For the ONE and only!

Yeap sure isno........

 

Απάντηση: For the ONE and only!

Εντονα γραμματα μπολτ μεγαλο μεγεθος.. θεριευει/ψε το αισθημα, αρχιζει να γινεται απαιτητικο  
(με την καλή εννοια)

Σμαρι.. να ευχαριστεις αυτον που σου γενναει τετοια αισθηματα μεν,
να τα ζεις για σενα δε κ την ομορφια τους..


Να περνας ομορφα.. (K)

 

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

ΚΑΠΟΤΕ Ο ΕΡΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ...





Κάποτε ο Έρως ξαφνικά κρύφτηκε στην καρδιά μου

κ’ η ομορφιά του μυστικά τρέμισε στη ματιά μου.

Ανίδεη μιαν υψηλή φιλοξενία πως δίνω,

σ’ ό,τι μικρό, σ’ ό,τι γλυκό σ’ ό,τι άσκοπο θα μείνω,

να παίζω με τα πλούσια δώρα και τα στολίδια

που στη γιορτή του μούφερε, με τη γιορτή την ίδια.

Πόσους και πόσους μηνυτές γλυκούς δε μούχε στείλει!

Και γω η φτωχούλα αρκέστηκα μόνο στα ωραία τους χείλη

και πέρασε σα σε όνειρο το μήνυμα στ’ αυτιά μου.

(Όνειρο, ξένη υπόσχεση κι’ η φλογερή ματιά μου!)

Τι μηνυτής το αστρόφεγγο, η αγρύπνια μου! Το δάκρι

διαμάντι στου χλωμόθωρου προσώπου μου την άκρη.

Ο στεναγμός ανάσα ανθών και τάνθη φιλημάτων

σχήματα. Η αύρα ψίθυρος ερωτικών στομάτων.

Και των κλαδιών η ανάταση, χέρια που θ’ αγκαλιάσουν.

Οι πόθοι, ανήσυχα πουλιά, δε θέλαν να φωλιάσουν.



Έπειτα στην απόχρωση της βραδινής γαλήνης,

εσύ σκιά που την ψυχή γλυκά θα μου απαλύνης

και θα μου πάρης τρυφερά να την αποκοιμίσης

την έγνια μου μέσ’ τους λωτούς και κεί θα την αφήσης.

Το γέλιο που δε φαίνεται, ο πόθος που λικνίζει,

σα μια πνοή, φύλλα, νερά και γέννηση οιωνίζει.



Το άπλωμα του λαχταριστού χεριού πάντα να δώση,

να δώση× κ’ είνε ανύποπτο για μια δύναμη τόση.

Σπάταλο κίνημα παντού και σ’ ό,τι δεν αξίζει.

-Καθώς ο χρόνος κι’ ο καιρός περνά και δε γυρίζει.

Κι’ ο ύπνος που με τόνειρο μούκλεβε εμπιστοσύνη.

Ανάσταση το ξύπνημα και το πρωί αγιοσύνη.

Και λίγο λίγο τα μικρά και τα γλυκά που φτάναν,

μ’ έπαιρναν πάλι ξένιαστη και σκλάβα τους με κάναν.

Αχ, πώς μπερδέφτηκα, κουτή, χωρίς φιλοδοξία,

μ’ αυτά τα λίγα, μ’ έδεσε η χαρά τους προδοσία

και μοναχά κατάλαβα τι μούλειψε στ’ αλήθεια,

όταν τον είδα επίσημα να φεύγη με τα πλήθια

των δώρων του, πιστότατην ακολουθία. Χαθήκαν

περήφανα, ανεπίστροφα, σαν που να πλανηθήκαν.

Τώρα μ’ αυτό που μ’ άφησε μένω το ομοίωμά του,

(αφήνει κάποτε ίχνη του σε κάποιο πέρασμά του)

κι’ εμπρός σ’ αυτό το ομοίωμα – ω πλάνη αυτού του κόσμου!

μαδώ πικρά κι αχρείαστα τα ρόδα του αίματός μου.