Dogme D

Το έχω κατανοήσει, δεν είμαι εντελώς γκαγκά, αν και εξακολουθεί να με διεγείρει το συγκαταβατικό υφάκι. Αν κρατούσες χάρακα, θα άπλωνα και το χεράκι, αυθορμήτως. 

Το νήμα όμως δεν απευθύνεται στους Κυρίαρχους. Αυτοί τα ξέρουν ήδη αυτά που λέω, εξάλλου εκείνοι μου τα έμαθαν...Το νήμα απευθύνεται σε νέες υποτακτικές που (ίσως) μασάνε με τις Χολυγουντιανές αηδίες που τους σερβίρουν ως "καλό" BDSM και στους επίδοξους Κυρίαρχους που δεν έχουν εξελιχθεί ακόμη. Και σαφέστατα, υπάρχει εδώ μία χιουμοριστική διάθεση, την οποία αρκετοί "έπιασαν" ευτυχώς.

Κοιμάμαι και ξυπνώ με αυτό το αναρώτημα: είμαι ή δεν είμαι η Βασίλισσα του BDSM; Χαχαχα. Πολύ καλό, ΜΜ. 

Πέραν τούτου, προτιμώ σαφέστατα τη δική μου haute couture από τις μπαχατέλες που πουλιούνται στις λαϊκές. Δεν βλέπω όμως πού γίνεται σκλαβοκεντρικό το μοντέλο. Στο νου μου είχα μόνο την ποιότητα της τέχνης του BDSM (όπως ο Λαρς είχε στο νου του την τέχνη του και όχι την ευτυχία των θεατών, λολ). Αν ήθελα να μιλήσω για την ευτυχία της σκλάβας, θα παρέπεμπα στο νήμα "Πώς να κάνετε τη σκλάβα σας ευτυχισμένη", που πολύ ορθά συσχέτισες με το παρόν νήμα. Εκεί λειτούργησα ως Τζων Καλημέρης του BDSM (δηλαδή, δώστε στο λαουτζίκο αυτό που του αρέσει, λολ).

Κατά τα υπόλοιπα, αυτή δεν είναι περίοδος ψαρέματος για μένα. Σ' ευχαριστώ για τις συμβουλές πάντως, ίσως λίγο αργότερα.

Τους έσφαξες φιλενάδα... 

Άσε καλύτερα. Θυμάσαι τί έγινε τον Απρίλιο του 07 και προκόψαμε... 

Σ' ευχαριστώ για την τοποθέτηση. Κάτι τέτοιο είχα στο νου μου.

Πολύ σωστά.

Διόλου. Και στο σινεμά, για να συνεχίσω την αναλογία που πολύ με φτιάχνει, όσοι κινηματογραφιστές δεν ακολουθούν το Δανέζικο δόγμα δεν φτιάχνουν απαραίτητα ταινίες για τα σκουπίδια. Κάποιος λοιπόν μπορεί να επιλέξει να κάνει τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, απολαυστικότατες για ένα μεγάλο κοινό, επιτυχίες όπως το Avatar, η τριλογία του Μάτριξ κλπ. Δεν είναι κακό. Απλά εγώ ψιλοβαριέμαι, αυτό είπα. Κι έτσι έριξα την ιδέα για κάτι αλλιώτικο.

Επιπλέον, να υπενθυμίσω, σ' αυτές τις δύσκολες εποχές, ότι το Dogme D είναι low-budget. 

Ο Λαρς είχε κάνει κάποτε μία σειρά θρίλερ για την τηλεόραση, The Kingdom. Εάν τύχει και τη δεις, ιδιαίτερα τις σκηνές με τον Udo Kier να αργοπεθαίνει, ως το υπερφυσικό έμβρυο του Διαβόλου, παγιδευμένος σε ένα τεράστιο σώμα με ένα μικρό κεφαλάκι που μιλάει με τσιριχτή φωνή και παρακαλάει τη μανούλα του να τον βοηθήσει να πεθάνει, θα έχεις την απάντηση στην ερώτησή σου για το παρελθόν μου. 

