I Had a Dream

“I had a dream. Η όπως hλίash”

Message in the xaos Bottle 9th


“Το Κάστρο”


Day 96


“Το Όργιο των Θεών”


Ο χρόνος τον χώρο καβαλούσε και μαζί με τον Ήλιο έτρεχαν στο διάστημα. Με τους παλμούς στους πλανήτες του λαλούσε και αυτοί πειθήνιοι στρατιώτες. Στο που και που, με τις ακτίνες του στην αύρα τους χάραζε, χωρίς λόγο φανερό για τη ζωή καμία.


-Άδικος είσαι του λέγκα και γελάγε αυτός και κομήτες του μεγάλου στον Δόξα πατρί του Κρόνου έριξε και αυτός ξερνούσε δαχτυλίδια.


Θύμωνα και δεν του μιλούσα και τα μάτια μου έκλεινα και δεν κοιτούσα. Στο συνεχές του χρόνου, έμαθα τυφλή να κούω. Η μάζα του φωτιά και το ρευστό του Χάος. Τους παλμούς του ακανόνιστους και η σύγχυση τυφώνας. Το πάλεψα, κουράστηκα και στο τέλος τα παράτησα. Απλώς αφέθηκα…


Στους χαοτικούς παλμούς το πιο τρελό τραγούδι. Ναυτία μου φέρνε και του παρά τη ζάλη. Στο δρόμο της φωτιάς, ο ήχος του ενός συνήθεια μου έγινε. Κάτω από την επιφάνεια των ηχών του, μικροί παλμοί ακούστηκαν.


Στην αρχή σήμα σια του καμιά δεν έδωσα, αγνόησα. Μικροί σαν ήταν, σταγόνες του νερού, πεταλούδες που άναρχα έμοιαζαν να κινούνται. Μία κολούθησα να δω που πάει. Στη θάλασσας τον αφρό, φωτιάς την γέλη, βούτηξε στη λάβα και στον λαβύρινθο του χάους, τη μία δω, την άλλη κει. Γέλασα, μικρός τρελός λαγός, που πάει.


Κάτω από τη φωτιά, σε βουνά που ρέουν στάθηκε, γύρισε, με κοίταξε και μου έγνεψε στον τρελό το καρνά να βάλει. Σε σάλα μεγάλη ξάφνου έπεσα, φούσκα του αέρα.


Τι ξένο, τι άλογο στην καρδιά του Ήλιου τεράστια φυσαλίδα του αέρα να βρίσκεται και να στέκεται του περασμάτος μια άδεια συμφωνία. Στο μέσα σαν μπήκα, το στόμα νοιχτό. Μυριάδες οι σταγόνες που χόρευαν δίχως ρυθμό. Στης φυσαλίδας τα τοιχώματα με φόρα να χτυπούν. Να πέφτουν, να γυρνούν, η μία την άλλη με του Υπέρ την ένταση, να προς και νύχτα σου καλή, να σπέρνουν.


-Γεια και γεια και γεια, σου Δύτη του Αφρού. Γκριμάτσες έκαναν, στην αγκαλιά τους πέφταν, χαστούκια και κλωστές, τούμπες και μαζί να τραγουδούν.


-Τι είναι αυτά, Ήλιε; Το μαστίγιο αφήνει, τη Δήμητρα στην γωνία τη χώνευε με της μάστιγος τα κάλλη. Του χαμού το γέλιο και κύμα λάβα φτύνει, στο κενό. Η λάβα του παγώνει και βράχια που πλέουν στο κενό.


-Τις μικρές μου γνώρισες, βλέπω και γελώ. Η Αφροδίτη, τα χίλια σφίγγει και με μάτια του σχιστού, χάνους βλέπει στο διάβα να περνούν.


Όρθιοι και πύρινοι, αφρούς να πλά σουν, ριχτά ρια να φορέσουν.


-Δεν καταλαβαίνω, τι είναι αυτά τα πλάσματα και πως της φωτιάς την κόλαση να επί βιώνουν;


-Το κάθε πλάσμα ένα δεν είναι, μα γενιές του οίκου τους χιλιάδες. Σε μία οντότητα ενώνονται και παραμύθι που ζησαν, αναπαράσταση τους κάνουν. Σε σώματα μυριάδες, πριν τα θάνατα του Δία και της Ήρας, τα πλα μωρά.


