Kάτι από το παρελθόν

καλά τα έλεγε ο τρελλογερμανός...αν και τον προτιμώ σε πιο μεταγενεστερα έργα του όπως το γενεαλογια της ηθικής και στο πέρα απο το καλό και το κακό που φτύνει χολή, κλάνει θυμό και ρεύεται αφορισμους

Ο χριστιανισμος ως κέντρο εξουσίας είδε τον ερωτισμό ως ανταγωνιστή του με αποτέλεσμα να παλεύει να εξωστρακίσει το ερωτικό στοιχείο που ενυπάρχει στο θεικό (στην δημιουργία) καθώς δεν τον ενδιέφερε η προσσέγιση των ανθρώπων προς ψυχική διευρυνση . Οτιδήποτε έχει χαρακτηριστει ανώμαλο στην σεξουαλική ζωη απο τον χριστιανισμό (και γενικότερα από τις θρησκείες με μη-παγανιστικό χαρακτηρα) αποσκοπεί στην διατήρηση της εξουσίας αυτου του φορέα κάτι που πετυχένεται αρχικά φορτώνοντας το κόσμο με ενοχές και μετά ανταλλάσοντας αυτες τις ενοχές με την συγχωρεση, μια διαδικασία όπου σαφώς η θρησκεία τυποποιεί και θεσμοθετεί κατι που δεν μπορει εκ φυσεως να τυποποιηθει και να θεσμοθετηθεί εισπράτοντας δύναμη και σκοτώνοντας την εμφητη τάση του ανθρώπου να αναζητά επαφή με κάτι ανώτερο.

 

Και όχι μόνο...


Έλεγχος της σεξουαλικότητας σημαίνει γενικότερος έλεγχος της ενέργειας ενός ατόμου. Διαχείριση της ενέργειας αυτής, με λίγα λόγια και άρα κατεύθυνσή της ανάλογα, μέσω ελέγχου της ηθικής, του τι είναι κακό, τζιζζζζζζζζζζζ....



Ένα μπλουζάκι που μου είχαν φέρει για πλάκα κάποιοι φίλοι από την Αγγλία πριν χρόνια έγραφε: "Too much sex makes you late for work." Αυτό είναι μια χυδαία απλοποίηση του θέματος, αλλά όχι άσχετο. Η διαχείριση της ενέργειας μέσω της χειραγώγησης της σεξουαλικότητας αποσκοπεί και στην ενεργειακή εκμετάλλευση με παραγωγικούς σκοπούς προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. ....Κοινώς καλύτερα να δουλεύεις υπερωρίες για μας, παρά να γαμάς όποτε και όσο γουστάρεις -- άχρηστο μας είναι.


Επιπλέον, μπαίνουν όρια και όσον αφορά το σχηματισμό κοινωνικής δομής, με λίγα λόγια, τη μορφή της οικογένειας και άρα της ιδιοκτησίας βάσει των απογόνων. Σε ποιόν θα πήγαιναν τα λίγα χωραφάκια του φτωχού, αν έκανε παιδιά με τη μισή γειτονιά; Κι αν το έκαναν αυτό όλοι, δεν θα μετατρεπόταν σε κάτι άλλο το ...χωριό, σε κάποιου είδους κοινόβιο - κοινότητα, ας πούμε, μια και τα παιδιά θα ήταν, λίγο πολύ, ολονών;


Ελέγχεται και η κοινωνική διαστρωμάτωση και όσον αφορά τα φύλα και τους ρόλους που τους αποδίδονται. Η γυναίκα είναι βρώμικη... ως σεξουαλικό αντικείμενο του πόθου. Είναι κατώτερη, δεν παίρνει μέρος στη λήψη κοινωνικών αποφάσεων (μέχρι το 50τόσο ούτε εδώ είχε ψήφο) και παραμένει οικιακός εργάτης άνευ αποδοχών.


Σημαντικό είναι επίσης πως η ενέργεια που λιμνάζει λόγω των απαγορεύσεων μπορεί να αποδοθεί σε πράξεις βίας, όπως πχ. στο σχηματισμό στρατού και κατά συνέπεια πολέμων. Σκεφτείτε πυγμάχο να κάνει ώρες άγριο απολαυστικό και ικανοποιητικό σεξ πριν τον αγώνα, πόση όρεξη θα 'χει να ασχοληθεί μετά να κατατροπώσει τον αντίπαλο, ήρεμος και χαλαρός ων... Άνθρωποι με χρόνια λιμνάζουσα ερωτική ενέργεια και με αρνητικές τάσεις προς τις γυναίκες (και όχι μόνο, φυσικά) σε συνδυασμό και με διάφορα άλλα χαρακτηριστικά μπορούν να γίνουν άριστοι τραμπούκοι της εξουσίας. Μην ξεχνάμε πως, για παράδειγμα, οι ναζί απέδωσαν και χαρακτηριστικά αισχρής ακολασίας στους Εβραίους για να τους καταστήσουν και έτσι απεχθείς.



Τώρα πια που η οικονομική έμφαση δεν είναι τόσο στην παραγωγή αλλά στην κατανάλωση, διαπιστώθηκε πως η βιομηχανία σεξ πουλάει σαν τρελή, καθώς και πως το σεξ ως υπαινιγμός πουλάει προϊόντα. Κατά συνέπεια πολλοί περιορισμοί άρθηκαν (σεξουαλική επανάσταση) αλλά ασφαλώς προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Έτσι η θρησκεία ακυρώθηκε μερικώς στις απαγορεύσεις της, και υποκαταστάθηκε από τις επιταγές του λάιφστάιλ.

