Lolita

Mας σκανδαλιζεις και θα καουμε στην κολαση..... Οπως προβλεπεται αλλωστε.  

 

Ριποσταριά από παλιό θανασσοπόστ:

Η σχέση του γράφοντος με τον αμερικάνικο κινηματογράφο δεν είναι και η καλλίτερη. Με εξαίρεση τον Τέρενς Μάλικ, οι απο εκειέ σκηνοθέτες "φιλοτεχνούν" περήφανα εδώ και έναν αιώνα τον κατσίγαρο του παγκόσμιου σινεμά, συναγωνιζόμενοι κιόλας για το κόστος της φανταχτερήθρας με την οποία ντύνουν τις πατάτες των.

Ένας από τους λιγότερο διαζευγμένους με την τέχνη είναι ο ημισυμπαθής Σ. Κιούμπρικ, όστις και έχει κάποιες οοοοοκκκκ ταινίες στο ενεργητικό του.

Είχε, λεπόν, θερινοσινεμαδοπροβολή επαέ τη Λολίτα του λεγάμενου. Έχοντας πήξει εσχάτως στο τουρκοπαλαιστινιακό σινεμά, ο γράφων σκέφτηκε, οκ, Κιούμπρικ, Ναμπόκοφ, Π. Σέλερς, πόσο χάλια να είναι, πια; Ε, λοιπόν, ήταν τόσο και πιότερο: ελαφρά διασκέδαση ταινίας χαχαχούχας, με πρωταγωνιστή α λα Κωνσταντάρας σε πορνογερέ στιγμες του. Ο πρωταγωνιστής, λεπόν, (θα τον λέμε "Λαμπρούκο"), πάει να μείνει σε μια τσαπερδόνα χήρα α λα Βλαχοπούλου, που έχει μια κόρη ξεκωλέιρος με χτένισμα και στυλ Ρένας Παγκράτη. Του Λαμπρούκου του τρέχουν τα σάλια για την Παγκράτη (τόσο προδήλως που θα το καταλάβαινε και μυωπικός τυφλοπόντικας μεθυσμένος με ληγμένη μαλαματίνα και κεμπάπ Λιντλ), αλλά καταφέρνει να ξεγελάσει τη Βλαχοπούλου, πουλώντας της έρωτα, για να είναι κοντά στην Παγκράτη. Μέσα από μια σειρά απίστευτων απιθανοτήτων, η Βλαχοπούλου ψοφάγνει και ο Λαμπρούκος αναλαμβάνει την κηδεμονία της Παγκράτη, ενώ ένας συγγραφέας (Π. Σέλερς) που τραβιέται με την Παγκράτη σκαρώνει κάτι "απίθανες" μεταμφιέσεις α λα Μουστάκας (που δεν θα ξεγέλαγαν ουτε τον τυφλοποντικα-μασκοτ της ταινίας), για να κοροιδεύει τον Λαμπρούκο και να τσιλιμπουρδίζει με το νυμφίδιο.

Διαβάζω στις κριτικές της ταινίας για τη σκιαγράφηση των ηθών της τότε αμερικάνικης κοινωνίας, την αριστουργηματικά δοσμένη ηθική κατάπτωση του Λαμπρούκου, τον διεφθαρμένο ερωτισμό του Ναμπόκοφ και τις εξαιρετικές ερμηνείες και συνειδητοποιώ οτι πρόκειται για το κινηματογραφικό αντίστοιχο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (με το σαλονικοπρόγραμμα να έχει κατά τι μεγαλύτερη αντιστοιχία με την πραγματικότητα).

Τι διασώζεται από την ταινιάρα; Κάποια κάδρα που προοιωνίζουν τη συμπαθητική συνέχεια του Κιούμπρικ και λιιιιίγο ο Π. Σέλερς, που συνολικά δεν γλιτώνει από το ναυάγιο.

2/10

 

Καλα ολα αυτα αλλα το νυμφιδιο ειναι σκετος πειρασμος.

