consensual non consent

πράγματι η συναίνεση αφορά δύο κι όχι έναν. η επίμονη προσπάθεια να παρουσιαστεί η συναίνεση σαν παραχώρηση του υ στο κ συνδέεται άμεσα με την αντίληψη ενοχοποίησης του ενός ρόλου. με το "κάνω κακό".

 

Να συμπληρώσω, γιατί δεν φαίνεται να έγινε κατανοητό, ότι το RACK σημαίνει ότι δίνεις τη συναίνεσή σου, λαμβάνοντας υπ' όψιν τους κινδύνους που μπορεί να υπάρξουν. Το SSC απαιτεί να δοθεί συναίνεση ως προς το αποτέλεσμα, θεωρώντας ότι αυτό θα επέλθει σε κάθε περίπτωση με τρόπο ασφαλή. Το RACK αναγνωρίζει ότι κάποια πράγματα δεν γίνονται με απόλυτη ασφάλεια και απαιτεί αυτή η αναγνώριση να γίνει σαφής, απαιτεί συνεχιζόμενη συναίνεση και καλή επικοινωνία. Στο RACK αποδέχεσαι ότι παίζοντας με την φωτιά μπορεί και να καείς. Στο SSC περιμένεις και απαιτείς να παίξεις με τη φωτιά χωρίς να υπάρχει πιθανότητα να καείς.

Τα περισσότερα προβλήματα με τη συναίνεση ξεκινούν όχι από το γεγονός ότι κάποιος καίγεται, αλλά από το γεγονός ότι είχε μείνει με την εντύπωση ότι κάποιος άλλος θα τον προστατεύσει σε κάθε περίπτωση από το κάψιμο και αυτή η εντύπωση προδόθηκε. Είναι όμως ευθύνη -και συμφέρον- αυτού που θέλει να λέγεται Κ να ενημερώσει για τις πιθανότητες αυτές κι όχι να συντηρεί αυτή την ψευδαίσθηση ασφάλειας γιατί έτσι "απελευθερώνεται" καλύτερα το υ. Αλλιώς, μπροστά από το Κ, να βάλει και το predator.

Είμαι υπέρμαχος @tithon της ανάληψης από τα υ της προσωπικής τους ευθύνης. Δεν είμαι υπέρμαχος των τεχνικών "εκπαίδευσης" που καλύπτουν χειραγώγηση από θέση ισχύος. Αλλά καθένας έχει την άποψή του.

Κατά τα λοιπά, είναι προφανές @gaby_m ότι διαφωνούμε σε πολύ βασικά θέματα. Δεν πειράζει. Καθένας, όπως είπα, έχει την άποψή του.

 

Η αποδοχή της θέσης και η παραμονή του υ εκεί συνιστά ipso facto συναίνεση ασχέτως του/των τρόπων με τον οποίο λειτουργεί το Κ από τη δική του. You don't like it, you are free to go και αυτό ισχύει και για το υ αλλά και για το Κ.

Το "η κάθε πράξη έχει συνέπειες και ο καθένας έχει τις ευθύνες των επιλογών του" δεν είναι ούτε απειλητικό, ούτε τιμωρητικό, είναι η ξερή πραγματικότητα.

Συμφέρον δεν ξέρω αν είναι ωστόσο χωρίς informed consent δεν υπάρχει BDSM, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια. Τούτου λεχθέντος ωστόσο η πρώτη παράγραφος still stands, η παραμονή στη θέση -και εφόσον μιλάμε για άτομο που έχει ικανότητα δικαιοπραξίας- ισοδυναμεί με πληροφορημένη συναίνεση εκτός και αν η παραμονή σε αυτή είναι αποτέλεσμα εγκληματικής πράξης, πχ απαγωγή, εκβιασμός κλπ.

 

Θα σας εκπλήξει πόσα από αυτά που προβάλλονται ως θέσφατα ελαφρά τη καρδία μπορούν να υπαχθούν (και) σε εγκληματική δραστηριότητα και καθόλου δεν δικαιολογούνται από την παραμονή στη σχέση.

Φυσικά αν εσείς θεωρείτε ότι η παραμονή στη σχέση ισοδυναμεί με συναίνεση, θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Εκεί όπου δεν θα διαφωνήσουμε είναι στο ότι καθένας έχει τις ευθύνες των επιλογών του.

