Dark - Gothic - Dystopian art

Αγαπητέ @Kwisatz Haderach, ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Ευγενική υπενθύμιση, ωστόσο, με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα και όχι ως αιτία του: πέρα από το τι θα θεωρήσουν οι διαχειριστές ως διαφήμιση σε ένα οποιοδήποτε νήμα, δέον όπως έχουμε υπ' όψη, έστω και στο υπόβαθρο, τη γνώμη του ίδιου του εκάστοτε νηματοθέτη.

 

Η Ερωτική σύζευξη των πάντων (το αιώνιο Τώρα)



Μέσα από πύλες τις διάπλατες του δειλινού οι δαίμονες προβάλλουν

Λευκά φτερά απ’ την άβυσσο υφαίνουνε το μίτο μίας νέας αναζήτησης

Κι οι άγγελοι πλένουνε τα χέρια τους στη θάλασσα των άυλων υδάτων

Καθώς σημαίνει η ώρα που οι εκφάνσεις όλες οι ποικίλες θα ενωθούν σε μία

Και μέσα απ’ του χωροχρόνου τις ραφές προβάλλουν οι οικείοι διαβάτες

Η προαιώνια διαδρομή διακλαδίζεται στο ύστατο σημείο



Στον καμβά της μετουσίωσης, στων κβάντων την αναδιάταξη, απεικονίζεται η δίνη

Χρώματα και αποχρώσεις διαχέονται, στροβιλίζονται πέρα απ’ του νου τα όρια

Κόκκινο για την αιώνια κίνηση, μαβί για το μυαλό που ταξιδεύει

Μαύρο απ’ τις παρυφές του σύμπαντος, πράσινο για τη σοφία

Λίγο γαλάζιο να γλυκαίνει την ατμόσφαιρα με την ανεμελιά του

Στην παλέτα των ψυχών αντανακλάται το στερέωμα



Διακριτικά το τοπίο τυλίγεται στο πέπλο των προπομπών νιφάδων

Χιονίζει σταχτή κ’ όλα περιδινίζονται αργά, νωχελικά

Το μάννα μιας πίστης που δεν ανέχθηκε να ικετεύσει

Μιας οντότητας που ξαγρυπνά διαχέοντας τις σκέψεις της μέσα στην αιθάλη

Διυλίζοντας από σάπια ιδιοτέλεια απόσταγμα αγάπης για τον εαυτό

Τρυγώντας απ’ τις νόθες υποσχέσεις ένα όραμα ανεκπλήρωτο, λησμονημένο



Σ’ αυτήν την έρημο από βραχώδη υψώματα και γλυπτά από φιλόδοξη άμμο

Στην τρεμάμενη ηρεμία που κλυδωνίζεται απ’ την ταλάντωση των κοσμικών χορδών

Κρυμμένα μέσα στα σπλάχνα των σπηλαίων τα εργαστήρια ανασταίνονται

Χιλιάδες αμόνια, φυσερά γράφουν τις νότες μίας συμφωνίας διαχρονικής

Κ’ η οσμή της πρώτης ύλης που αναδύεται απ’ τις στοές του Είναι

Μυεί στα μυστικά της ενατένισης, γυμνή από προσδοκίες



Αιχμάλωτα τα μάτια ακολουθούν τους πρωτοπόρους αγωγούς της μέθεξης

Δίαυλοι των αμνιακών υγρών της Γης, ενώνουν ένστικτα και πνεύμα

Διασχίζοντας με τα φιδίσια τους κορμιά κάθε πτυχή του γίγνεσθαι

Οι παγωμένες φλόγες που φουντώνουνε, τροχιοδείκτες της αστρικής πορείας

Πυγολαμπίδες ζωηρές μες στον ωκεανό του Όλου

Καθρέπτες δίχως είδωλα, αντανακλούνε τη μορφή που ρέει αδιάκοπα



Η νέα θρησκεία υψώνεται χωρίς βάσεις υλικές και άλικες βαπτίσεις

Η ομοιότητα που εκπορεύεται απ’ το φόβο του θανάτου πλέον ορφανή ιερατείων

Στο τελετουργικό π’ ακολουθεί ένας θεός προσωπικός υμνείται

Και τ’ απείρου οι προσκυνητές προσφέρουνε τα δώρα τους στο νέο κατ’ εικόνα

Οι στήλες της φωτιάς που ξεπηδά, θεμέλια του ναού της υπερβάσεως

Πυλώνες του ιερού όπου δοξάζεται η πεμπτουσία της υπάρξεως



Καμμία λύπη ή οργή για ό,τι γλιστρά στο κενό της αδιαφορίας

Τα κλάσματα της φρίκης που διαστέλλονται στο διηνεκές

Είναι η αλάνθαστη ένδειξη του τέλους της εποχής της άρνησης

Η λεπίδα τους πια στόμωσε, δεν τεμαχίζεται ο χρόνος

Κι οι φωνές που αντηχούν τη βεβαιότητα της γνώσης τους

Βυθίζονται αργά στις τάφρους των λυμάτων που σμιλεύσανε



Στάζουν πηχτές σταγόνες της υμνηθείσας αντικειμενικότητας

Και πίσω απ’ την ψευδαίσθηση που λιώνει αναδεικνύεται η αλήθεια

Μία υποκειμενικότητα στοχαστική σ’ εκείνους που αγγίξανε την άβυσσο

Σ’ εκείνους που υμνούν την ομορφιά μέσα από το πέρασμά τους

Εκείνους που γνωρίζουν πριν να γεννηθούν πως να δημιουργούνε κόσμους

Που λικνίζονται σ’ ένα σπειροειδή χορό χωρίς αρχή και τέλος



Ο δεσμός που κόπηκε και η αγκαλιά από κληματσίδες

Τα ξέφωτα με τα κρυμμένα πλάσματα σε πυκνοπλεγμένα δάση

Η μνήμη ανθέων και οι μικρές, εξώκοσμες, νουφαρόστικτες λιμνούλες

Τα παλάτια των ηλίανθων και το θρόισμα στα πυρακτωμένα στάχυα

Ζωοποιός ενέργεια και πλοηγός στο λυκαυγές π’ ανθίζει

Φως κρυστάλλινο, αιθέριο, χωρίς ασθενικές προσμίξεις



Μέσα από τους καταρράκτες των διαστάσεων τα θραύσματα ενώνονται

Μέσα απ’ τη συνεύρεση ιερού κ’ ανίερου προβάλλει η φωτεινή έκφανση του σκότους

Μέσα απ’ του χάους τους αναλλοίωτους κανόνες αναδύεται η ελεύθερη έκφραση

Μέσα απ’ τους ορίζοντες που ραγίζουνε ανατέλλει η φαντασία

Το χθες, το αύριο, το πάντοτε συντονίζονται σ’ ένα αιώνιο Τώρα

Κανένα πλάσμα που γεννά δε θα ξεχάσει αυτήν τη νύχτα



AlexanderVorris



Αναλόγως της αναγνώσεως, συνοδεύεται με το παρακάτω




ή το παρακάτω