 

Αν και ταιριάζουν πολλά από τα σημεία και στην δική μου ιδιοσυγκρασία ως προς το πώς αντιλαμβάνομαι το bdsm... στην ουσία έχω να πω "δόγματα και bullocks"

Ακόμα και ο ίδιος ο Lars μετά από κάνα δυο ταινίες το πέταξε απ΄το παράθυρο το δόγμα του, αφού κατάλαβε πόσο περιοριστικό είναι -όπως άλλωστε όλα τα δόγματα του άθλιου κόσμου μας-

 

Απάντηση: Dogme D

Μια φραση μονο επι της διαδικασιας.Το κλιμα ενος διαλογου δεν εξαρταται μονο απο την αντιδραση εκεινου που ανοιξε το thread,σε μια τοποθετηση.Εκτος και αν μιλαμε για διαλογο μεταξυ των δυο σας.Η ψυχραιμια και η κοσμιοτητα ειναι υποθεση απαντων ημων και αν καποιος ξεφυγει το μονο που θα καταφερει ειναι να "εκτεθει".Εκτος και βρει μιμητες στη μπαχαλοποιηση της συζητησης.
Εξαιρω φυσικα την χιουμοριστικη προσεγγιση που ειναι ιδιον των ευφυων ανθρωπων.Σε αναμενουμε λοιπον..

 

Το ίδιο ισχύει και με το BDSM. Όταν το BDSM με κάνει και χύνω, ξέρω ότι δεν είναι καλό. Το πραγματικά καλό BDSM σε αφήνει άφωνο, ανίκανο ακόμα και να ψελλίσεις τί σου συνέβη. Το πραγματικά καλό BDSM μας οδηγεί στην αδυνατότητα να χύσουμε. Έτσι ξεχωρίζω το καλό BDSM, από το αν (δεν) έχυσα.

Ο Κυρίαρχος επιτρέπεται να χύσει ή Απαγορεύεται κι αυτό; 

Ο Λαρς είχε κάνει κάποτε μία σειρά θρίλερ για την τηλεόραση, The Kingdom. Εάν τύχει και τη δεις, ιδιαίτερα τις σκηνές με τον Udo Kier να αργοπεθαίνει, ως το υπερφυσικό έμβρυο του Διαβόλου, παγιδευμένος σε ένα τεράστιο σώμα με ένα μικρό κεφαλάκι που μιλάει με τσιριχτή φωνή και παρακαλάει τη μανούλα του να τον βοηθήσει να πεθάνει, θα έχεις την απάντηση στην ερώτησή σου για το παρελθόν μου.

Ατυχώς δεν έχω δει την ταινία και θα ήταν ψέμα να πω πως κατάλαβα την απάντησή σου. Εν προκειμένω όμως δεν είναι το παρελθόν σου που μ’ ενδιαφέρει όσο η υποψία πως αυτό που περιγράφεις ως «καλό BDSM» είναι στην πραγματικότητα το ανέφικτο BDSM, ένα BDSM που στην καθαρή του μορφή δεν επιτεύχθηκε ποτέ και πουθενά.

 

To Σεναριο.....ειναι δυνατο ενας πολιτισμος 3000 ετων να μην μπορει να εκφραση των εαυτο του μεσα ενος γραπτου λογου?Hom alone.. λογου χαρη?ποσο μαυλο θελει δηλαδη για ενα σεναριο σαν αυτο δηλαδη?Μεχρι ποτε οι αδελφοι lumier θα δυναστευουν των ευρωπαικο κινηματογραφο??? 

 

Απάντηση: Dogme D

Το είχα ξεχάσει εντελώς το νήμα. Είναι πράγματι τετριμμένα. Προσωπικά τα αντιμετωπίζω όλα αυτά σαν ιδέες. Πιθανόν να είναι χρήσιμα σε κάποιον που δεν έχει και τόσο ανεπτυγμένη φαντασία ή βρίσκεται στα πρώτα στάδια διερεύνησης της φύσης του. Ουδέν κακόν ...

 

Το δίλημμα "επιτρέπεται/απαγορεύεται" είναι άκυρο στην προκειμένη, όπως διαφαίνεται και από την αντι-παραβολή που παρέθεσα, Τιτανικός/Dogville. Είναι σαν να ρωτάς, "επιτρέπεται να κλάψουμε με το Dogville;"

Επομένως, αν είναι καλό το BDSM, όχι, δεν χύνει. Κατά την άποψή μου, η έκσταση της εγκεφαλικής κυριαρχίας τραβάει σε μάκρος και είναι ιδιαίτερα απαιτητική, ως διαδικασία, όσον αφορά την επένδυση ενέργειας και χρόνου, αλλά κατά πολύ ανώτερη (σε απόλαυση) από μία run-of-the-mill εκσπερμάτιση.