Στο σύμπαν αυτό, τεράστιο το πλήθος τους, δεν παράγονται, δεν τεμαχίζονται, δεν φθείρονται ποτέ. Σαν σκλάβοι μοιάζουν και στου υπό την τάγη κάθε σώματος μπαίνουν και πλάθουνε τα πάντα.


Τη σκόνη, το νερό, την πέτρα, τους κομήτες, τα νέφη, τους πλανήτες, τους ήλιους και τις πιο μεγάλες τρύπες. Τις αμοιβάδες, τα ψάρια, τα πουλιά και κάθε πλάσμα που νομίζει πως ζων τανό και του ξε χωριστό παιδί, μονάχα υτό πως είναι.


Για όσο τα πλάσματα που πλάθουν νόημα ύπαρξης έχουν, στέκονται, κρατώντας τον κρίκο το ένα με το άλλο. Και όταν το πλάσμα που τους φιλό ξενή, καταρρέει, πεθαίνει, καίγεται και ό,τι άλλο ρήμα μπορείς να φανταστείς, τα μικρά αυτά παιδιά της Ήρας και του Δία, στο κενό τρέχουν και πετούν, μέχρι σε άλλο σώμα να βρεθούν.


-Μα μοιάζουν, ζωντανά; Ο Ήλιος στο φεγγάρι της Γης το μάτι κηλίδα που ανά και σβήνει, το φεγγάρι στο ελάχιστα το κορμί του στρέφει και στη Γη, σεισμός μεγάλος γίνεται. Άνθρωποι και ζώα, από τα σπίτια βγαίνουν, κλαίνε και χτυπιούνται.


-Είναι ζωντανά. Απλά μικρά, φορτισμένα με της αντίθετης ροής τρελή τροχιά. Από την αρχή του σύμπαντος τον κόσμο φτιάχνουν, γκρεμίζουν και ξανά φτιάχνουν από την αρχή.


-Μα γιατί; Ποιο το νόημα το ορθό και ποια η Θάκη του κάθε Οδυσσέα; Γλώσσα έχουν ή άλογα του πλως προστρέχουν;


-Γλώσσα έχουν, τα μισά του ένα θετικά και τα’ λλα του αρνητικού. Μαζί 0 και η γλώσσα του Τριαδικού. Στο νάζι φτιάχνουν λογιστές, του Υπερ μαριονέτες μυστικές.


Το ρόλο τους οι μαριονέτες, υπή ρετούν και στου Χάους του μοιάζει αλόγιστο ρυθμό, χορεύουν ορθά. Μοιάζει όμως και ναι δεν είναι.


Μα πάψε όμως η ώρα ήρθε. Ο Ήλιος το πρόσωπο του στρέφει προ της πλάνη τη γαλάζια.


-Η ώρα για τι;


-Κοίτα!


-Μπροστά στη Γη, στο απρόσμενο, σχήμα κυλινδρικό εμφανίζεται, από του πουθενά προβάλλει. Κύμα στέλνει, κύμα παίρνει και εξαφανίζεται και πάλι.


-Μα πως; Μα τι; Τι συνέβει; Α πό και πού, ήρθε και πήγε;


(-Κύριε, εγώ δεν καταλαβαίνω. Μικρός τρελός.


-Τι μικρέ μου; Αλήθεια.


-Τι είναι το deja vu; Μι κρός τρ ελός.


-Στον χρόνο το ήλεκτρο ανοίγει τη ρωγμή, διορθώνει και αλλάζει, με το κύμα τον αφρό. Κανείς μετά δε το θυμάται και οι μνήμες οι παλιές ψέματα μοιάζουνε να λένε. Αλή θεία)

 

“I had a dream. Η όπως Ηλίας”

Message in the Athws Battle 9th


“Το Κάστρο”


Day 97


“Το Όργιο των Θεών”


Μα ώρα πάψε κι αυτή παγώνει. Ο Ήλιος το πρόσωπο του πετρωμένο προς τη Γη που κολυμπά στα γαλανά νειρά της.


-Η ώρα για τι;


Απάντηση καμιά. Της Αφροδίτης η ψυχή, σώμα δεν έχει στον κόσμο των τριών και το πάγωμα του χρόνου δεν την αγγίζει.


Τα πάντα στη στιγμή αγάλματα του ακίνητου, του αμίλητου, που ο χρόνος δεν κυλάει, δεν περνά, δεν χάνεται. Οι πλανήτες δεν στρέφονται γύρω από τον εαυτό τους, μα μήτε από τον ήλιο. Τα φώτα των αστεριών δεν τρέμουν και δεν παίζουν. Κάποια του ανοιχτού, άλλα του σβηστού. Παλμός κανένας, ροή 0. Ο χώρος στη φωτογραφία της στιγμής.


