Happy diary

Για να σκάψει κανείς ένα πηγάδι, πρέπει πρώτα να βγάλει το χώμα και τις πέτρες, ώστε ν’ αρχίσει το νερό να τρέχει από τις πλευρές του πηγαδιού και να το γεμίσει. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί από κάπου αλλού. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μετακινηθούν τα εμπόδια.

Έτσι και η γνώση βρίσκεται ήδη μέσα σου. Δεν χρειάζεται να την πάρεις από κάπου αλλού. Οι πηγές της είναι κρυμμένες στον εαυτό σου. Πρέπει απλώς να σκάψεις, ώστε ν’ απομακρυνθούν τα εμπόδια -πέτρες και χώματα- και τότε αυτές θα σου αποκαλυφθούν.

Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι, αντί να σκάβουν το πηγάδι του εαυτού τους, κατασκευάζουν δεξαμενές. Η κατασκευή μιας δεξαμενής είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν χρειάζεται ν’ αναζητήσει κανείς τη φυσική πηγή του νερού ούτε να σκάψει, για να βγάλει έξω τις πέτρες και τα χώματα. Αντίθετα, πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτά τα υλικά, για να φτιάξει έναν τοίχο. Κι όταν τον φτιάξει, πάλι δεν θα έχει νερό, γιατί αυτό δεν ρέει μόνο του, όπως στο πηγάδι. Πρέπει να το φέρει από τα πηγάδια άλλων ανθρώπων, για να γεμίσει τη δεξαμενή του.

Εκ πρώτης όψεως μας φαίνεται ότι, αφού και το πηγάδι και η δεξαμενή έχουν νερό, είναι το ίδιο πράγμα. Νερό βλέπεις στο ένα, νερό βλέπεις και στο άλλο. Οι διαφορές τους όμως είναι μεγάλες και θεμελιώδεις.

Πρώτα απ’ όλα η δεξαμενή δεν έχει δικό της νερό. Ό,τι βρίσκεται μέσα της είναι δανεικό, και το δανεικό δεν είναι ζωντανό, είναι νεκρό. Έτσι σύντομα μουχλιάζει, λιμνάζει και γίνεται δύσοσμο. Το πηγάδι όμως έχει τη δική του πηγή νερού, τη δική του πηγή ροής. Το νερό του δεν μουχλιάζει ποτέ. Είναι πάντα ολοζώντανο, καθαρό και φρέσκο.

Η δεξαμενή φοβάται ότι κάποιος θα της πάρει το νερό, επειδή, σ’ αυτήν την περίπτωση, θ’ αδειάσει. Το πηγάδι αντίθετα επιζητά κάποιον να του δώσει το νερό του, ώστε να γεμίσει με καινούριο και δροσερό.
https://philosophyreturns.gr/pigadi-kai-deksameni/

 

Κάπου διάβασα:

Αν προσπαθήσεις να προσεγγίσεις ανθρώπους που έχουν κάνει το δρόμο σπίτι τους, θα γνωρίσεις κι εκείνους που δεν κοιτούν στα μάτια.

Δε θα σε τραβήξουν να τους πλησιάσεις, δεν είναι ελκυστικοί. Μοιάζουν χαμένοι σ’ έναν κόσμο δικό τους, σ’ ένα «άβατο» για εμάς τους υπόλοιπους. Βλέμμα απλανές, σαν να τους μαγνητίζει κάτι που μόνο εκείνοι μπορούν να δουν. Η έκφρασή τους δε μαρτυρά τίποτα. Ούτε θλίψη, ούτε θυμό, ούτε κανένα άλλο συναίσθημα. Κενό.

Τι να κάνεις εκεί; Τι περιθώρια έχεις;

Κάποτε, όταν ακόμα με καταδίωκε το «σύνδρομο του σωτήρα» ένιωθα την τρομερή ανάγκη να τους ξεκλειδώσω, να μάθω την ιστορία τους, να δημιουργήσω κάποια σχέση μαζί τους. Τους πλησίαζα γεμάτη προσδοκίες, με την ελπίδα ότι θα τους «καταφέρω».

