Carousel

«Η Ντόρα κατείχε εκπληκτικές γνώσεις για την ηλικία της.

-Το σπέρμα σου, που μου το δίνεις τόσο σπάνια, μου είχε πει με τόνο έμπειρου σομελιέ, έχει μια έντονη γεύση πρόβειου γάλακτος με μια μυρωδιά μανιταριού. Όταν είσαι στρεσαρισμένος, έχει και κάτι το ξινό.

Ενθουσιαζόταν με πανηλίθιες και άνοστες ιστορίες που με έφερναν σε αμηχανία: υποψιαζόμουν πως είτε τις επινοούσε, πράγμα που μαρτυρούσε ένα αρρωστημένο μυαλό, ή τις είχε ζήσει η ίδια, που ήταν ακόμα χειρότερο. Γινόταν ανεξάντλητη όταν ανεβαίναμε στο σπίτι της, μια κάπως ερειπωμένη σοφίτα, ένα δυάρι με τους τοίχους καλυμμένους από βιβλία ως το ταβάνι. Φτάναμε εκεί ανεβαίνοντας τα φθαρμένα ξύλινα σκαλοπάτια της σκάλας υπηρεσίας ενός υπέροχου μεγάρου του μπουλβάρ Σαιν-Ζερμέν, μερικές εκατοντάδες μέτρα από το υπουργείο, με μια μεγαλόπρεπη αυλή και έναν ιδιωτικό κήπο. Η φλυαρία της γινόταν ακόμα πιο έντονη μέσα σε εκείνο το γοητευτικό αχούρι που η ακαταστασία του την έσπρωχνε σε γαργαλιστικές εκμυστηρεύσεις. Έκανε τις αρθρώσεις των δαχτύλων της να τρίζουν όπως κάθε φορά που ένιωθε νευρική, έστριβε σε μπούκλες τα μαλλιά της, τα μεταμόρφωνε σε βούρτσα καπνοδοχοκαθαριστή, ορθωμένη πάνω στο κεφάλι της. Μια άλλη φίλη της, για παράδειγμα – εγώ δεν ήξερα καμία - , την επομένη της πρώτης της ερωτικής νύχτας με κάποιον, δεν τράβηξε το καζανάκι, αφήνοντας την τουαλέτα γεμάτη από ακαθαρσίες. Τι ήθελε να πει με αυτό; Κι εγώ πώς θα αντιδρούσα μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Μήπως έβλεπα εδώ κάποιο είδος δοκιμασίας; Έτσι ήταν η Ντόρα: ακόμα και μες στη σκατολογία, που γι αυτή συνδεόταν αχώριστα με μια επιθετικότητα, έπρεπε να αναπτύξει τη συλλογιστική ενός ταλμουδιστή, να ερμηνεύσει διεξοδικά.

Η καθαριότητα ήταν η πιο μεγάλη της μέριμνα. Μετά από ένα ντους, μελετούσε την προοδευτική φθορά του σώματός της. Κάθε τρεις και λίγο, μύριζε τον εαυτό της για να εντοπίσει τη στιγμή που το άψογο έδινε τη θέση του στο αμφίβολο, τη στιγμή που το πτώμα θα νικούσε τον ζωντανό. Ήταν ένα αδιόρατο αλλά σημαντικότατο σύνορο: η σήψη διεξήγαγε έναν ατέρμονο πόλεμο εναντίον της ανθρωπότητας. Με το να πλένεσαι, καθυστερούσες για μερικά χρόνια τη μοιραία έκβαση, τον θρίαμβο του ψοφιμιού. Τσιτάριζε διαρκώς μια φράση του αγίου Αυγουστίνου που της άρεσε μόλο που ερχόταν κόντρα με τις αρχές του ιουδαϊσμού:΅

-Inter faeces et urinam nascimur: γεννιόμαστε ανάμεσα σε περιττώματα και ούρα.

