D/s vs vanilla ?

Όταν ήμουν μικρός μ’ άρεσε η τραμπάλα.
Όχι η κούνια μου έφερνε ναυτία. Ούτε η τσουλήθρα. Ούτε ο μύλος, εκτός αν εγώ τον γυρνούσα.

Η τραμπάλα. Περίμενα την στιγμή που θα ανέβω με ένα άλλο κοριτσάκι πάνω στην τραμπάλα. Δεν ήμουν απότομος, δεν ήμουν βίαιος. Ακολουθούσα την κίνηση στην αρχή. Πάνω. Κάτω. Ισορροπία και πάλι από την αρχή. Αλλά όταν ήμουν κάτω και κρατούσα το κορίτσι πάνω, εκεί ήταν που μ’ άρεσε περισσότερο. Που το κρατούσα ψηλά.

Που δεν ακουμπούσε στη γη. Που είχα τον έλεγχο. Κρατούσα δευτερόλεπτα σε αυτή τη θέση και έβλεπα την αντίδραση. Αν παραπονιόταν με νάζι, κρατούσα περισσότερο σε αυτή τη θέση. Αν γκρίνιαζε συνέχιζα την τραμπάλα. Σεβόμουν τον τρόπο που ήθελε να παίξει, αλλά προσδοκώντας να φτάσω σε αυτή τη θέση ξανά.

Αν έβρισκα άτομο, που του άρεσε να το κρατώ ψηλά και να έχω εγώ τον έλεγχο, ώρες περνούσαν να κατέβω. Τότε απολάμβανα το να την κατεβάζω και να την ανεβάζω, με το ρυθμό που εγώ ήθελα. Γελούσα σα παιδί, με τις φωνές που έβγαζε, την χαρά της για αυτό που απολάμβανε…

Όσο μεγάλωνα απέφευγα τις σχέσεις που δεν ήθελαν καν τραμπάλα.

Με έλκυαν άτομα που ήθελαν να παίξουν την τραμπάλα. Που μου επέτρεπαν την στιγμή που τους κρατούσα ψηλά. Ώστε να καυλώσω από την αγωνία τους. Έστω και για λίγο και εκεί ήταν το βασικό λάθος.

Αν ήθελαν να μείνουν μόνο λίγο σε αυτή τη θέση, το σεβόμουν και τους κατέβαζα. Απλά την επόμενη φορά τους κρατούσα ελάχιστα, σχεδόν ανεπαίσθητα περισσότερο σε αυτή τη θέση. Και το πήγαινα αργά και ύπουλα. Αν ήταν ερωτευμένοι μαζί μου το ακολουθούσαν.

Αλλά όχι γιατί πάντα το ήθελαν, αλλά γιατί το ήθελα. Μέχρι που κάποια στιγμή έβλεπα μία έκρηξη. Προς τα μέσα, προς τα έξω; Ανάλογα τις συνθήκες, το άτομο και το χρόνο. Πλήγωνα και πληγωνόμουν.

Δεν ήταν ο τρόπος που το οδηγούσα. Ο τρόπος ήταν τέτοιος ώστε να καθυστερεί την έκρηξη, να κερδίζω μνήμες και χρόνο και να αντέχει ακόμα περισσότερο. Αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελαν. Και εγώ παρόλο που μπορεί να απολάμβανα την αγωνία τους, δεν απολάμβανα τη δυστυχία τους.

Με τον καιρό έρχεται η αγάπη και όταν αγαπάς, δε θέλεις να στεναχωρείς. Και υποχωρούσα, αλλά μαζί και η σεξουαλική μου διάθεση. Στην πρώτη σχέση δεν είχα το σθένος να το σταματήσω, πριν περάσουν περίπου δύο χρόνια. Και μετά ακολούθησαν κι άλλες. Μέχρι να μάθω. Και στην τελευταία να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή.

Χρησιμοποίησα το παράδειγμα της τραμπάλας, γιατί αν πήγαινα να το εξηγήσω με ψυχαναλυτικούς ή τεχνοκρατικούς όρους, θα ήταν λιγότερο κατανοητό.

Υπήρχε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που πίστευα ότι μπορώ να πάρω έναν vanilla χαρακτήρα και να τον μετατρέψω σε έναν υπό χαρακτήρα. Δεν γίνεται και τον έμαθα βιωματικά.

