Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αυτό είναι ο ορισμός της ελληνικής ...δημοσιογραφίας στο σύνολό της!
Και φυσικά δεν είναι τυχαίο που τα Ελληνικά ΜΜΕ γαμούν και δέρνουν από ..."εγκυρότητα"...
Ούτε φυσικά που οι μπαλαφάρες διαδίδονται με περίπου 23 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα σε σχέση με τις μη μπαλαφάρες...
Διγιότι, καταπώς είπε κι ο Ντερτιχάρης όλοι έχουν από μια μπαλαφάρα, by default...

 

θα ήταν ενδιαφέρον, έτσι γι αλλαγή, οι επιβεβαιώσεις σου να στηρίζονταν και σε κάτι πιο τεκμηριωμένο από κουτσομπολιά της παρέας, θολά κωμικοτραγικά που κάποιος κάπου κάπως και λοιπά, ματιές σε quote χωρίς συγκεκριμένα επιχειρήματα κι όλα τα πλέον γνωστά κι επαναλαμβανόμενα..
κι έτσι λοιπόν, πέρα από κάποια εσανς συλλογικού μυστηριώδους θυμού -κάτι σαν οίστρος υποβόσκουσας χλευαστικής ζοχάδας- και όλα τα ανεξήγητα και αξιοπερίεργα φαινόμενα στα οποία ίσως κάποτε βρεις τη δύναμη να απευθυνθείς ευθέως, θα έχεις και κάποιο έρεισμα στην όποια επιχειρηματολογία.

 

Μικρές υπέροχες στιγμές αμηχανίας και απόγνωσης...όταν σε ξεβρακωνουν και προσπαθείς να την πεις στους άλλους,ενώ ξέρει όλος ο ντουνιάς πως σε έχουν πετάξει έξω από φόρουμ 150 φορές,με διαφορετικά νικ κάθε φορα,γιατί στέλνεις υβριστικά μηνύματα όταν δε σου κάνουν λαικ.

Απολαυστικές στιγμές.
Συνεχίστε!

 

1. Μου μετέφεραν ακριβώς τα ίδια πράγματα πάνω από 3 άτομα (άγνωστα μεταξύ τους). Τα δύο ανήκουν στο φιλικό μου περιβάλλον.
2. Το τι ρόλο βαράει ο καθένας εδώ μέσα είναι φανερό από τον τρόπο που "κινείται" και εκφράζει με όσα γράφει και ένα μέρος του χαρακτήρα του.
3. Το να στέλνεις μηνύματα και να ζητάς like όπως και να προσβάλεις άτομα που σε προσεγγίζουν γιατί είναι "ανώμαλοι" που είναι μεγάλοι σε ηλικία μιας και είσαι μικρούλα και αθώα είναι χυδαίο.
4. Οταν επί 3 χρόνια που αλλάζεις προφίλ (εγώ προσωπικά γνωρίζω τα 4 από αυτά μαζί με αυτο) δηλώνεις 19 χρονών κάτι δεν πάει καλά είτε με τα μαθηματικά που γνωρίζω είτε με το αν έχεις εγγραφεί νόμιμα στο φόρουμ.
5. Δεν αμφισβητούσα ποτέ τα όσα μου μετέφεραν όπως και τα όσα έχουν πέσει στην αντίληψη μου. Απλά η τοποθέτηση στο μήνυμα του @MindFeeder ήταν μια έξτρα επιβεβαίωση και μάλιστα αυτή τη φορά δημόσια.
6. Ελπίζω να είμαι καλή δημοσιογράφος @cadpmpc   Αν δεν είμαι τι να κάνεις.. Δεν έχουμε όλοι ταλέντο στην υποκριτική και την υποκρισία.

 

Φίλτατε καλή η προσπάθεια, αλλά δεν "σώζεται"..
Η κατάσταση έχει φτάσει σε level : There's an elephant in the room.
Ένας άξεστος και σοβαρά διαταραγμένος ελέφαντας.
Γεγονός αδιαπραγμάτευτο.

 

Πολύ καλό.
Like!
(Ωπ, αυτό είναι από άλλο νήμα).

 

Πωπωπω ΞΕΒΡΑΚΩΜΑ

 

To whom it may concern (with english subtitles)...