Αυτά, κάπως επιγραμματικά και άρα χοντρικά.



Καλή μας χώνεψη... λολ...





​

 

Κάτι από το παρελθόν... 

 

από την αρχαιότητα πες για να πέσεις μέσα  

 

Πόνος, Θάνατος
(εναλλακτικος τίτλος : τι έκανες στο πόλεμο μπαμπά  )

Κάθε άνθρωπος έχει μία ιστορία να πει γιατί κάθε άνθρωπος κρύβει ένα μυστικό• αλλά δε λένε όλοι οι άνθρωποι ιστορίες. Ορμώμενος από το ένστικτο επιβίωσης μέσα στις σφαίρες της λογικής ο νους επιδέξια προφυλάσσει με τρομακτικές μορφές τα αιχμηρά μυστικά για να παραμείνουν ανέγγιχτα ώστε ο χρόνος αργόσυρτα να τα βυθίσει στην άβυσσο των μιασματικών από την φρίκη εμπειριών του καθενός• αλλά εγώ δεν στάθηκα τόσο τυχερός όπως ο κάθε άνθρωπος. Εγώ, αν και ασύνειδα προσπάθησα να εξαλείψω τις τερατώδεις εικόνες που διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια μου, δεν πέτυχα παρά το προσωρινό ξεθώριασμα τους και την μετατροπή της υποψίας μου στην βεβαιότητα ότι όσο και αν το ανθρώπινο μυαλό εξασθενήσει, οι νοητικές του δυνατότητες φθαρούν και τα δωμάτια της μνήμης του σφραγιστούν διαδοχικά, οι αναμνήσεις που καθορίζουν τον καθέναν μας σαν ουλές παραμένουν στην ψυχή και αιφνίδια, με όλη την συσσωρευμένη ορμή του παρελθόντος θα αρχίσουν να αιμορραγούν όταν ακατάληπτα οι ψυχικές αντοχές καταρρεύσουν. Έτσι τώρα, η δική μου αιμορραγία γράφει τις λέξεις με το μολυσμένο αίμα μου αυτές τις στιγμές που ξαναζώ νοερά την φρίκη του παρελθόντος. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο ύστατος, να κοιμίσω το τέρας που τα όνειρά μου στοιχειώνει. Αυτή η ιστορία είναι η τελευταία προσπάθεια μου να αντικρύσω εκείνη την νύχτα της απόλυτης φρίκης και να απελευθερωθώ από τα εφιαλτικά δεσμά της.

Αν τα λόγια που ακολουθούν μοιάζουν να είναι ποτισμένα με υπερβολή, να μην βιαστείς αναγνώστη να τα χαρακτηρίσεις σαν τα αποκυήματα της φαντασίας ενός άρρωστου μυαλού που διέσχισε τα όρια της λογικής, γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν βυθισμένα στο σκοτάδι και οι μοχθηρές πράξεις των ανθρώπων επισκιασμένες από αυτό ώστε λίγοι μπόρεσαν να έρθουν άθελα τους αντιμέτωποι με την δυνατότητα να δουν μέσα σε αυτό την δαιμονική μορφή που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος όταν υπηρετεί μια ιδέα. Μα ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν ένας από τους λίγους• όταν ήμουν ένας από τους πολλούς που εθελοντικά κατατάχθηκαν στον απελευθερωτικό στρατό της νέας εποχής για να πολεμήσουν την δογματική εξουσία που εξαθλίωνε τον λαό αυτής της χώρας. Στα δεκαέξι μου, οπλισμένος με το θάρρος του απεγνωσμένου, την φιλοδοξία του νεαρού μυαλού και την πείνα του άδειου στομαχιού, κατατάχθηκα μαζί με άλλους της ηλικίας μου στο σώμα πεζικού και ανέλαβα τα καθήκοντα ενός απλού τυφεκιοφόρου καθώς η γραμματικές μου γνώσεις δεν μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν πιο περίοπτη θέση. Παρότι την σκληροτράχηλη εκπαίδευσή μου και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης μέσα στις σπηλιές των βουνών ήμουν ευχαριστημένος και ψυχικά μπολιασμένος με την ανωτερότητα των σκοπών μας, όταν η πρώτη μου αποστολή με καλούσε να μεταφέρω σαν μέλος μιας ομάδας πεζικού μια γυναίκα από το φυλάκιο που βρισκόμουν, στο κοντινό χωριό. Η μνήμη μου θα βρίσκει πάντα την παλιά της ζωντάνια όταν με επαναφέρει στο λυκόφως της ευφροσύνης των συναισθημάτων που με κατέκλυζαν καθώς προετοιμαζόμουν για την αποστολή, πριν με καθηλώσει στην σκιά των αποκρουστικών εικόνων που ακολούθησαν την αποτυχία του σκοπού μας εκείνο το βράδυ. Η αυτοθυσία, η αναγνώριση και η συντροφικότητα που ζέσταιναν την καρδία μου στην σιωπηλή μας πορεία μέσα στο παγωμένο θαμνώδες οροπέδιο που φωτιζόταν από το ισχνό φώς της ημισελήνου με κράταγαν δεμένο με τους άλλους εννιά προπορευόμενους ανθρώπινους κρίκους της φάλαγγας που είχαμε σχηματίζει, μεταφέροντας την γυναίκα που βρισκόταν στο μέσο, σε μία ασφαλή τοποθεσία. Αλλά πόσο άδοξα φτάσαμε στο τέλος μας! Πόσο εύκολα τα όνειρα της επιβράβευσης που τρέφονται με κοπιαστικές προσπάθειες μετατρέπονται σε εφιάλτη! Πόσο ακούσια, ανήμποροι δεχόμαστε την σκληρή μοίρα μας!