 

Λολίτα, φως της ζωής μου, φωτιά των λαγόνων μου. Άμαρτημά μου εσύ, ψυχή μου. Λο – λί – τα: η ακρούλα της γλώσσας να έρπει τρεις φορές, τρία βήματα στον ουρανίσκο πριν ραπίσει, τρις, τους κοπτήρες. Λο. Λί. Τα.
Λο, σκέτη Λο, τα πρωινά, ένα σαράντα εφτά και με χαμένη τη μια κάλτσα. Λόλα με το παντελονάκι. Ντόλυ στο σχολείο. Ντολόρες στο χαρτί, στη διακεκομμένη γραμμούλα. Μα στην αγκαλιά μου πάντοτε Λολίτα.
Είχε άραγε προάγγελο; Και βέβαια, και βέβαια είχε. Μπορεί δε κάλλιστα να πεις πως ίσως να μην είχε υπάρξει αυτή η Λολίτα αν πρώτα εγώ δεν είχα αγαπήσει, ένα καλοκαίρι, μια κάποιαν αρχική παιδίσκη. Σ’ ένα βασίλειο στην ακτή. Μα πότε, πότε; Σε χρόνια τόσα προτού η Λολίτα γεννηθεί όσο ήμουν ο ίδιος το καλοκαίρι εκείνο. Μπορείς να ελπίζεις πάντα από χέρι δολοφόνου μιαν εκζήτηση στο ύφος της αφήγησης.
Αξιότιμοι κύριοι ένορκοι, τεκμήριο πρώτο, αυτό που τα σφαλερά, ουράνια σεραφείμ, τα απλοϊκά, τα ευγενή κι ολόφτερα σεραφείμ, φθονήσανε. Ενώπιόν σας ένα ακάνθινο κουβάρι.

Μ' αυτή την ουβερτούρα-γροθιά ξεκινά η «Λολίτα» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα, που λατρεύτηκε και μισήθηκε, απαγορεύτηκε και συκοφαντήθηκε, κι ωστόσο κατόρθωσε να κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων αναγνωστών, στέκοντας ακόμα και σήμερα ως μια απ’ τις πιο συγκλονιστικές ερωτικές ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ.

Βεβαίως πρόκειται για έναν έρωτα καταραμένο: ο μεσήλικος Χάμπερτ Χάμπερτ, ψευδώνυμος αφηγητής και πρωταγωνιστής του βιβλίου – «ποιητής και παιδόφιλος», όπως ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του – ερωτεύεται παράφορα την Ντολόρες – Λολίτα – Χέιζ, την ανήλικη μοναχοκόρη της σπιτονοικοκυράς του, κι αποδύεται σ’ έναν απελπισμένο αγώνα να την κατακτήσει, οδηγώντας και τους δυο τους στην καταστροφή.

Το αδιανόητο πάθος του Χάμπερτ είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχή του, ως απόηχος ενός μηδέποτε εκπληρωθέντος έρωτα για την Άνναμπελ, τη δωδεκάχρονη παιδούλα που γνώρισε ως παιδί κι ο ίδιος σε παραθαλάσσιο θέρετρο της Μεσογείου. Η αδικοχαμένη Άνναμπελ έχει ως προπομπό την «Άνναμπελ Λη», το τελευταίο ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόου, αφιερωμένο στην μνήμη της συζύγου κι εξαδέλφης του Βιρτζίνια, την οποία ο ποιητής είχε νυμφευθεί στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών ετών – μάλιστα ο πρώτος τίτλος της «Λολίτας» ήταν «Το βασίλειο στην ακτή» (The Kingdom by the Sea) στίχο-επωδό του ομώνυμου ποιήματος – και η απώλειά της έχει σφραγίσει τη φύση του αφηγητή απ’ τα μικράτα του, κάνοντάς τον ισόβιο κυνηγό κι εραστή κορασίδων που ο ίδιος ορίζει ως «νυμφίδια»: νεολογισμός του Ναμπόκοφ, που περιγράφει ένα κορίτσι στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικής ηλικίας και πρώτης εφηβείας, όταν στο πρόσωπο, το σώμα και τον ψυχισμό του περιέχονται σε ίσες δόσεις η σκανδαλιστική διάθεση της έφηβης κοπέλας και η αγγελική αθωότητα ενός παιδιού.

Όπως είναι εύλογο, η «Λολίτα» – που εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1955 και στην Αμερική τρία χρόνια αργότερα – πέρασε από τα σαράντα κύματα μέχρι να γίνει αποδεκτή από τον εκδοτικό κόσμο, ενώ πλήθος εξοργισμένων ηθικολόγων έσπευσαν (παρά την απέραντη τρυφερότητα της εξομολόγησης του Χάμπερτ Χάμπερτ, γραμμένης στο κελί της φυλακής) να τη χαρακτηρίσουν πορνογράφημα φθοροποιό κι επικίνδυνο για τα χρηστά ήθη, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να αναχαιτίσουν τη θριαμβική απήχηση της «Λολίτας», η οποία, όπως και η «Μαντάμ Μποβαρύ» του Φλωμπέρ έναν αιώνα πριν, έγινε ραγδαία το λεγόμενο «succès de scandale», ανάρπαστο μπεστ σέλερ που μερικά χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο (σε σενάριο του ιδίου του Ναμπόκοφ και με σκηνοθέτη τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ).

