Kinky Poetry

[αστρολογικά τετράγωνα τ΄Αυγούστου]

(...) Θέλοντας να σε κατακτήσω
Εισήλθα πια για τα καλά στην ενδοχώρα σου
Ώσπου κατακλινόμενος
Αφαίρεσα τη χρυσή μου προσωπίδα
Και μαζί
Όλο μου το παρελθόν

Καταλαμβάνοντας τη δικαιωμένη μου θέση
Σκύβω
Διπλώνω
Ικέτης
Τσιμπώ με το γένι μου την τρυφερή σου σάρκα
Ακροπατώντας στις ακρολοφίες σου
Ξετυλίγω τις ταινίες από το κορμί σου

Γυμνό το επιθυμώ
Γυμνό
Ολόγυμνο

Ξέρω καλά τι σημαίνει
Αυτή η ζέστη που με χτυπάει από την χαραμάδα σου
Εκεί που επισταμένα κρύβεται η ευχαρίστησή μου
Κι αποκρυπτογραφείται σε ρίγη
Ανατριχίλα και σπασμό
Αυτή η εξαίσια γεύση σου
Τα όξινα του κορμιού σου

Όμως πραγματικά ---
Τούτη είναι η πιο υγιής σκέψη
Που έκανα εδώ και καιρό

Μπορώ μάλιστα να το καταμαρτυρήσω
Ενώπιον άλλων πολλών
Πως το να σε λατρεύω έτσι αγάπη μου
Μου σώζει την ψυχή μου.
-----------------------------------------------

Γιάννης Αντιόχου

απόσπασμα από το ποίημα Περίπτυξη, Εκπνοές.

 

Όφις και κρίνο

21 Οκτ

Θά θελα να σε σύρω μια νύχτα στα βάθη τα πλειό σκοτεινά των δασών νά μαστε μόνοι να μην είναι άστρα απο πάνω μας και να σε βάλω να μου πεις όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις. Να στραγγίσεις από τα χείλη σου όλο τον βόρβορο που κλείνει μέσα της και ντρέπεται να θυμηθεί η μνήμη σου.Τα λόγια που ανεβάζουν τη ντροπή απάνω στα μάγουλα και κηλιδώνουν την ακοή και γυμνώνουν τα μυστήρια των γυμνοτήτων. Ένας πόθος γλοιώδης σέρνεται μέσα μου και ζητά να μάθει όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις. Θέλω να ιδώ να βεβηλώνονται μοναχά των τα χείλη σου τα ντροπαλά.Να μην κοκκινίσεις καθόλου, να μη διστάσεις, νά χεις πολύ ξερο το στόμα και τολμηρό το βλέμμα και άσεμνη τη στάση. Ν’ ανεβούν όλοι σου οι ακάθαρτοι στοχασμοί κι οι ακόλαστες καμπυλότητες των γραμμών χειροπιαστές και λάγνες σε λιτανείαν αναιδή μπροστά στο άγαλμα της Ασταρώθ. Θά χομε τα Πριάπεια της αγάπης μας, Ω Δύστυχη, θά μαι ακίνητος μπροστά σου και θα Σε κυττάζω μέσα στα μάτια να μη μου κρύψεις τίποτε! Να μη μου κρύψεις τίποτε και να μου φτύσεις όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις. Ίσως και μπορέσεις να με κάμεις να νοιώσω κάποια καινούργια και άγνωστη ηδονή.Την ηδονή της περιφρόνησης και της αηδείας και της βεβήλωσης μιας αγάπης. Θα σε σφίξω τότε με τον εναγκαλισμό των ζώων μέσα στη νύχτα των οργασμών. Και θα νοιώσω να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι τι δικό μου, ένα δημιούργημα του πόνου μου-ένα κορμί που το διέπλασα εγώ και το διέφθειρα εγώ - όργανο σάρκινο της ανίας μου και της βαθειάς κι αγιάτρευτης διαφθοράς του νού μου. Θα σε σφίξω όλη γιατί θά σαι όλη δική μου και θα νοιώσω επί τέλους απάνω Σου τον θρίαμβο τον μεγάλο που νοιώθουν οι μεγάλοι Κατακτηταί και οι μεγάλοι Καταστροφείς και οι Δημιουργοί !