Σε κάθε περίπτωση, μιλώντας για συμφέρον του Κ, προσωπικά δεν εννοούσα το νομικό κομμάτι. Εννοούσα το προσωπικό κομμάτι, τη λειτουργικότητα της σχέσης και την καλύτερη διάδραση και για τους δύο.

 

Καθόλου. Στα μάτια του νόμου και το μαστίγωμα σε ένα play παράνομο είναι, τώρα αν είναι έγκλημα ή πλημμέλημα, θα σας γελάσω, ωστόσο εγώ δεν μιλούσα για αυτό, μιλούσα για enforced παραμονή, το να κάθεσαι στη σχέση γιατί φοβάσαι μη χάσεις το κελεπούρι ή τι θα απογίνεις έρημο σκλαβί στην καταιγίδα δεν είναι παράδειγμα τέτοιου enforcement.

Ούτε εγώ, τα νομικά αφορούσαν εγκληματικό enforcement.

Το να κάθεσαι ενώ μπορείς να φύγεις πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί;

 

Συμφωνώ, η ειρωνία είναι παραγωγικότατη... Αποδεικνύει την αδυναμία επιχειρηματολογίας του είρωνα

 

Όχι απαραίτητα. Μπορεί να δηλώνει απλά απαρέσκεια ή να είναι απλά χιουμοριστική ή προσωπικό στυλ ή καμία φορά είναι επιχείρημα από μόνη της.

Πχ:
- "Σε καμία γλώσσα δύο καταφάσεις δε συνιστούν άρνηση"
- "Yeah, right..."

 

Εξαρτάται από το τι εννοεί κανείς με το "κάθεσαι ενώ μπορείς να φύγεις". Δεν είναι ποτέ τόσο κυριολεκτικό ούτε τόσο απλό και μιλάω για όλες τις σχέσεις, όχι μόνο του βδσμ.

Πάντως, αν με ρωτάτε προσωπικά, αντιμετωπίζω τη συναίνεση ως μια διαρκή συζήτηση και διαπραγμάτευση ανάλογα με την πορεία της σχέσης, τις ανάγκες και το feedback που υπάρχει. Δεν την αντιμετωπίζω ως μια carte blanche που δίδεται στην αρχή και περιλαμβάνει τα πάντα.

Τώρα σε λίγο θα εμφανιστούν σχόλια που θα επιχειρήσουν να εξηγήσουν πώς γίνεται το πράγμα στο M/s. Προλαμβάνοντας αυτά τα σχόλια -γιατί δεν θα μπω σε τέτοια συζήτηση-, θα πω μόνον ότι το M/s δεν είναι παρά ένα μικρό ποσοστό του βδσμ και δεν μπορεί να προβάλλεται ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους υπόλοιπους.

 

Ναι, αλλά για το Μ/s δεν λέτε τίποτα...   
Και carte blanche και πασπαρτού, και τα πάντα όλα.
Συναινεί άπαξ, κάτι έχει πάρει το αυτί μου.
Ποιος είναι αυτός που λέει ότι οι σχέσεις (κάθε είδους) θέλουν δουλειά;
Είπες ναι, και τέλος, η γνώμη σου θα ξαναζητηθεί στην επόμενη ζωή κι εσύ γίνεσαι πλέον κτήμα του άλλου.
Αυτό είναι το αφήγημα, με τα σπασίματα, τις εκμαιεύσεις, τους καταναγκασμούς και τους ψυχαναγκασμούς, μιας προφανούς χειριστικότητας, αφού η συναίνεση δίνεται μια φορά, τζίφρα στο συμβόλαιο, κολάρο και γειά σας.
Που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Σε ένα επόμενο επεισόδιο, που αναπόφευκτα θα υπάρξει, να μιλήσουμε please και για τα ανδράποδα και το πως συναινούν.
#consentsaga

 

Γιατί;

Λαμπρά, πώς αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που έγραψα πως η παραμονή ισοδυναμεί με συναίνεση, λαμβάνοντας υπόψη πως η συναίνεση δεν είναι κάτι που αίρεται αλλά κάτι που αποσύρεται;

 

Θεοί! Ο Αριστοφάνης το ξέρει αυτό;    

 

Γιατί οι άνθρωποι είναι πιο περίπλοκοι από αυτό.

Η παραμονή από μόνη της δεν είναι ούτε διαρκής διάλογος ούτε συνεχιζόμενη συναίνεση, δεν είναι διαπραγμάτευση και δεν δίνει feedback.