Η σειρά που ανέφερα ήταν ένα αρκετά καλό θριλεράκι, όπου ο Λαρς χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που είχαν τότε στη διάθεσή τους οι κινηματογραφιστές: εφέ, συννεφάκια, μουσική, πράσινα φίλτρα για να δείχνει τα φαντάσματα κλπ. Το αποκορύφωμα ήταν η γέννηση του Udo Kier, που μάλλον παίρνει πολλά drugs για να δέχεται να παίζει τόσο άθλιους ρόλους. Το κεφάλι του Kier τοποθετήθηκε πάνω στο ψεύτικο σώμα ενός εμβρύου που σερνόταν στο πάτωμα. Μετά, το σώμα του γίνεται γιγιαντιαίο και αναγκάζονται να το στηρίζουν με νάρθηκες για να μη σπάσουν τα οστά. Το κεφαλάκι του όμως παραμένει μικρό. Υποφέρει τόσο που παρακαλάει να τον αφήσουν να πεθάνει (κάπως έτσι θα ένιωθα κι εγώ, αν δεν υπήρχε το Dogme D).

Πέρα από την διάθεση εύκολου εντυπωσιασμού ενός "παιδιάστικου" (τότε) κοινού (διότι τη δεκαετία του 90 χάφταμε μύγες), θα μπορούσα να πω ότι έτσι ήταν κάποιες συνεδρίες του παρελθόντος για μένα. Εκτός από όλα τα άθλια εφέ (μπάλες στο στόμα, μαστίγια από βοϊδόπουτσα, ιμάντες, φουσκωτήρια, μεταλλικές σφήνες, ακόμη και γούνινες χειροπέδες έχω φορέσει), ήταν επικεντρωμένες στο σώμα, χωρίς τον παράγοντα του πνεύματος. Κάπως όπως η Γερμανία του Πάγκαλου...

Αυτό που περιγράφω όμως, έχει ήδη επιτευχθεί τουλάχιστον μία φορά. Θα εκδοθεί μία τριλογία σύντομα, γραμμένη από την υποφαινόμενη, όπου θα περιγράφεται ακριβώς αυτό το ανέφικτο, στην καθαρή του μορφή. Είμαι πολύ ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, και όσοι το διάβασαν το καταφχαριστήθηκαν, πλην ενός, που έκανε την εξής κριτική (θα μου επιτρέψεις να πλατειάσω, τώρα που βρήκα κοινό, εξάλλου δικό μου είναι το νήμα, ότι θέλω κάνω - είμαι και αδέσποτη, λολ).

Γ: Μόλις χθες διάβασα το αφήγημά σου. Θα έπρεπε να μιλήσω λεπτομερώς για να μην αδικήσω ούτε εσένα ούτε κι εμένα. Τηλεγραφικά, θα έλεγα ότι έχει σπαραχτικά καλές στιγμές που χάνονται μέσα σε ένα ακοσκίνιστο υλικό. Η προφάνεια ότι γοητεύεσαι από την Ιστορία της Ο και τον Μπρικνέρ δεν βοηθά πάντοτε το κείμενο. Tο κράμα ενός εξυπαρχής θεατρικού στησίματος βασισμένου στο εύρημα αφηγούμαι σε σένα-τάδε για να ακουστώ εγώ είναι η σημαία του «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα». Τα κεφάλαια του αλκοολισμού είναι ό,τι καλύτερο λογοτεχνικά. Έχουμε εδώ σκάψιμο ψυχής χωρίς τις γιρλάντες (σκαψίματος) του κώλου. Οι σκηνές ξώφαλτσου λεσβιασμού δεν πείθουν πλην της σκηνής που η μικρή καθαρίζει το χαλί κι εδώ με επιφυλάξεις. Ο Κ σου είναι περίπου ανύπαρκτος και υποτίθεται ότι κινεί τα νήματα. Δεν αρκεί μια κορώνα ότι αγαπά τον...Χάιντεγκερ για να τον εδραιώσει στη συνείδησή μας. Το αφήγημα ως κατάλογος ερωτικών διαστροφών δεν έχει να προσφέρει και πολλά.
D: Δεν είδα πουθενά διαστροφές.
Γ: Ευνόητο. Εκεί όπου όλα επιτρέπονται δεν διακρίνεται τίποτα.
D: Γιατί δεν επιτρέπονται όλα; Εγώ όλα μου τα επιτρέπω. Δηλαδή οι άλλοι δεν ζούνε έτσι;
Γ: Ιδέαν δεν έχω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι σκάβουμε, σκάβουμε συνέχεια, σκάβουμε, όχι μόνο για να μπούμε στο βάθος των πραγμάτων, αλλά και για να βγούμε στην επιφάνειά τους. Θέλω να πω, εκτός απ᾽ τις διακοπές μας στην πραγματικότητα, υπάρχει και η καθημερινότητα της πραγματικότητας, που προσμένει την προσοχή μας. Με άλλα λόγια, η (γελοία) ιδέα ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας (και της ζωής), καλό είναι να συνοδεύεται κι από την εξόφθαλμη αλήθεια ότι απόληξη ενός συνεπούς/ακραιφνούς ρομαντισμού είναι ο φασισμός.
D: Αλήθεια; Πού τον είδες τον φασισμό παιδί μου;
Γ: Στην αντίληψη της γραφής που ξεπερνά όλους τους χαρακτήρες για να μπορεί να τους στεγάσει.
D: Βρίσκεις φασισμό στην φωνή που διηγείται; Στη χαροκαμένη σκλάβα; Λολ.
Γ: Στην αντίληψη που κλείνει τη μύτη, τα μάτια, το στόμα, στην καθημερινότητα της πραγματικότητας, σαν να μην είναι αυτή η καθημερινότητα της πραγματικότητας που βυζαίνει και τρέφει τις πιο πολυτελείς φαντασιώσεις μας. Σε έναν επιμελώς κεκαλυμμένο εστετισμό που παίζει με τράπουλα σημαδεμένη κι όλο γκρινιάζει για την πλήξη που του επιδαψιλεύει το παιχνίδι. Όπως και να ᾽χει οι καλές στιγμές του αφηγήματος αξίζουν μια καλύτερη τύχη. Θα ήταν κρίμα να αφεθούν στη μπόσικη μέχρι στιγμής τύχη τους.
D: Δεν μου απάντησες στην μοναδική ερώτηση που έχει σημασία. Ήταν βαρετό;
Γ: Όχι, δεν ήταν.
D: Σ’ ευχαριστώ.