Και μετά σκέφθηκα, πώς είναι δυνατόν να τους αλλάξω; Εγώ μπορούσα να αλλάξω;

Μπορούσα μέχρι ένα σημείο, αλλά μετά δεν ήμουν εγώ. Και το κάτω όργανο με περιφρονούσε όταν δεν ήμουν εγώ. Άρα το ίδιο και σε αυτούς.

Υπήρχε μία σαφής διαφοροποίηση σε κάποιο επίπεδο, που από εκεί και πέρα δεν μπορούσε να αλλάξει.

Δε θα μπω σε μία διαδικασία να προσπαθήσω να αποδείξω ότι μπορεί να αλλάξει ή ότι τα συναισθήματα τους είναι πιο άτονα ή πιο έντονα, πιο λίγα ή πολύ από τα δικά μου, γιατί γνωρίζω ότι δεν είναι αλήθεια. Και η αλήθεια αποδεικνύεται με ένα μόνο μαθηματικό επιχείρημα. Και τα μαθηματικά είναι η μόνη αντικειμενική αλήθεια αυτού του σύμπαντος και των άπειρων παράλληλων του και αυτών που το περιβάλλουν ως υπερσύνολα.

Είμαι άνθρωπος Κ και είσαι ο άνθρωπος Β. Αν εγώ δεν μπορώ να γίνω Β, τότε ούτε και εσύ μπορείς να γίνεις Κ. Γιατί είμαστε και οι δύο άνθρωποι, άρα υπακούμε στους ίδιους φυσικούς νόμους, ως όντα. Οποιαδήποτε άλλη κατάληξη θα οδηγούσε σε μαθηματικό άτοπο, που θα σήμαινε ότι έχω κάνει λάθος στην αρχική εικασία. Είτε ότι ήμαστε άνθρωποι και οι δύο, είτε ότι εγώ είμαι Κ, είτε ότι εσύ Β.

Και από την άλλη οι σχέσεις οι ανθρώπινες δεν είναι όλες ερωτικές. Υπάρχουν και οι σχέσεις φιλίας. Και εκεί δεν ζητώ την τραμπάλα, παρά μόνο σε κανένα παιχνίδι του τραπεζιού, για να περάσει η ώρα. Κερδίζω απολαμβάνω, χάνω απολαμβάνω, δεν πειράζει να πονέσω και λίγο, την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να κερδίσω.

Και όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο G_E…

Υπάρχει και μια άλλου τύπου τέτοια σχέση που είναι επίσης δημιουργική, ακριβώς λόγω του μειωμένου ανταγωνισμού: η φιλία.

 

Έχουν περάσει μέρες που η @brenda μου είπε για αυτό το νήμα , θέλοντας να με βοηθήσει και την ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.

Το παρακολουθώ έκτοτε και παράλληλα
διαβάζω , θυμάμαι , συγκρίνω.
Συνεχίζω να αναρωτιέμαι.

Στην δική μου περίπτωση δεν είχα καν συνειδητοποιήσει , πριν γνωρίσω τον συγκεκριμένο άνθρωπο , πως κάτι μου έλειπε από τις προηγούμενες σχέσεις μου.
Έπαιρνα τον έλεγχο εξαρχής , για δικιά μου και μόνο ικανοποίηση (κυρίως στο σεξ) , κάτι που όμως στην πορεία δεν με κάλυπτε και το βαριόμουν εύκολα.

Ήταν σαν να μην είχα δοκιμάσει αλάτι ποτέ και κάποια στιγμή ήρθε αυτός και μ' έβαλε να δοκιμάσω. Σιγά σιγά στην αρχή , λίγο λίγο. Μπορεί να μου φάνηκε περίεργη η γεύση , ίσως και να με έκαψε , αλλά με τον χρόνο μου άρεσε όλο και πιο πολύ. Πολύ περισσότερο από το ανάλατο διαιτολόγιο που είχα πριν.

