Dom me damn it

Συμβαίνει κατά κόρον. Το έθεσε πολύ σωστά ο @Arioch στο σχόλιό του.

Είναι βαριά η "καλογερική". Δεν την αντέχουν όλες. Και δεν τη συναντούν όλες.

 

Σε κάποιο σημείο του διαλόγου που ακολούθησε το ερώτημα έγινε η αντιδιαστολή μεταξύ βάθους υποταγής και βυθίσματος.
Εάν ως βάθος υποταγής ορίσουμε το μέχρι πού, τότε προφανώς αυτό ορίζεται από τον Κυρίαρχο σύμφωνα με την επιθυμία του. Αυτό το βάθος, το όποιο βάθος σε συνδυασμό με την ιδιοσυγκρασία, τον χαρακτήρα και την ψυχολογική κατάσταση του υ, είναι δυνατόν να φέρει(πέρα από την επιθυμία να πάει βαθύτερα και ταχύτερα λόγω ενθουσιασμού) το βύθισμα για το οποίο έγινε λόγος.
Ένα πρώτο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το αν κάτι τέτοιο μπορεί να είναι προβλέψιμο. Η απάντηση μου είναι όχι πάντα και ενδεχομένως όχι πλήρως σε ότι αφορά την έκταση και το μέγεθος. Με δεδομένη την πρόβλεψη ή έστω την υποθετική πιθανότητα για το βύθισμα, στο ερώτημα του αν θα προχωρήσει ή όχι η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι προσωπική. Χωρίς να μέμφομαι σε καμία περίπτωση κάποιον που θα κάνει πίσω, θα έλεγα πως εδώ ισχύει η αγγλική παροιμία if you can’t stand the heat you get out of the kitchen.
Και μπορεί αυτό το κομμάτι του heat να μην είναι ζήτημα ελέγχου, είναι όμως και πρέπει να είναι ζήτημα διαχείρισης. Σπανίως έως ποτέ δεν συναντάται σε σχέσεις Ιδιοκτησίας, για προφανείς λόγους, παρά μόνο σε πολύ αρχικό στάδιο και γι αυτό ακριβώς.
Στο οριοθετημένο D/s όμως αυτό το βύθισμα δεν είναι σπάνιο και είναι από τα πιο δύσκολα ζητήματα διαχείρισης. Μπορεί να φέρνει ανασφάλεια, το άγχος, τον φόβο της αίσθησης του μετέωρου, ξεκρέμαστου και «μόνου» και ίσως μια κάποια ενοχή για όλα αυτά στην περίπτωση που θεωρηθούν «παράλογα» και «αναίτια» για το ίδιο το υ ή και για τους δύο.
Οδηγίες προς ναυτιλομένους δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν φυσικά. Ανεξάρτητα από τους τρόπους διαχείρισης που θα επιλέξει ο καθένας, θα έθετα ως απαραίτητη προυπόθεση το να είναι ο Κ εκεί, δίπλα, εμφανώς και συνεχώς .Αν παραδειγματικά το Κ/υ για το υ ιδωθεί ως ένα sky diving, τότε το άλμα πρέπει να γίνει με τον εκπαιδευόμενο δεμένο πάνω στον εκπαιδευτή.

 

Πολύ καλά τα λέει ο @Arioch για σ/κ.

Στην ζωή μου εγώ δεν το συνάντησα, δεν θυμάμαι και να το άκουσα. Ίσως έτυχα και σε παρέες που δεν βρέθηκε κάποιος "πολύ λίγος" που το συναντάει στη ζωή του συχνά.

 

Νομίζω είναι πολυ απλό. Προσωπικά δεν αμφισβητώ τον τρόπο που το Κ κυριαρχεί αφού σχετιστώ. Απλά ακολουθώ  

Επίσης, όταν νιώθω κάτι δεν πάει καλά με εμένα, αμέσως το εκφράζω, είναι και εντολή να μην κρατώ τίποτε κρυφό, είτε σκέφτομαι είτε νιώθω. Μπορεί να υπάρχει ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας (πχ να ζητάς άδεια πριν μιλήσεις, να τα γράφεις κλπ) αλλά μπορείς να Τον κρατάς απέξω στις αναζητήσεις σου και μάλιστα τόσο σοβαρές; Τότε τι σχέση είναι;

Νομίζω μιλώντας σε άλλους, και διαβάζοντας συμβουλές γενικές, μπερδευόμαστε περισσότερο. Και ακόμα περισσότερο να κάνουμε εικασίες.

Πάλι βιωματικά, εμένα νομίζω πάντα κάτι μου λείπει. Το’να, τ’άλλο, το έτσι, το γιουβετσι. Τα λέω, τα ακούει και μετά με στέλνει να φτιάξω γιουβετσι γιατί Του έλειψε.    

 

@Brt
Συμφωνώ με όσα γράφετε και προφανώς κάπου στο δρόμο χάθηκε η επικοινωνία και χώθηκε η αμφισβήτηση.
Η αντίστροφη μέτρηση είναι θέμα χρόνου έπειτα.

 

Ναι αμέ.

Παρά τα πρώτα, αρχικά συναισθήματα που κινούνται κάπου ανάμεσα στον πόνο, τη δυσάρεστη έκπληξη, το αίσθημα προδοσίας και την απογοήτευση, πρακτικά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά από το να αποδεχτείς ότι αυτό (το άτομο ή η σχέση) δεν ήταν για σένα (ή εσύ για αυτό, δεν έχει σημασία).