Επαναλάμβανε πως το σεξ συγγενεύει με την ακαθαρσία, αφού τα ίδια όργανα χρησιμεύουν για την ηδονή και για την ούρηση και αφόδευση. Και καθώς, μετά τον έρωτα, μου άρεσε να μυρίζω τα διαποτισμένα από αυτή δάχτυλά μου, μου έλεγε ζαρώνοντας τη μύτη:

-Πάψε να με οσφραίνεσαι σαν σκύλος, είσαι γελοίος. Αν έβλεπες τα άντερά μου, κάτω από το σατινένιο δέρμα μου, θα σου ‘ρχόταν εμετός.»


Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Ο Άγιος Ζιγκολό», μετάφραση Λοϊσκα Αβαγιάνου, εκδόσεις Αστάρτη, 2005)

 

«Εκείνο τον καιρό είχα μια τακτική πελάτισσα, διευθύντρια σε ένα μεγάλο κατάστημα, που το βίτσιο της ήταν να με υποβάλλει σε εξετάσεις αυνανισμού. Ερχόταν πολύ αυστηρή, με χοντρά γυαλιά ηλίου, γκρίζο ταγιέρ μακρύ ως τη μέση της γάμπας, σινιόν σφιγμένο σαν γροθιά, στενό σακάκι που συνέθλιβε το στήθος που το μάντευες πλούσιο. Χρησιμοποιούσε μια εύκαμπτη βεργούλα από πλεγμένο σχίνο. Υποτίθεται πως εγώ ήμουν ο κακός μαθητής, ο κουμπούρας που κάθεται στα τελευταία θρανία. Πρόσταζε με δυνατή φωνή:

-Βιρζίλ, μάθημα!

Σηκωνόμουν, την πλησίαζα με σκυφτό κεφάλι. Με μια απότομη κίνηση μου ξεκούμπωνε τη ζώνη, μου τραβούσε το παντελόνι ως τα γόνατα, κατέβαζε το σώβρακο (ένα από εκείνα τα φριχτά παλιομοδίτικα σώβρακα που ανεβαίνουν πάνω από τον αφαλό και δίνουν στο γεννητικό πακέτο την όψη μιας μακριάς μύτης), εξέταζε με αυστηρό ύφος το πέος μου, το σκουντούσε με τη βέργα της.

-Ας δούμε τι έχει να μας πει τούτος ο τεμπέλης. Σ’ ακούω, Βιρζίλ. Σε προειδοποιώ, είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου. Το τελευταίο σου διαγώνισμα ήταν το χειρότερο απ’ όλα.

Σε εκείνη την άβολη και γελοία στάση, με τις γάμπες αιχμαλωτισμένες μες στο παντελόνι, άρχιζα να αυνανίζομαι. Εκείνη με παρατηρούσε, σκυμμένη, με τη μύτη πάνω στο αντικείμενο του εγκλήματος. Γινόταν κατακόκκινη, τα ρουθούνια της πάλλονταν, με χτυπούσε στους γλουτούς φωνάζοντας:

-Πιο γρήγορα και πιο καλά, άχρηστε!

Έπρεπε να αυνανίζομαι τουλάχιστον δέκα λεπτά και να επιταχύνω τον ρυθμό όταν με πρόσταζε. Μετά με έστελνε στη θέση μου, περίμενε να μαλακώσει το πέος μου κι ύστερα με καλούσε πάλι γαβγίζοντας. Απολάμβανε ιδιαίτερα το ουρλιαχτό της, σε στιλ φύλακα στρατοπέδου. Το σενάριο αυτό επαναλαμβανόταν τρεις ή τέσσερις φορές. Μέχρι τη στιγμή που, μετά από 35 ή 40 λεπτά, όταν με έπιανε κράμπα στο χέρι, φώναζε χτυπώντας την παλάμη με το καμτσίκι της:

-Και το πόρισμα, Βιρζίλ, ξεχνάς πάντα το πόρισμα! Ντροπή σου!