Αυτή ήταν η μόνη αρνητική κριτική μέχρι στιγμής. Κλείνω την παρένθεση για να επιστρέψω στο Δόγμα.

Ένα BDSM που ακολουθεί τους κανόνες του Δόγματος μπορεί να είναι απίστευτα καλλιτεχνικό, πολύ απολαυστικό, ποιοτικό, επώδυνο, παράξενο, απομακρυσμένο από την καθημερινότητα, από τις συμβάσεις, από το τετριμμένο, να έχει τρομακτικά μεγάλο προσωπικό τίμημα, λόγω πολύ μεγάλης επένδυσης ενέργειας και φαιάς ουσίας. Το μεγαλύτερο τίμημα, κατ' εμέ, είναι ότι δεν μπορεί να κοινωνηθεί. Δεν βρήκα ούτε έναν που να καταλαβαίνει, εκτός από τους δύο μετέχοντες. Αντίθετα, αντιμετώπισα δυσπιστία, άρνηση, περιφρόνηση και όταν όλα αυτά απέτυχαν να με μεταπείσουν, λυσσασμένες προσπάθειες να με αποτραβήξουν από το Δόγμα. Ο λόγος που προσπάθησα πάρα πολύ να το "ονοματίσω" όλο αυτό, μέσα από κυριολεκτικά εκατοντάδες σελίδες, ήταν ότι δεν αντέχεται το βάρος ενός τόσο μεγάλου πράγματος αν δεν το μοιραστούμε με τους άλλους. Πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο και ότι θα δικαιωθώ, τουλάχιστον λογοτεχνικά, αν όχι και μπιντιεσεμικά...

 

Απάντηση: Dogme D

Εμένα πάλι με καλύπτει ο παραδοσιακός ορισμός της σκλάβας, Αφέντη και σχέσης Ms.

Όλα τα άλλα θα μπορούσαν να ονομάζονται κάτι άλλο. Το βρίσκω αντιφατικό να επιμένουμε σε συγκεκριμένες ταμπέλες όσον αφορά την απόδοση ρόλου, τον οποίο διαφοροποιούμε από τον κλασσικό, ενώ την ίδια στιγμή λέμε πως όλα γίνονται για χάρη κατάργησης αυτών ακριβώς των ταμπελών.

Γιατί σώνει και καλά πρέπει να δημιουργούνται μανιφέστα και δόγματα με τέτοιου είδους κανονισμούς?

Προσωπικά εγώ κάποιον που λειτουργεί βάση κανονισμών και ορίζει και κατευθύνει την Κυριαρχικότητα του βάσει αυτών, δεν θα ανεχόμουν να έχω για Αφέντη μου.
Οπότε και βάσει όλων των παραπάνω, δεν έχω κανένα πρόβλημα να ονομαζόταν αυτό που εγώ και μερικοί άλλοι, μάθαμε να ορίζουμε ως σκλάβα/Αφέντης, ως κοκκινοσκουφίτσα και Λύκος, ή κάτι άλλο, οτιδήποτε, φτάνει να ήταν ξεκάθαρο πως μιλάμε για διαφορετικού είδους σχέσεων, διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις, διαφορετικές κοσμοθεωρίες, διαφορετικές αφετηρίες και επιθυμητές κοφυφώσεις ή απολήξεις, από αυτό που δηλώνουν "δόγματα" και "μανιφέστα" όπως τα πιο πάνω.