 

Κοίτα πράγματα που χάνω. Να πρέπει να βγάλεις άκρη από συμφραζόμενα και από ξεβρσκωματα.
Γμτ να χάνω αυτές τις μικρές στιγμές αμηχανίας και απόγνωσης.  

 

..εκείνο το απόγευμα του γενάρη, του 2014

Ήταν από εκείνες τις μέρες που βράδιαζε νωρίς, ήμουν μια έφηβη που αναζητούσε απ' όλα πιο πολύ, μια διέξοδο στην φαντασία. μια βαλβίδα αποσυμπίεσης από πράγματα και καταστάσεις, δρόμους κι αδιέξοδα στην αρχή εθελούσια, στο τέρμα πιεστικά.
Έκανα μια αναζήτηση στον θείο γκουγκλ σχετικά μ' ένα θέμα που προσέγγιζα μόνο μέσω της φαντασιακής οδού τότε. Ανάμέσα στα αποτελέσματα, βγήκε και μια σελίδα του φόρουμ για το οποίο δεν είχα ιδέα -σχεδόν δεν γνώριζα τι σήμαινε το αρτικόλεξο στον τίτλο- κι αμέσως παρατήρησα ένα πολύ γνώριμο άβαταρ, το οποίο χρησιμοποιούσε πέρα από το μέλος που παρουσιάστηκε τυχαία στο νήμα που πρωτοδιάβασα, κι ένας πολύ του ονείρου μου, καταραμένος φίλος.
Παρατήρησα το ύφος γραφής κι έμοιαζε τόσο πολύ μ' εκείνον τον μαγικό συνομιλητή, τον κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό μου, με τον οποίο διατηρούσα μια ολότελα φαντασιακή επικοινωνία, εφόσον η τότε ηλικία μου το έκανε απαγορευτικό να διανοηθώ και μόνο να τον συναντήσω.
Το μυστήριο της αναπάντεχης εκείνης σύμπτωσης, ένιωσα ευθύς το πάθος να το εξερευνήσω.

Κι έκανα από ένα internet cafe κι εγώ την εγγραφή μου. Έγραφα τότε πολύ, κυρίως επειδή ήταν για μένα -πέρα από την πρώτη θεωρητική εξερεύνηση της ερωτικής έκφρασής μου- ένα ονλάιν ημερολόγιο, των σκέψεων, των θέσεων και των αντιθέσεων που είχε η παρόρμησή μου.
Είχα θυμάμαι ταυτιστεί για ένα διάστημα με του Nabokov τη Lolita, κι ήταν όχι τόσο οι ομοιότητες μα εκείνο το πέταγμα στο όνειρο που ήθελα να αποτυπώσω, μες από κάποια διασκευή, μέρους του σεναρίου.
Ήμουν ίσως υπερβολικά πολύ ψηλά στους αιθέρες, τόσο πολύ, που τα σχόλια φορουμιτών πως "με σκηνές από την ταινία Lolita του 1997, προσπαθώ να διαφθείρω τα μέλη, προβάλλοντας τέτοια πρότυπα" δεν με άγγιζαν ιδιαίτερα, μέχρι που μια ώριμη γυναίκα κι εξέχον μέλος του φόρουμ τότε, είπε σε pm, πως ενδεχομένως να ζητηθεί η Ip του υπολογιστή μου, από τον εισαγγελέα. Κι όλο αυτό, για μια σκηνή απ' την ταινία Lolita.
Ήταν Αύγουστος του 2015 όταν το διάβασα αυτό, και σχεδόν αμέσως ζήτησα την διαγραφή του προφίλ μου. Κι έμεινα με την απορία, γιατί τέτοια μανία. Μ' εμένα ήτανε άραγε ή μήπως με την ταινία, που ακόμη τότε ταυτιζόμουνα πλέκοντας τις κοτσίδες.

Φύσει παρορμητική βέβαια, ήθελα ν' αντιδράσω. Νόμισα, μάλλον αφελώς, πως πλάθοντας σειρά από περσόνες, προφίλ σε διάφορα στάτους, ηλικίες και ονλάιν γνωρίσματα, έδειχνα στον εαυτό μου κυρίως, πόσο σαθρή είναι όλη η απομακρυσμένη γνώση του ανθρώπου πίσω από μια οθόνη.
Πέρασαν μερικοί μήνες μιας άγριας κι επίπλαστης χαράς, όταν πλέον συνειδητοποίησα πόσο χάσιμο ενέργειας ήταν όλο αυτό το πείσμα. Ζήτησα διαγραφή κάνοντας μια γραπτή λίστα, κρατώντας μόνο ένα από αυτά, το πιο κοντά σε μένα.