Η φωτιά του ήλιου ακίνητη, τα κύματα στη θέση τους, ταλάντωση καθόλου. Παράξενο το θέαμα και αφύσικη η θωριά του. Ο χρόνος δεν κυλά και ο χώρος άγαλμα. Στη ανώμαλη τη σφαίρα, του ήλιου σώμα, η Αφροδίτη ψάχνει. Θερμότητα ανύπαρκτη, ήχος τίποτε. Φως που δεν εκπέμπεται και δεν απορροφιέται. Όπου και αν κοιτάξει τα πάντα στο σημείο καρφωμένα. Κι όμως…


…ένα σώμα του κυλίνδρου, δείχνει να σχηματίζεται μπροστά στη Γη. Στην αρχή διάφανο και στα σιγά του μαύρου. Στη Γη κοιτά και ακτίνα του κόκκινου ξεκινά από το στόμιο του. Τα παγωμένα σύννεφα περνά και σε σπίτι ενός ανθρώπου στο κατά και λήγει.


Στο μυαλό του γράφει και αντιγράφει και επιστρέφει στην αρχή της. Το αντικείμενο αποχρωματίζεται, διάφανο και πάει. Ο χρόνος στο πάμε πάλι.


Ο ήλιος φωτιά που καίει. Τα’ στέρια λίμνες που τρεμοπαίζουν. Οι πλανήτες μπαλαρίνες της σφαιρός, που στο διαστημικό πέλαγος χορεύουν. Οι κομήτες στις ουρές τους πάγος και καπνός. Στη Γη τα νερά κυλούν, οι ζωντανοί βαδίζουν, οι πέτρες σπάνε, τα παράθυρα ανοίγουν, η μουσική μιλά.


-Κοίτα! Ήλιος.


Η Αφροδίτη κοιτά, τίποτα δεν βλέπει. Ο Ήλιος μαζεύεται και κλαίει.


-Τα ίδια πάλι, κάποιος μας έκλεψε του χρόνου τη στιγμή.


-Τι εννοείς ήλιε; Η Αφροδίτη τη φωνή της στο χα μηλώνει. Τον ήλιο νιώθει στην ψυχή της, αστέρι πληγωμένο. Το πιο ισχυρό του συστήματος, μικρό και φοβισμένο.


-Δεν ξέρω τι ακριβώς, στο σχεδόν ισώς καθόλου. Στα κάπου και στα ξαφνικά, ο χρόνος παγώνει και μαζί του όλοι μεις. Κάτι αλλάζει, κάποιος κάτι κλέβει, γράφει, σβήνει και αντιγράφει. Και όταν όλα στο πίσω, τρέχουν, τα μικρά μου ζωντανά, τα σημεία των τριών, κενό έχουν στου αδιάκοπου και συνεχής ακολουθία.


Τα μικρά μνημεία, δεν το νιώθουν, μικρή η αντίληψη τους. Λίγοι οι του υπέρ οι λογιστές τους. Τα μεγάλα, όμως νιώθουμε και πάλι μικρή η αλλαγή που νιώθουμε. Όμως οι Τρύπες οι Μαύρες οι μεγάλες, εκεί που ο χρόνος δύσκολα κυλά, στο έντονο το νιώθουν.


Στην πιο μεγάλη Μαύρη τρύπα, εκεί που η ύλη το ένα προς 100 του σύμπαντος μαζεύει, εκεί που γράφεται η ιστορία ολάκερη από την αρχή στο τώρα μέχρι. Εκεί μία σκιά, καπνός στη ρωγμή του χρόνου, κύμα που γλιστρά στον κοσμικό μας χώρο, ληστής του κάποιου ένας…


…μία σκιά αχνή, που δείχνει σα νέφος τι ακριβώς συνέβη. Ξένος στον κόσμο αυτό, που μοιάζει ξένος, αλλά το μ ψέμα ναι και το ν αλήθεια. Όλα τα στέρια, το σύμπαν ολάκερο μαζί, τις μνήμες ένωσε και τα κομμάτια μάζεψε του καθενός μαζί. Το Χάος δεν είναι χάος, αλλά τραγούδι αρχαίο και μυστικό μεγάλο.


