Entwined, we exist.

 

«Travolti da un insolito destino nell' azzurro mare d' Αgosto», (1974) , ο υπέροχος ιταλικός τίτλος της ταινίας (Συγκλονισμένοι από μία ασυνήθιστη μοίρα μες τη γαλάζια θάλασσα του Αυγούστου), στα ελληνικά έλαβε τον μίζερο τίτλο: «Η κυρία και ο ναύτης».

Σκηνοθεσία και σενάριο: Lina Wertmuller




Η Raffaella Pavone Lanzetti κάνει τις διακοπές του σε ένα γιοτ στη Μεσογείο παρέα με τους πλούσιους και κακομαθημένους φίλους της. Κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας δίνουν συνεχώς έμφαση στην υψηλή κοινωνική τους θέση, ταπεινώνοντας το πλήρωμα του σκάφους, συμπεριλαμβανομένου του Gennarino Carunchio, ενός τραχύ Σικελού ναύτη, ένθερμου κομμουνιστή, ο οποίος τρέφει αισθήματα περιφρόνησης και δυσφορίας για τους πλούσιους τουρίστες, αλλά για να επιβιώσει πρέπει να δουλεύει για αυτούς παρά τη θέλησή του.

Ο Gennarino αναγκάζεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της «κυρίας», έως ότου, μία βλάβη στον κινητήρα του φουσκωτού, υποχρεώνει τους δύο τους να παραμείνουν μαζί μεσοπέλαγα. Φτάνοντας σε ένα ερημονήσι, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η Lanzetti γίνεται η ερωτική σκλάβα του ναύτη, ο οποίος ξεσπάει πάνω της πανάρχαιες σεξουαλικές και κοινωνικές απογοητεύσεις. Ένα ισχυρό πάθος δημιουργείται μεταξύ των δύο. Η Raffaella αποφεύγει να γίνει αντιληπτή από κάποιο σκάφος που εμφανίζεται για να μην διαλυθεί αυτό το όνειρο οι δύο βιώνουν. Όμως ο Gennaro, παρά την αντίθεση της Raffaella, αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια τη δεύτερη φορά που κάποιο σκάφος εμφανίζεται, έτσι ώστε να δοκιμάσει την αγάπη της.

Πίσω στον πολιτισμό, ακόμη και αν η αγάπη τους διατηρείται, η διαφορετική κοινωνική τάξη τους χωρίζει απότομα. Ο Gennaro προσπαθεί να την πείσει ότι πρέπει να πάει μαζί του στο νησί, αλλά τη τελευταία στιγμή η Raffaella μετανιώνει και φεύγει με το σύζυγό της. Στον Gennarino δεν μένει παρά να γυρίσει κι αυτός πίσω στη σύζυγό του (που, εν τω μεταξύ, τα έχει καταλάβει όλα).



*Το τραγούδι που παίζει κατά τη διάρκεια της κλήσης μεταξύ του Gennaro και της Raffaella στο τέλος της ταινίας είναι το «Signora mia» του Sandro Giacobbe, επιτυχία του καλοκαιριού του 1974, στη γειτονική μας Ιταλία.

**Σε κάποιο σημείο, όταν ο έρωτας μεταξύ των δύο έχει ξεσπάσει,η Raffaella απαγγέλλει μερικούς στίχους του ποιητή Σάντρο Πέννα, "Ω, μην δώσετε στον εαυτό σας τον αέρα της ανωτερότητας ...», υποτιμώντας έτσι τον Gennarino, ο οποίος, φυσικά, ούτε το καταλαβαίνει, ούτε το εκτιμά .

***Στο τέλος της ταινίας, απογοητευμένος και μεθυσμένος, ο Gennaro στρέφεται προς την «θάλασσα προδότρα" λέγοντας: «Θάλασσα προδότρα, που μου 'σουν φίλη κάποτε κι ύστερα ποδοπάτησες την καρδιά μου". Με αυτά τα λόγια η Λίνα Βερτμίλερ βάζει στο στόμα του ακαλλιέργητου και τραχύ Gennarino μια παράφραση των τελευταίων στίχων των λεγόμενων Εποδών, ποιήμα που άλλοι απόδίδουν στον λυρικό ποιητή Αρχίλοχο, ενώ άλλοι στον λυρικό Ιππώνακτα: «Έτσι θα ᾽θελα να ᾽βλεπα εκείνον που με αδίκησε, που ποδοπάτησε τον όρκο, κι ας ήταν μέχρι τότε φίλος μου».

 

Το νησί εδώ συμβολίζει την απελευθέρωση και των δύο από τα κοινωνικά τους προσωπεία. Για λίγο ήταν καθένας ο γυμνός εαυτός του. Με την επανένταξή τους όμως στο κοινωνικό πλαίσιο επανενδύθηκαν τους οικείους σε αυτούς ρόλους. Εγιναν πάλι αυτό που ο κοινωνικός περίγυρος είχε αποφασίσει, με τη δική τους πάντα συνενοχή.

Πόσο έτοιμοι είμαστε να πετάξουμε τις μάσκες που μισούμε, όταν έχουμε βολευτεί πίσω από τη μίζερη θαλπωρή της ασφάλειας που μας παρέχουν. Αντέχουμε να υποστηρίξουμε τη γύμνια μας? Αντέχουμε να είμαστε ελεύθεροι?

 

 

Romeo Castellucci

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bamboo Studies I

 

 

 

Poison Ivy & Lux Interior [The Cramps]

 

 

O. Kokoschka, Η μνηστή του ανέμου, 1914, Kunstmuseum.

 

 

Take me to church - Hozier

My lover's got humour
She's the giggle at a funeral
Knows everybody's disapproval
I should've worshipped her sooner
If the Heavens ever did speak
She is the last true mouthpiece
Every Sunday's getting more bleak
A fresh poison each week
'We were born sick,' you heard them say it
My church offers no absolutes
She tells me 'worship in the bedroom'
The only heaven I'll be sent to
Is when I'm alone with you
I was born sick, but I love it
Command me to be well
Amen. Amen. Amen

Take me to church
I'll worship like a dog at the shrine of your lies
I'll tell you my sins and you can sharpen your knife
Offer me that deathless death
Good God, let me give you my life

If I'm a pagan of the good times
My lover's the sunlight
To keep the Goddess on my side
She demands a sacrifice
To drain the whole sea
Get something shiny
Something meaty for the main course
That's a fine looking high horse
What you got in the stable?
We've a lot of starving faithful
That looks tasty
That looks plenty
This is hungry work

Take me to church
I'll worship like a dog at the shrine of your lies
I'll tell you my sins and you can sharpen your knife
Offer me that deathless death
Good God, let me give you my life

No masters or kings when the ritual begins
There is no sweeter innocence than our gentle sin
In the madness and soil of that sad earthly scene
Only then I am human
Only then I am clean
Amen. Amen. Amen

Take me to church
I'll worship like a dog at the shrine of your lies
I'll tell you my sins and you can sharpen your knife
Offer me that deathless death
Good God, let me give you my life

 

H ωμότητα των πραγμάτων

 

 

Jean-Luc Godard, Pierrot le fou, 1965.