Entwined, we exist.

 

Egon Schiele, L'Œuvre peint, visuel: Filles aux cheveux noirs, la jupe retroussée (1911) et Femme demi-nue allongée (1911)

 

 
Salvador Dalí 1954
Νεαρή Παρθένος αυτοσοδομιζόμενη από τα κέρατα της καθαρής αγνότητάς της

 

 
Killarney Glen - Australia
Picture bydavekandotcom

 

 
Glaucus Et Scylla

Salvator Rosa

 

Ο Μπωντλαίρ και η Μαλβίνα...

[Σε Μια Πόρνη] Του Κάρολου Μπωντλαίρ

 













[Πρόλογος για το ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ] του Ming

Baudelaire, θάθελα η ψυχή σου να κοίτεται μακάρια στο μνήμα σου. Όμως το έργο μου με βάζει σε αμφιβολία. Τόσο το όνομά σου είναι μεγάλο και λαμπρό.

Με τρεμάμενο χέρι, έχοντας για οδηγό ένα πνεύμα ταραγμένο ακόμη, δοκίμασα να σχεδιάσω εικόνες για την αγαπημένη σου Μαλβίνα. Νομίζω πως χωρίς να την έχω γνωρίσει, την αγάπησα όσο και συ, αν όχι περισσότερο. Γιατί συ χρειάστηκε μα γνωρίσεις το κορμί και την ψυχή της για να την αγαπήσεις, ενώ εγώ ο άμοιρος θνητός… μόνον οι ρίμες σου «ont fait bander le braquemard de ma pensee» και ωδήγησαν το πνεύμα μου σε απαίσιους τεκέδες.

Για αρκετές μέρες δεν έπαψα να γαμώ μια Μαλβίνα των ονείρων μου, πόρνη με το θλιμμένο χαμόγελο, υποταγμένη στις εγωιστικές μου ευχαριστήσεις.

Τώρα που κάτω από τα έκπληκτα μάτια μου έχω τις εικόνες της δημιουργίας μου σκέφθηκα ακόμη εσένα. Βλέπεις, μια παράξενη ιδέα κατοικεί στο ανθρώπινο μυαλό. Στα νιάτα σου χώθηκες μέσα στο μεγάλο σκουπιδαριό του κόσμου για νάβρης μια βρώμα που άρεσε στην αβρή ψυχή σου. Κι εγώ ψάχνοντας σε μια με μεγάλη βιβλιοθήκη ανακάλυψα το έργο σου… Ένα τόσο δα! μικρό βιβλίο. Ένα σωρό βρωμιές το έσφιγγαν κρύβοντάς το, ευτυχώς από τα μάτια του κοινού. Βρίσκοντάς σε βρήκα τον εαυτό μου.











 











V.



Είν’ ο κορμός σου ένα λαμπρό, Μαλβίνα, περιβόλι
όπου οι καρποί του οι ζουμεροί στον ήλιο είν’ βαφτισμένοι,
καρποί για δάγκωμα, που λες κι απ’ τη Φλωρίδα είν’ όλοι
κι απ’ τους χυμούς του εδάφους της ροδοκοκκινισμένοι.

Μεσ’ απ’ το διάφανο ύφασμα που κυματίζουν πλαδαρά
τα δυο βυζιά σου, φέρνουνε σαν άνοστη μια σκέψη,
μα λίγο η βέργα του Ηρακλή να γγίζει τα καμιά φορά
ευτύς πετρώνουν κι απορείς ποιος τάχει έτσι θεριέψει.

Τα παχουλά σου θέλγητρα μπροστά και πίσω έτσι βαριά
τόνα με τ’ άλλο σμίγουνε σ’ ένα φριχτό ζευγάρι!
Μ’ αρέσει εκεί ν’ αποζητώ, χαϊδεύοντάς σου τα μεριά
Ένα γαμήσι επίμονο, μια ηδονή νεχτάρι.

Στο πορνικό κρεβάτι σου βράδι ως ξαπλώνεις το κορμί
της γύμνιας σου την ομορφιά συχνά θαυμάζω ακόμα
σιμά σου τα κορμιά των δυο ξέρω με ποια περίσσεια ορμή
σμίγουν και ποια γλυψίματα κάνει το κάθε στόμα!











 











VΙ.



Έχουνε τ’ άρωμα νησιών, Μαλβίνα τα μαλλιά σου
και μια ευωδιά σα θάλασσας αρμύρα έχουν ακόμα,
Ω, θύμηση, που εδώ η πνοή των πόλεων – στοχάσου –
Σμίγει με των απόκρυφων ερώτων μας τη βρώμα!

Ω, της Μαλβίνας τα μαλλιά λιμάνι είναι για μένα,
νεροσπηλιά που πάω να βρω νερό να με δροσίσει,
του κάκου όπου κι αν γύρεψα νερά ποτάμια, ουτ’ ένα
δεν μπόρεσε την πυρκαγιά της δίψας μου να σβήσει.











 











VΙΙ.