Νίκος Καζαντζάκης

 

Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν

Κρεβάτια θὰ ῾χουμε ἄνθινα γεμάτα αἰθέρια μύρα·
ντιβάνια ὁλοβελούδινα σὰ μνήματα βαθιά·
στὶς ἐταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα,
ποὺ ἀνοίξανε μόνο γιὰ μᾶς σὲ μέρη μαγικά.

Καὶ ποιὰ τὴν ἄλλη νὰ ὑπερβεῖ στὴν ὕστατη φωτιά τους,
οἱ δυὸ καρδιές μας -σὰ τρανὲς λαμπάδες δυό- μαζί
θὰ διπλοκαθρεφτίσουνε τὸ διπλοφώτισμά τους
στὰ πνεύματά μας ποὺ ῾ναι δυὸ καθρέπτες ἀδερφοί.

Καὶ μία βραδιὰ ὁλογάλανη, ρόδινη, μυστικὴ
θὲ ν᾿ ἀνταλάξουμε ἄξαφνα τὴν ἴδια ἀναλαμπή,
σὰν ἕνα μακροθρήνημα ποὺ φέρνει ὁ χωρισμός·

κι ἀργότερα ἕνας Ἄγγελος θά ῾ρθει φῶς νὰ χύσει,
-τὶς πόρτες μισανοίγοντας πιστὸς καὶ χαρωπός-,
στοὺς δυὸ καθρέπτες τοὺς θαμπούς,
στὶς φλόγες ποὺ ῾χαν σβήσει.


Charles Baudelaire (1821-67)

 

Να μη σκίσεις το χαρτί

Το χαρτί έχει πάνω του μια μακάβρια υπεροχή.
Πάνω απ΄τα ξεθωριασμένα κορμιά.
Πάνω απ΄τις μοιραίες συναντήσεις.
Πριν απ΄το τέλος και μετά την προσβολή.
Εκεί βρίσκονται να κοιμούνται δραματικά οι λέξεις.
Οι λέξεις είναι ερωτευμένες με το χάος -εκείνο το αρχέγονο σπίτι μας.
Θυμάσαι;
Αγαπάω πιο πολύ το χαρτί από ΄σένα. Αυτή ήταν η αλήθεια.
Η απουσία είναι σαν ένα ναυαγισμένο καράβι σε λίμνη είπα.
Τα καράβια δεν ναυαγούν πια στις λίμνες είπες.
Και οι λίμνες δεν είναι γεμάτες είπα.
Το νερό είναι χλιαρό είπες.
Το νερό δεν υπάρχει είπα.
Mα εγώ μιλάω για εκείνη τη κάβλα πριν τη στιγμή του οργασμου που εγώ σε σταματούσα για να γράψω τις σκέψεις μου σ ενα κομμάτι χαρτι.
Μ’ αυτο που ερωτευτηκα.
Το χαρτί είναι η κάβλα.
Το χαρτί είναι ο οργασμός.
Κι οργασμός βρίσκεται μόνο κάτω απ΄την αφοπλιστική εμφάνιση κάποιας ιδέας.
Της μεγαλύτερης ή της χειρότερης που είχες ποτέ. -Δεν εχει σημασία.
Σημασία έχει να μη σκίσεις το χαρτί πριν την υλοποίηση της ιδεας.

Σιλια Κατραλη, ποιήματα

 

Ουράνης Κώστας, «Το Κορίτσι των δεκατριών χρονών»

«Σβέλτη, γοργή και γλιστερή σα φίδι, όλη την ώρα
που να την πιάσω τέντωνα τα χέρια , ξεγλιστρούσε
και, πάντα προκαλώντας με κι όλο ξεφεύγοντάς μου,
ευτυχισμένη, – ολόκαρδα και ειρωνικά εγελούσε.
Μ’ απάνω στο κυνηγητό κι απάνω στο παιγνίδι,
κάθε που σμίγαν τα κορμιά και κόλλαγαν στην πάλη,
εκείνη πια δεν γέλαγεν αθώα σαν κα πρώτα
κι εμένα ως κύμα ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.
Και, μια στιγμή, που άρπαξα τη μέση της και μ’ άγρια
επιθυμία την κράτησα μέσα στη αγκαλιά μου,
σκλαβώνοντας τα πόδια της μέσα στα γονατά μου,
Την είδα που αφέθηκε γλυκά στο σφιξιμό μου,
ενώ τα μάτια εγλάρωναν και τρέμανε τα χείλη:
κι ένοιωσα ότι μέσα της εξύπνησε το θήλυ.»