Δεν πρέπει να είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από την αφετηρία μας, όταν η μοίρα της φάλαγγάς μου έδειξε το αδυσώπητο πρόσωπό της με την μορφή ριπών πυροβόλων όπλων σχίζοντας την σιωπή της νύχτας, που ερχόντουσαν καταπάνω μας από κάθε κατεύθυνση. Έπεσα στο έδαφος όπως και οι συμπολεμιστές μου, προσπαθώντας μάταια να ανταποδώσω τα πυρά σε έναν αόρατο εχθρό. Και όταν τα όπλα σίγασαν και δυνατά φώτα φανών πέσαν προς το μέρος μας, είδα την ομάδα μου αποδεκατισμένη με τα μέλη της να κείτονται νεκρά, την γυναίκα να ουρλιάζει με φωνή που δε έφτανε στα βουλωμένα μου αυτιά και εμένα να περιμένω με ένα αδειανό από σφαίρες όπλο στα χέρια, τους πολλούς αντιπάλους μου που οι φιγούρες τους άρχισαν να διακρίνονται σε απόσταση, πριν χαθούν πάλι καθώς βυθιζόμουν στην νεκρική αγαλλίαση της λιποθυμίας. Όταν η κραυγή μου με ξύπνησε, ήμουν κουλουριασμένος σε ένα πλίθινο υγρό σκοτεινό κελί και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Εικόνες από την ενέδρα ερχόντουσαν στα μάτια μου κόβοντας την ανάσα μου και φέρνοντας δάκρυα πανικού στα μάτια μου. Ο φόβος με είχε κατακλύσει, αλλά ο φόβος είναι ένα ανούσιο συναίσθημα άμα ο θάνατος είναι ακαριαίος, αλλά ο φόβος του πόνου μπορεί να αγνοηθεί με λογικές σκέψεις; Ποια λογική σκέψη μπορούσε να με σταματήσει να ψηλαφίζω πανικόβλητος τους μουχλιασμένους τοίχους της φυλακής μου για μία έξοδο, για μία ρωγμή, όταν άκουγα τις βαριές μπότες και τα γέλια των δεσμοφυλάκων μου να πλησιάζουν;

Μου πέρασαν έναν σιδερένιο χαλκά στο λαιμό και σέρνοντας με μέσα σε ένα σκοτεινό διάδρομο με μετέφεραν σε ένα δωμάτιο που δε διέφερε πολύ από την φυλακή μου• ίδια μούχλα και υγρασία, εκτός από ένα πενιχρό κίτρινο φώς που έδινε μια αρρωστημένη όψη στα πρόσωπα των ανδρών που βρισκόντουσαν εκεί. Απασχολημένος με το πόνο στον λαιμό μου από το κόψιμο του ακατέργαστου μετάλλου δε διέκρινα εξαρχής την μορφή μιας γυμνής γυναίκας που ήταν επίσης λαιμοδεμένη με παρόμοια αλυσίδα σαν την δική μου, στον έναν τοίχο, και με αναφιλητά με πρόσταζε να δω πλέον ξεκάθαρα το χέρι του θανάτου που μας ακουμπούσε. Όταν δέσανε την αλυσίδα μου σε ένα χαλκά στον τοίχο και άρχισα να παρατηρώ με δέος το χώρο, δύο λέξεις άρχισαν να σφυροκοπούν το μουδιασμένο μου μυαλό με μια σιχαμερή μονότονη ακολουθία : ΠΟΝΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ. Τίποτα άλλο δε θα υπάρξει εκτός από πόνο και θάνατο μπροστά στο σταυρό του Αγ. Ανδρέα, στο πλίθινο βωμό και στον πάγκο με τα τρομακτικά εργαλεία που μας περίμεναν καρτερικά μέσα στο επίγειο κολαστήριο μας.


Ότι με πονάει ακόμα από εκείνη την νύχτα είναι το συναπάντημα των μοιρών μας σε ένα μαρτυρικό μονοπάτι θανάτου όπου εγώ απροσδόκητα παρέμεινα θεατής στο πιο μακάβριο θέαμα, την αντανάκλαση του επικείμενου θανάτου μου στα βάσανα αυτής της γυναίκας. Ω Θεέ μου πόσες φορές πέθανα μέσα σε αυτό το κελί, πάνω στον βωμό και πόσες φορές μετά, είχα ευχηθεί να είχα πεθάνει πιο πριν! Εκεί, στο σκληρό έδαφος του κελιού βρήκα τους λόγους που γεμίζουν την ψυχή του ανθρώπου που επιζητεί την ανυπαρξία, με γοερές παρακλήσεις προς τον άρχοντά της. Εκεί, με μάτια κενά κοιτούσα την λογική να απαρνιέται την υπόσταση της καθώς τέσσερεις στρατιώτες με σαρδόνια γέλια κινήθηκαν προς την γυναίκα και την απελευθέρωσαν από τα δεσμά της για να την βάλουν πάνω στο βωμό έπειτα από την διαταγή του αξιωματικού.