Κι αποφάσισα την άνοιξη του 2016, να μιλήσω λίγο πιο πολύ πριβέ με μέλη που μου φαίνονταν πιο συμβατά μ' εμένα.
Άντεξα ελάχιστα τον ονλάιν πόθο κάποιων αντρών. Τώρα μου φαίνεται αστείο, μα τότε όταν κάποιος με ρώταγε κατευθείαν "τι σ' εξιτάρει πιο πολύ, τι σε καυλώνει, τι φετίχ έχεις" κι ήταν ουσιαστικά ένας άγνωστος, αμέσως έπαιρνε την απάντηση από μένα : "βάρα μου λάικ αλύπητα, δείξε την τεχνική σου".

Πολύ αναμενόμενα, κάποιοι έφευγαν γελώντας, ήταν όμως και μερικοί που εξέφρασαν θυμό, πικρία κι αηδία. Ήτανε το ανεκπλήρωτο, ήταν η οπτική τους που δεν έβλεπε ποτέ το παιχνίδισμα σ΄εκείνη μου την ατάκα; Όπως και να 'χε, έπαιρναν αντίστοιχη απάντηση κι από εμένα. Κι όχι επειδή στερήθηκα των τάδε λάικ την "αίγλη", που είναι κάτι σαν ιριδίζουσες φουσκίτσες της γκαζόζας, μα για τα όσα πάνω στα νεύρα τους μου είχαν εκσφενδονίσει.

Κι ήρθε εκείνη η άνοιξη του 2017, σαν ηχώ πλέον του φαντασιακού της επικοινωνίας, ενός κυρίου σαδιστή, χαμένου μες στις μακάβρια ονειρεμένες του ιστορίες, βασανισμένου από την ίδια του την ύπαρξη και γοητευτικού όσο ένας μάγος ίσως θα ήταν, που έμελλε να ήταν κι η στιγμή μέχρι και μπαν να πάρω, δύο φορές χωρίς προειδοποίηση καμιά, ούτε κανένα reason.
Δεν έμαθα ποτέ την αιτιολογία, ένιωσα μόνο πως υπήρξα πιο φευγάτη κι απ' όσο εκείνος ήθελε να αυτοαποκαλείται.
Ήταν η αφορμή; σίγουρα ήταν από τους σπάνιους που μίλησαν στο φως για τα σκοτάδια τους, αφτιασίδωτα, τη μέρα.

Ακόμη κι ο A. με τον οποίο μιλούσα πριν λίγο και του ζήτησα μια άποψη γι' αυτό που τώρα γράφω, ήταν μια δύσκολη απόφαση απ΄την αρχή, πορεία στην ανηφόρα. Όχι επειδή ηλικιακά είναι πολύ μεγαλύτερός μου, μα επειδή πάντα βαρούσα φωτιά στο σίδερο που εκείνος κρατούσε, κι όλο μετά κ(λ)αιγόμουνα όσο πήγαινα λίγο πιο πέρα νοερά, μπας και τον πλησιάσω.

Το ότι έτυχε λοιπόν και συνέπεσε, η εποχή που δεν είχα άλλη διαδρομή σε χαβαλέδες της οργής, σενάρια, αντιδράσεις από πίκρα και θυμό, και λοιπές σαθρές ονειροφαντασίες με την στιγμή της ενηλικίωσής μου, είναι απλώς μια συγκυρία. Το πλέον σίγουρο είναι πως αυτή η διαδρομή, πυροδότησε περισσότερα από αυτά που πήγε να ψάξει. Ίσως γι αυτό και κάθε φορά που έφευγα, μετά ξαναγυρνούσα, για κάποια εκκρεμότητα που θελα να επαναπροσδιορίσω. Πλέον δεν νιώθω να εκκρεμεί κάτι απ' τα περασμένα. Κι ίσως αυτό να είναι πια του ατέρμονου το τέλος