Συνήθως μου τραβούσε το αυτί, μου στριφογύριζε τον λοβό, τον τσιμπούσε μέχρι αίματος κι έφτυνε από αηδία πάνω στο πέος μου που άρχιζε να γυαλίζει. Κατόπιν, σαν τον ρωμαίο αυτοκράτορα που κατεβάζει τον αντίχειρα για να αποτελειώσουν τον νικημένο, απόθετε το παγωμένο χέρι της πάνω στο πέος μου: αυτή η μία και μόνη επαφή είχε το χάρισμα να με μεταφέρει σε μια κατάσταση ανείπωτης μακαριότητας. Επιτέλους, είχα την άδεια να απελευθερώσω τη ροή βγάζοντας άγρια μουγκρητά. Έπρεπε να πιτσιλίσω τα πάντα. Εκείνη εξέταζε τα προϊόντα αυτής της νεροποντής με αηδιασμένο ύφος, βουτούσε το δάχτυλο, δοκίμαζε τη γεύση, και με βαθμολογούσε ανάλογα με τον όγκο της εκσπερμάτισης, τη δύναμη του πίδακα, την ποιότητα του υλικού. Για διακόσια ευρώ επιπλέον, έπρεπε να ξαναρχίσω. Η αυστηρή δασκάλα μου δεν γδυνόταν ποτέ κι έφευγε έτσι όπως είχε έρθει, με το ραβδάκι προσεκτικά τακτοποιημένο στην τσάντα της. Τα κόκκινα σημάδια που μου άφηνε στα μπράτσα, την πλάτη και τους γλουτούς, εξαφανίζονταν γρήγορα.»

Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Ο Άγιος Ζιγκολό», μετάφραση Λοϊσκα Αβαγιάνου, εκδόσεις Αστάρτη, 2005)

 

Βρισκόμουν, εδώ και μία ώρα μόλις, στον Πύργο του κόμη Δράκωλα και ήδη τα πιο σκοτεινά προαισθήματα, απόρροια της ζοφερής του χώρου φυσιογνωμίας, έζωναν την καρδιά μου…Μέσα στον χαρτοφύλακά μου είχα το αντίγραφο μιας επιστολής που με συνέστηνε σ’ αυτόν και στην προκειμένη περίπτωση, ότι κι αν συνέβαινε, αυτή η μικρή άσπρη κόλλα χαρτί ήταν το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να με καθησυχάσει…Πάνω σ’ ένα τραπέζι, μαζί μ’ ένα πλούσιο γεύμα, ένα σημείωμα με πληροφορούσε πως ο ιδιοκτήτης έλειπε στο κυνήγι εδώ και δύο μέρες, πως μου ζητούσε συγγνώμη που με υποδεχόταν τόσο αναιδώς και με παρακαλούσε να βολευτώ όσο καλύτερα μπορούσα και να περιμένω την επιστροφή του…

Καθώς η ζέστη γινόταν αποπνικτική, έβγαλα όλα μου τα ρούχα και ξάπλωσα μπροστά στη φωτιά, πάνω σ’ ένα τεράστιο δέρμα μαύρης αρκούδας που διατηρούσε ακόμη μια ελαφριά μυρωδιά άγριου ζώου, πράγμα που απέδωσα στα πρωτόγονα μέσα που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι εκείνων των ορέων για την ταρίχευσή του.