Θυμάμαι τώρα που γράφω το χρονικό την όψη του αξιωματικού που ήταν ο ενορχηστρωτής σε αυτό το κρεσέντο του πόνου, και μόνο σιχασιά αναδύεται από την μνημή μου, αν και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τότε το ξερακιανό πρόσωπο του, χαραγμένο με ουλές που θαρρείς ότι έγιναν από απόκοσμα νύχια, σε συνδυασμό με το θεόρατο μπόι του , το σκούρο δέρμα του, τα μαύρα μαλλιά του και τα γερακίσια μάτια του με γέμιζαν πανικό. Με φωνή νεκρικής ηρεμίας διέταξε τους στρατιώτες να την απελευθερώσουν και να την βάλουν μπρούμυτα πάνω στο βωμό. Μόλις αυτή πέρασε από κοντά μου συνειδητοποίησα ότι δε πρέπει να ξεπέρναγε τα δεκαπέντε έτη ζωής. Από την θέση όπου ήμουν καθηλωμένος έβλεπα αντικριστά τα κρυστάλλινα από τα δάκρυα μάτια αυτού του κοριτσιού που μέσα στα αναφιλητά του μου ψιθύριζε για βοήθεια καθώς οι τέσσερεις στρατιώτες το κρατούσαν από τα άκρα του αναγκάζοντας το να αγκαλιάσει το πλίθινο βωμό. Υπό την εντολή του αξιωματικού ένας άλλος στρατιώτης προέβαλε από το σκοτεινό βάθος του δωματίου όπου το ισχνό φως πνιγόταν και κατευθύνθηκε προς το πάγκο με τα εργαλεία. Με τέσσερα καρφιά στο χέρι και ένα σφυρί γονάτισε στην μια γωνία του βωμού, τοποθέτησε με σχολαστική ακρίβεια το ένα καρφί στον ένα καρπό και με ένα δυνατό χτύπημα έμπηξε το καρφί στην ανθρώπινη σάρκα βάφοντας έτσι το μοχθηρό του χαμόγελο με το αίμα της κοπέλας που ούρλιαζε απεγνωσμένα. Η σκηνή επαναλήφθηκε, και πριν οι πονεμένες κραυγές της προλάβουν να σβήσουν, νέες ηχούσαν μέσα στο δωμάτιο σε κάθε κάρφωμα του στρατιώτη, γδέρνοντας τα αυτιά μου. Όταν ο στρατιώτης ολοκλήρωσε το φρικιαστικό του έργο, άφησε ένα γυμνό γυναικείο μισολιπόθυμο κορμί καρφωμένο πάνω στην τετράγωνη πέτρα από τα άκρα του που αιμορραγούσαν σχηματίζοντας μικρές λίμνες αίματος.

Παρακαλούσα αυτό το κορίτσι να είναι νεκρό. Παρακαλούσα να μην νιώσει ότι θα επακολουθήσει, και μέσα σε νεκρώδη τέρψη να έχει βυθιστεί. Παρακαλούσα, και το πίστεψα ο αφελής! Το πίστευα και όταν ο αξιωματικός έδωσε την διαταγή στους πέντε στρατιώτες να την «τελειώσουν», και αυτοί, άρχισαν να γδύνονται, να ξύνουν τα αρχίδια τους και να παίζουν τους πούτσους τους. Ήθελα να πιστέψω τον γρήγορο και λυτρωτικό θάνατό της γιατί δεν άντεχα να πιστέψω την βαναυσότητα του είδους μου, μέχρι που έχασα εκείνο το κομμάτι της ψυχής μου που η ελπίδα ακόμα ανάσαινε, όταν αυτό σαρώθηκε από τις φωνές της νεκρανάστασης της κοπέλας καθώς ο στρατιώτης που την είχε καρφώσει στον βωμό στάθηκε από πίσω της και έχωσε με βία τον πούτσο του μέσα της, γαμώντας την με μανία, και είδα ξεκάθαρα πλέον, πόσο αδαής ήμουν.

Καθώς το αιματοβαμμένο πρόσωπο του έπαιρνε υποχθόνιους μορφασμούς όσο έσπρωχνε με παραφροσύνη τον πούτσο του μέσα στην γυναίκα, οι υπόλοιποι άντρες τραγουδούσαν με στόμφο τους ύμνους της γενετικής τους ανωτερότητας, χόρευαν, γέλαγαν, έβριζαν και εξαπέλυαν απειλές προς εμένα. Είχαν στήσει μια γιορτή θανάτου, μεθυσμένοι από το νέκταρ τους που ήταν ο πόνος μας, εκστασιασμένοι από την μουσική τους που ήταν οι κραυγές μας, απολάμβαναν την δαιμονική μορφή της μισαλλοδοξίας τους. Και πάνω στην κορύφωση της βλοσυρής φρενίτιδας τους, ο στρατιώτης που γάμαγε το κορίτσι, ύψωσε στον αέρα το χέρι του κρατώντας την ξιφολόγχη του, ξεστόμισε ακαταλαβίστικα λόγια και με μίσος την κάρφωσε στην πλάτης του κοριτσιού που σπάραζε μέσα στο εφιαλτικό της μαρτύριο ενώ οι υπόλοιποι στρατιώτες κάλυπταν τις κραυγές της με χαιρέκακες επευφημίες και ετοιμαζόντουσαν να πάρουν σειρά.