Ωστόσο, η κινηματογραφική αυτή μεταφορά (την οποία ο ίδιος ο συγγραφέας έκρινε ως ατυχή), ευθύνεται για μιαν απ’ τις βασικές παρερμηνείες στις οποίες περιπίπτουν όσοι έχουν δει την ταινία χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο – καθώς, για ευνόητους λόγους, στο φιλμ του Κιούμπρικ τη Λολίτα ενσαρκώνει η Σου Λάιον, δεκαέξι ετών κατά το γύρισμα της ταινίας και με εμφάνιση που παραπέμπει σαφώς περισσότερο σε οριακά ενήλικη, χυμώδη έφηβη, παρά σε νυμφίδιο.

Διότι, κι εδώ έγκειται το σοκ που εξακολουθεί να προκαλεί το μυθιστόρημα στους νέους αναγνώστες του, στο βιβλίο η Λολίτα είναι μόλις δώδεκα ετών παιδάκι, με όλη την αφέλεια, το πείσμα και τον αθέλητο οίστρο ενός κοριτσιού που ακόμα δεν έχει καν διαβεί το κατώφλι της εφηβείας. Στο ταξίδι τους στην αμερικανική ενδοχώρα, και προκειμένου να την αποπλανήσει, ο πατριός και διαφθορέας της θα αναγκαστεί να της κάνει όλα τα χατίρια που κάνεις σ’ ένα μικρό παιδί – αγοράζοντάς της γλειφιτζούρια και κόμιξ, φανταχτερά ρούχα και παγωτά σπέσιαλ, σαν να πασχίζει να χειριστεί μιαν ατίθαση, ζωντανή κούκλα.

Περιττεύει να πω πως στην αληθινή ζωή, ένας άνθρωπος με τον ερωτικό προσανατολισμό του Χάμπερτ Χάμπερτ θα προξενούσε τον καθ’ όλα δικαιολογημένο αποτροπιασμό και την οργή της κοινωνίας, και πάλι δικαίως θα καταδικαζόταν σε πολυετή φυλάκιση, είτε σε εγκλεισμό σε ψυχιατρικό ίδρυμα, προκειμένου να του παρασχεθεί η θεραπεία η οποία – σύμφωνα με έρευνες και στατιστικές διαθέσιμες σε όποιον μπει στον κόπο να ψάξει τα περί παιδοφιλίας στην Αμερική – δείχνει να έχει αποτελέσματα σε μεγάλο αριθμό συλληφθέντων για αποπλάνηση ανηλίκου.

Όποια κι αν ήταν η μοίρα του, όμως, ένα γεγονός παραμένει: ο άνθρωπος αυτός θα γεννούσε στις καρδιές των περισσότερων συνανθρώπων του αισθήματα φρίκης ή και δολοφονικού μίσους, και θα αντιμετωπιζόταν ως μίασμα.
Κι όμως – κι εδώ κρύβεται το μεγαλείο της τέχνης – χάρη στην αφηγηματική μαστοριά του Ναμπόκοφ (άφταστου ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής και της σαγήνης των αισθήσεων και της μνήμης, κατά πολλούς εφάμιλλου του Μαρσέλ Προυστ) διαβάζοντας την εξομολόγηση του Χάμπερτ Χάμπερτ, όσο κι αν φρίττεις με τη διαταραχή του, συγχρόνως τον συμπονάς για το καψόνι της ύπαρξης που του άφησε κληρονομιά το στοιχειό της Άνναμπελ, καταδικάζοντάς τον σε μια ζωή γεμάτη στέρηση και δαιμονικό, αφόρητο πόθο. Μέσα στην ίδια σελίδα τον σιχαίνεσαι και τον λυπάσαι, νιώθεις ότι διαβάζεις την ιστορία ενός τέρατος μα κι ενός ανθρώπου με ασύλληπτα αποθέματα στοργής για το αντικείμενο του πόθου του.