Με ξύπνησε μια εντύπωση ασφυξίας καθώς και μια αίσθηση αλλιώτικη και εντελώς καινούργια για μένα. Οι μέχρι τότε εμπειρίες μου, σαν αξιοπρεπής εργένης που ήμουν, δεν με είχαν φαίνεται αρκούντως προετοιμάσει για τέτοιες περιπέτειες. Ωστόσο, μαζί με τη συνείδηση ενός βάρους, σεβαστού όπως που μου φάνηκε, που μου πλάκωνε το στήθος, είχα την αίσθηση πως το φύλο μου ολόκληρο ήταν βυθισμένο σ’ ένα κοίλωμα ζεστό και περίεργα ευκίνητο και πως αυτός ο πρωτόγνωρος γι αυτό ερεθισμός είχε σαν αποτέλεσμα μια εντελώς αφύσικη αύξηση της ρώμης και του μεγέθους του. Επανερχόμενος σιγά – σιγά στην κατάσταση της εγρήγορσης, αντελήφθην ένα ελαστικό χνούδι που πίεζε τη μύτη και το στόμα μου. Μια χαρακτηριστική μυρωδιά που μου έφερνε μια ελαφριά ζάλη πλημμύριζε τα ρουθούνια μου και σηκώνοντας τα χέρια άγγιξα δυο ρώγες απαλές και βελουδένιες που ταράχτηκαν και σκλήρυναν λίγο στο ψηλάφισμά μου. Τότε ακριβώς, αντιλαμβανόμενος μια κάποια υγρασία στο πάνω χείλος μου, την έγλειψα, κι η γλώσσα μου χώθηκε σε μια σχισμή σαρκώδη και καυτή που άρχισε την ίδια στιγμή να συσπάται κατ’ εξακολούθησιν. Ρούφηξα τον απολαυστικό χυμό που κυλούσε τώρα μες στο στόμα μου και τότε μόνο συνειδητοποίησα πως κάποιος βρισκόταν ξαπλωμένος πάνω μου, κατά μήκος όλου μου του κορμιού, με το κεφάλι του στα πόδια μου και τα πόδια του στο κεφάλι μου, γλείφοντας με μανία το φύλο μου την ώρα που κι εγώ, απ’ τη μεριά μου, του το ανταπέδιδα. Εγώ, ο Ντέηβιντ Μπένσον, τρυγούσα το όργανο ενός αγνώστου όντος, και η ηδονή ήταν απερίγραπτη.

Η διαπίστωση αυτή ήρθε τη στιγμή ακριβώς που, συνεπαρμένος από μια βίαιη παραφορά, εκσφενδόνισα μια τεράστια ποσότητα σπέρματος, η οποία αυτομάτως βρέθηκε σ’ ένα πρόθυμο λαρύγγι. Την ίδια στιγμή τα μπούτια που έσφιγγαν το κεφάλι μου τεντώθηκαν. Εγώ κατέβαλλα κάθε δυνατή προσπάθεια, βυθίζοντας και τραβώντας πίσω τη γλώσσα μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα, μέχρι που ρούφηξα ότι μπόρεσα να βγάλω από την αχαλίνωτη χοάνη που σπαρταρούσε πάνω στα χείλια μου. Εν τω μεταξύ τα χέρια μου δεν έμεναν άπρακτα. Ψηλαφούσαν καθ’ όλο της το μήκος τη μυρωδάτη σχισμή μες στην οποία χωμένη η μύτη μου άγρευε αρώματα μεθυστικά. Κατά καιρούς τα δάχτυλά μου βυθίζονταν σ’ ένα κοίλωμα αλλιώτικο και πιο απόρθητο από τ’ άλλα.

-Πάω, χάθηκα, σκέφτηκα. Ο κόμης είναι βρυκόλακας κι αυτό το πλάσμα είναι στην υπηρεσία του. Και να που, απ ότι φαίνεται, γίνομαι κι εγώ ο ίδιος βρυκόλακας…

Την ώρα εκείνη το ον πίεσε ακόμα περισσότερο τα πισινά του πάνω στη μύτη μου κι ένιωσα ένα εξόγκωμα χνουδάτο και σκληρό να σκοντάφτει στο σαγόνι μου. Ψηλαφώντας το είδα ότι κατέληγε σ’ ένα μέλος σκληρό και φουσκωμένο που φρένιαζε στην προσπάθειά του να χωθεί στο στόμα μου.