Ακολούθησαν όλοι, ένας- ένας με την σειρά στεκόταν πίσω από το κορίτσι και έμπηγε με ορμή τον πούτσο του μέσα της, κρατιόταν από την λαβή της ξιφολόγχης που ήταν καρφωμένη πάνω της και γάμαγε με λύσσα, και αυτή σε κάθε αλλαγή του δυνάστη της έπαιρνε μια ανάσα που εκτινάσσονταν με θρηνητικό τόνο μέσα στο κελί αμέσως μετά, όταν ο στρατιώτης σκάλιζε την πληγή της καθώς στηριζόταν πάνω στην ξιφολόγχη, μέχρι που ξεψύχησε. Ο τελευταίος από δαύτους πρέπει να γάμαγε ένα άψυχο σώμα βουτηγμένο στο αίμα και στον ιδρώτα και γεμάτο από το σπέρμα των τεράτων χωρίς να κάμπτεται η βαναυσότητά του.

Όταν τέλειωσε και τελευταίος και σωριάστηκε δίπλα σους άλλους στρατιώτες, είδα τον αξιωματικό να κατευθύνεται προς το μέρος μου, με αργά βήματα με πλησίασε και έχοντας την έκφραση της πιο τρομακτικής ηρεμίας στο πρόσωπο του με προϊδέασε για το τι επρόκειτο να μου συμβεί, τονίζοντας μου την απόλυτη ανάγκη απόσπασης πληροφοριών από μένα. Υπό τις διαταγές του οι στρατιώτες νωχελικά σηκώθηκαν με σκοπό να έρθουν να με λύσουν από τα δεσμά μου, ενώ αυτός πλησίαζε τον σταυρό του Αγ. Ανδρέα φορώντας τα μαύρα του γάντια. Έχοντας πλέον χαμένα τα λογικά μου, αδυνατώ να περιγράψω την φρίκη που με κατέκλυσε, το μόνο που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου από εκείνη την στιγμή είναι ο εκκωφαντικός άρρυθμος χτύπος της καρδίας μου που με τράνταζε και κάλυπτε οτιδήποτε άλλο ακουγόταν μέσα στο κελί, και ξάφνου διακόπηκε από έναν τρομακτικό κρότο, στέλνοντας με για άλλη μια φορά στην ευδαιμονία της λήθης.

Ξύπνησα μετά από μέρες όπως με πληροφόρησαν, σε μια σπηλιά διαμορφωμένη σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Μίλησα μετά από περισσότερες μέρες και ίσως ακόμα και τώρα δεν έχω κατανοήσει πόσο τυχερός στάθηκα όταν την ύστατη στιγμή οι σύντροφοί μου είχαν βρει την φυλακή που ήμουν κλεισμένος και περίμενα τον αποτρόπαιο θάνατό μου, επιτέθηκαν με όλμους και πυροβόλα, εξοντώνοντας τους δήμιους μου και σώζοντας με.


υ.γ. Η αδυναμία μου να αναρτήσω νεο νήμα φέρνει αυτό εδω. Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας βρίσκεται και αλλού στο forum με τίτλο πονος, θάνατος αλλά επίσης δεν είχα το δικαιώμα να κάνω κάποιες αλλαγές και έτσι ήταν αδύνατο να ολοκληρωθεί εκεί η ιστορία.Θα μπορούσε να γίνει αλλά θα έπρεπε να περιγράψω τον βασανισμό τριών γυναικών κάτι που μου φάνηκε εξαιρετικά βαρετό για όλους.

 

Ήμασταν άγραφα χαρτιά ή όχι;
( διάλογος που δε βγάζει πουθενά/στενάχωροι λόγοι )


- Η ιστορία εξελίσσεται στο 1500μ.χ. περίπου, είναι πολύ καλό, εντάξει λέει πολλά για τις σχέσεις κράτους –εκκλησίας- τραπεζών…αυτό που μένει είναι ότι οι ιδέες βιάζονται.

-H ιστορία επαναλαμβάνεται ε;

- Μόνο που η εκκλησία είναι σχεδόν άχρηστη τώρα.
Η θέληση για αλλαγή βιάζεται, όλα καταλήγουν ότι αυτό που κουμαντάρει και είναι πάνω από ιδεολογίες, θρησκείες ακόμα και θέληση, είναι το χρήμα. Είναι λες και όλα φτιάχτηκαν για να αποσπούν το μυαλό, όλες οι ιδέες βιάστηκαν, και οι άνθρωποι αφελείς, αναλώθηκαν στο να υπηρετούν ιδέες κα την επιθυμία για ουτοπία, και σκατά, όταν τα πέπλα πέφτουν και βλέπεις ότι όλα είναι εμετικά λογιστικά
Και η θλίψη επέρχεται
Το βιβλίο λέει πολλά αξίζει να συγκεντρωθείς στην ψυχολογία του ήρωα μετά το μισό βιβλίο. Νιώθεις ότι εξαπατήθηκε, αλλά μακάρι να ήταν αυτό. Αυτό που λέει το βιβλίο για μένα είναι ότι στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου παρουσιάζεται η εξαπάτηση των ανθρώπων, ο εξευτελισμός των ιδεών