 

Your Feet by Pablo Neruda

When I cannot look at your face
I look at your feet.
Your feet of arched bone,
your hard little feet.
I know that they support you,
and that your sweet weight
rises upon them.
Your waist and your breasts,
the doubled purple
of your nipples,
the sockets of your eyes
that have just flown away,
your wide fruit mouth,
your red tresses,
my little tower.
But I love your feet
only because they walked
upon the earth and upon
the wind and upon the waters,
until they found me.

 

 

Μια Νύχτα K.Π. Kαβάφη

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

 

View attachment 93147

 

Tο έκαψα σπίτι . Ελπίζω να το θυμάσαι .

Εκείνο που με το αιμα σου σημάδεψες τους τοίχους Του .

Έκοψα σε κουρέλια τα παλιά χαλιά, και τα κρέμασα στα καμένα παραθυρια

Στα έρημα και άγονα παρτέρια Του , φύτεψα μολόχες και νυχτολούλουδα.

Είναι χοντρά και άσχημα τα κουρελοπαραθυρια απο μακρια.

Και τα όμορφα πουλιά δεν κάμουν πλεον εκεί φωλιές .

Πετάνε αλάργα .

Τα πουλιά που με ξυπνούσαν .και εσένα .

Παντα με κοίμιζες μετα , Χωμενος στο βαθύ στηθόδεσμο σου

Έτσι οι τοίχοι στο νεο Οίκο μου μένουν στεγνοί .

Και οι στίχοι μου ορφανοί .

Η κάμαρη μου βλέπει στο βοριά .Δεν θα σ αρεσει

Και η σοφίτα που έχω νοικιασμένη .

Μονο πονο αναβλύζει απο τους ξύλινους τοίχους της

Στο νεο υπόγειο φυλάω τα μεταλικα μάνταλα , τα ποτισμένα απο την σάρκα σου
Είναι ολα απο την αρχή πλασμένα
Ειναι ολα νεα , τοσο νεα, σαν τον Ξένο .




Μυθοπλαστης

 

Αντικρίζοντάς σε, καθένας θα έλεγε
ότι οι καταστροφολόγοι απέτυχαν:
δεν ήταν το τέλος του κόσμου που πλησίαζε,
ήσουν εσύ.

Σε βλέπω να έρχεσαι από τον διάδρομο
σαν κάποιος που βαδίζει δυο εκατοστά πάνω απ’ το έδαφος
και νομίζει ότι κανένας δεν τον βλέπει.
Μπαίνεις στο σπίτι μου
- στη ζωή μου -
με τα χαρτιά σου ανοιχτά και τον αφαλό να κοιτάζει τον ουρανό,
με την αγκαλιά ανοιχτή
λες και τούτη τη νύχτα
μου προσφέρεις να πιώ ελεύθερα ποίηση από το στήθος σου,
και τα χέρια σου είναι γεμάτα, τόσο
που νιώθω ότι με αγγίζει ο κόσμος όλος
κι όχι η πιο όμορφη κοπέλα της γειτονιάς.

Κάθεσαι
και το πρώτο που κάνεις είναι να με προειδοποιήσεις:
Δε φοράω εσώρουχα
όμως τη σάρκα μου ντύνει μια πανοπλία.
Σε κοιτάζω
κι απαντώ:
Μου αρέσει τόσο το σήμερα
όσο με φοβίζει το αύριο.

Κι εγώ χαμογελώ
και σου φιλώ την πλάτη
και σου καλύπτω τα βλέφαρα
και η ασπίδα σου καταλήγει εκεί όπου βρίσκονται και οι άμυνες:
τσαλακωμένη στον κάλαθο των αχρήστων.
Κι εσύ χαμογελάς
κι ανακαλύπτεις το ανατρίχιασμα στην πλάτη μου
και λες ότι ζωή δίχως θάρρος
είναι δρόμος γυρισμού ατελείωτος,
και η δειλία μου ξεγυμνώνεται
κι αρχίζει να χορεύει με όλα της τα φανάρια στο κόκκινο.

Φιλώ
ένα προς ένα
όλα τα δευτερόλεπτα που σ’ έχω στο κρεβάτι
για να πάρω τα ρολόγια με το μέρος μου.
Στον αποχαιρετισμό γυρίζουμε τον κόσμο μέχρι τη μέση
ώστε ακόμη κι αν αργήσουμε
να θέλουμε να επιστρέψουμε.
Ερχεσαι και φεύγεις σαν τον καθένα,
όμως μέσα μου είσαι η μοναδική.
Σου αρέσει η ελευθερία μου
κι εμένα μ’ αρέσει να νιώθω ελεύθερος στο πλευρό σου.
Μου αρέσει η αλήθεια σου
και σε σένα αρέσει να επαληθεύεσαι στο πλευρό μου.