Το πιο σκληρό αγκάθι, για μένα, σε μια τέτοια διαδικασία είναι το "μα πώς εγώ υπολόγισα/διάλεξα τόσο λάθος;;;;". Οι άλλοι είναι αυτοί που είναι. Οκ, μπορεί να λένε και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα αλλά τελικά δική μας επιλογή είναι να την πατήσουμε  

Ως προς το βύθισμα, νομίζω ότι απάντησαν αρκετά μέλη, είναι ωστόσο πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση που την έχω βιώσει και με έχω παρατηρήσει πάρα πολύ σε αυτή  

 

Ομολογώ πως σε ανάλογη κατάσταση δεν το σκέφτηκα καθόλου αυτό.
Μέριμνα μου τη δεδομένη στιγμή ήταν να καταφέρω να απεμπλακω με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες , πράγμα καθόλου εύκολο όταν βρίσκεσαι μεσοπέλαγα χωρίς καπετάνιο στο τιμόνι.
Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και οι φίλοι παλιοί και καινούργιοι που δίνουν ένα χεράκι βοήθειας σε τέτοιες καταστάσεις.

Σήμερα, πιστεύω πως δεν είχε να κάνει με αληθινό και ψεύτικο, αλλά σε υπερτίμηση προσόντων και υποτίμηση καταστάσεων.

 

Είναι καλά κρυμμένο αγκαθάκι  

 

Οι επιλογές που κάνουμε, είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε τη δεδομένη περίοδο, το θεωρώ ματαιόδοξο να την αποκηρύσσουμε μετά σκεπτόμενοι "μα πως την πάτησα/τι του βρήκα/κτλ"
Τίποτα δεν εξασφαλίζει πως ακόμα και μια "σωστή" επιλογή δεν θα πάει στραβά κάποια στιγμή.
Χρήσιμος παραμένει ο απολογισμός, ως προσωπικό μέσο εξέλιξης.

 

Θα αναδιατύπωνα: οι επιλογές που κάνουμε είναι ακριβώς αυτό που μπορούμε να κάνουμε τη δεδομένη περίοδο  

Όχι, δεν το είπα με την έννοια του αποκηρύσσω, είμαι εντελώς αντίθετη και ιδεολογικά με αυτό.
Είπα ότι το ράπισμα στον εγωισμό μας είναι αυτό τελικά που πονάει περισσότερο.

Συμφωνώ στο ακέραιο  

 

Ο Κυρίαρχος μπορεί να σταματήσει αυτήν την "βύθιση". Μπορεί επίσης να την αποδεχτεί και να της δώσει την κατεύθυνση που επιθυμεί. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι καν δύσκολο, θέμα του κατάλληλου task και της κατάλληλης γενικής συνεννόησης με το υ είναι.

Γνώριμη αίσθηση, σας κατανοώ   Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί το αυτοπαραμύθιασμα να αποκλείει την αίσθηση της ισχύος; Να είναι κάπως σαν ένας ισχυρός θόρυβος, που αποκλείει την επικοινωνία με τον Κ στο πεδίο της κατίσχυσης;

Αν το υ φτάσει εκεί με αυτοπαραμύθιασμα, τότε δεν έχει φτάσει εκεί, αλλά κάπου αλλού, που δεν είναι αυτό που ήθελε και αποζητούσε, όσο και να μοιάζει.

Μόνο με παρέμβαση Κυρίαρχου, δηλαδή επικυριαρχία, φτάνει το υ οπουδήποτε - διότι όλο το νόημα είναι να το οδηγήσει ενεργά ο Κυρίαρχος όπου θέλει ο Κυρίαρχος να το πάει, εκεί, αλλού, οπουδήποτε.

 

@gaby_m καταρχήν ευχαριστώ για την προσπάθεια κατανόησης.
Τελικά η λέξη "βύθιση" μάλλον μπέρδεψε πολύ κόσμο.
Δεν εννοώ κάτι παράξενο ή "κακό" , ίσως με άλλα λόγια θα μπορούσε να είναι το slavemode.
Έχεις παραδοθεί και βρίσκεσαι σε αυτή τη νοητική κατάσταση.
Σίγουρα κάπως έφτασες εκεί και σίγουρα όχι μόνη σου.
Κάποιες φορές όμως, μπορεί να υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις αλλά τα πράγματα να πάνε στραβά.
Γιατί μπορεί οι καταστάσεις να μην έχουν την ίδια βαρύτητα και για τους δύο, γιατί μπορεί ο ένας από τους δύο ή και οι δύο να υπερεκτίμησαν τις ικανότητες τους , πολλά γιατί μπορεί να είναι.
Το πρόβλημα αποκαλύπτεται όταν ενόσω βρίσκεσαι σε αυτό το βάθος, το οποίο ουσιαστικά και για σένα αχαρτογραφητα νερά είναι, συνειδητοποιήσεις πως ο καπετάνιος πήδηξε από το καράβι κάτι μίλια πιο πίσω και σου φωνάζει απ' τη στεριά "Εεεε! Ποιός σου είπε να πας εκεί κάτω, εγώ δεν σε οδήγησα εκεί" και νίπτει τας χείρας του, όχι από αδιαφορία ή κακία αλλά επειδή δεν δύναται να κατανοήσει το πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι εκεί μόνη σου και να πρέπει να βγεις από αυτό εξίσου μόνη σου.
Ξέρω ακούγεται γελοίο, αλλά πιστέψτε με είναι τρομερά οδυνηρό να το ζεις.
Δεν ξέρω αν μπορεί να συμβεί με αυτοπαραμυθιασμα ή λόγο κακής συνεννόησης, δεν έχω καταλήξει ακόμα.