-ο εξευτελισμός προέρχεται από τους ανθρώπους
όπως και χίλια μύρια κακά
δεν μπορώ να τα δω άσπρο μαύρο, υπάρχουν και πολλές αποχρώσεις ενδιάμεσα

-Εγώ μιλάω σε συλλογικό επίπεδο, το τι μου φαίνεται να συμβαίνει χρόνια τώρα περί των επαναστατικών ιδεών, η απόλυτη διαστρέβλωση πολιτικών, κοινωνιολογικών έργων με σκοπό τον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων.
Δημοκρατία ,Κομμουνισμός, σοσιαλισμός
Βιάστηκαν στην πράξη
Όχι από αδυναμία πραγμάτωσης τους αλλά σκόπιμα

-αποδυναμώθηκαν, πράγματι

- δεν αποδυναμώθηκαν καθόλου

-βιάστηκαν όπως το λες

- Υπήρξαν προϊόντα εκμετάλλευσης, οι ιδέες εμπνευσμένων ανθρώπων
Είναι τραγικό

-κινήματα εξέγερσης όπως ο Μάης του 68

- Ακόμα και ο φασισμός προϊόν εκμετάλλευσης! το άλλο άκρο
Ο δεύτερος παγκόσμιος για παράδειγμα, αμφιβάλλω αν υπήρχε κάποιος ιδεολογικός φασισμός , ήταν οικονομική συνέπεια
Ο χιτλερ, όπως και οι κυβερνήσεις ήταν πιόνια, υπάλληλοι ακόμα και σήμερα

-οικονομικών συμφερόντων

- μιας εταιριοκρατιας που στέκει από τότε

-μάλλον από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά

-Στο προτείνω το βιβλίο είναι και περιπετειώδες και σε κρατά
Αλλά είναι τούβλο, 800 σελίδες

-χα...το βλέπεις και τρομάζεις ε;
ιστορικό μυθιστόρημα

-ναι αναφέρει πραγματικά ονόματα, σε πραγματικούς χρόνους, όπως ο Λούθηρος και η θρησκευτική επανάσταση που έγινε στον καθολικισμό

-μελέτη ολόκληρη δηλαδή...!

- και παρουσιάζει τα γεγονότα μέσα από την ζωή του πρωταγωνιστή
Αλλά ξεγυμνώνει τα πάντα
Αυτά που σου έλεγα πριν περί οικονομικής κυριαρχίας

-λες και βλέπεις το παρόν στο παρελθόν
ή στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον!

-το στενάχωρο είναι ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν, ξέρουν μέσα τους ότι ό,τι έχει βγει στην φόρα δεν είναι απλά άλλη μία συνομωσιολογία
10-20 εταιρίες κάνουν κουμάντο στον πλανήτη
Και όλα τα άλλα , πολιτική, ιδέες, κινήματα, με καλές προθέσεις ξεκίνησαν
Κατέληξαν ναι είναι ένα θέατρο και τίποτε άλλο

-μαριονέτες
χρησιμοποιήθηκαν αισχρά

-Ακόμα και το bdsm όσο κουφό και να ακούγεται
Τα συναισθήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν εργαλείο για σκέψη, για αναζήτηση και προβληματισμό πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, καταλήγει μόλις πάει να ανοιχτεί, σε show και εμπορευματοποίηση

-εντάξει, περιθωριακά

- ένα φετίχ πάρτι με Performers έγινε το bdsm

-κάποιοι έσπευσαν να το δουν από την εμπορική του σκοπιά
όμως η σκοτεινή του πλευρά, όσο και να το θέλουν δεν μπορεί να ξεπουληθεί
σε επίπεδο παράστασης κάλλιστα γίνεται σόου
σε σχέση όμως είναι σκέτη γελοιοποίηση όταν μένει στα βινυλ, στις μάσκες...

-τι σχέση τώρα έχει ο ντεσάντ με τους σημερινούς σαδομαζοχιστές...

- έλα ντε; Είναι αυτό που σου έλεγα πριν
Ο βιασμός των ιδεών στην πορεία του χρόνου
Ο σφετερισμός τους για κέρδη και αποχαύνωση
Κέρδη για λίγους και αποχαύνωση για πολλούς
Και το τραγικό… οι πολλοί είναι ικανοποιημένοι

-------------------------------------------------------
-θέλω να πιστεύω
ότι η σαδομαζοχιστική μας φύση δεν είναι και τόσο φύση

-παραφύση είναι

-αναρωτιέμαι αν είναι επίκτητο χαρακτηριστικό που πρόεκυψε μέσα από την κοινωνία των ανθρώπων

-εννοείς ότι η φύση μας δεν είχε χρώμα εξ αρχής;
μαύρο και άσπρο

-η φύση φρόντισε για να υπάρξουν δυνατότητες, επιλογές
η φύση δεν έχει κακό ή καλό

-υπήρχαν όλα λοιπόν ως δυνατότητες

- Η φύση έχει επιβίωση
ο άνθρωπος τι κάνει?

