Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Κάνεις λάθος. Η έννοια της «αποπυρηνικοποιημένης» ζώνης δεν έχει σχέση με αυτή της αντιπυρηνικής ζώνης. Έτερον εκάτερον. Στη δεύτερη περίπτωση μιλάμε, όντως, για μια προστατευμένη από την πυρηνική ενέργεια περιοχή, όπως λέμε αντιπυρηνικό καταφύγιο. Απλά ελληνικά.

Η περίπτωση στην οποίαν αναφέρεσαι είναι τελείως διαφορετική : Κηρύσσοντας ο τότε Δήμαρχος Καισαριανής τον Δήμο ««αποπυρηνικοποιημένη» ζώνη, δεν εννοούσε φυσικά ότι αν έπεφτε «ατομικιά μπόμπα» (sic) στην Ελλάδα, οι Καισαριανιώτες θα προστατεύονταν χάρη στα πανό του Δημάρχου. Όχι βέβαια. Ο συμβολισμός, το μήνυμα που περνούσε μέσα από την κήρυξη του Δήμου αποπυρηνικοποιημένου, ήταν ότι αυτή η περιοχή του Λεκανοπεδίου, με τις τόσο ισχυρές, τόσο τραγικές –αλλά και τόσο πρόσφατες, ειδικά εν έτει 1985- ιστορικές μνήμες (φαντάζομαι ότι κάτι θα ΄χει πάρει τ’ αυτί σου για το Σκοπευτήριο και τους διακόσιους της Καισαριανής), δεν θέλει πόλεμο. Δεν γουστάρει αιματοχυσία. Αντιπολεμικό σύνθημα ήταν λοιπόν η ανακήρυξη του Δήμου σε αποπυρηνικοποιημένη ζώνη και τίποτε περισσότερο. Και σίγουρα όχι αυτό που λες εσύ, ότι τάχα τα ... αντιπυρηνικά πανό του δημάρχου θα προφύλασσαν τους δημότες από τον πυρηνικό όλεθρο.

Γενικά, όταν παραδίδουμε στους άλλους μαθήματα επικοινωνίας, καλό είναι εμείς οι ίδιοι πρώτα να διαβάζουμε σωστά, να ερμηνεύουμε σωστά και να κατανοούμε σε βάθος. Να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Έτσι δημιουργείται η κοινή γλώσσα (διότι περί αυτού μιλάμε εν προκειμένω) και πάντως όχι με άστοχους αφορισμούς και αφ’ υψηλού, μπλαζέ κριτική των πάντων, που συνήθως δείχνει τόσο "τζάμπα" όσο ακριβώς θα έδειχνε η κατασκευή καισαριανιώτικου αντιπυρηνικού καταφυγίου με πανό.

 

Ο συμβολισμός πάντα έχει μια κάποιαν αξία, πάντα μια βάση κι αφορμή...
Ο τρόπος που εκφράζεται τον καθιστά κενό περιεχομένου, δηλ. όταν η μορφή αντιστρατεύεται το περιεχόμενο, το περιεχόμενο καταπίπτει.
Το συναισθηματικό φορτίο μπορεί να συγκινεί, η επιλογή της έκφρασής του είναι αυτή που το καθιστά γραφικό και κατά συνέπεια το αναιρεί.
Το "αέρα στα πανιά μας" δεν φτάνει, είναι απλά ευχολόγιο.
Ως εδώ αρκεί.

 

@cadpmpc

@Gloriana Majestica


Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή: η ανακήρυξη κάποιων δήμων σε αποπυρηνικοποιημένες ζώνες την δεκαετία του ’80 δεν ήταν ούτε συμβολικό σύνθημα αλλά ούτε και (αφελές) μέσον προστασίας των πολιτών από πυρηνική επίθεση. Ήταν μια πολιτική πράξη / διακήρυξη που υποδήλωνε την πρόθεση της δημοτικής αρχής και των δημοτών ν’ αγωνιστούν ενάντια στην εγκατάσταση / αποθήκευση πυρηνικών όπλων στα όρια των δήμων τους. Ας μην λησμονούμε την έντονη φιλολογία της εποχής για την παραμονή των Αμερικανικών βάσεων στην χώρα μας και την πιθανότητα εξοπλισμού τους με πυρηνικές κεφαλές.


Όταν ένα ιστορικό / πολιτικό γεγονός παρουσιάζεται ξεκομμένο από το κλίμα της εποχής του τότε εμφανίζεται ως καρικατούρα. Όσοι συμμετείχαμε στο κίνημα του αφοπλισμού, όσοι διαδηλώσαμε εναντίον της παραμονής των βάσεων στην Ελλάδα, δεν μετανιώνουμε για τον αγώνα που δώσαμε – κι ας μην δικαιώθηκε!

