fifty shades of grey

Εχω διαβασει μόνο το πρώτο βιβλίο και μέχρι τη μέση το δευτερο, ( δεν αντεξα παραπανω) και εχω να πω τα εξης
Θεωρώ οτι τα οποια στοιχεια bdsm εχει, δίνουν λάθος νοηματα,
ο Κ της υποθεσης ( πρεπει να δικαιολογήθει η Κ-οσύνη του μην τυχον και καποιος απλα αποκτησει απο μόνος του τετοιες προτιμήσεις) εχει παιδικα ψυχολογικα τραυματα που φυσικα σχετιζονται με κάποια μορφη κακοποιησης που δεχτηκε ...ΟΚ..
η δε...βανιλοπρωταγωνήστρια γίνεται ( για χάρη του και μόνο ) bottom και μέχρι και το δευτερο βιβλίο ''χτυπιεται'' και ''αντιδρα'' στο lifestyle του παρόλα αυτα, ξαναμπλέκει μαζί του και κάνει αυτά που της ζητούνται πάντα όμως με αντιδραση, γκρινια, αντισταση ( γιατι στην ουσια δεν θέλει, απλά θελει αυτον ) .

Που είναι το bdsm εδώ?
Υ.Γ κάτι τραγικές ( για εμενα ) εκφράσεις της συγγραφέως όπως..''η εσωτερική μου θεα χορευει'' και '' holly cow'' μου το έκαναν ακόμη πιο αδύνατο να συνέχισω να διαβάζω, ελπίζω στην ταινία να παραλήφθηκαν τουλαχιστον αυτά.

 

πες τα κορίτσι μου να μην τα λέω εγώ που είμαι και άσχετη.... 
Γιατί εμένα που το διάβαζε μια βανιλοβανίλα φίλη μου που νομίζει ότι το anal είναι νησί κοντά στο Μπαλί και το κρυφοκοίταξα μου ήρθε σκοτοδίνη...

 

Γιατι εγω ειμαι σχετικη ? χαχα

 

Κάνω like στο σχόλιό σου και δυστυχώς ο Κυβερνοχώρος το αδικεί διότι εάν το έλεγες μπροστά μου, θα σου κράταγα το προσωπάκι σου και θα σου έδινα και δύο σταυρωτά φιλιά. Δίχως διάθεση τρολλαρίσματος, ελπίζω να πετύχω σε μία γωνία αυτήν την περιβόητη "εσωτερική θεά" και να τη μαστιγώσω μέχρι να πρηστεί το χέρι μου, όπως μου έχει συμβεί στο παρελθόν. Φοβούμαι ωστόσο πως θα της αρέσει...

 

για αυτους ακριβως του λογους ειπα και εγω πως ειμαι μια ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ουσιαστικα

 

εσυ το ειπες ναι..αλλα στον κόσμο πουλιεται ως bdsm

 

Εάν όντως υφίσταται τέτοια απάντηση, τότε τα τελευταία Κεφάλαια της Αποκαλύψεως του Ιωάννη είναι προ των πυλών του BDSM...

 

Σε όποιον/α επικεντρώνεται περισσότερο στο ψυχολογικό/εγκεφαλικό κομμάτι του βουδουσουμού και αν δεν έχει δει την ταινία, θα πρότεινα την παλιά καλή " Δασκάλα του πιάνο " του Michael Haneke.
Και επίσης για λίγο υπαρξιακό/ερωτικό αδιέξοδο, θα πρότεινα το αριστουργηματικό " Teorema " του Pasolini...
Ειδικά οι τελευταίες σκηνές "στοιχειώνουν" το μυαλό και τα μάτια...

Τι Fifty shades of grey κτλ κτλ.

 

Ακούστε.
Είναι αστείο να κάνουμε συγκρίσεις με ταινίες pop κατανάλωσης τύπου 50 (βασισμένες σε ένα εξ' ίσου pop best seller) με ταινίες ορόσημα του παρελθόντος.
Το 50 ακολουθεί την αρχετυπική συνταγή (ένα best seller, ένα νεανικό cast, ένα πιασάρικο soundtrack και πάμε για κονόμες παγκοσμίου φήμης) της Αμερικάνικης παραγωγής ταινιών μεγάλου μπάτζετ (υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια, αλλά αυτό εξαρτάται από τον σκηνοθέτη που αγοράζει για να κάνει την δουλίτσα η εταιρία παραγωγής, καθώς και το σενάριο) για ευρεία κατανάλωση.
Κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν θα θυμάται την ταινιά αυτή μετά από 20-30 χρόνια πέραν των φανατικών συλλεκτών, των σινεφίλ και των ιστορικών του κινηματογράφου.

 

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

καλα το holly cow τι σε χαλασε?

 

     

Αχ οι πρωτες μου , μαζικες , φατσουλες!

 

Κι άλλο φατσάκι μες τση ανωμαλούρηδες.