-για να επιβιώσει έκανε τα πάντα
σε ένα εχθρικό περιβάλλον


-από κει προήρθαν οι άγριες συμπεριφορές μας?
αν από κει προήρθαν
πως γίνεται και είναι πιο βάναυσες??
σκοτώνουμε για πλακά
σκοτώνουμε το είδος μας
και στα ζώα γίνεται αυτό
αλλά εμείς το κάνουμε κυρίως
τόσα χρόνια εξέλιξης

-και μηδέν πολιτισμός


-και ακόμα έχουμε την δικαιολογία της καταγωγής μας από τα ζώα
εθελοτυφλούμε?
σκοτώνουμε γιατί είμαστε πολλοί?
αποτύχαμε να συμβιώσουμε με τον πλανήτη και δε χωράμε?
δεν χορταίνουμε? δεν διψάμε?

-πάντως η αγριότητα γεννήθηκε σε ένα απίστευτα εχθρικό περιβάλλον, είχε να παλέψει με πολύ δυνατότερους

-σίγουρα…δε διαφωνώ
ουσιαστικά η πρώτη κοινωνία ανθρώπων θα πρέπει να είχε αυτο σαν βασικό κοινό χαρακτηριστικό των μελών της, την αγριότητα και την βιαιότητα
αλλά άλλαξε μορφές στην πορεία
γιατί δεν εξαλείφτηκε στην πορεία?

-εκλογικεύτηκε αλλά παρέμεινε ωμή όπως παλιά σχεδόν


-όταν άρχισε ο νους να γίνεται δυνατός και ευρηματικός

-τα ένστικτα δεν εκπολιτίζονται

-δε ξέρω πραγματικά
όλα εκεί συνηγορούν
στο να πρόκειται για ένστικτο
αλλά δε θα το θελα

-είναι τόσο καθορισμένο που με πιάνει απελπισία

-σκέφτομαι…


ότι άμα είχα ότι θα ήθελα θα μου κακός;
άμα δεν υπήρχε χρήμα θα έκλεβα; Θα σκότωνα;
άμα πίστευα σε θεό θα υπήρχαν θρησκείες με άλλη μορφή ?… θα ήταν μια
επιπλέον εξουσία?

-λες τα κοινωνικά πρότυπα

-λέω για μια σάπια κοινωνία
που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της εξέλιξης μας


-που μας διαμορφώνει βίαιους

-χιλιάδες χρόνια

-γιατί έχει τη βία μέσα της

-πρόκειται για κρίση της ανθρώπινης συνείδησης
εκεί καταλήγω με λύπη

-οι προσδοκίες που λες…

-και ξέρεις

-…ότι ήμασταν φτιαγμένοι γι άλλα;

-εμείς του bdsm χλευάζουμε αυτήν βία
κυριαρχούμε πάνω σε αυτήν βια
με κάποιο άρρωστο όμορφο τρόπο

- την ελέγχουμε

-την μετουσιώνουμε σε απόλαυση δείχνουμε ότι
σαν όντα
σαν πνευματικά όντα
ήμαστε ανώτεροι
είναι κούφο.. ή τουλάχιστον θα θελα να είναι έτσι
ίσως είμαστε και εμείς κορόιδα, θύματα αυτής της κοινωνίας, το ίδιο βίαιοι όπως όλο το είδος μας και προσπαθούμε να βρούμε μια έκφραση της βιαιότητας μας που να δικαιολογεί την ύπαρξη της, γιατί μπορεί η εκδήλωση σκληρότητας όπως γίνεται στην ίδια την κοινωνία για καταξίωση, φράγκα να μην μας γεμίζει, να μην καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να χαντακώσουμε τον διπλανό μας για να πάμε εμείς μπροστά και ίσως κάνουμε αυτό γιατί δε μπορούμε να δράσουμε αλλιώς να αντισταθούμε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάσταση
δε ξέρω άμα είμαστε και εμείς όμως το παραπροϊόν αυτής της κοινωνικής δομής, ή δρούμε?
σε ποιον να το πω
και ποιος να με πάρει στα σοβαρά

-από το φόρουμ; υπάρχουν κάποιοι…






The roll of distant thunder breaks, the afternoon of silence wakes
They hurry through from Petergate as if they know this dance
In fury blind, I drive at night across the moors, the open roads
Beneath the freezing starry skies, racing in some trance
These cities are illusions of some triumph over Nature's laws
We've seen the iron carcass rust and buildings topple into dust
And as the waters rise, it seems we cling to all the rootless things
The Christian lies, technology, while spirits scream and sing
Oh God I love the world

Well I never said I was a clever man but I know enough to understand
That the endless leaps and forward plans will someday have to cease
You blind yourselves with comfort lies like lightning never strikes you twice
And we laugh at your amazed surprise as the Ark begins to sink
This temple that is built so well to separate us from ourselves
Is a power grown beyond control, a will without a face
And watching from outside I wish that I could wash my hands of this
But we are locked together here, this bittersweet embrace
Oh God I love the world

And if one day the final fire explodes across the whitened sky
I know you've said you'd rather die and make it over fast
With courage from your bravest friends, waiting outside for the end
With no bitterness but an innocence that I can't seem to grasp
I know somehow I will survive - this fury just to stay alive
So drunk with sickness, weak with pain, I can walk the hills one last time
Scarred and smiling, dying slow, I'll scream to no one left at all
I told you so, I told you so, I told you so . .
Oh God I love the world

