Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Entwined, we exist.

Συζήτηση στο φόρουμ 'Ερωτικές φωτογραφίες & videos' που ξεκίνησε από το μέλος nýchta, στις 13 Μαρτίου 2015.

  1. mehol

    mehol Premium Member

     

    Παραπάνω απεικονίζεται ένα ταφικό μνημείο του 14ου αιώνα που κοσμεί τους τάφους δύο Βρετανών ευγενών και το οποίο ενέπνευσε το γνωστότερο ποίημα (αλλά όχι το πιο αντιπροσωπευτικό) του Philip Larkin, το “An Arundel Tomb”. Αξίζει μια αναζήτησή στο Ίντερνετ για να δείτε το μνημείο από διάφορες γωνίες προτού διαβάσετε το ποίημα και καταλήξετε στην εμβληματική κατακλείδα του. Νομίζω πως ταιριάζει αβίαστα σε αυτό το νήμα.

    Side by side, their faces blurred,
    The earl and countess lie in stone,
    Their proper habits vaguely shown
    As jointed armour, stiffened pleat,
    And that faint hint of the absurd—
    The little dogs under their feet.

    Such plainness of the pre-baroque
    Hardly involves the eye, until
    It meets his left-hand gauntlet, still
    Clasped empty in the other; and
    One sees, with a sharp tender shock,
    His hand withdrawn, holding her hand.

    They would not think to lie so long.
    Such faithfulness in effigy
    Was just a detail friends would see:
    A sculptor’s sweet commissioned grace
    Thrown off in helping to prolong
    The Latin names around the base.

    They would not guess how early in
    Their supine stationary voyage
    The air would change to soundless damage,
    Turn the old tenantry away;
    How soon succeeding eyes begin
    To look, not read. Rigidly they

    Persisted, linked, through lengths and breadths
    Of time. Snow fell, undated. Light
    Each summer thronged the glass. A bright
    Litter of birdcalls strewed the same
    Bone-riddled ground. And up the paths
    The endless altered people came,

    Washing at their identity.
    Now, helpless in the hollow of
    An unarmorial age, a trough
    Of smoke in slow suspended skeins
    Above their scrap of history,
    Only an attitude remains:

    Time has transfigured them into
    Untruth. The stone fidelity
    They hardly meant has come to be
    Their final blazon, and to prove
    Our almost-instinct almost true:
    What will survive of us is love.
     
  2. lotus

    lotus Silence

  3. lotus

    lotus Silence

  4. lotus

    lotus Silence

  5. lotus

    lotus Silence

  6. lotus

    lotus Silence

    Ιερό πράγμα η αγκαλιά και προσφέρει τόσα πολλά ...
     
  7. espimain

    espimain Contributor

  8. lotus

    lotus Silence

  9. espimain

    espimain Contributor