 

Απάντηση: Dogme D

Δεν είναι το καλό BDSM παιχνίδι εκείνο στο οποίο δεν χύνει η σκλάβα, είναι το εξαιρετικό BDSM παιχνίδι, με την πλήρη σημασία του εξαιρετικού.

Ο λόγος που δεν χύνει η σκλάβα, μπορεί να μην είναι ότι είναι εγκεφαλικό BDSM αλλά ότι οι αισθήσεις είναι τόσο πολλές και διαφορετικές που της είναι αδιάφορο και μάλλον αδύνατο, τουλάχιστον αν δεν αναγκαστεί, να συγκεντρωθεί σε ορισμένες από αυτές ώστε να χύσει.

Υπάρχουν και καλότατες BDSM συνεδρίες όπου η σκλάβα χύνει πολλές φορές.

Καλημέρες, άντε να λυώσουν τα χιόνια και χαίρομαι πολύ που βρήκα το φόρουμ αναβαθμισμένο τώρα το πρωί  

 

Χαίρομαι πολύ που καταλαβαίνεις τόσο καλά τί εννοώ, αγαπητή tender, και δεν παρεξηγείς τις τυχόν υπερβολές μου. Συμφωνώ και περί οργασμών, πράγματι κι εγώ ευχαριστιέμαι αρκετούς και μου είναι σημαντικοί. Αλλά και το άλλο...αχ...είναι εθιστικό το ρημάδι...

 

Επειδή κατάλαβα ότι πολλοί απορρίπτουν το Δόγμα χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς δεν είναι διατεθειμένοι να αποποιηθούν αυτό που θεωρούν «έκφραση της σεξουαλικότητάς τους», θα ήθελα να παραθέσω διευκρινιστικά ένα παλαιότερο κείμενό μου. Δεν ασκεί κριτική σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο, αλλά σε όλους μας εδώ μέσα. Καλό είναι να ακούγεται πότε πότε και καμία φωνή που να ρωτάει: Μήπως τυχόν κάνουμε λάθος; Ακόμη και αν δεν κάνουμε λάθος, οφείλουμε να αναρωτιόμαστε.

Θα κάνω πρώτα μία μικρή παρένθεση. Ήθος: 1. η προσωπική ηθική στάση, 2. ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά ενός ατόμου (wikipedia). Για να έχει κάποιος ήθος, απαιτείται να έχει χαρακτήρα. Πρέπει να διακατέχεται από ακεραιότητα χαρακτήρα (ακόμη και αν ο εν λόγω χαρακτήρας είναι ανήθικος σύμφωνα με τα «χρηστά» ήθη της εποχής). Μη αήθης, δηλαδή ο έχων ήθος, είναι όποιος τοποθετεί τον χαρακτήρα του above all, ακόμη και από το προσωπικό του συμφέρον. Ιδίως, θα έλεγα, πάνω από το προσωπικό του συμφέρον (όρα Σωκράτης, Επίκτητος – oh but I wish to be purple - κλπ). Ο χαρακτήρας δεν είναι ανέδραστος αλλά έχει πάντα αντίκρισμα στη συμπεριφορά.

Ας πάρουμε το κτίσιμο μίας ασύμμετρης σχέσης. Ένα θέμα που είχε τεθεί παλαιότερα στο Inner Circle, από τον MasterJp, αφορούσε το εξής: είναι θεμιτό, επιθυμητό, απαραίτητο, χρήσιμο κλπ το σπάσιμο του πνεύματος του Υ;

(Πιστεύω πως η ερώτηση είναι άκυρη μέσα στο πλαίσιο του M/s και θα εξηγήσω το γιατί στο υστερόγραφο.)

Η δική μου απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι αρνητική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για έναν Κυρίαρχο να επιτεθεί στο ηθικό κάποιας η οποία δεν βρίσκει άκρη μέσα στα έντονα και αντιφατικά συναισθήματά της.Το ζητούμενο είναι να της μάθει να χειρίζεται τις επιθυμίες της και τα συναισθήματά της, έτσι ώστε αν τελικά τον επιλέξει ως Κ της, να τον επιλέξει με κάποια στοιχειώδη διαύγεια. Η Κυριαρχία συντελεί στη διαύγεια, τακτοποιώντας θέματα του υπερεγώ, το οποίο είναι συνήθως προβληματικό σε ένα Υ. Έτσι, εάν τελικά το Υ γονατίσει μπροστά στον Κυρίαρχο, θα γονατίσει με ολόρθο πνεύμα, με ακεραιότητα χαρακτήρα. Δεν είναι δυνατόν ένας Κυρίαρχος να χαίρεται με ένα παρτάλι, εκτός εάν και ο ίδιος είναι παρτάλι.