-Ονειρεύομαι…, σκέφτηκα. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν και τα δύο φύλα σ’ ένα και μόνο άτομο.

Καθώς λοιπόν πρέπει να επωφελείται κανείς από τα όνειρά του για να διευρύνει τις εμπειρίες του, άρχισα να γλείφω αυτό το όργανο όσο καλύτερα μπορούσα. Τη γλώσσα μου τη μάζεψα κοντά στον ουρανίσκο και την έβαλα να διατρέξει καθ’ όλο του το μήκος το αυλάκι που χώριζε στα δυο τη βάλανο, αποφασισμένος να σπρώξω μέχρι τα άκρα αυτές τις τοπογραφικές αναγνωρίσεις. Σ’ αυτό το διάστημα ο βρυκόλακας δεν είχε σταματήσει τη δράση του στην περιοχή του υπογαστρίου μου, και χωρίς να ξέρω πώς, έχοντας φαίνεται πάρει την κατάλληλη στάση χωρίς να το καταλάβω, τον οδήγησα στα χείλη του πρωκτού μου, τα οποία και έγλειφε με την μυτερή και ευκίνητη σαν κεφαλή φιδιού γλώσσα του. Μ’ αυτή την επαφή το ζαρωμένο πέος μου ανακτούσε το σφρίγος του.

Ένα έσχατο τάνυσμα του πέους που με βουλιμία ρουφούσα με προειδοποίησε για την επερχόμενη αλλαγή και το στόμα μου κατακλύστηκε από πέντε έως έξι ριπές ενός νόστιμου σπέρματος, με γεύση μπουγάδας στην αρχή, που πολύ σύντομα εκτοπίστηκε από ένα διακριτικό άρωμα χοιρόψωμου. Πριν καλά καλά προλάβω να το καταπιώ, ο βρυκόλακας κάνοντας μια γρήγορη στροφή, κόλλησε το στόμα του στο δικό μου ανιχνεύοντας τα ελάχιστα υπολείμματα που είχαν απομείνει στα ούλα και στο λαρύγγι μου. Στο αναμεταξύ, την ώρα που το πέος μου εισχωρούσε σ’ ένα στόμιο φλογερό, γεμάτο γλύκα, ένα χέρι απαλό που είχε προωθηθεί μέχρι τα χείλη του πρωκτού μου έχωνε μέσα του ένα φαλλό δειλό στην αρχή, που όμως από σπασμό σε σπασμό σκλήρυνε, προκαλώντας μου μια παραφορά τόσο βίαιη όσο και αναπάντεχη.

Στην προσπάθεια να ανακτήσω τη χαμένη μου συνείδηση βρήκα τον καιρό να σκεφτώ πως δεν μπορεί παρά να ζούσα ένα όνειρο, αφού ο κόλπος που πριν από δύο λεπτά ανοιγόταν ανάμεσα στον πρωκτό και τους όρχεις, βρισκόταν τώρα πάνω από το πέος, κι εγώ συνέχιζα να τον τρυγώ. Το ον μου γέμιζε το πρόσωπο με μικρές απαλές και φευγαλέες γλειψιές κοντά στα μάτια, στ’ αυτιά και στους κροτάφους, περιοχές που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα υποπτευθεί την ευαισθησία τους. Μου ερχόταν η επιθυμία να αντικρίσω επιτέλους αυτό το πλάσμα, μα οι ανταύγειες της φωτιάς που αργοπέθαινε μόλις και που μου επέτρεπαν να διακρίνω ένα τμήμα της σκιάς του που διαγραφόταν κόντρα στο φως, πάνω στο σβησμένο κόκκινο της εστίας.

