Hau mal ab, Nazijaeger!

 ​

​

 

 


​

​

 

 



​

 

 

​

 

 

​

 

Σαλάχ αλ Ντιν Γιουσούφ Ιμπν Αγιούμπ

 

"Είμαι κυνικός, μισαλλόδοξος, ελιτιστής. Οι δύο αυτοχαρακτηρισμοί έπονται του πρώτου και βασίζονται σε αυτόν ως κριτήριο ενεργοποίησής των. Δεν αναγνωρίζω τις ονειρώδεις ενατενήσεις, τη φιλοσοφική ομφαλοσκόπηση, τη φλυαρία και τους ακκισμούς της, σύγχρονης προπαντώς, λογούμενης τέχνης- τέχνη είναι η τεχνολογία. Δεν αναγνωρίζω παρά τον άνθρωπο της δράσης. Μικρός στερούμην των θεωρητικών εργαλείων και της αισθητικής παιδείας ώστε να καταλάβω το λόγο. Δεν είναι της παρούσης να τον αναφέρω/αναλύσω/επεξηγήσω. Αντ' αυτού, παραθέτω μια διασκεδαστική και διδακτική ομολογία.

"From the moment that art ceases to be food that feeds the best minds, the artist can use his talents to perform all the tricks of the intellectual charlatan. In art the mass of people no longer seeks consolation and exaltation, but those who are refined, rich,unoccupied, who are distillers of quintessence’s, seek what is new, strange, original, extravagant,scandalous. I myself, since Cubism and before, have satisfied these masters and critics with all the changing oddities which passed through my head, and the less they understand me, the more they admired me. By amusing myself with all these games, with all these absurdities, puzzles, rebuses, arabesques, I became famous and that very quickly. And fame for a painter means sales, gains, fortunes, riches. And today, as you know, I am celebrated, I am rich. But when I am alone with myself, I have not the courage to think of myself as an artist in the great and ancient sense of the term. Giotto, Titian, Rembrandt were great painters. I am only a public entertainer who has understood his times and exploited as best he could the imbecility, the vanity, the cupidity of his contemporaries. Mine is a bitter confession, more painful than it may appear, but it has the merit of being sincere." Pablo Picasso (Interview with Giovanni Papini in Libro Nero, 1952)

Με τις υγείες σας!"

Εχμ... ναι... μόνο που ο εν λόγω κύριος το δηλώνει με απλά λόγια. Ακόμα και τα πολύ λίγα (τα εντελώς απαραίτητα) αγγλικά να γνωρίζει κανείς (π.χ. εγώ) τον καταλαβαίνει. Αντιθέτως με ορισμένους που γράφουν εις την Ελληνικήν και που ακομα και ακαδημαϊκος να είσαι δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Η απλή γλώσσα δεν μας φτάνει? Αλήθεια... στο σπίτι τους, στην οικογένεια τους ετσι μιλάνε?
Μου φέρνει στο μυαλό αυτό που είχε πει κάποτε ο Κασομούλης ακούγοντας κάποιον να εκφράζεται με ελληνικούρες "Ουααα... τι κρεν' ιυτούνς γ...ω το κ...ι μ'."
Σκοπός είναι να δώσεις στον άλλο να καταλάβει τι θέλεις να πεις με λίγα και απλά λόγια.

Αααα... ναι... και η αναφορά του Αδόλφου Χίτλερ ως κυριαρχου νομιζω ότι είναι λίγο άτυχη. Διαβάστε και λίγο ιστορία για να καταλάβετε ότι στρατηγός μεγάλος δεν ήταν. Ότι κατάφερε να κάνει σε πολιτικό επίπεδο το έκανε έχοντας τισ πλάτες του κεφαλαίου αλλιώς ακόμα θα έβγαζε βαρετούς λόγους σε μικρές μπυραρίες. άκομα και η προσωπική του ζωή μια τέλεια αποτυχία ήταν. Για ποιόν κυρίαρχο μιλάτε;
Και συγγνώμη για την παρέμβαση.
Εξακολουθήσατε 

 

gallant wrote:
"Η απλή γλώσσα δεν μας φτάνει? Αλήθεια... στο σπίτι τους, στην οικογένεια τους ετσι μιλάνε?"

Αστειεύεσαι αγαπητέ ποιός θα τους άντεχε παραπάνω από μερικά δεύτερα (γέλια)

gallant also wrote:
"Αααα... ναι... και η αναφορά του Αδόλφου Χίτλερ ως κυριαρχου νομιζω ότι είναι λίγο άτυχη. Διαβάστε και λίγο ιστορία για να καταλάβετε ότι στρατηγός μεγάλος δεν ήταν. Ότι κατάφερε να κάνει σε πολιτικό επίπεδο το έκανε έχοντας τισ πλάτες του κεφαλαίου αλλιώς ακόμα θα έβγαζε βαρετούς λόγους σε μικρές μπυραρίες. άκομα και η προσωπική του ζωή μια τέλεια αποτυχία ήταν. Για ποιόν κυρίαρχο μιλάτε;
Και συγγνώμη για την παρέμβαση."