Δε θα μπω στη διαδικασία ν’ απαριθμήσω πόσες φορές πέτυχα και πόσες απέτυχα. Λίγη σημασία έχει. Ίσως το μόνο που έχει σημασία πια, είναι η συνειδητοποίηση του πόσο λάθος έκανα.

Δεν είχα καταλάβει, βλέπετε, την αξία μιας σπουδαίας έννοιας: «αποδοχή». Η αρχή και το τέλος, η ουσία όλων μέσα σε μία λέξη.

Σταδιακά, σταμάτησα να προσπαθώ να κάνω το θόρυβο μέσα στις σιωπές τους. Σταμάτησα να προσδοκώ ότι θα ταρακουνήσω τα νερά, ότι θα φέρω τον κόσμο τούμπα, ότι θα προκαλέσω το θαύμα να συμβεί.

Άρχισα ν’ ανακαλύπτω την αξία της λιγομίλητης και διακριτικής παρουσίας. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αν είναι να πετύχω έστω και μια μικρή αλλαγή, αθόρυβα θα συμβεί. Με συνέχεια και συνέπεια.

Έμαθα να παρατηρώ και ν’ ακούω περισσότερο. Να δίνω σημασία στις λεπτομέρειες. Να χαίρομαι με τα μικρά, να στέκομαι λίγο πιο καχύποπτα απέναντι στα μεγάλα. Να πλησιάζω ανθρώπους χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες από την επαφή μας. Ν’ αφήνω τα πράγματα να συμβούν. Απλά, φροντίζω να είμαι παρούσα. Ψυχή τε και σώματι. Να είμαι εκεί.

Εκείνοι με το χαμένο βλέμμα με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Να πάω ένα βήμα παρακάτω.

Αφιερωμένο σ’ αυτούς, λοιπόν, με την ελπίδα οι κόσμοι στους οποίους ταξιδεύουν να είναι πιο όμορφοι από τον δικό μας.

Για έναν πολύ καλό μου φίλο... Που, αν και χανόμαστε για καιρό, όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

 

Πώς να κλείσεις έναν τέτοιο άνθρωπο μέσα σε λίγες γραμμές.

Ένας επικήδειος γραμμένος για να μην ξεχάσω...
Αλλά πως να ξεχάσω.
Τις λίγες στιγμές που όμως χαραχτηκαν στα βάθη της καρδιάς.
Τα τελευταία λόγια...
"Για χάρη μου"...
Που δεν τα ακολούθησα και μετανιώνω πικρά γι'αυτό...

Δεν είχα ιδέα... Ούτε κι Εσύ... Είμαι σίγουρη πως αν Ηξερες δεν θα με Πλησιαζες. Θα με Αφηνες και θα Κλεινωσουν στον εαυτό Σου...Όπως ακριβώς Έκανες και όταν Έμαθες...με μια διαφορά... σε είχα μάθει. Ήξερα πως κάτι τρέχει. Μα το εγωκεντρικό μυαλό μου δεν με άφηνε να δω πέρα από τον εαυτό μου. Πίστευα πως με Τιμωρεις μα Εσύ με Προστατευες. Με Προστατευες από συναισθήματα που θα ερχόταν μετά...
Σε θαύμαζα, οπως ένα μικρό παιδί θαυμάζει τον γονιό του... Ήσουν ο πιο δυνατός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Με την ήρεμη φωνή και το δυνατό γέλιο! Που ακόμα κι αν η ζωή δεν Σου φέρθηκε δίκαια Εσυ είχες πάντα στο βλέμμα Σου την λάμψη της ελπίδας. Προστατευες τους ανθρώπους Σου και τους Αγαπούσες. Με μιαν αφοσίωση απόλυτη, που όμως με κάποιο τρόπο Κρατούσες διακριτική...
Με τις πράξεις Σου μου Έδειξες ότι με Ήθελες δική Σου. Μα εγώ φοβήθηκα. Δειλιασα την τελευταία στιγμή...
Θεωρούσα σημαντικά άλλα πράγματα εκείνο το διάστημα... Δεν πρόλαβα ούτε αυτό να σου πω..
Συγγνώμη που δεν ήμουν θαρραλέα...
Έφυγες όσο ήρεμα Ήρθες...
Μισώ τον αγγελιοφορο Σου...
Μισώ που δεν μπορώ να έρθω να σου τα πω...
Ξέρω ότι ακόμα και αυτά τα συναισθήματα είναι εγωιστικά, κι Εσύ το Ξέρεις..κι αν με Βλέπεις από εκεί ψιλά σίγουρα Χαμογελάς με τις σκέψεις μου...
Γιατί ακόμα, αν και προσπαθώ, συνεχίζω να είμαι το "ζοντοβολο"...

