλό μαύρο φόρεμα, μα ήταν εκθαμβωτική.

- «Είσαι κούκλα» της είπα χαμογελαστός. «Πάω να βάλω κι εγώ κάτι καλύτερο και έρχομαι.»

Φόρεσα ένα από τα καθημερινά μου σακάκια και γύρισα στο σαλόνι

- «Μπαμπά, δεν πάμε σε δεξίωση. Δε χρειάζεται να φοράς γραβάτα»
- «Χρειάζεται, που τα έχετε κάνει όλα ισοπέδωμα.» της είπα χαμογελαστά.

Λίγη ώρα αργότερα ήμασταν στο bar. Είχε αρκετό κόσμο και διαπίστωσα ότι η Ζωή τραβούσε όλα τα αντρικά βλέμματα. Διέκρινα το γιο μου με μια όμορφη ξανθούλα, αυτή θα πρέπει να ήταν η κοπέλα του. Δεν μας είχαν δει.

- «Αμάν! Ο Φοίβος και η Σοφία» είπε η Ζωή.
- «Όμορφο ζευγάρι, κυρά-Προξενήτρα. Πάμε να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση;» της είπα γελώντας.
- «Γι’ αυτό σ’ αγαπάω ρε μπαμπά!» είπε χαμογελώντας μέχρι τα αφτιά καταλαβαίνοντας επιτέλους γιατί είχα λυσσάξει να βγούμε μαζί.

Έπιασα αγκαζέ την κόρη μου και κινήσαμε προς το τραπέζι του Φοίβου.

Και στο δρόμο είδα τον τελευταίο άνθρωπο που περίμενα να δω εκείνο το βράδυ. Τη Μαριάνθη συνοδευόμενη από αυτόν που εικάζω ότι ήταν ο σύζυγός της. Οι ματιές μας συναντήθηκαν αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου και δεν έχασα τον βηματισμό μου αν και εκείνη διέκρινα ότι ταράχτηκε κάμποσο.

Καθίσαμε στο τραπέζι με το Φοίβο και τη Σοφία αντικρύζοντας ακόμα δύο πανικόβλητα βλέμματα.

Η βραδιά θα ήταν ενδιαφέρουσα… με την κινέζικη έννοια.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Επιτέλους!!!

 

με αυτό αμέσως δημιουργείς αιχμή, χωρίς λόγο, δυο αποψεις που δεν συμβαδίζουν κι ενδεχομενως συγκρούονται. Ένα «να το δούμε εσωτερικά και θα επανέλθουμε», είναι πιο «μπάλα στην εξέδρα»    

 

Αν το θέσεις έτσι εκθέτεις τον εαυτό σου, είναι σα να το ξέρεις αλλά είσαι απροετοίμαστος. Αν το θέσεις δεν είμαστε aligned και προφυλάσσεις τον εαυτό σου και ακυρώνεις τον άλλον που ήρθε από το πουθενά να σου φέρει έκπληξη σε αυτό το κοινό.

 

Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να σου συμβεί… λέει η λαϊκή ρήση και πίκρα. Και όχι απλά θα σου συμβεί, αλλά και με έναν ευφάνταστα σαρδόνιο τρόπο… λέω εγώ. Και για εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, οι ευχές μου ήταν να αντέξω τη βαρεμάρα και να συμβεί κάτι να βγω από αυτή την άβολη θέση στην οποία είχα περιέλθει.

Και να που εισακούστηκα και όχι απλά έσπασε η βαρεμάρα αλλά η όλη… πλοκή της βραδιάς άρχισε να παίρνει τροπή ταινίας γκραν γκινιόλ και βγήκα από την άβολη θέση για να κάτσω σε μια θέση με καρφιά!

Ενώ με την είσοδο του Οδυσσέα στο μαγαζί ο επεξεργαστής στον εγκέφαλο χτύπησε 8.000 στροφές κατευθείαν, για κάποιο λόγο που αγνοώ (ή και όχι, μηχανισμός άμυνας λέγεται) τον κατέκλυσε η σκηνή εκείνη από τον τηλεοπτικό έρωτα της ζωής μου, τον Doctor House να κοπανάει το χέρι του στο τραπέζι, σε σημείο κατάγματος, για να αποδείξει στην ομάδα του ότι: ένας πόνος περνάει με… έναν πιο έντονο.