Έχεις το ομορφότερο δέρμα του κόσμου
για να γαντζωθώ επάνω του μέχρι τον χειμώνα που έρχεται.
Έχεις μάτια που μιλούν καλύτερα απ’ τα χείλη σου
και χείλη που με βλέπουν καλύτερα κι από τα μάτια σου.
Έχεις έναν ξεσηκωμό που φωτίζει τους τοίχους
πριν από το φως του ήλιου
γέλιο ικανό να σώσει τη χώρα
και το βλέμμα εκείνων που ξέρουν να ονειρεύονται με τα μάτια ορθάνοιχτα.

Και ξαφνικά περνάει,
χωρίς να το περιμένω έχει περάσει.
Δεν έχεις φύγει κι όμως μου λείπεις,
σε φίλησα μόλις
και το σάλιο μου πολλαπλασιάζεται, θέλοντας κι άλλο,
διασχίζεις την πόρτα
κι εγώ γλείφω πάλι τα δάχτυλά μου για να σε φυλάξω,
περπατώ
και σε θέλω μαζί μου σε κάθε γωνία.

Αν η λέξη είναι πράξη
τότε έλα να μου διηγηθείς τον έρωτα,
γιατί θέλω να κάνουμε μαζί
όσα η ποίηση ακόμη δεν έχει γράψει.

Ελβίρα Σάστρε

 

GEORGES BATAILLE

Ακουμπώ τον πούτσο μου…

Ακουμπώ τον πούτσο μου στο μάγουλό σου
η άκρη του ψηλαφεί τ’ αυτί σου
γλείψε μου τ’ αρχίδια αργά
η γλώσσα σου είναι απαλή σαν νερό

η γλώσσα σου είναι τραχιά σαν σφαγέας
είναι κόκκινη σαν αρνίσιο μπούτι
η άκρη της είναι ένα περιστέρι που κρώζει
τον πούτσο μου κατακλύζουν σάλια

ο κώλος σου είναι ο θεός μου
ανοίγει σαν το στόμα σου
τον λατρεύω σαν τον ουρανό
τον ευλαβούμαι σαν φωτιά

πίνω από τη βαθιά σχισμή σου
απλώνω τα γυμνά σου πόδια
τα ανοίγω σαν βιβλίο
όπου διαβάζω ό,τι με σκοτώνει

***

Η καρδιά μου είναι παγωμένη τρέμω
από τα βάθη του πόνου μου σε καλώ
με μια απάνθρωπη κραυγή
σαν να γεννώ

με στραγγαλίζεις σαν θάνατος
το γνωρίζω αυτό αξιοθρήνητα
σε βρίσκω μονάχα στην επιθανάτια αγωνία
είσαι όμορφη σαν το θάνατο

όλες οι λέξεις με στραγγαλίζουν

* * *

δέσε τα μάτια μου
αγαπώ τη νύχτα
η καρδιά μου είναι μαύρη

σπρώξε με μέσα στη νύχτα
όλα είναι ψεύτικα
υποφέρω

ο κόσμος μυρίζει σαν το θάνατο
πουλιά πετάνε στα τυφλά
είσαι σκοτεινή σάμπως ένας μαύρος ουρανός

* * *

η γιορτή θα αρχίσει
στη λάσπη και το φόβο

αστέρια θα πέσουν
όταν ο θάνατος πλησιάσει

* * *

Είσαι ο τρόμος της νύχτας
η αγάπη μου για σένα μοιάζει κραυγή θανάτου
είσαι αδύναμη σαν θάνατος

η αγάπη μου για σένα μοιάζει με παραλήρημα
ξέρεις το κεφάλι μου πεθαίνει
είσαι το απέραντο ο φόβος

είσαι όμορφη σαν φόνος
η καρδιά μου διαστέλλεται τερατωδώς ασφυκτιώ
η κοιλιά σου είναι γυμνή σαν τη νύχτα

* * *

Με οδηγείς κατευθείαν προς το τέλος
η επιθανάτια αγωνία έχει ξεκινήσει
δεν έχω τίποτ’ άλλο να σου πω
σου μιλάω από τους νεκρούς
μα οι νεκροί είναι σιωπηλοί