Μα αυτές τις σκέψεις ήρθε να τις διακόψει ένα καινούργιο κύμα ηδονής που με συνεπήρε και εκσφενδόνισα ποτάμι τους χυμούς στα βάθη της θήκης που μου έσφιγγε το πέος, ενώ ταυτόχρονα ένιωσα τα τρίσβαθα των σωθικών μου να περιλούονται από τους χυμούς του τέρατός μου. Σφίγγοντας τα χέρια μου πάνω σε στήθη μυτερά και σκληρά τόσο που ένιωθα τις ρώγες τους να τρυπάνε το κορμί μου, έχασα τις αισθήσεις μου, εξαντλημένος από εμπειρίες τόσο τρομερές και τόσο έντονες.

…………………………………

Εδώ σταματούσε το ημερολόγιο του Ντέηβιντ Μπένσον. Αυτές οι λίγες σελίδες βρέθηκαν κοντά στο πτώμα του, στα περίχωρα του εγκαταλελειμμένου πύργου του Ραντζαγκάνιε, στην Ουγγαρία. Ένα μέρος από το σώμα του Ντέηβιντ Μπένσον είχε φαγωθεί από τ’ άγρια θηρία που, κατά περίεργο τρόπο, είχαν κυρίως ασχοληθεί με το υπογάστριό του, το οποίο βρέθηκε εντελώς κατακρεουργημένο. Το πρόσωπό του ήταν πνιγμένο στα ούρα και τα περιττώματα.

(Μπόρις Βιαν, «Δράκωλας», μετάφραση Κατερίνα Ζαρόκωστα, εκδόσεις Άγρα, 1982)

 

Έχει μια φαντασίωση με την Άννα Σεργκέγιεβνα που είναι χονδροειδής μέσα στον αισθησιασμό της. Η καμιζόλα της είναι τραβηγμένη ψηλά και τα στήθη της από κάτω προβάλλουν γυμνά. Εκείνος είναι ξαπλωμένος ανάμεσα στα πόδια της, ενώ οι μακριοί πάλλευκοι μηροί της σφίγγουν τη μέση του. Το πρόσωπό της είναι στραμμένο στο πλάι, τα μάτια της κλειστά, η ανάσα της βαριά. Μόλο που αυτός είναι ο άντρας που συνουσιάζεται μαζί της, βλέπει με κάποιο τρόπο τη σκηνή από το πλάι του κρεβατιού. Είναι οι μηροί της που κυριαρχούν στη φαντασίωση: τα χέρια του κλείνουν γύρω τους, πιέζοντάς τους στα πλευρά του...

Αναγνωρίζει την πηγή της φαντασίωσής του: είναι μια κάρτα που αγόρασε στο Παρίσι πριν από χρόνια...Μια κοπέλα με μακριά μαύρα μαλλιά μ' ένα μυστακοφόρο άντρα από πάνω της. ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ, έγραφε η λεζάντα με υπερβολικά καλλιγραφικά κεφαλαία γράμματα. Αλλά τα πόδια της κοπέλας στην εικόνα ήταν παχουλά, η σάρκα της πλαδαρή, το πρόσωπό της, στραμμένο προς τον άντρα (που στηριζόταν αλύγιστος στα τεντωμένα μπράτσα του), κενό από κάθε έκφραση. Οι μηροί της Άννας Σεργκέγιεβνα, της Άννας Σεργκέγιεβνα της μνήμης του, είναι λεπτότεροι, δυνατότεροι. Υπάρχει κάτι προμελετημένο στον τρόπο που τον σφίγγουν, κάτι που ο ίδιος συνδέει με το γεγονός ότι δεν είναι παιδούλα αλλά μια ώριμη, αχόρταγη γυναίκα. Ώριμη και, κατά συνέπεια, ανοιχτή (αυτή είναι η λέξη που σχεδόν επιβάλλει την παρουσία της) στο θάνατο. Ένα σώμα έτοιμο για εμπειρίες επειδή ξέρει ότι δε θα ζει παντοντινά...