Από ένα σημείο και μετά οι ρόλοι ήταν τελείως ξεκαθαρισμένοι.
Σε όλους τους τομείς. Όχι μόνο στο σεξουαλικό κομμάτι. Δεν συναντιόμασταν μόνο γι' αυτό , άλλα δεν μέναμε και μαζί.
Υπήρχε ο έλεγχος από τη μεριά του , υπήρχαν κανόνες που όσο πέρναγε ο καιρός γίνονταν και πιο αυστηροί. Τα πάντα κλιμακώνονταν σταδιακά. Υπήρχαν πολλές δικές μου αντιδράσεις , που πλέον γνωρίζω πως είχαν να κάνουν με μία εσωτερική μάχη και όχι με εκείνον.
Ήταν ο κυρίαρχος. Ήμουν η υποτακτική.
(Μου φαίνεται περίεργο ακόμα και που χρησιμοποίω αυτές τις ορολογίες...)
Πρώτα σε όλα τα άλλα και μετά στο ερωτικό.Και δεν ήταν κάποια δικία μου ανάγκη να νιώσω υποταγμένη ή να δώσω τον έλεγχο σε κάποιον άλλον. Ήταν καθαρά για να είναι εκείνος ικανοποιημένος. Έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβανόμουν εγώ. Κι έφτασε η στιγμή που αυτό το εγώ δεν υπήρχε πια. Το ευχαριστιόμουν βέβαια. Έφτασε η ώρα που δεν ένιωθα πως κάνω κάποια θυσία.

Ίσως να κάνω λάθος και διορθώστε με παρακαλώ.
Δεν νομίζω πως μία σχέση d/s μπορεί να προσδιοριστεί μόνο από τα σκοινιά ή τα διάφορα "αξεσουάρ" ή το "Μάλιστα Κύριε".
Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ βαθύτερο από όλα αυτά.
Το να δίνεις τον εαυτό σου ολόκληρο , το "είναι" σου , το μυαλό , την ψυχή και το σώμα σου σε κάποιον και να του λες πάρτα και κάνε με αυτά ότι σε ευχαριστεί. Και όσο κι αν φοβάσαι κατά βάθος να ξέρεις πως θα τα σεβαστεί , θα τα φροντίσει και δεν θα τα τσακίσει. Όχι περισσότερο από όσο μπορείς να αντέξεις τουλάχιστον. Και να βλέπεις με τον καιρό πως δικαιώνεσαι , άσχετα με το αν σε ενδιαφέρει πια ή όχι. Πως τα διαλύει όλα και τα φτιάχνει πιο δυνατά.
Να νιώθεις ελεύθερος όταν είσαι "δεμένος".
Να νιώθει δυνατός γιατί κατάφερε κι "έδεσε" το ελεύθερο.

Τώρα σε εικοσιτετράωρη βάση φυσικά και θα υπάρχουν στιγμές χαλάρωσης.
Πάντα όμως υπάρχει ο διαχωρισμός.
Γιατί απλά αυτό είναι , αυτό είσαι και αυτό είστε.

Δεν αυτοπροσδιορίζομαι , όχι ακόμα τουλάχιστον. Δεν ξέρω πως θα ήμουν πλέον με κάποιον άλλον. Δεν ξέρω καν αν κάποιος άλλος θα είχε την υπομονή (αν χρειαζόταν πλέον τόση) που χρειάστηκε να έχει αυτός με εμένα.
Δεν με νοιάζει τι ήμουν πριν γιατί πια δεν είμαι. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα είμαι μετά γιατί το μετά δεν έχει έρθει ακόμα.
Ήταν όμως κυρίαρχος. Ήμουν υποτακτική.
Κι αυτό ήταν σαφές και για τους δυό μας.

Ήταν κατά τη γνώμη μου d/s που ακόμα κι όταν υπήρχε το άρωμα βανίλιας στον αέρα ήταν πάντα αναμεμειγμένο με μία πιο πικάντικη μυρωδια.

Από την άλλη , ίσως και να μην ανήκουμε εδώ...
Ακόμα το ψάχνω  

 

Η κατακλείδα ερώτηση θα ήταν γιατί απασχολεί το D/s τι παίζει με τους vanilla? 
Και επίσης, δεν είναι λίγο υποκριτικά όλα αυτά, μιας που κάποτε όλοι vanilla υπήρξαμε? (Εκτός από τους εκλεκτούς, εκ λίκνου bdsmers, φυσικά).

 

γιατί βρίσκονται στον πυρήνα όλων των συναισθημάτων κι ακόμα κι η άρνηση / απόρριψη είναι μέρος του ίδιου χορού.