Από τα ερωτήματα με τα οποία είχε να… ασχοληθεί ο επεξεργαστής, το βασικό ήταν τι κάνουμε αν έρθει προς τα εδώ. Δεν τον θεωρούσα σε καμία περίπτωση αδιάκριτο σαν άνθρωπο, δεν θα τον είχα πλησιάσει ποτέ. Αν συναντούσα κάποιον γνωστό από το φόρουμ, νομίζω πως θα ήταν κοινή πρακτική να μην δείξουμε ότι γνωρίζει ο ένας τον άλλο, μέχρι τουλάχιστον να διαπιστωθεί αν υπάρχει περιθώριο για αυτό. Αλλά το κυριότερο ήταν η θέση στην οποία βρισκόμουν: με έναν συνεργάτη-πελάτη, που είχε επιμείνει σε εξαντλητικό σημείο να του κλείσω ραντεβού με το αφεντικό της εταιρείας – και μάλιστα να είμαι κι εγώ παρούσα-, η συνάντηση να μην γίνει σε corporate περιβάλλον και το θάρρος που είχε πάρει να μου την πέφτει. Από την άλλη, το αφεντικό, ο Μανώλης, δεν με αποδέσμευσε από αυτή την οικτρή υποχρέωση, πρώτον γιατί – όπως έλεγε- στο χειρισμό των αριθμών ήταν αστέρι αλλά εξίσου αστέρι ήμουν εγώ στο χειρισμό των ανθρώπων, competence που του έλειπε εκείνου, και δεύτερον γιατί ήθελε να με τραβήξει και σε ανώτερη managerial θέση και ήθελε κάποιους συνεργάτες να μου τους πασάρει να τους χειρίζομαι ως account.

Ο βασικός νόμος των heuristics είναι: μέχρι να αποφασίσεις αν αυτό που βλέπεις να κινεί τα χόρτα είναι μια τίγρης που παραφυλάει, θα έχεις γίνει γεύμα, οπότε ξεκίνα να τρέχεις και βλέπουμε… Και οι ανασφαλείς άνθρωποι έχουν ακόμη μεγαλύτερη έφεση σε αυτά. Όμως, η ανάγνωση του body language παρέμενε ένα σημείο που είχα καλές επιδόσεις. Και τα μηνύματα που έπαιρνα από το ντουέτο Οδυσσέας – χαριτωμένη χαμογελαστή κοπέλα αγκαζέ του ήταν ότι είχαν σαφώς μεγάλο βαθμό οικειότητας αλλά όχι ερωτικής φύσεως. Μάλιστα… Σύμφωνα με τα heuristics ποια είναι η πιο «καλή» απάντηση τώρα, Μαριάνθη;

Ο εγκέφαλός μου σπίνιαρε σε βαθμό που άρχισε να θολώνει το τοπίο γύρω και το POV να γίνεται εξαιρετικά στενό. Τόσο που ούτε καν είδα το Μανώλη να μπαίνει και να έρχεται στο τραπέζι μας.

- Ναι, η Μαριάνθη είναι από τα δυνατά μας χαρτιά, χαιρόμαστε που το αναγνωρίζετε κι εσείς… τον άκουσα να λέει. Προφανώς είχε ήδη κάνει τις συστάσεις με τον πελάτη μόνος του μέχρι εγώ να καταφέρω να ανακτήσω επαφή με το περιβάλλον.

- Ναι, με συγχωρείτε. Μανώλη από εδώ ο κύριος… είπα με όση φυσικότητα μπορούσα εκείνη τη στιγμή, κάνοντας τις συστάσεις σε δεύτερο χρόνο.

Επειδή έπρεπε κάπως να ξεφορτώσω τον επεξεργαστή για να είμαι λειτουργική, αποφάσισα να πάω μέχρι την τουαλέτα, ελπίζοντας ότι ο Οδυσσέας θα με δει, ελπίζοντας ότι θα θελήσει να με ακολουθήσει και ελπίζοντας ότι κάτι θα προλάβουμε να πούμε.

Ναι, ήταν όσο… μηχανικός περίμενα ευτυχώς και αποκρίθηκε με την αναμενόμενη απάντηση. Δεν ήταν τελείως χαλαρός κι εκείνος, το παρατήρησα αλλά σε εκείνη τη φάση διατηρούσε μεγαλύτερη αυτοκυριαρχία από εμένα.

- Ποτέ δεν θα ερχόμουν να σε εκθέσω μπροστά στον σύζυγό σου, ελπίζω να ήσουν σίγουρη για αυτό αλλιώς έχουμε πρόβλημα… μου είπε κοφτά αλλά και καθησυχαστικά.

- Τα πράγματα είναι κάποιες φορές λίγο πιο περίπλοκα και από τα πιο advanced ηλεκτρομηχανολογικά δίκτυα, του είπα και συνέχισα. Αν ήταν ο Γιώργος αυτός κι ερχόσουν θα αρκούσε ένα «να σε συστήσω σε έναν συνεργάτη». Και με την προϋπόθεση ότι σε έχω καταλάβει αρκετά καλά ως προς τη διακριτικότητά σου, θα έμενε εκεί το πράγμα. Θα παρέμενε ότι δεν μου αρέσει να μπλέκω ρόλους και πλευρές της ζωής μου που δεν χρειάζεται να εμπλέκονται αλλά θα έμενε εκεί. Όμως τώρα…

- Μαριάνθη… μου είπε με κάπως αυστηρό τρόπο προσπαθώντας να με επαναφέρει και να συμμαζέψει την ένταση μου... Μην μου δίνεις αναφορά. Έχω διαβάσει ότι κάποιες έχουν έως και ανάγκη να το κάνουν αλλά ακόμα η σχέση μας δεν είναι τέτοια.