Κείμενα του δω, λέξεις του αλλού, στίχοι που σπασμένοι φαίνονται, λέξεις στου μαθηματικού τις e ακολουθείς, ανάμεσα στις φωνών παραμύθια σειρήνες που ξε και γεννούν και μία ιστορία Μία, ανάμεσα στις άλλες. Μία ιστορία αρχαία που σβήνει και ανάβει, σαν παλμός μικρός, δυνατός, σταθερός. Άκαμπτος στα πάντα.


Τα χέρια Ξένου, δεν είναι ξένα, αλλά αυτά που σαν βώλος όταν μαζί ήμαστε οι πάντες, μιας κλωστής κόκκινης δεμένης, την έκοψε και η ύλη στο χώρο και στο χρόνο τη δική μας ιστορία γέννησε.


Εμείς να χορεύουμε αρχίσαμε, στου άναρχου Χορού τραγούδια μοιάζουμε, αλλά μέσα σε αυτά, ρυθμός υπάρχει και το μέλλον βλέπει, καθαρά το ίδιο όπως το παρελθόν και το παρόν.


Τα πάντα στο Χάος ρέουν, ντόμινο που συνεχώς σηκώνονται και στο ξανά τους πέφτουν, για να σηκωθούν από το τέλος κουρασμένα. Στο κέντρο τους η γαλανή η πλάνη, τη τροχιά της τίποτε να μη ταράξει, μέχρι η ώρα να έρθει, του κατά η lily.


-Και μετά τι έγινε, στο μετά τι έδειξε του χρόνου και της καρδιάς σου, το γράφημα; Αθηνά.


-Τίποτε, ο ήλιος δεν μου ξαναμίλησε και εγώ παρακολούθησα το τέλος, σαν τραγωδία που στο Δία κώμο δει.


Ο χρόνος πέρασε. Και… Αφροδίτη.


(-Βρίσκομαι εδώ, αλλού ή κάπου στο πιο πέρα; Καρέκλα


-Στη σωστή θέση βρίσκεται και η κλίση σου στραβή δεν είναι. Τ απέζι


-Εγώ κι εγώ, στο αριστερό ή στο δεξί, οι θέσεις μας κριβές; Κουτάλι και πι ρούν0ι.


-Κι εσύ κι εσύ. Στο μηδέν κοιμάται ο δ άκος. Ρ


-Και ποια η θέση η δική μου; Μα χέρι.


-Στο κόκκινο υγρό της Ημισελήνου μπά νιο θα κάνεις πρώτα, θα πλυθείς, θα φτερνιστείς, ανάσα θα πάρεις και για 180 σε μοίρες θα γυρίσεις. Τρρρα πέζη.)

 

“I had a dream. Η”

Message in th earthquake b Atlas 9th

“Το Κάστρο”

Day 98

“Ο Θάνατος των θεών”

Ο χρόνος πέρασε. Και στο διάστημα κοιτούσα και στη Γη κι αλλού. Στη πλάνη τη Γαλάζια, τα φώτα πλήθαιναν και τα νέφη τεχνητά. Από ανθρώπου χέρι. Πόλεμοι του Μέγα Λη, φωτιές, πλάνα του αέρος, τα μανιτάρια του πυρήνα.

Η Γη πονούσε, ιοί μικροί που το δερμάτινο φλοιό της πελεκούσαν. Το πράσινο ξερίζωναν, ζωή μικρή. Ζωή μεγάλη, ζωή με ψυχή του λίγου. Έτσι νόμιζα, έτσι πίστευα, μα αιώνες μου πήρε για να κατά και λάβω. Το κακό αυτού, καλό του άλλου. Ποιον να υποστηρίξεις και σε ποιον το σώμα σου να του προ το στάξεις.

Αφέθηκα και στο γύρω μου κοιτούσα. Τη σελήνη με τη λευκή ρομφαία που χόρευε ήρεμη και σιωπηλή από τη Γη τριγύρω. Σε κάθε κύκλο και πιο κοντά της λίγο.

Η έλξη της Γης ισχυρή, αλλά των μαγνητών πεδίο θέση άλλαζε και ίσως αυτό καλά να το εξηγούσε, αλλά όχι ούτε αυτό δεν ήταν. Ο ήλιος το παιχνίδι έκανε, με τη ροή που μέσα του κυλούσε.