Τη θέλει σαν τρελός. Κι επιπλέον, τη θέλει όχι σ' αυτό το στενό, παιδικό κρεβάτι, αλλά στο κρεβάτι της χηρείας, στο διπλανό δωμάτιο. Τη φαντάζεται να ξαπλώνει εκεί τώρα, δίπλα στην κόρη της, με τα μάτια της ανοιχτά και υγρά. Ανήκει, αυτό συνειδητοποιεί για πρώτη φορά, σε μια κατηγορία γυναικών για την οποία δεν έχει γράψει ποτέ στα βιβλία του. Οι γυναίκες στις οποίες είναι συνηθισμένος δε στερούνται μιας κάποιας έντασης, αλλά είναι μια ένταση που αφορά την επιδερμίδα και τα νεύρα. Οι αισθήσεις τους είναι έντονες, ηλεκτρισμένες, άμεσες, επιφανειακές. Ενώ μ' εκείνη εισέρχεται σ' ένα σώμα που αιμορραγεί, ένα οργανικό σώμα που αισθάνεται κι απολαμβάνει βαθιά μέσα του.

(J. M. Coetzee, "Ο Άρχοντας της Πετρούπολης", μετάφραση Χριστιάννα Σακελλαροπούλου, Εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη, 2004)

 

Τα μπερδεμενα ειναι η καταρα της ζωης.Ετσι λεμε τα χαζα παιδακια που κυριακη τα βλεπουμε στα γηπεδα.Το κακο ειναι οτι μπερδεμενα υπαρχουν και στης καθημερινες.το κακο ειναι οτι ειναι τοσο βλαμενα που δεν εχουν επιγνωση τις ανοησειας τους.Εχε το νου σου.......

 

Δε δυσκολεύεται να φανταστεί αυτή τη μικρή στη δική της έκσταση. Η φαντασία του φαίνεται να μην έχει όρια...

Ως εκεί φτάνει ο βιασμός: η μικρή μέσα στην αγκαλιά του, τα πέντε δάχτυλα του χεριού του, κάτασπρα και μουδιασμένα, να σφίγγουν τον ώμο της. Αλλά δε διαφέρει απ' το να ήταν ξαπλωμένη γυμνή, εκτεθειμένη στο βλέμμα του. Θα μπορούσε να είναι απ' αυτά τα κορίτσια που προσφέρουν τον εαυτό τους επειδή η φυσική τους τάση είναι να είναι καλά, να υποτάσσονται. Σκέφτεται τις ανήλικες πόρνες που έχει γνωρίσει εδώ και στη Γερμανία. Σκέφτεται άντρες που αναζητούν τέτοιες μικρούλες επειδή, κάτω από τις κακόγουστες μπογιές και τα προκλητικά ρούχα, ανιχνεύουν κάτι που τους προκαλεί, κάτι που δεν επιδέχεται βεβήλωση, μια παρθενικότητα. Εκπορνεύει την Παναγία, λέει ένας τέτοιος άντρας, αναγνωρίζοντας τη νοστιμιά της αθωότητας στην κίνηση με την οποία η μικρή χουφτώνει τα στήθη της γι αυτόν, στην κίνηση με την οποία ανοίγει τα πόδια της. Μέσα στο μικροσκοπικό δωμάτιο που μυρίζει κλεισούρα, εκείνη αναδίδει ένα απαλό, απελπισμένο άρωμα άνοιξης, λουλουδιών, που του είναι ανυπόφορο. Την πονάει σκόπιμα, σφίγγοντας τα δόντια, κι έπειτα την πονάει ξανά και ξανά, παρακολουθώντας αδιάκοπα το πρόσωπό της μήπως διακρίνει κάτι παραπάνω από τις συσπάσεις του πόνου, την εγκαρτέρηση του πόνου...

(J. M. Coetzee, "Ο Άρχοντας της Πετρούπολης")