Kαλά αυτά περί Χίτλααα (το ρ δεν προφέρεται) ειπώνονται, είτε χάρην εντυπωσιασμού στους νεότερους (που κρυφοενοχικά αμφιβάλλουνε για τις ιστορικές γνώσεις τους, αντί να βασιστούνε στον υγιέστατο - και δεν τρέχει κάστανο - ημιαναλφάβητο/ανιστόρητο τσαμπουκά τους), είτε λόγο ιδεολογίας κάποιων μελών, που ντε και καλά θέλουν να μπολιάσουν τα του bdsm, συνδέοντάς το με κάθε καμμένο κουλουβάχατο της σύχγρονης (και μη) Ιστορίας.
Σειρά έχουνε ο Charles Manson και ο Παπαχρόνης (γνήσιοι Κυρίαρχοι όχι μαλακίες).

 

Πες τα φιλε γκαλαντ μην τα πω εγω παλι και πουν οτι κανω flames
Μην το λες ομως εχουν μερικους θαυμαστες-ιες μην κανω τωρα copy
δεν ειναι σωστο. Μερικες φορες θελουν να πουν κατι πολυ απλο και
συνηθησμενο αλλα η συνταξη ειναι τετοια που πρεπει να το διαβασεις
με προσοχη πανω απο δυο φορες  . Πολλες φορες βαριεμε και
διαβαζω το μισο  

 

Μα από πότε συγχέεται η κυριαρχικότητα ή μη κάποιου, με την ικανότητα του να θέλγει τα πλήθη (την οποία και είχε αδιαμφισβήτητα τόσο λόγω έμφυτου ταλέντου αλλά κυρίως ιστορικών συγκυριών της τότε ταπεινωμένης και κατεστραμμένης Γερμανίας) και με την ικανότητα του στην αρχιστρατηγία? Βέβαια αποσιωπάται το γεγονός πως από τότε που ο Χίτλερ παραμερίζοντας τους στρατηγούς του και αναλαμβάνοντας την αρχηγία του στρατού καθώς και στρατηγός της τέταρτης στρατιάς (της πιο φονικής που έχει γνωρίσει ποτέ η Ευρώπη) που έφτασε στο Στάλινγκραντ κατά τα μισά του πολέμου, ξεκίνησαν οι ήττες για την Γερμανία ειδικά με τις κινήσεις του εντός της Σοβιετικής Ένωσης. Και πόσο μάλλον όταν ο ίδιος παρέμενε πίσω στο στρατηγείο του στην ανατολική Ευρώπη και έδινε εντολές για την ολοένα και μεγαλύτερη προώθηση εντός της Ένωσης της στρατιάς αυτής. Όσο συναποφάσιζαν ο Χίτλερ και οι στρατηγοί του, μόνο νίκες είχε η Γερμανία. Αν ο ίδιος πίστευε πως ήταν κυρίαρχος, τελικά η ματαιοδοξία της κυριαρχικότητάς του ήταν που τον "έφαγε" (ευτυχώς για όλους εμάς). Και άλλα τέτοια παραδείγματα έχει πολλά η ιστορία όπως π.χ. τον Ναπολέοντα που τελείως διαφορετική πορεία από τον Χίτλερ είχε βέβαια αλλά το τέλος ήταν πάνω κάτω το ίδιο και για τους δύο, ίσως και πιο τραγικό για τον Ναπολέοντα.

Η ιστορία τελικά δεν γράφεται από ηγέτες με ασύδοτη κυριαρχικότητα, κάθε άλλο μάλιστα! Οι νίκες ανήκουν στους ηγέτες, που είναι γνώστες της διεθνούς πραγματικότητας, ρεαλιστές και συνειδητοποιημένοι περί της πεπερασμένης τους δύναμης. Οι ηγέτες με την ασύδοτη κυριαρχικότητα απλώς προσθέτουν σελίδες στην ιστορία (κάποιες φορές τραγικές πχ Χίτλερ) αλλά αναδεικνύουν τις νίκες της άλλης κάστας ηγετών.

 

Η υπογράμμιση δική μου και επί αυτής επίτρεψέ μου να σου δώσω -και σε όσους πιθανώς έχουν την ίδια απορία αλλά διστάζουν να τη διατυπώσουν τόσο ευθέως- μία απερίστροφη απάντηση, τουλάχιστον για ό,τι αφορά σε εμένα προσωπικά -μα πολύ πιθανώς και όλους όσους χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα με εμένα-:

Κατηγορηματικά ΝΑΙ.

 

Syrah Φιλτάτη
Εγώ μιλούσα έτσι από τα τέσσερα - δηλαδή εκφραζόμουν στα ελληνικά και όχι σε δικής μου εμπνεύσεως ιδιόλεκτο μυκηθμών. Ο υιός μου άρχισε στα πέντε, κάπως καθυστερημένα. Με τη γυναίκα μου, στα πλαίσια της στοιχειώδους αξιοπρεπείας, δεν μιλούσα φυσικά ποτέ.