Προσπάθησα πολλές φορές, κι εγώ, και άλλοι, να αναδείξουμε τα όρια μίας επιδερμικής προσέγγισης στο BDSM – ουσιαστικά, τα όρια των αδυναμιών μας. Ο μύθος του «γαμάω και δέρνω» προσκρούει πάντα σε ένα και μοναδικό εμπόδιο: αναπαριστά ρόλους δοτούς, την κλασική αντρική φαντασίωση στην οποία είναι παγιδευμένοι και οι άντρες και οι γυναίκες της σύγχρονης εποχής (στην σεξουαλικότητά τους αναδεικνύεται η προβληματικότητα της ύπαρξής τους, δηλ. του σχετίζεσθαι). Αυτή η επιδερμική προσέγγιση στο BDSM, από τους εκπροσώπους μίας ουσιαστικά αγελαίας τυπολογίας, αναπαράγει στο διηνεκές την ανθρώπινη αδυναμία να αρθεί πάνω από ένα έξωθεν επιβαλλόμενο «ιδεώδες». Γίνεται ο τραγικός και ταυτόχρονα κωμικός ενταφιασμός της δυνατότητας του ανθρώπου (άντρα ή γυναίκας) να αρθρώσει ένα όνομα για τον εαυτό του: να γίνει δηλαδή υποκείμενο (χαρακτήρας, θα έλεγαν οι αρχαίοι), όπως θα ήταν για παράδειγμα ένας «κανονικός» εκπρόσωπος του θηλυκού γένους, με τις αχανείς και ασταθείς πολυπλοκότητες της επιθυμίας που χαρακτηρίζουν μια γυναίκα, μία D, μία α. Πολλές από τις εμπειρίες που καταθέτουμε και διαβάζουμε στα Personal experiences, παρουσιάζουν ξανά και ξανά υποτακτικές που απέχουν πολύ από το να θυμίζουν γυναίκα. Πιο πολύ ανδρείκελα θυμίζουν (και η επιλογή της λέξης είναι η πλέον κατάλληλη, όπως θα δείτε παρακάτω).

Το όνομα που αρθρώνει ο σύγχρονος άντρας για τον εαυτό του είναι η παρωδία ενός ιδεώδους, όπου ο ίδιος επιχειρεί μάταια να προσεγγίσει έναν ηρωικό εαυτό, όπου όμως η δύναμη, η αυτονομία, ο αυτοσεβασμός, η αξιοπρέπεια, η ακεραιότητα, προσκρούουν πάντα σε αυτό που συνήθως είναι ο ίδιος (εννοώ τον απλό, μέσο άντρα): απογοητευμένος, απογοητευτικός, ανεπαρκής. Υπάρχει χάσμα ανάμεσα στο ιδεώδες και στην ουσία και αυτό το χάσμα ενσαρκώνει την ταυτότητα του σύγχρονου άντρα (ο Karatani τουλάχιστον έτσι το περιγράφει στο Transcritique, και ο Ζίζεκ, διαβάζοντας Λακάν, πηγαίνει την έννοια ακόμη πιο πέρα από αυτή την ψευδαίσθηση ενός Εγώ, προς μία function, μία εντελώς κενή λειτουργικότητα). Κάποιες φορές το χάσμα είναι μικρό, άλλες τεράστιο. Υπάρχουν και αυτοί που τείνουν να το ελαχιστοποιήσουν.

Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για τη σύγχρονη γυναίκα – πράγμα που προσπάθησα πολλές φορές να εκφράσω σε κείμενά μου, με αποτέλεσμα να λαμβάνω κριτικές του τύπου, «μα εσύ είσαι πεθαμένη», «είσαι ανικανοποίητη», «κάνεις topping», «είσαι ακραία», «είσαι κιτς», «είσαι ημίτρελη» (compliments to Dolmance), κλπ. Ζω μέσα στο χάσμα αυτό, ανάμεσα σε αυτό που είμαι και σε αυτό που θα ήθελα να είμαι (για να μην αναφέρω και την ενδιάμεση στάση, αυτό που φαντάζομαι ότι είμαι...)