 

Απάντηση: Re: Kάτι από το παρελθόν

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει διαπιστώσεις του τύπου: ‘‘Εντάξει, έτσι είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι’’, ή ‘‘η απληστία, το μίσος, η επιθετικότητα είναι στη φύση του ανθρώπου’’ , ξεμπερδεύοντας μια και καλή. Είναι όμως έτσι;
Τα ένστικτα κάποτε ήταν απαραίτητα εργαλεία αφού εξυπηρετούσαν βασικές ανάγκες επιβίωσης, εξελίχτηκαν όμως και η συμπεριφορά μας πλέον διαμορφώνεται στο πολιτιστικό περιβάλλον που ζούμε με ταχύτατες ανταλλαγές πληροφοριών που μας κατακλύζουν.
Περίπλοκη η ανθρώπινη φύση, δεν γεννιόμαστε άπληστοι, βάρβαροι, μισαλλόδοξοι, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά αποκτώνται μέσα από την κοινωνία μας. Από τα γεννοφάσκια μας εκπαιδευόμαστε ανταγωνιστικά για να υπερισχύσουμε κατασπαράσσοντας ο ένας τον άλλο με γάντι ή χωρίς, τρισάθλιοι και μανιασμένοι για το εύκολο και γρήγορο κέρδος.
Όπως το βλέπω, δεν μας παγιδεύει αναπόδραστα η φύση μας, ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, είμαστε ικανοί τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο. Ζούμε με τις αντιφάσεις μας, μπορεί να γίνουμε ακόρεστοι, επιθετικοί, αδυσώπητοι εκμεταλλευτές αλλά και γενναιόδωροι, μεγαλόψυχοι, αλληλέγγυοι, αναλόγως των συνθηκών.
Δεν είμαστε προκαθορισμένοι να λειτουργούμε κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο, η σκέψη μας, η φαντασία κάνει ένα σωρό υπερβάσεις, αποδράσεις. Γιατί έχουμε ρημάξει το σύμπαν; Μακάρι να ‘ξερα…Ίσως όταν πιάσουμε τελικά τον πάτο, με ό,τι ακραίο μπορεί να σημαίνει αυτό, τότε να γεννηθεί μια άλλη μορφή συνειδητοποίησης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, να αντιληφθούμε τα πράγματα που μας περιβάλλουν χωρίς σκοπιμότητες και συμβάσεις, με την ατίθασα άλογη ματιά ενός μικρού παιδιού! Αυτό τουλάχιστον ελπίζω, να υπάρξει μια τέτοια ευκαιρία!!

Για όλους μας έρχεται λίγο ως πολύ η στιγμή που θα αναλογιστούμε τι νόημα έχει η σεξουαλική μας συμπεριφορά σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Γνωρίζουμε πως σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνεται από τις κυρίαρχες αντιλήψεις, τις σχέσεις εξουσίας, το πολιτισμικό πλαίσιο, την επικρατούσα ιδεολογία.
Ο Foucault, στο ‘‘Εξουσία, Γνώση και Ηθική’’ έγραφε:΄΄Η σεξουαλικότητα δεν πρέπει να ειδωθεί ως ένστικτο αντιθετικό και απείθαρχο προς την εξουσία, αλλά ως ένα ιδιαίτερα κομβικό σημείο μετάβασης προς σχέσεις εξουσίας…Δεν αποτελεί το πλέον ανυπότακτο στοιχείο, αλλά μάλλον ένα από τα προικισμένα με τη μεγαλύτερη εργαλειακότητα προς όφελος της εξουσίας.’’

Εμείς του bdsm έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε αλλιώς, να εξερευνήσουμε τη σεξουαλικότητά μας μέσα απ’ αυτές τις σχέσεις εξουσίας, αλλά και να προχωρήσουμε πέρα απ’ αυτές. Μπορούμε να υιοθετήσουμε τη σεξουαλική ταυτότητα που επιθυμούμε, να τη διαμορφώσουμε εκτός των περιορισμών που επιβάλλουν οι τρέχοντες κοινωνικοί κανόνες.
Όπως το αντιλαμβάνομαι είναι μια μορφή δράσης, διαφοροποίησης τουλάχιστο προς την κυρίαρχη δεοντολογία που κατασκευάζει την ερωτική επιθυμία, κατευθύνοντας την εκεί που την εξυπηρετεί.
Θα μου πεις αλλάζει κάτι σε συλλογικό επίπεδο;
Όχι, δεν αλλάζει…σιγά μην τους κόφτει τι κάνουν στο κρεβάτι τους ετερόκλητες περιθωριακές ομάδες. Πιστεύω όμως, ότι αλλάζοντας ο τρόπος σκέψης μας, αντίστοιχα επιδρά και στο περιβάλλον που κινούμαστε, έστω κι αν πρόκειται για ένα περιβάλλον που ήδη βρωμάει αφόρητα κι έχει σαπίσει προ πολλού…

 

Απάντηση: Kάτι από το παρελθόν

Μη μου δίνετε σημασία, προσθέτω απλώς τη μουσική υπόκρουση σε αυτή τη διεγερτική συζήτηση