 

Όταν έχεις τα "σωστά υλικά"...
Τι πάει να πει αυτό;;;
Κι αν εγώ έχω τα λάθος υλικά;
Φτιάχνω λεμονάδες;
Κι αν δεν μου αρέσουν οι λεμονάδες; τις πίνω μέχρι να μάθω να μου αρέσουν;

1ο λάθος υλικό: Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει καθόλου υπομονή.
Ποτέ στη ζωή μου δεν διάβασα ένα βιβλίο με τη σειρά... Πάντα διάβαζα λίγο την αρχή έπειτα το τέλος κι αν μου άρεσε τότε το συνέχιζα... Ακόμα και στα κεφάλαια αν είχε σασπένς έτρεχα τις σελίδες να δω τι θα γίνει και έπειτα γυρνούσα να συνεχίσω ήρεμη...
Το ίδιο και με τις ταινίες...
Το ίδιο και με τις σχέσεις μου... Ζητούσα να μάθω το τέλος πριν καλά καλά γίνει η αρχή...

Δεν το έλυσα ακόμα.

2ο λάθος υλικό: είμαι πολυ νευρική, έχω μάθει να το κρατάω μέσα μου και να μην αντιδρώ.. όταν όμως πρεπει να διαχειριστώ την κατάσταση ξεσπαω εκτοξευοντας κουβέντες που όχι μόνο τις εννοώ αλλά τσακίζουν κόκαλα και πληγώνουν ανεπανόρθωτα...

Δεν το έλυσα ακόμα

3ο λάθος υλικό: όταν επιστρέφω από τη δουλειά μου είμαι εριστική, προσβλητική, εγωίστρια, κυκλοθυμική και το μόνο που με νοιάζει είναι να ξεκουραστώ... Δεν έχω διάθεση για τπτ άλλο...

Δεν το έχω λυσει ακόμα

4ο λάθος υλικό: είμαι πολυ κλειστή σαν άνθρωπος και αποφευγω τις επαφές με τους ανθρώπους... Ακόμα και με τους δικούς μου ανθρώπους... Πολλές φορές με παίρνουν τηλέφωνο για να δουν τι κάνω η να μου πουν να βγούμε έξω και δεν το σηκώνω... Πάντα λέω ψέματα ότι ξέχασα το κινητό μου η οτι δεν το άκουσα η ότι κοιμόμουν...

Δεν το έχω λυσει ακόμα

5ο λάθος υλικό. Σκέφτομαι παρα πολυ.
Κυρίως μπερδεμένες σκέψεις που προσπαθούν να μπουν σε σειρά.
Πληροφορίες όπου προσπαθω να βάλω σε σειρά και να βρω απαντήσεις...
Εξαιτίας των μπερδεμενων σκέψεων δεν μπορώ συνήθως να διατυπώσω σωστές ερωτήσεις, έτσι δεν παίρνω και σωστές απαντήσεις. Κι έτσι πεφτω στη λουπα της υπεραναλυσης.

Δεν το έχω λυσει ακόμα


Τα παραπανω είναι όλα τα αρνητικά του χαρακτήρα μου... Η όπως μου είπαν "τα λάθος υλικά"
Είναι όμως κομμάτια του εαυτού μου, που ναι μεν είναι λάθος για κάποιους, αλλά ζω μαζί τους τόσα χρόνια!
Πως να τα ξεφορτωθώ;
Δεν ξέρω καν αν θέλω να τα ξεφορτωθώ!