Κάποιο ένα μάτι ολάγρυπνο, σκέψου συχνά, πως σε θωρεί!..
Μπορεί και νάναι φταίξιμο μια πόρνη ν’ αγαπήσεις
Κ’ ίσως εσύ, για με κριτής, ποτέ δε συγχωρήσεις
Το κάθε μας αμάρτημα π’ απ’ την καρδιά μας αναβρεί.









 











Ι.



Ανάσκελα στις κνήμες σου, Μαλβίνα, όπως υψώνεις,
-κνήμες, στις φλέβες που ήρεμα το αίμ’ αργοκυλά-
του λάγνου νέγρου την ορμή, στο πλάι σου πυρώνεις,
του νέγρου πουν σοφός γαμιάς και τούμαθες πολλά.

Ένας τσοπάνος κάποτε γυρεύοντας να δρέψει
το ρόδο π αναπάντεχα μπροστά του είχε φανεί,
ολημερίς στα σκέλη σου βοσκόντας δίχως σκέψη
βρήμησε την αγνότη του σαν τόσους…

Ω, μουνί!…

π’ ο νέγρος κι αν σε χόρτασε δεν παύει ακόμα να θωρεί
τη σκοτεινή τούτη σπηλιά που μέσα έχει δακρύσει
τόσες φορές ο πούτσος του και πώχεις βάλσαμο χαρεί
παπάδων ψυλοχύματα κι άλλων πολλών γαμήσι!









 











ΙV.



Εσέ Μαλβίνα, ο αφαλός σου μοιάζει τριαντάφυλλο ανθηρό
όπου η Κασσάνδρα η όμορφη αυγούλα εγλυκοθώρει
του γεροπόρνου αργοξυπνά τούτο το σύμβολο τ’ αβρό
πόθους νεκρούς που ξαναζούν θαρρώντας ναν’ αγόρι.

Μάρτυρας στα γαμήσια σου, πούσαι τρανή κι όσο καμιά,
ο αφαλός σου, δες, κρατεί την αθωότη ακόμα
θυμίζοντας των Βρυξελλών τις πόρνες όπου κάθε μια
φέρνει σ’ εμέ της παρθενιάς και της ντροπής το χρώμα!











 













ΙΙ.



Οι χαρές σου σκλαβώνουνε κάθε θνητό Μαλβίνα
κι ας τόνε λένε Μονσελέ, Σεϋμουρ ή Μαλασί
φταίχτες φτωχοί! Το χέρι σου πλέκει στεφάνι κρινά
να στέψει γαμησιού σκηνές πώχες σκαρώσει εσύ.

Το χέρι σου ψωλές πολλές ως τώρα έχει σηκώσει
και πτώμα πια οι γαμιάδες σου από την ηδονή,
πόσες φορές ποτίσανε το πούδωσες μουνί
είτε και κώλο που συχνά τον λαχταρούσαν τόσοι.

Τρελούς, εμπόρους, πρίγκηπες ως τώρα έχεις γαμήσει,
στους Καρμονάρους έφτασεν η φήμη, τ’ όνομά σου
κ’ ένα παιδί παθιάρικο, μακρυά ‘πο το Παρίσι
την αδερφή του τρίβοντας θυμάτ’ εσέ – στοχάσου!

Κάτω απ’ την κάπα τη φαρδιά καμαρωτά που τη φορεί,
του Φλωρεντίνου τ’ άρχοντα, για σε, η ψωλή του υψωθή
πιο πέρα ενός μεθύστακα στον τοίχο εκεί που κατουρεί
τις γλύκες του μουνιού σου ο νους κι ο λογισμός του κλωθεί.











 











ΙΙΙ.



Μαλβίνα, το καλόδετο πάντα κορμί σου κ’ οι γλουτοί
μοιάζουνε λύρα που λεπτό την έφτιαξε ένα χέρι
και κάποτε σα να θωρώ μεσ’ ένα βαλς αργό, στητοί
πούτσοι να στροβιλίζωνται μαζί με σένα ταίρι.

Κ’ εσύ στη σάλα του χορού έτσι ως φορείς καμαρωτά
κάποιο φουστάνι πρόστυχο για μοναχό στολίδι
σιχαμερή έχεις όρεξη την ώρα κείνη και μετά
να μου δαγκώνεις την ψωλή, να μου τσιμπάς τ’ αρχίδι!

Παίρνεις μια πόζα κάποτε π’ όποιος σε δει σε λέει παιδί,
αθώα σε λέει κι ανήξερη πως είσαι από γαμήσι,
μα σα χωθεί το χέρι μου μέσα στο σπήλαιο το φαρδύ
σε χάχανα τρελά ξεσπάς, η καύλα σου ως να σβήσει.

Το μαύρο σου φαρδύ μουνί το στόμα μου που πάει να βρεί
λουλούδι ‘νε π’ αχόρταγα ρουφάω την ευωδιά του,
σάλπιγγα που κάθε βραδιά την κάνει πιότερη ηχερή
ο πούτσος μ’ ο λαμψακινός στα σκέλια σου από κάτου.





[Μέσα από το βιβλίο,
Charles Baudelaire / Σε μια Πόρνη,
Μετάφραση Χ, εκδόσεις Δίδυμοι]











 

 

εμείς