Damage Control

Επιφυλάσσομαι να απαντήσω στο μελλοντικό σας νήμα και γω με τη σειρά μου... αχ μπουμπλε 

 

Για μένα "damage" είναι μια πολύ ισχυρή λέξη. Τίποτα λιγότερο από καταστροφή.

Damage…

… είναι κάτι που έγινε και δεν ξεγίνεται, δεν διορθώνεται, δεν ξεχνιέται.

"Ακόμα και θεός δεν έχει την δυνατότητα να κάνει σα να μην έχουν γίνει αυτά που έχουν γίνει."

Αγάθων, 450 - 400 π.Χ.​

Αν είναι μια αστοχία, όπως λέει η @dina, που διορθώνεται, τότε υπάρχει κάποια εκκρεμότητα άλυτη μεταξύ ημών και υμών, δεν έχει λυθεί το όλο ζήτημα, λάθος θυμάμαι;

Αν όμως είναι κάτι πιο ισχυρό, κάτι που παραπέμπει σε κλονισμό δυνατό των fundamentals που έχουν συνομολογηθεί, ένα ατύχημα που ερχόταν να μας προϋπαντήσει με φόρα κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί για πολλούς και σημαντικούς λόγους, τότε το damage είναι η Αλήθεια που έρχεται και χτυπάει τους δύο κατακέφαλα. Η Αλήθεια πονάει μια φορά, όταν γίνεται αντιληπτή. Η απόκρυψή της, η προσπάθεια για τη συντήρηση αυταπατών πονάει λίγο αλλά συνέχεια.

Όταν είναι αυτής της μορφής το damage, τι να διορθώσει ο Κυρίαρχος, τι να αποκαταστήσει, τι να προλάβει, τι να κάνει;

Όταν είναι της άλλης, τι να συζητάμε;

 

Οτι σπασει, δε γινεται παλι ιδιο. Κι αν ξανακολλησει, θα κουβαλα παντα μια ευαισθησια παραπανω σε εκεινο το σημειο.

 

Υπάρχει μια ιαπωνική τεχνική(kintsugi) με την οποία κολλούν τα σπασμένα κεραμικά και στο σημείο της ενωσης χρησιμοποιούν χρυσό.
Ετσι αναδεικνύουν τις ρωγμές ως ένα συμβάν στην ιστορία του αντικειμένου.
Σαφώς και δεν είναι όπως πριν,αλλά με αυτόν τον τρόπο του δίνουν και πάλι ζωή.
Είμαι της άποψης πως τα πάντα στις σχέσεις έχουν να κάνουν με τη διάθεση για προσπάθεια.

Μου θύμισες ένα αγαπημένο ποίημα του Μπρεχτ.

Το κομμένο σχοινί

"Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ‘ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς."

 

Στις προσωπικές σχέσεις και μόνον σε αυτές, το μονο που τελικά μετράει είναι η πρόθεση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αστοχία. Η οποία θα διαπιστωθεί εκ του αποτελεσματος. Η πηγή όμως είναι ακριβώς α-στοχια, βρίσκω τη λέξη πολύ σωστή και ακριβή  

Έτσι, για μένα, το μόνο damage control που μπορεί να υπάρξει και το μόνο που σε μένα τουλάχιστον ειδα ποτέ να "δουλευει" είναι η σταθερότητα του πλαισίου και του ποιος είναι ο Άλλος. Δηλαδή οκ, ότι και αν γίνεται, η σχέση είναι δεδομένη, μέσα σε αυτή λειτουργούμε, ο Άλλος είναι ο σταθερός άλλος που γνωρίζω και ξέρω και έτσι προχωρά/με.

Δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, πάντως προσωπικά νομίζω η μετατόπιση θα μου στοιχιζε πολύ  

 

Το σημαντικότερο σημείο είναι, τι θεωρεί κάποιος βλάβη και τ' όποιο μέγεθος της.
Εγώ "έβλεπα" και συνεχίζω να "βλέπω" μόνο τις εκ των πραγμάτων ( aka αντικειμενικά ) ανεπανόρθωτες - τουτέστιν κυρίως τις πιθανολογούμενες σωματικές -. Και σ' αυτή την τελευταία περίπτωση μάλλον δεν υπάρχει περιθώριο επανόρθωσης.
Άρα, το damage control θα ήταν ατελέσφορο.

Τι θα ήταν αστοχία? Να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι κάποιο θέλω σου ( εσύ Κ...ο οποιοσδήποτε Κ ) θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, - ακόμη και γιατί το υ της "βάρδιας" δεν θα το γούσταρε με την καμία ή δεν θα πληρούσε τις προϋποθέσεις, για την εκπλήρωση του - αλλά να μουλαρώνεις, για να το πετύχεις. Κάτι σαν να επιμένεις να πετάς νερό σε φωτιά δίπλα σε κουρτίνες και να περιμένεις, να μην κορώσουν καίγοντας το σπίτι ολάκερο.

Υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων από μεριάς Κ ή από μεριάς υ...Ίσως και να οφείλεται μεταξύ άλλων στη βιασύνη του ενός, του άλλου ή και των δυο. Ίσως και να οφείλεται στη μικρότερη ή μεγαλύτερη έλλειψη ενδιαφέροντος για τον έτερο και πάει λέγοντας.

Πότε αποφασίζει να κάνει damage control? Αν είναι τυχερός ( ή συνετός ) και δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί το damage.
Τουτέστιν, η πρόληψη είναι καλύτερη απ' την ίαση. Αφού όπως προέγραψα - εγώ ο σοφός, που ανακάλυψα για άλλη μια φορά την Αμερική χαχα -, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που δεν χωρούν βελτιώσεις, πόσο μάλλον επαναφορές στην πρότερη - και θεωρητικά καλύτερη - κατάσταση.

 

Εάν η αστοχία είναι από εκείνο το είδος που σπέρνει αμφιβολίες οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν ρωγμή στο οικοδόμημα της εμπιστοσύνης τότε ανεξαρτήτως προθέσεων θεωρώ πως η ζημιά είναι, τουλάχιστον πλήρως, μη αναστρέψιμη.
Μπορεί να είναι εν μέρει αναστρέψιμη και τότε μιλάμε για damage limitation αλλά η αποτελεσματικότητα ακόμα και η χρησιμότητα του είναι οπωσδήποτε αμφίβολη και εξαρτάται από τα χρονικά περιθώρια που υπάρχουν από εκεί και μετά και από το μέγεθος της ρωγμής.
Λέω όμως πως πάντα μένει μια ουλή η οποία δοθείσης αφορμής(ίδιας ή ανάλογης) θα ανοίξει και πάλι.
Δεν ισχυρίζομαι πως δεν διατηρούνται σχέσεις με ρωγμές τέτοιου είδους. Αλλά με στενά περιθώρια πια. Γι αυτό και ζητήματα που άπτονται του πυρήνα της κερδισμένης εμπιστοσύνης θα έλεγα πως πρέπει να προσεγγίζονται με άφταστη προσοχή έως και προληπτικά-αυτοπεριοριστικά. Κάποια λάθη δεν συγχωρούνται και ακόμη περισσότερα δεν ξεχνιούνται. Από κανέναν εκ των δύο.

 

Είναι νομίζω πολύ ενδιαφέροντα όσα αναφέρθηκαν περί ρωγμών και σπασιμάτων. Όπως και η τοποθέτηση του αρχικού ποστ περί αστοχίας.

Αυτό που σκέφτομαι είναι το θέμα της εγγύησης. Στη ζωή, γενικά όχι μόνο στο BDSM δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ καμία εγγύηση. Και αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε όσο ζούμε, μεγαλώνουμε και πράττουμε - η πράξη είναι το βασικό. Δεν ξέρω κάποιο τρόπο με τον οποίο κάποιος μπορεί να περάσει από αυτή τη ζωή αλώβητος, σίγουρα όχι κάποιο ευχάριστο τρόπο.