Η γυναίκα δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να μιλάει για τον εαυτό της, το σώμα της και την επιθυμία της, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι περιορισμένη σε ένα «φαλογοκεντρικό» (κατά Cixous κ.α.) μοντέλο έκφρασης που χαρακτηρίζεται από δυαδικές αντιθέσεις: αρσενικό/θηλυκό, λογικό/παράλογο, νόμος/χάος κλπ, όπου το πρώτο συστατικό κάθε δυάδας έχει το θετικό πρόσημο και όπου όλα τα πρώτα συστατικά των δυάδων, αποτελούν την βάση του Δυτικού πολιτισμού...Μπορεί άραγε ξαφνικά μία γυναίκα, να δώσει μια κλωτσιά σε όλες αυτές τις δυάδες, και να αρχίσει να λέει πόσο επιθυμεί να καταβροχθίσει το σύμπαν μέσα στην τεράστια μαύρη τρύπα της; Ποιος θα την καταλάβει; Το κυριότερο, ποιος θα την συντροφέψει; Ποιος θα καθίσει να φαγωθεί, οικειοθελώς; Ακόμη πιο δύσκολο, ποιος θα πάει μαζί της εκεί όπου αρχίζει η ύπαρξη, αρχέγονη και παράλογη και ακραία και απολίτιστη και – αναμφίβολα - θηλυκή;

Η ανθρωπότητα έχει κάνει τις επιλογές της. Έχασε πολλά για να κερδίσει τον πολιτισμό. Η μεγαλύτερη απώλεια ήταν ότι θυσίασε τη Γυναίκα.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω λίγο καλύτερα τί εννοώ με ένα μόνο παράδειγμα, από μία γνωστή ταινία της Breillat, το Romance. Η μαζοχίστρια Marie είναι δασκάλα στο Δημοτικό. Μια μέρα διδάσκει στην τάξη της τη διαφορά ανάμεσα στο “etre” και στο “avoir”: μπορούμε, λέει στα παιδάκια, να έχουμε και να μην είμαστε, αλλά από την άλλη, μπορούμε και να είμαστε χωρίς να έχουμε. Όλη η ταινία έγινε για να ακουστεί αυτό, δεν υπήρχε λόγος για το ξύλο και τα γαμήσια (και το Δόγμα εκεί βασίζεται, στη διαφορά ανάμεσα στα δύο ρήματα, γι αυτό είναι τόσο δύσκολο, ενώ το ξύλο και τα γαμήσια είναι εύκολα). Όλος ο Δυτικός πολιτισμός επικεντρώνεται στο να έχουμε, σε αντίθεση με το να είμαστε. Αντίθετα, η γυναίκα – όταν είναι σε επαφή με τη γυναικεία της υπόσταση, δηλαδή όταν ζει για το μουνί της – είναι, δεν έχει. Δεν έχει τίποτε. Τίποτε πέρα από το μουνί της δηλαδή. Αυτό αρκεί.

Ο Κυρίαρχος που δεν επιχειρεί την εδραίωση αυτής ακριβώς της ασυμμετρίας (της διαφοράς ανάμεσα στο είμαι και στο έχω – δηλαδή «εσύ ΕΙΣΑΙ εδώ για την απόλαυσή μου και εγώ σε ΕΧΩ»), απέχει παρασάγγας από το να είναι Κυρίαρχος. Μία επαφή που γίνεται ασύμμετρη χάρη στο μπούκωμα με τον πούτσο, ή χάρη στα χαστούκια, δεν αφορά το ευγενές BDSM. Οι τετριμμένες τεχνικές του ξύλου και του μπουκώματος με τον πούτσο επιχειρούν να προσεγγίσουν αυτή την τεράστια διαφορά, ανάμεσα στα δύο είδη ύπαρξης. Όμως δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ιδιότυπο είδος κοπροφαγίας, το οποίο επεσήμανα και στο νήμα «Όλοι έχουν τα κουμπιά τους». Σε κάποιους αρέσει να γεύονται ότι ποταπό και άρρωστο υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία της άλλης: την αδυναμία χειρισμού της επιθυμίας, την έλλειψη ψυχικού σθένους, τις ανασφάλειες, την ανεπάρκεια. Γι αυτό η απάντησή μου στην ερώτηση του MasterJp είναι αρνητική. Όχι, δεν είναι θεμιτό το σπάσιμο του πνεύματος, διότι αυτό αποτελεί την ύψιστη μορφή κοπροφαγίας, πράγμα που δεν το κάνει αντάξιο ενός ουμανιστικού ιδεώδους.