 

Συμφωνώ μαζί σας @vautrin και αντιλαμβάνομαι τι γράφετε, κι ας μην βίωσα το κλίμα της εποχής με τον ίδιο τρόπο, λόγω ηλικίας -και μόνον. Αναφέρθηκα στον συμβολισμό, σαν το ελάχιστο περιεχόμενο της συγκεκριμένης πολιτικής κίνησης. Το minimum αυτό, καθόλου δεν αποκλείει το maximum, δηλαδή αυτό που παραπάνω περιγράφετε. Κάθε άλλο.

Υπογραμμίζω και προσυπογράφω ιδίως τούτο :
«Όταν ένα ιστορικό / πολιτικό γεγονός παρουσιάζεται ξεκομμένο από το κλίμα της εποχής του, τότε εμφανίζεται ως καρικατούρα».

(και σας χρωστώ ένα ένθερμο like, όταν με το καλό επανακτήσω την τεχνική δυνατότητα).

 

Σαφώς, και τότε θα θυμάστε να αναπτύσεται η ίδια ακριβώς ρητορική, με την εδώ σήμερα, εν ετη 2017, περί "βομβών" και άλλων τινών επιχειρημάτων

Η ίδια επιχειρηματολογία, copy paste, σε όποια κινηματική δράση και αν αναφέρεται.

Να είστε γερός @vautrin

Πολύτιμη η παρέμβαση σας

 

To ότι στο Ρομέικο δεν είχε γίνει ευρύτερα γνωστή η συμφωνία (όχι το τεχνικό παράρτημα) για τις βάσεις του '82 και το διάστημα που θα υπήρχαν πυρηνικά στην Ελλάδα, ως τον προβλεπόμενο από τον κατά δήλωση στην συμφωνία χρόνο, και ότι επιπλέον και τότε και σήμερα, δεν είναι σαφές σε φίλους και πολέμιους των πυρηνικών, το τι εστί πυρηνικό, είναι δουλειά των πολιτών του και των εξουσιοδοτημένων του αιρετών πουτους το αναθέτει.
Το ότι η ιστορία θέλει καλό μπανιστήρι για να βγει ζουμί είναι επίσης κάτι κοινώς πανθομολογούμενο.
Το ότι οι ευλόγως διαμαρτυρόμενοι "οδηγήθηκαν" σε γραφικότητες, δεν αποτελεί παρά ευθύνη των χειριστών τους εξ αιτίας πολλών, κυρίως άγνοιας.

Τους καταλαβαίνω, τους νιώθω, συντασσόμουν στο ζητούμενό τους, αλλά εν γνώσει μου και για το θεαθήναι μαλάκας δεν γίνομαι, για τους παραπλανημένους που άκουγαν τον ερασιτέχνη ινστρούχτορα να λέει βαρύγδουπα για τις "μίνες σατελίτες ή την ενεργοποίηση του 353 του καταστατικού του Ο.Η.Ε" κι έχυναν ξερά στο όρθιο, με τις ευλογίες αυτών που τους έλεγαν να το κάνουν, για να έχουν οι λέγοντες το άλλοθι να μη το κάνουν!
Τι, όχι..?

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, είναι πολύ βασικό να ξεχωρίζουμε την "πολιτική παράσταση" (που έχει κάθε λόγο να υπάρχει, στο πλαίσιο του πολιτικού κομ-ιλ-φο, τουλάχιστον) από την φαρσοκωμωδία που ως ενεργούμενα οι φορείς της διεκπεραιώνουν προς όφελος άλλων.

Τι μας χαλάει..?
Το γεγονός "δεν πρόλαβα να διαβάσω το Μνημόνιο, αλλά το ψήφισα" ή το "αυτό το μνημόνιο δεν θα περάσει" του ιδίου..?
Μήπως που ένα δημοψήφισμα έβγαλε ένα 6-4 και εννοούσε 2-8, και μετά διαμαρτυρόμαστε που εφαρμόστηκε από το υπηρετικό προσωπικό το 2-8..?
Ή που δεν θα ήταν σινιέ οι άδειες κατσαρόλες που θάπρεπε να κοπανάνε οι "αγανακτισμένοι" στο Σύνταγμα..?

Και για να μη πετάμε την μπάλα έξω, ούτε αυτό θα με χάλαγε, αν δεν έκαναν βαβούρα και σκέφτονταν για τη πάρτη τους αντί να χαλάνε τον κόσμο για το θεαθήναι κι ας έκαναν και μαλακίες.
Είναι σοβαρή απόφαση να κάνεις μαλακίες εν γνώσει σου και να το χαίρεσαι, από το να διαμαρτύρεσαι για κάποιες μαλακίες που γίνονται, έτσι για να το λέμε...

Εν γνώσει μου προκλητικός, διατελώ μετά τιμής...

 

Από τότε έως σήμερα το αίτημα για να σταματήσουν οι πόλεμοι είναι υπαρκτό και αναγκαίο...

Τώρα αν κάποιοι, κατά την κρίση κάποιων, αιτούνται με γραφικό τρόπο, τι να κάνουμε, έτσι το έχουν μάθει, γραφικά.

Δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι πως εκείνοι οι "κάποιοι", που θέλω να πιστεύω πως έχουν την ευαισθησία και συμφωνούν ότι ο πόλεμος δεν είναι "καλό πράμα", γιατί δεν προτείνουν το ριζοσπαστικό παρά μόνο αντιτίθενται στο γραφικό...

Θα ήταν πιο πολύτιμοι έτσι στην υπόθεση των αφοπλισμών.

Εκτός και αν καυλώνουν με τον πεζοναύτη... όποτε πάσο...

Εξελίσσεται στην γειτονιά μας ένας από τους πιο περίπλοκους πολέμους της τελευταίας εκατονταετίας.
Πρόκειται για έναν πόλεμο αλαλούμ που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη ασφάλεια ότι όλο αυτό δεν θα ξεφύγει του ελέγχου.

Σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή νομίζω πως οι προτάσεις και οι ιδέες για το πως μπορεί να αναπτυχθεί ένα σύγχρονο αντιπολεμικό κίνημα είναι απαραίτητες και καλοδεχούμενες.
Τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε..

Όταν κάποιος γνωρίζει το "σωστό και το λάθος" χρήσιμο είναι να πάει σε εκείνους που κάνουν το "λάθος" και να τους πει "παιδιά νομίζω πως θα ήταν "σωστό" να κάνουμε αυτό. θα ήταν πιο αποτελεσματικό".

Όλα τα άλλα είναι σοφιστείες, ατέρμονες και ατελεύτητες πολιτικολογίες καφενείου και λάσπη στον ανεμιστήρα....

Και στην τελική είναι πιο χρήσιμο να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις απέναντι ένα πανό που σου περνά το μήνυμα "Σταματήστε τον πόλεμο" και ας είναι και γραφικό, παρά να μην έχεις το πανό και να έχεις μια ανοιχτή τηλεόραση να σου περνά το μήνυμα πως καταναλώνεις περισσότερα απ όσα παράγεις και θα πρέπει να σκύψεις το κεφάλι για να δουλέψεις για του αφέντη το φαΐ...

Παραθέτω ένα ποίημα του γραφικού Μπρεχτ για σκέψη και περισυλλογή. Γιατί όταν μιλά η ποίηση ακόμα και οι παπαγάλοι σιωπούν με σεβασμό...

"Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς ν’αναρωτηθούν πού’θε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τά’χουν ακόμα δει
Όταν σημαίνει η ώρα τους

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι’αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δεν θα υψωθούν

Το ημερολόγιο
Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί
Μ’ έναν σταυρό

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Πόλεμος και ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά
Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από την μάνα
έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά
ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Μιλάνε για ειρήνη
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Καταριούνται τον πόλεμο
Διαταγές για επιστράτευση
Έχουν υπογραφεί

Στον τοίχο με κιμωλία γραμμένο
Θέλουνε πόλεμο
Αυτός που το΄χε γράψει
Έπεσε κι όλας

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Να ο δρόμος για τη δόξα
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε
Να ο δρόμος για το μνήμα

Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ’ την πείνα
Στους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο

Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός

Νύχτα
Τ’ανδρόγυνα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους
Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν ορφανά

Στρατηγέ το τανκς σου
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται οδηγό

Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται πιλότο

Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-ξέρει να σκέφτεται"

Μπέρτολντ Μπρεχτ-”Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου”
(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)

Iagos

 

@vautrin , @Iagos, @Gloriana Majestica τα σέβη για τις εδώ τοποθετήσεις σας περί Καισαριανής και πολέμου.
Αυτό το νήμα, έτσι όπως πάει γενικότερα, θα γίνει από τα πιο ενδιαφέροντα.

 

Το να το παίζω τοπ σε μία σχέση μια με υποτακτική που χρειάζονταν κυριαρχικό, για τους λόγους που προανέφερα, ήταν από τα κλασικά μου adventures in failure οπότε δεν θα αναφερθώ σε αυτό μιας και μου παρέχεις την επιλογή.

Όσο αφορά το παιχνίδι, τις περισσότερες φορές αυτό που τις τρώει πεινάει ακόμη περισσότερο ειδικά αν έχουν και ενοχές για αυτό που έκαναν.

Τι κακό έχει να μένεις συνέχεια στο ίδιο μέρος ?
Ειδικά αν εκείνο το μέρος το ξέρεις καλά και περνάς καλά εκεί.

 

Αγαπητή δεν είχα καμία πρόθεση να σας προσβάλω με τα γραφόμενα μου.εξού και το emoticon στο τέλος.

 

Μα καθόλου δεν με προσβάλατε, Δία.
Κι εγώ, με τη σειρά μου, αστειεύτηκα. Έχω κι αυστηρό ύφος, δεν βάζω και emoticons κι έτσι συχνά δεν γίνεται κατανοητός ο αστεϊσμός. Έχει ξανασυμβεί.