Limbo

Διάβασα διάφορα για την τιμηση των επιλογών που μου φάνηκαν ,για να πω την αμαρτία μου, πολύ ηθικοπλαστικα.
Η όποια επιλογή κάνει τις στη ζωή του δεν συνεπάγεται την αιώνια τήρηση της, την μη αναίρεση της με μια νέα επιλογή.
Τα πάντα ρει στη ζωή, οι καταστάσεις και οι συνθήκες διαρκώς μεταβάλλονται , όπως και οι επιλογές που προκύπτουν εξ αυτών.
Και η σχέση , ντιες ορ νοτ μία συνθήκη είναι...

 

Όταν το ενδιαφέρον για τον Έτερο, δώσει τη θέση του στην συνήθεια, η σύνδεση έχει ήδη κοπεί.
Οπότε το κάθε τυπικό, μολονότι τιμά τις επιλογές του σχετίζεσθαι, από την στιγμή που δεν υφίσταται ουσιαστικά σχετίζεσθαι, μένει μετέωρο, σαν κούφιο τελετουργικό που περιμένει την "υπογραφή" του τέλους.

 

Ορισμένες επιλογές δεν έχουν να κάνουν με το ποιος βρίσκεται απέναντί μου αλλά με το ποια είμαι εγώ. Ενδεχομένως να ισχύει το ίδιο επίσης για το άλλο πρόσωπο, στην προκειμένη τον Κ από τον οποίο υποθετικά έχω ζητήσει αποδέσμευση. Αν τα πάντα στο ποια είμαι εγώ ήταν ρευστά και μεταβάλλονταν διαρκώς αναλόγως συνθηκών - αν και εδώ κάποιος θα έπρεπε λίγο να πει κάτι για τις συνθήκες, τι εννοούμε με "συνθήκες" τον καιρό, την διάθεση, τα επαγγελματικά, τα οικογενειακά, όλα τα παραπάνω και μερικά ακόμα; Δηλαδή οι επιλογές μου είναι conditional upon whatever βρέξει ο ουρανός; - θα είχα πρόβλημα θεωρώ, τουλάχιστον με την μέση μου, συνέχεια να χρειάζεται να στρίβω, χα χα, και αν μέσα σε όλα τα αενάως μεταβαλλόμενα το μόνο σταθερό ήταν οι δικοί μου σκοποί ή οι ανάγκες μου, θα ήταν ο.κ. αυτό και μπράβο μου που θα ήμουν με ανοιχτούς ορίζοντες;