Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αλήθεια τώρα. Και αυτό σημαίνει για σένα όλα καλά; Λόγος υπήρχε, καλώς το έγραψες γιατί το έγραψες, ανάλαβε τις ευθύνες σου και εξήγησε αυτό που ήθελες να πεις. Ξέρεις γιατί; Γιατί αν δεν το κάνεις, αποδεικνύεις ότι καμία διατυπώση σου δεν είναι βάσιμη. Δεν υπήρχε λόγος, κακώς το έγραψες, ούτε μπέσα ούτε σοβαρότητα, όλα αναιρέσιμα, εύκολο ε;

Και οι μπηχτές θέλουν τέχνη, δυστυχώς.

 

Όλοι δικαιούνται κακιάς στιγμής.

Εγώ προτιμώ να δω τη συγνώμη καλοπροαίρετα. Ναι, έκανα λάθος, το παραδέχομαι, πάμε παρακάτω.

 

Χαχαχα γιου μεικ μαι ντει.

 

If it's not at least a week I failed.

 

Πόσες κακές στιγμές δικαιολογούνται πριν εξαναστεί κανείς;
Άλλο κακιά στιγμή, άλλο επαναλαμβανόμενη υστεροβουλία.

Με ευκολία μπορώ να τεκμηριώσω αρκετές παρόμοιες "κακές στιγμές" της ίδιας πηγής.

 

Μπορεί να έχεις δίκιο, μπορεί όχι. Αυτές είναι απόψεις μας, όπως και να έχει προτιμώ αυτά τα κουτάκια.
 

 

Νέοι της Σιδώνος (400 μ.X.)

Ο ηθοποιός που έφεραν για να τους διασκεδάσει
απήγγειλε και μερικά επιγράμματα εκλεκτά.

Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω·
κ’ είχε μιαν ελαφρά ευωδία ανθέων
που ενώνονταν με τα μυρωδικά
των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.

Διαβάσθηκαν Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Pιανός.
Μα σαν απήγγειλεν ο ηθοποιός,
«Aισχύλον Ευφορίωνος Aθηναίον τόδε κεύθει -»
(τονίζοντας ίσως υπέρ το δέον
το «αλκήν δ’ ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»),
πετάχθηκεν ευθύς ένα παιδί ζωηρό,
φανατικό για γράμματα, και φώναξε·

«A δεν μ’ αρέσει το τετράστιχον αυτό.
Εκφράσεις τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες.
Δώσε — κηρύττω — στο έργον σου όλην την δύναμί σου,
όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου
μες στην δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.
Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ.
Κι όχι απ’ τον νου σου ολότελα να βγάλεις
της Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό —
τι Aγαμέμνονα, τι Προμηθέα θαυμαστό,
τι Ορέστου, τι Κασσάνδρας παρουσίες,
τι Επτά επί Θήβας— και για μνήμη σου να βάλεις
μ ό ν ο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό
πολέμησες και συ τον Δάτι και τον Aρταφέρνη.»

Κ.Π. Καβάφης
 
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

 

με αφορμή την αναφορά σε «κουτάκια»:

μια αναταραχή που έχει προκύψει τους τελευταίους μήνες νομίζω πως όντως οφείλεται σε κουτάκια. αδυναμία κατ' αναλογίαν κατανόησης. εύκολης προσφυγής σε μονοδιάστατες «επιλύσεις» και διαρκείς αναιρέσεις. προέκυψε αυτό από μια μπατμανική διάθεση να "βάλω την τάξη μου", να "καθαρίσω τη βρωμιά", "να διώξω τους κακούς", "να βάλω τα πράγματα στη θέση τους". η μεροληψία είναι δεδομένη, στην πραγματικότητα δεν γίνεται να σταθεί κάποιος αμερόληπτος. το πρόβλημα δημιουργείται όταν κάποιος μεροληπτεί (και καλά κάνει) αλλά προσπαθεί να πείσει τον εαυτόν του οτι είναι αμερόληπτος. τότε παράγονται τραγέλαφοι.

τεχνικά, είναι παραδοξότητα να υπάρχουν σε ένα κείμενο που κατακεραυνώνει τα κουτάκια οι προσδιορισμοί κι οι αφορισμοί:

Η ελευθερία του πνεύματος είναι δύσκολο πράγμα.
Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να προσεγγίσει το άπειρο και ίσως να το κατανοήσει
γιατί είναι χρήσιμα για έναν σαδιστή.
Τα κρατάω όμως μακριά από το δικό μου πνεύμα γιατί είναι εύκολο, να παγιδευτώ εκεί μέσα.
Άλλωστε ποιος δεν νιώθει φόβο όταν κάνει τη διαίρεση του ενός με το άπειρο;


έγραψα και χθες οτι η δυσπιστία και η καχυποψία εφ όσον εδραιωθούν χρειάζονται ιδιαίτερο κόπο για να ανασκευασθούν. και πολύ συνέπεια. και πολύ ψυχραιμία. φευ.

 

Στα τρία κόρνερ, πέναλτι.