Kinky Poetry

Σʼ αρέσει να πέφτεις στο ξεστρωμένο μας κρεβάτι

οι παλιοί ιδρώτες μας δεν σʼ αηδιάζουν

τα λερωμένα, από ξεχασμένα όνειρα, σεντόνια μας

οι κραυγές μας που στο σκοτεινό δωμάτιο αντηχούνε

όλα ετούτα ξεσηκώνουνε το αχόρταγο κορμί σου,

το άσχημό σου πρόσωπο επιτέλους λάμπει

που οι χτεσινοί μας πόθοι είναι όνειρα αυριανά σου

*

Η ανάσα σου μέσα στο στόμα μου

τα ξερά σου χέρια τα νύχια σου τα σουβλερά

δεν αφήνουνε ποτέ το κρεμεζί λαρύγγι μου

κρεμεζί απʼ την ντροπή την ηδονή τη γλύκα

τα μελανιασμένα χείλια σου βυζαίνουνε το αίμα μου

κι οι στιλβωμένες σάρκες μου θα σε ξεσηκώνουν πάντα

ενώ τα μάτια μου θα μένουνε κλεισμένα.

Πόσοι έρωτες έκαναν να κραυγάζει το κρεβάτι…


*

Γυμνή θέλω να δειχτώ στα ωδικά σου μάτια

θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή

που τα λυγισμένα κάτω από μεγάλο βάρος μέλη μου

σε ανόσιες σε σπρώχνουν πράξεις

που τα ίσια μαλλιά της ασημένης κεφαλής μου

μπλέκονται στα νύχια σου

απʼ την παραφορά καμπυλωμένα

που τυφλός κρατιέσαι ορθός κι αφοσιωμένος

ξανοίγοντας από του μαδημένου μου κορμιού το ύψος.

Το κορμί σου ισχνό ανάμεσα στα σατινένια μου σεντόνια…

*

Πυρετός, το αιδοίο σου ένας κάβουρας

Πυρετός, οι γάτες που τρέφονται απʼ τα θαλερά βυζιά σου

Πυρετός η βιάση απʼ των νεφρών σου τα σαλέματα.

Των κανίβαλων βλεννών σου η λαιμαργία,

το σφίξιμο από τα λούκια σου που σκιρτούνε κι απαιτούνε

μου ξεσχίζουν τα πέτσινα δάχτυλα

μου ξεριζώνουν τα πιστόνια.

Πυρετός, σφουγγάρι ψόφιο απʼ την παραλυσία πρησμένο

πιλαλάει το στόμα μου στο μάκρος της γραμμής

του ορίζοντά σου

σε θάλασσα φρενίτιδας άφοβος ταξιδιώτης…

Είναι νύχτα

κι ηυ γαλήνια γρατσουνιά όπου πεθαίνει το κενό λαχανιασμένο

δέρνεται παλεύει ανοίγεται και κουλουριάζεται ηδονικά

πάνω στο αργοσάλευτο πέος του εξερευνητή Νώε.

*

Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου θέλω τη λύσσα σου

θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν

τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλομιάζουν

θέλω τα ανατριχιάσματά σου

θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια

πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα

οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε.

Τα βίτσια των αντρών είναι η επικράτειά μου

οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου

αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις

γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.


(Τζόυς Μανσούρ, <Κραυγές>

 

..Σε θέλω τόσο πολύ που η καρδιά μου, θα ορκιζόμουν πως, θα σταματήσει αυτήν εδώ την στιγμή. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θυμάμαι τίποτα. Σε θέλω τόσο πολύ που θυμάμαι τα πάντα. Σε θέλω. Πολύ.

Αν είχα το θάρρος θα ερχόμουν και θα σε έπιανα από τον λαιμό και θα σε φιλούσα μέχρι να μην αντέχω άλλο.

Αν δεν φοβόμουν θα με έριχνα στην φωτιά σου. Να καούν όλα, τα πάντα, αλήθεια δεν με νοιάζει. Θα αφηνόμουν να γίνω σταχτή πάνω σου. Θα αφηνόμουν στο άγγιγμα σου, στα χέρια σου, στο σώμα σου. Δεν με νοιάζει. Αν δεν φοβόμουν, θα σε ακολουθούσα παντού.

Κλείνω τα ματιά μου και το μόνο πράγμα που μπορώ να δω είναι τα μάτια σου. Ένα ζευγάρι καφέ μάτια με καίνε. Ένα ζευγάρι μάτια με ακολουθεί. Τα μάτια σου με ακολουθούν. Με βλέπουν. Με περιεργάζονται. Τα μάτια σου με βλέπουν όπως κανείς. Τα μάτια σου. Θεέ μου. Τα μάτια σου.

Σε θέλω τόσο πολύ που είναι ανυπόφορο. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Σε θέλω τόσο πολύ. Σε θέλω και δεν μπορώ να σταθώ στα ποδιά μου όταν σε βλέπω. Σε θέλω τόσο πολύ που η κάρδια μου σφίγγεται. Σε θέλω τόσο πολύ.

Σε σιχαίνομαι τόσο πολύ. Σε σιχαίνομαι που είσαι ένα φάντασμα. Σε σιχαίνομαι για το όνομα σου. Σε σιχαίνομαι για την επιρροή που ασκείς πάνω μου. Σε σιχαίνομαι γιατί κανένας δεν είναι εσύ. Σιχαίνομαι.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σιχαίνομαι.
Σε θέλω.
Πολύ.