Και πάνω που πήγα να πάρω μια ανάσα από το πρώτο σοκ, μου ήρθε και το δεύτερο.

- Μπαμπούληηηηη… Έλα ρε μπαμπούλη που κόλλησες εδώ και χάνεις τη φάση στο τραπέζι… του είπε η χαριτωμένη χαμογελαστή συνοδός του.

Ο υπόκωφος θόρυβος μιας έκρηξης πλημμύρισε το κεφάλι μου. Η αδρεναλίνη ή όποια άλλη ορμόνη πρέπει να ήταν που εξερράγη και έπνιξε το σώμα μου και άρχισα να ψάχνω τι θα πω στην… κόρη του! Ναι ναι σύμπαν ευχαριστώ που πραγματοποίησες την ευχή μου να μην είναι μια βαρετή βραδιά. Θα αυτομουτζωνόμουν αλλά μετά θα είχα να εξηγήσω κι άλλα.

- Ζωίτσα, να σου γνωρίσω μια συνεργάτη που… και κάπου εκεί αντελήφθην ότι και ο δικός του επεξεργαστής κάπου είχε αρχίσει να κουράζεται αφού επιβράδυνε τις λέξεις μάλλον ψάχνοντας τις.

- … που της έχουμε αλλάξει τα φώτα… απάντησα εγώ, γυρνώντας το βλέμμα μου από τον Οδυσσέα σε εκείνη.

Τώρα αλήθεια, έλεγα στον εαυτό μου, είναι αυτή η ώρα που βρήκες να κάνεις χιούμορ. Κι όμως μέσα από το χιούμορ αυτό προσπάθησα να πω κάτι σαφώς διφορούμενο (και ανοικτό δηλαδή σε παραπάνω ερμηνείες) αλλά όχι ψευδές.

- Ο μπαμπάς σας αγαπητή δεσποινίς με το ακαταμάχητο χαμόγελο, μας έχει κάνει μια εξαιρετική μελέτη ενεργειακής αναβάθμισης… ευτυχώς που η γλυκύτατη κοπέλα ήταν όσο ενθουσιώδης είχα υπάρξει κι εγώ το πάλαι ποτέ και ήθελε περισσότερο να μιλήσει παρά να ακούσει γιατί με πρόλαβε από το να εμπλέξω κι άλλους στο στόρι.

- Α ναι ο μπαμπάς είναι μια από τις υπερηφάνειες του Imperial, που σε λίγο θα πάω κι εγώ και αν και δεν ξέρω αν έχετε δουλέψει και με τον αδελφό μου το Φοίβο, ξέρετε που κάθεται στο τραπέζι μαζί μας και με την κοπέλα του αν μας είδατε… και συνέχισε να τιτιβίζει ενώ στο δικό μου κεφάλι έγινε άλλο ένα βραχυκύκλωμα.

- Όχι Ζωή είναι μόνον μελέτη ακόμη δεν έχει γίνει το έργο οπότε ο Φοίβος δεν το ξέρει αυτό το πρότζεκτ… απάντησε ο Οδυσσέας. Ευτυχώς που κάπου μπορέσαμε να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον όταν οι επεξεργαστές κατέρρεαν.

- Θα πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη, προφασίστηκα, είμαι στο τραπέζι με το αφεντικό μου και ένα συνεργάτη του και θα πρέπει να επιστρέψω. Χάρηκα ειλικρινά για την γνωριμία, Ζωή, είσαι ένα υπέροχο φωτεινό πλάσμα.

- Κι εγώ χάρηκα… είπε και ευτυχώς δεν συνειδητοποίησε ότι ο μπαμπάς της δεν της είχε πει το όνομά μου. Και σφίχτηκε τρυφερά πάνω στο μπαμπά της.

Όσο λιγότερη πληροφορία σε αυτή τη φάση, τόσο καλύτερα. Για όλους. Έστριψα να φύγω. Και επειδή μάλλον το σύμπαν είχε αποφασίσει ότι δεν ήταν αρκετά… γενναιόδωρο μαζί μου, την άκουσα να ψιθυρίζει πειράζοντας τον μπαμπά της, υποθέτοντας ότι δεν θα ακούσω. Ή το αντίθετο;

- Μπαμπούλη, αν έχεις άνεση με την γλυκούλα αυτή κοπέλα, θα σου πρότεινα να της συστήσεις κι εκείνης τη Σονάτα Waldstein.

