Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

εικονογραφημένο ανέκδοτο ή "όταν βαριέται ο άνθρωπος"

- "    's  "

- "  ,
 
   's
  "

 

little red riding hood

Στην alnair

View attachment 6725 View attachment 6726 View attachment 6727 View attachment 6728 View attachment 6729 View attachment 6730 View attachment 6731 View attachment 6732 View attachment 6733

 

Του τη βίδωσε, κανονικά...

(Ιστορική σκηνή, απ' όλες τις απόψεις...)

​

 

CUBOCC

και κουνήστε το ποντίκι σας 

 

βδσμ στο γραφείο και τεχνολογία







​

 

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Που θα βρω 5.000.000 ευρώ ?

 

Sea Dragon

 

​

 

τις ευχές μου για ένα υπέροχο νέο έτος ...



..έχει ήδη ξεκινήσει με τις καλλίτερες προυποθέσεις !

 

blowfish, puffer, globefish, swellfish- γουρουνόψαρο / κολλιτσίδα -- είδος υπό εξαφάνιση

 


​

 

Ανθολογία Επιστημονικής Φαντασίας(εκδ.Ωρόρα)
Ιστορίες Μυστηρίου και Τρόμου
Πρόλογος
Γιώργος Μπαλάνος


[ Δες σύμπτωση! Ο,τι άρχιζα να γράφω έναν πρόλογο σε βιβλίο με ιστορίες τρόμου, σας πέτυχα πάνω που αρχίσατε να διαβάζετε ένα βιβλίο με τέτοιες ιστορίες!

Αλλά μιας και σας πέτυχα μόνο, ευκαιρία να τα πούμε λίγο οι δυο μας, έτσι μεταξύ μας, εσείς κι εγώ. Με την κουβέντα, εγώ θα γλιτώσω του προλόγου κι εσείς το διάβασμά του.

Μπορείτε να μιλήσετε ελεύθερα και να βγάλετε την οποιαδήποτε μάσκα φοράτε όταν είστε μαζί με τους άλλους. Δεν έχει νόημα. Δεν μας ακούει κανείς. (Εκτός κι αν έχετε την εκνευριστική συνήθεια να διαβάζετε μεγαλόφωνα.) Μπορεί αυτά τα λόγια να δημοσιεύονται σε χιλιάδες αντίτυπα του βιβλίου και να τα διαβάζουν χιλιάδες διαφορετικοί άνρθωποι, αλλά δεν υπάρχει άλλος μέσα στο κεφάλι σας για ν'ακούσει τούτη την στιχομυθία (εκτός κι αν έχετε διχασμό της προσωπικότητας)

Και απο μια ουσιαστικότερη σκοπιά, πάντοτε εκείνος που σας μιλάει σ 'ένα βιβλίο είναι μια άλλη όψη του εαυτού σας στον οποίο απλώς ο συγγραφέας δίνει φωνή. Και αυτή είναι η δουλειά του : να δίνει φωνή σε μια άλλη, ως τότε βουβή, όψη του αναγνώστη και οχι του δικού του εαυτού. Μονάχα τότε ο συγγραφέας σας μιλά αληθινά, μονάχα τότε πετυχαίνει, διαφορετικά είναι ένας απλός γραφιάς που μονολογεί σε κενή αίθουσα.

Και -αν το σκεφτείτε πιο βαθιά- θα δείτε ότι εγώ ούτε καν συμμετέχω σ' αυτή τη συζήτηση. Απλώς γράφω, κρατώντας τα πρακτικά.

Και τώρα που είπα τα στοιχειώδη βαθυστόχαστα που απαιτεί το επάγγελμα, ας προχωρήσουμε σε μερικά πιο σοβαρά πράγματα. ]



Λοιπόν, εντελώς μεταξύ μας, έχετε προσέξει πόσο κωμικά και αστεία μπορεί να φαίνονται στο φως της μέρας όλα εκείνα τα φοβερά πλάσματα που κυκλοφορούν στις σελίδες των ιστοριών τρόμου?

"Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά"...

Έτσι λέτε?

Μμμ... σωστά, από μια άποψη έχετε δίκιο, αλλά - πώς γελά αυτή η περιβόητη μέρα? (Και ποιός της είπε ότι η γνώμη της είναι πιο σεβαστή από εκείνη της νύχτας?) Τί είδους γέλιο είναι? Είναι το γέλιο του αληθινά γενναίου ή το χάχανο του ψευτοπαλικαρά? Μήπως είναι σαν τις κοροϊδευτικές ειρωνίες που πετά κανείς σ' έναν μποξέρ όταν τον βλέπει ν' αγωνίζεται στη συσκευή της τηλεόρασης? Αλλά δεν γελά κανείς μπροστά στον ίδιο τον μποξέρ. Γιατί ποιός θα ήθελε να μείνει φαφούτης? (Ο οδοντογιατρός? Ναι, σύμφωνοι, αλλά αυτό είναι ειδική περίπτωση.)

Το ερώτημα εδώ είναι :

Αν αυτός που γελά με κάτι τη μέρα, πίστευε στ' αλήθεια ότι έχει να κάνει με κάτι γελοίο, γιατί δεν γελά και τη νύχτα?