La Baronne
Te quiero

 

..Σας εύχομαι ο στρατηγός Ιβόλγκιν
να σας γδύσει με τα μάτια του κυρία μου.
Να σας καρφώσει γαλάζια σημαία στην
ακτή της κοιλιάς σας.
Σας εύχομαι
ιλιγγιώδεις οργασμούς, σταυροφορίες,
εκτελέσεις ανδρών κοντά στον αφαλό
στη θέση Λεχαινά Ηλείας.
Ανωνύμου
μοτοσικλετιστή τα βογγητά σας εύχομαι
επάνω στο λαιμό σας.
Λάδια στην
άσφαλτο της ωμοπλάτης σας και τιμαλφή
δεμένα γύρω απ’ τα καντήλια της καρδιάς σας
χίλιες και μια δαχτυλιές αφήνοντας
η εγκάρδια απουσία μου.
Σας εύχομαι
προϊσταμένη οργασμών το νέον έτος
να σας βρει.
Σας εύχομαι πολλά και άλλα
τόσα.
Κι εκλιπαρώ μονάχα για μια θεσούλα
θυρωρού στο καρδιοχτύπι σας, αυτό
το πιο γυμνό καλώδιο της ύπαρξης που
ελέγετο Μαρία Ντολόρες, κλειτορίς και φωτοστέφανο.

Αντώνης Αντωνάκος

 

 

..Καθόμουν σε μια γωνιά του κρεβατιού σταυροπόδι και ζαρωμένη, μισοτρέμοντας, μύριζα ένα μεγάλο γαρίφαλο που πήρα απ’ το ανθογυάλι.

Ήρθε.

Είναι η Θεά μου. Αστάρτη μου!.. Έτρεμα απο συγκίνηση. Έπεσα στα πόδια της και της τα φιλούσα.

"Έλα πάνω.."ψιθύρισε εκείνη. Αφέθηκα στην ορμή της να δω που θα κατέληγε. Στιγμές νόμιζα πως ήταν ευτυχισμένη, στιγμές πως κορόιδευε..

Για μια στιγμή έδειξε μια δυνατή έξαψη το πρόσωπό της:
-Αν θα μείνεις μαζί μου, θα δεχτείς να υποφέρεις, θα σε τυραννάω. Ίσως είναι αλήθεια αυτό..μ' αρέσει να παιδεύω λίγο κείνον που αγαπώ.

Συμπέρασμα: Έγινα όργανό της. Είλωτας. Ικανοποιώ τις ορέξεις της. Άλλη ώρα δεν υπάρχω γι αυτήν, παρά μόνο σαν έχει επιθυμίες.

"Να η κυρία και το δουλάκι της" είπαν κάπου, για τη Λίζα και μένα. Μ' εξενεύρισε αυτό μα δε μου 'φερε καθόλου θλίψη.

Υποφέρω γιατί δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι απ΄το ζυγό αυτόν, γιατί την αγαπώ, τη λατρεύω.

Δυο-τρεις φορές σηκώθηκα και άναψα σπίρτα φέρνοντάς τα πλάι στο πρόσωπο της. Ήθελα να τη δω λίγο. Το πυκνό σκοτάδι μ’ έπνιγε.
Την άλλη μέρα μ’ ερώτησε αν ζητούσα να την κάψω…
..
Περνάν οι μέρες και γοργοκυλάν. Δυο-τρεις βραδινές σκηνές για την αγριότητά τους δε θα ξεχαστούν ποτέ στη ζωή μου. Δεν ανταλλάσσουμε πια φιλιά και χάδια, μόνο δαγκώματα σε σημείο να ματώνουν οι σάρκες μας.

Άρπαζα το χέρι της και το σκέπαζα με φιλιά, μ'όλο μου το πρόσωπο, ψιθυρίζοντας λόγια ευγνωμοσύνης και απεγνωσμένης πια αγάπης. Την ευχαριστούσα που μ' έκανε τόσο να πονέσω για κείνη. Τώρα μόνο καταλάβαινα τη ζωή.
Την ευγνωμονούσα γιατί δοκίμασα κάτι άγνωστο για μένα ως τώρα: Τον πόνο! Το συγκλόνισμα αυτό της ψυχής.

..έφευγε κι έκανε μήνες να φανεί. Με βασάνιζε.
Αλλά μου έδινε και μερικές γλυκές στιγμές, κι εγώ περίμενα με λαχτάρα για να μου ξαναδώσει μια τέτοια στιγμή. Παθιαζόμουν, έλεγα ας έρθει να την αγκαλιάσω και ας πουλήσω και τον εαυτό μου..

Τελικά ο έρωτας αυτός ήταν κάτι το εξιδανικευμένο.
Ήταν φαντασία. Ζούσα στα σύννεφα, υπερβατούσα.

Ντόρα Ρωζέττη: Η ερωμένη της

 

 

Na σε γαμήαω θέλω εγώ και τα μάτια σου να κλαίνε
από το ξύλο που θα φας καθώς θα σε γλεντάω
σκλάβα να σε χω μια ζωή, να πίνω και να γράφω
για την μία την καυλιάρα μου που έχω να διατάζω

δικό μου