Η κόρη του;;;;;; Η κόρη του, του είχε συστήσει την Σονάτα;;;; Και πού ήξερε η κόρη του τη Σονάτα;;; Άρα ποια ήταν η κόρη του;;;; Είχαμε συναντηθεί διαδικτυακά δηλαδή; Μπορεί και να είχαμε μιλήσει;;;;

Δεν ήταν απλά η φασαρία στο κεφάλι μου, που με απόκοβε από τον κόσμο, έφυγε και το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Σαν σκύλος που είχε ακούσει στρακαστρούκα την Ανάσταση αλλά δεν είχε δρόμο να φύγει ή σαν αμαρτωλός που είδε το Θεριστή μπροστά του πριν προλάβει να μετανιώσει όσο θα ήθελε, γύρισα στο τραπέζι.

- Όλα καλά; Με ρώτησε ο Μανώλης. Και το μόνο που με καθησύχασε ότι δεν είχε καταλάβει κάτι ήταν ο βαθμός ενσυναίσθησης που είχε ως άνθρωπος, που έτεινε – αριθμητικώς- στην… θερμοκρασία που υγροποιείται το άζωτο.

- Ναι, βέβαια, είπα, χωρίς να έχω αρκετή ενέργεια για να ενδιαφερθώ αν το είπα πειστικά.

Και πάλι το σύμπαν αποφάσισε να μην με λυπηθεί αλλά να με βάλει να ζυγίζω τι ήταν προτιμότερο: το πώς θα εξελισσόταν η βραδιά αν δεν είχα κάνει καμία ευχή και απλά την υπέμενα ή όπως ήρθαν τα πράγματα με εκπληρωμένη την ευχή μου. Ο αντιπαθής και μάλλον γλοιώδης συνεργάτης ζήτησε – τύποις- την άδεια από το Μανώλη να χορέψουμε. Έπαιζε, λέει, η μπάντα, μια τζαζ εκτέλεση του αγαπημένου του τραγουδιού.

Δυο χρόνια δεν μας επιτρεπόταν να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο λες και το σκάσαμε όλοι από το Πριπιάτ τον Απρίλιο του ’86. Ήταν ανάγκη τώρα να αρθούν τα μέτρα στην εστίαση και να επιτρέπεται ο χορός;;;

Αποφάσισα να μην μονομαχήσω άλλο με το σύμπαν και σηκώθηκα να με σύρει στην… πίστα. Είδα το βλέμμα του Οδυσσέα πάνω μου. Νομίζω ότι ένα κομμάτι του το διασκέδαζε και ένα άλλο έπινε ξύδι για να μην δείξει καθόλου ενοχλημένος από το πόσο κόλλαγε ο άλλος πάνω μου.

Και τώρα αλήθεια ήταν αυτό το τραγούδι; Σύμπαν μου είπαμε ότι δηλώνω surrender, γιατί το κάνεις τώρα αυτό;

Do you remember

When we met?

That's the day I knew you were my pet…

Ίσως να ήταν που το μυαλό μου πάλευε απεγνωσμένα να ισορροπήσει, ίσως ήταν οι αμυντικοί μηχανισμοί που πάσχιζαν να… κολλήσουν το ένσημο, ίσως ήταν το βλέμμα του Οδυσσέα αλλά παρά τον αντιπαθέστατο καβαλιέρο που με περιέφερε στη μικρή πίστα, ένιωσα διέγερση.

Κι επειδή ο βρεγμένος την βροχή δεν τη φοβάται, η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς ή κάτι… τρομάρα μου… μόλις τελείωσε το τραγούδι, ευχαρίστησα τυπικά τον καβαλιέρο και ακολούθησα άλλη μια φορά το δρόμο προς το WC, ελπίζοντας σε παρόμοια απόκριση του Οδυσσέα.

Πήγα σφαίρα στο μπάνιο. Βγαίνοντας είδα ότι ο Οδυσσέας ερχόταν. Σκάναρα γρήγορα και όσο καλύτερα μπορούσα το χώρο γύρω. Στάθηκε απέναντί μου μάλλον απορημένος και περιμένοντας την εξήγηση του σήματος. Τον πλησίασα σε όχι παρεξηγήσιμη απόσταση αν κάποιος εμφανιζόταν πάλι επί σκηνής αυτής της… θεατρικής βραδιάς.

- Not safe for work, του είπα και του έχωσα το εσώρουχο μου στην τσέπη του σακακιού. Ελληνιστί, πρόσεξε πού θα κοιτάξεις τι έχει μέσα η τσέπη σου, πρόσθεσα με πονηρό χαμόγελο. Καληνύχτα…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---