Κοιτάξτε... είστε σίγουροι οτι δεν υπάρχουν κροκόδειλοι στα μέρη μας, έτσι? Συνεπώς δεν τους φοβάστε είτε είναι μέρα είτε είναι νύχτα. Φοβηθήκατε ποτέ μην σας ορμήσει κροκόδειλος σε κανένα σκοτεινό δρόμο? Όχι, βέβαια. Γιατί πραγματικά δεν πιστεύετε ότι θα ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο. Συνεπώς, είτε μέρα είτε νύχτα, φοβάται κανείς μονάχα ό,τι πιστεύει σαν αληθινό ή έστω σαν ενδεχόμενα αληθινό. Η γνήσια απιστία δεν ξέρει από νύχτα ή μέρα.

Τότε τι νόημα έχει το γέλιο της μέρας για τους φόβους της νύχτας?

Τελικά, μήπως το πράγμα έχει και μια άλλη όψη?
Μήπως σε τελευταία ανάλυση είναι μάλλον η νύχτα που βλέπει τα καμώματα της μέρας και γελά?

Για σκεφτείτε το. Σκεφτείτε το, γιατί το γέλιο της μέρας είναι πολύ χαιρέκακο. Σχεδόν σαν το δικό μου.

Α, όχι, δεν προσπαθώ να σας τρομάξω, ούτε κάνω υπαινιγμούς για τα διηγήματα αυτής της ανθολογίας.

Προσωπικά έχω κάθε καλή διάθεση να σας κάνω να κιτρινίσετε από τρόμο και να πρασινίσετε από φρίκη, αλλά οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Καμιά ιστορία τρόμου δεν τρομάζει πραγματικά -το πολύ να διασκεδάζει- εκτός και αν τα όσα φανταστικά περιέχει αντικατροπτίζουν κατά κάποιο τρόπο κάποια δική σας αληθινή εμπειρία. Και μάλιστα, όχι τόσο εμπειρίες που έχουν μείνει στην συνείδηση, όσο εμπειρίες που έχουν θαφτεί στο υποσυνείδητο. Μια ιστορία τρόμου μπορεί να μας τρομάξει μονάχα όταν τσιγκλά κάποιους κοιμισμένους αληθινούς φόβους μέσα μας. Αυτό είναι ήδη από μόνο του αποκαλυπτικά ενδεικτικό.

Μήπως αυτό το "δεν τα πιστεύω αλλά μ' αρέσουν", είναι σαν το νευρικό χάχανο της μέρας? Όχι το γέλιο της αληθινής απιστίας, αλλά το γελάκι της ανακούφισης?

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά?

Κατά πρώτο, δεν σας τα λέω εγώ. Αν σας τα' λεγα εγώ, μπορεί να τα διαβάζατε, αλλά δεν θα σας μιλούσαν. Αν όμωε συμβαίνει να σας μιλούν, τότε δεν τα λέω εγώ αλλ' απλώς χρησιμοποιώ την πείρα μου στο γράψιμο για να δώσω φωνή στις δικές σας σκέψεις. Αυτό που σας δείχνω δεν είναι το πορτραίτο μου -σκασίλα σας!- αλλά ένας καθρέφτης.

Κατά δεύτερο, γιατί εκείνος που γελά τη μέρα με τους τρόμους της νύχτας, είναι στην ουσία ο δειλός που σαρκάζει τον άλλο του εαυτό, εκείνον που είχε το θάρρος να φοβηθεί το σκοτάδι. Και -ναι- χρειάζεται θάρρος για να είναι κανείς συνειδητά δειλός.

Αλλά υπάρχει και ένας τρίτος, σπουδαιότερος λόγος. Γελώντας τη μέρα με τα "καμώματα" της νύχτας, δεν είναι μονάχα ένδειξη δειλίας, δεν είναι μονάχα απόδειξη ότι κατά βάθος πιστεύετε σ' αυτά που τάχα απορρίπτετε με το γέλιο - υπάρχει και κάτι άλλο : Το γεγονός ότι έτσι χάνετε κάτι!

Βλέπετε... οι Πύλες της Νύχτας φρουρούνται και είναι οι φρουροί της εκείνοι που σε τρομάζουν. Αλλά οι φρουροί που σε τρομάζουν στα κείμενα, είναι απλά σκιάχτρα. Οι αληθινοί φρουροί δεν βρίσκονται στα κείμενα αλλά στην πραγματική νύχτα.

Τώρα - ρωτάτε τι εννοώ με αυτό?

Εγώ δεν εννοώ τίποτα' εσείς μονολογείτε, αλλά ας απαντήσω για λογαριασμό σας.

Μα δεν είναι σαφές? Πού βάζουν σκιάχτρα σε πρώτη γραμμή και αληθινούς φρουρούς σε δεύτερη?

Μονάχα εκεί που υπάρχει κάτι πολύτιμο πιο πέρα από τα σκιάχτρα και τους φρουρούς.

Το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Ναι, η μια είναι ότι "της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά". Αλλά, από την άλλη όψη, είναι της μέρας τα καμώματα που βλέπει η νύχτα και γελά. Και μάλιστα χαιρέκακα.

Όπως ακριβώς γελούσε και η Σφίγγα πίσω από την πλάτη του Οιδίποδα, όταν απομακρυνόταν καμαρωτός με την εντύπωση ότι είχε λύσει το αίνιγμα.

Και μετά αναρωτιόταν γιατί έπαθε αυτά που έπαθε!

 

 
 

οχι πια sex, μόνο bdsm..χεχεχε