Το Δόγμα γράφτηκε για να εκφράσει αυτήν ακριβώς την ένστασή μου, στις έννοιες που υποβόσκουν σε πολλά κείμενα τα οποία τείνουμε να εκθειάζουμε στα Personal Experiences, χωρίς να σκεφτόμαστε και πολύ. Και τα δικά μου κείμενα είναι ένοχα, όπου δεν υπάρχει το μέτρο της αμφιβολίας και του αναρωτήματος. Το BDSM ξεκινάει - αν κάποιος το επιλέξει - όταν γίνει αντιληπτή η ακόλουθη διαπίστωση: Το περιορισμένο πεδίο του «σπασίματος» είναι καταδικασμένο να ξύνει για πάντα την επιφάνεια του αδύνατου της επικοινωνίας ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα. Αυτού του είδους η κλασική, κοινότυπη προσέγγιση του σπασίματος, είναι σαν ένα σιχαμερό ποντίκι, που ξύνει πεισματικά, ξανά και ξανά, με τα νύχια του, την σιδερένια πόρτα μίας διαυγούς συνειδητότητας, η οποία – αν άνοιγε, έστω και για μία στιγμή – θα μας φανέρωνε τη μία και μοναδική αλήθεια, που μάταια οι διαφημιστικές εκστρατείες ασφαλιστικών εταιριών, οι επίμονοι αλαλαγμοί των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι εκπρόσωποι της δήθεν διανόησης που μπεκροπίνουν στα Εξάρχεια και βανιλλογαμούνε στη ζούλα, ο εκμαυλισμός και η αποχαύνωση των μαζών από τους επαγγελματίες απατεώνες της πολιτικής, επιχειρούν να αποκρύψουν: ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ.

Και το κυριότερο: μέσα σ’ αυτή την αποτρόπαιη μοναξιά, δεν έχεις καν εσένα.

ΥΓ1. Το να είσαι και να μην έχεις είναι ολότελα «ξένο» προς την Δυτική σκέψη. Στο πλαίσιο μίας M/s σχέσης, συμβαίνει το εξής: μία γυναίκα βλέπει να αφανίζεται ο εαυτός της ολοκληρωτικά μέσα σε μία άβυσσο απόλαυσης, μέσα σε μία αντικειμενοποίηση άνευ προηγουμένου, επιχειρώντας ουσιαστικά επίμονες και επαναλαμβανόμενες μεταβάσεις σε χώρο ά-λογο, στο χώρο του μη-ανθρώπινου. Αυτό αντιτίθεται σε όλες τις (πατριαρχικές) επιταγές του Δυτικού πολιτισμού. Η προτροπή για την «επιτυχία» μίας γυναίκας, δεν είναι παρά μία τάση να την «ανδροποιήσει», να την μετατρέψει σε «έχουσα». Δεν είναι παρά μία ακόμη έκφανση της λούμπας όπου τα δύο φύλα βρίσκουν σήμερα τον εαυτό τους (το ένα από την πλευρά του εντολέα / ερμηνευτή και το άλλο από την πλευρά του εντολοδόχου / μιμητή). Εάν τα τινάζαμε όλα στον αέρα και ακολουθούσαμε την αδηφάγο αρπακτικότητα ικανοποίησης του θηλυκού στη φύση (δεν υπάρχει τίποτε πιο αδηφάγο από μία γυναίκα που θέλει να ζήσει ως σκλάβα), τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτή την παρωδία της ύπαρξης όπου είμαστε πεταμένοι. Δεν θα είχαμε βέβαια πολιτισμό...Θα ήμασταν όμως ζωντανοί.

Η κόλασή μας δεν είναι οι άλλοι, όχι περισσότερο από ότι η ψυχή μας είναι η φυλακή του σώματος (ο Foucault πετούσε και κανένα καλό πότε πότε). Η πραγματική κόλαση είναι η ανεπάρκεια της επιθυμίας του (αρσενικού) Άλλου, που αποτυγχάνει να ετεροπροσδιορίσει επαρκώς το μυστήριο που ονομάζουμε, απλοϊκά, Γυναίκα.

ΥΓ2. «Ο άντρας βλακωδώς πιστεύει ότι, πέρα από τον συμβολικό του τίτλο, υπάρχει βαθιά μέσα του κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο, κάποιος κρυμμένος θησαυρός που τον κάνει άξιο να αγαπηθεί, ενώ η γυναίκα ξέρει ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από τη μάσκα – η στρατηγική της έγκειται ακριβώς στο να διατηρεί αυτό το ‘τίποτα’ της ελευθερίας της, μακριά από το άγγιγμα της κτητικής αγάπης του άντρα...» (Zizek, “Woman is one of the Names-of-the-father”)

 

Απάντηση: Re: Dogme D

Ναι.
Μόνο που γιά να "ειναι" μία γυναίκα σκλάβα χωρίς να "έχει" ,θα πρέπει να "εχει" ο Κυρίαρχος.
Να " έχει" (χαριν) αυτης,αντ'αυτης. Και να "είναι"ταυτόχρονα (Κυρίαρχος).Εντός του Δυτικού πολιτισμού....
....Θυμάσαι που σου έλεγα πως απευθύνεσαι σε μαχαραγιάδες η ανέργους ;
Λάθος έκανα. Μόνο σε μαχαραγιάδες απευθύνεσαι...