Θα πέσουμε, θα σηκωθούμε, θα ραγίσουμε, θα σπάσουμε, θα προχωρήσουμε.

Στο πλαίσιο λοιπόν του "ποιος έκανε λάθος και γιατί" και ακόμα και του "ποιος θα φτιάξει το λάθος" ούτε εκεί υπάρχουν εγγυήσεις. Κάποιος θα κάνει το λάθος και μπορεί κάποιος άλλος να χρειαστεί να το φτιάξει. Οπότε ίσως δίπλα από το θέμα της εγγύησης να υπάρχει το θέμα της ευθύνης.

Το σίγουρο είναι ότι μέσα από αυτές τις διαδικασίες κανένας μας δεν μένει ίδιος, ούτε εκείνος που ήταν "υπεύθυνος" για την αστοχία, ούτε εκείνος που φέρει το αποτέλεσμα της αστοχίας. Νομίζω όσο μεγαλώνω τόσο μου είναι πιο δύσκολο να κατηγορήσω κάποιον απλά επειδή ήταν το ίδιο ατελής άνθρωπος με εμένα.

Σίγουρα στο D/s και το M/s έχουμε κάποιες άλλες προσδοκίες λόγω του πλαισίου, και λόγω της (ελπίζω) συνειδητής επιλογής του να βρισκόμαστε μέσα σε αυτό αλλά ακόμα και τότε νομίζω στον ενα βαθμό ή τον άλλο τα παραπάνω ισχύουν.

Αυτά τα λίγα φιλοσοφικά.

 

Η δική μου άποψη είναι ότι τα σοβαρά λάθη κι οι μεγάλες αστοχίες οδηγούν συνήθως σε ανεπανόρθωτη ζημιά, ακόμη κι αν δε φανεί αμέσως (και δε μιλάω μόνο για την σωματική βλάβη...).
Επομένως για μένα είναι ασυγχώρητα τέτοια λάθη και τέτοιες αστοχίες ... δεν τις συγχωρώ καθόλου ούτε στον εαυτό μου φυσικά !
Αν κάποιος δεν είναι επαρκώς ώριμος (πνευματικά κι όχι ηλικιακά εννοώ) κι υπεύθυνος των πράξεών του, αν δεν ελέγχει καθόλου τα ορμέμφυτά του και τα τυχόν ζωώδη ένστικτά του, ή απλά είναι επικίνδυνα αφηρημένος ... καλύτερα να κάτσει στ' αυγά του και να μην πειραματίζεται εγωιστικά κι ιδιοτελώς πάνω σ' επιπόλαια, εύπιστα ή ερωτευμένα άτομα !
Αν κάποιος χάνει την ψυχραιμία του εύκολα κι εντελώς, πως θα μπορούσε να προλάβει τυχόν βλάβες , ή έστω να περιορίσει την έκτασή τους ?
Εδώ προκύπτουν και τα ερωτήματα για το άτομο που υφίσταται την αδεξιότητα, αστοχία, επιπόλαια βλαπτική συμπεριφορά ή ακόμα και απάνθρωπη εις βάρος του συμπεριφορά (υπό το πρόσχημα πάντα της εκ των προτέρων αφηρημένα δοθείσης συναίνεσης) ....
Πότε δείχνουμε τυφλή εμπιστοσύνη ? Σε ποιόν τη δείχνουμε και πόσο γνωρίζουμε το χαρακτήρα του, τη σταθερότητα στη συμπεριφορά του και στον αυτοέλεγχό του ?
Πόση εμπιστοσύνη του δείχνουμε ? Ποιά είναι η έκταση της δικής μας συναίνεσης ? Καλύπτει τυχόν τέτοιες αστοχίες ή ανεξέλεγκτες "αστοχίες" ή ίσως τραγικά λάθη ?