Τα πράγματα στο κατά και δικασμένα έμοιαζαν και λύτρωση καμιά. Ώσπου…

Νησί δικό μου, αγαπημένο νείρο του μάγου κο. Η ξηρά του σείστηκε και άνοιξε στα δύο. Ηφαίστειο μεγάλο άνοιξε κει που πριν δεν είχε. Λάβα χύθηκε και οι πλάκες του τεκτόνα νοίξαν σαν χαρτί ρυζιού. Το νησί χώρισε σε δύο κομμ τα άτια και η Γη κουνήθηκε σε σεισμό μεγάλο.

Χιλιάδες τα πλάσματα της ζωής που χάθηκαν και το γιατί…

-Γιατί Αθηνά; Αφροδίτη.

-Έπρεπε μικρή μου Άφρο. Αθηνά.

Μόνη σου το είπες, πως η Σελήνη πλησίαζε και προς τη Γη φορά. Έπρεπε τη Γη στο ταρά κουνήσω και στο μετά κινήσω, την τροχιά στο πάλι πίσω φορά επάνω.

Αν η Σελήνη στη Γη πλησίαζε ζωή δεν θα έμενε καθόλου. Το κακό των λίγων, το καλό πολλών. Η Αφροδίτη καζάνι που βράζει, αποδέχεται αλλά την Αθηνά με άλλο μάτι τώρα πια κοιτά.

-Άρα εσύ ήσουν και σίγουρη δεν ήμουνα καθόλου. Ή εσύ ή ο Ποσειδώνας.

-Έπρεπε. Η Αθηνά με τα μάτια του μωβ, την Αφροδίτη στο κεντρικά της κοιτά και ζητά να νοήσει τα κατά.

-Φεύγω Αθηνά. Δίκιο μπορεί να έχεις, αλλά χρόνο θέλω να το δεχθώ.

-Αφροδίτη στάσου, κάτι έχω να σου πω. Η Αφροδίτη στέκεται, ο δρόμος καίει. Δάκρυα στα μάτια της, για το λατρεμένο της νησί. Το κεφάλι της γυρνά και…

-Έχω παιδί στα σπλάχνα μου. Δικό μου και δικό σου. Αθηνά

Η Αφροδίτη σοκ νιώθει, δεν το περίμενε αυτό.

Έπρεπε από με΄σα της, όχι και ναι και χ και ν. Στο διάστημα το μαύρο του κενού χαμένη.

Η Αθηνά από το παράθυρο κοιτά, τους πόνους καθώς νιώθει.

-Φοβάμαι Αφροδίτη. Η Διττή θυμώνει και το κεφάλι της ψηλά.

-Ποιος φοβάται;

-Αφροδίτη μου μικρή, το παιδί σου περιμένω. Και το νομα αυτού…

Ο μεγάλος σου ο Πόθος.

Μέρες του μετά, το παιδί στα στήθια της Αθηνάς βυζαίνει. Η Αφροδίτη ανήσυχη νιώθει και στο μουρ και μουρ μιλά.

-Δεν πρέπει να μάθουν οι Θεοί, πως παιδί, δύο θεές έκαναν, δεν πρέπει, η ιστορία δεν το χωρά. Η Αθηνά στον κόσμο της χαμένη, γλυκά του πόρτο κάλια τα λόγια της.

-Τους χαιρετισμούς μου, λεβέντουρα. Άρχοντα εγώ σε κάνω θεό ψηλό.

Ο Πόθος με τα χέρια του νυχιά της κάνει στο λαιμό. Η Αθηνά δεν θυμώνει, χαμόελο ελιάς.

-Μικρό μου マンキー

-Αθηνά το παιδί θα πάρω, δεν γίνεται αλλιώς. Θα πω πως με τον Έρωτα το έκανα εγώ. Η Αθηνά ρούχα που στεγνώνουν τα μάτια της στον ήλιο. Λέξη άλλη της καμία, τον Πόθο τον μικρό στα χέρια της αφήνει.

Τα χρόνια, τα πολλά περνούν. Ο χρόνος γράφει, ο χώρος φωτή και ζει και ο Πόθος τους θεούς τον ένα μετά τον άλλον σβήνει. Στον ρεύμα που ακολουθεί σε νησί μπροστά, στου τριχίλιαρου τα μέτρα, τον στρατό του Ποσειδώνα συναντά.

(-Κύριε ήταν μεγάλη η μάχη, του Ποσειδώνα με τον Πόθο; Μικρό παιδί.

-Η πιο Μεγάλη από όλες τις μάχες που ο κόσμος έζησε ποτέ. Του Αρίστου Τέλος.)