Όσο για τους ηθικολόγους που θα έριχναν με φόρα στη φωτιά ένα τέτοιο βιβλίο, έχω να πω μονάχα αυτό: αν η μυθοπλασία ήταν ικανή να προκαλέσει τόσο ευρεία διασπορά των συμπεριφορών που περιγράφει, το Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα θα είχε γεμίσει ξεκοιλιασμένα πτώματα από μιμητές των δεκάδων μυθιστορημάτων σε συνέχειες που ενέπνευσε η εγκληματική δραστηριότητα του Τζακ του Αντεροβγάλτη, ενώ οι λεγεώνες των ευλαβικών αναγνωστών της Βίβλου θα εξαπέλυαν κάθε τόσο δολοφονικές επιθέσεις σαν αυτές που φιλοξενούνται κατά κόρον (παρέα μ' ένα σωρό φρίκες και διαστροφές) στις σελίδες της Αγίας Γραφής.

Κι ακόμη κι αν η «Λολίτα» δεν είναι ανάγνωσμα για όλα τα γούστα, ο λόγος που επιστρέφω σ’ αυτήν είναι ακριβώς η διττή φύση του ανθρώπου την οποία τόσο εξαίσια αποδίδει: η φριχτή και η τρυφερή πλευρά ως όψεις του ίδιου νομίσματος, και η απομυθοποίηση των πάσης φύσεως «τεράτων» (διότι αποτελεί ακλόνητη πεποίθησή μου πως και ο ελεεινότερος των ανθρώπων εξακολουθεί να είναι άνθρωπος).

Κι ως ένα ακόμα δείγμα της συνταρακτικής ευαισθησίας του Χάμπερτ Χάμπερτ, παραθέτω το ποίημα που ο αφηγητής συνθέτει χρόνια μετά την εξαφάνιση της Λολίτας, όταν ακόμα την αναζητεί απεγνωσμένα, τρέμοντας ότι την έχασε για πάντα.

Ντολόρες Χέιζ: (κατα)ζητείται.
Καστανά μαλλιά. Χείλη – ποιος ξέρει;
Ετών: δεκαπέντε. Επάγγελμα: είτε μαθήτρια ή του σινεμά αστέρι.

Ντολόρες Χέιζ, πού να ‘σαι τώρα;
Γιατί κρύβεσαι, αγάπη μεγάλη;
(Τυφλός σ’ ολοσκότεινη χώρα
κι απ’ την κρύπτη μου ποιος θα με βγάλει; )

Ντολόρες Χέιζ, για πού καλπάζεις;
Σε μαγικό χαλί τι μάρκα;
Τι λεν οι διαφημίσεις που διαβάζεις;
Πότε θ' αράξεις στα δικά μου πάρκα;

Ντολόρες Χέιζ, ποιος θα σε σώσει;
Κάποιος ήρωας ξανθός που πετάει;
Κι απ’ αυτούς που θαυμάζεις, αχ, πόσοι
ξέρουν πόσο το «Κάρμεν» σου πάει;

Αχ, Λο, το τζουκ-μποξ με ματώνει!
Πάλι χόρευες χτες, λατρεμένο;
(Με τι-σερτ και παλιό παντελόνι
κι εγώ πέρα, σκυλί λυσσασμένο).

Η μοίρα θα πανηγυρίζει
– κάθε πότε τέτοια νύφη κλέβει;
Και τις Η.Π.Α. με μπρίο θα γυρίζει
με το Χρόνο να τη διακορεύει.

Ντόλυ, τρέλα μου! Μάτια σαν χιόνια
που ποτέ στο φιλί δε θα κλείσει.
Μήπως ξες μια «Soleil Vert’ κολώνια;
Ξέρεις, κύριος, από Παρίσι;

Χτες αργά, ξαφνικά, μια σαΐτα
μουσική τρύπησε την καρδιά μου.
Πώς θα ήταν η ζωή σου, Λολίτα,
αν δε σ’ έφερνε η μοίρα μπροστά μου;

Λολίτα, πεθαίνω, τελειώνω.
Η ενοχή και το μίσος με καίει.
Και ξανά τη γροθιά μου σου υψώνω
και ξανά η φωνούλα σου κλαίει.

Να 'τοι, φεύγουνε! Αστυνομία!
Στη βροχή, στις μπουτίκ με τις ώρες!
Τα καλτσάκια της άσπρα. Η λατρεία
μου ονομάζεται Χέιζ, Ντολόρες.

Η Ντολόρες με τον εραστή της!
Αστυνομία! Να την πάλι!
Τ' αμάξι ακολούθα σαν κομήτης,
βγάλ' το πιστόλι, τράβα τη σκανδάλη.

Ντολόρες Χέιζ: (κατα)ζητείται.
Βλέμμα γκρίζο, ασάλευτο πάντα.
Ανάστημα: ένα κι εξήντα μήτε.
Κιλά μονάχα πέντε και σαράντα.

Τ' αμάξι ασθμαίνει, γλυκιά Ντολόρες,
κι αυτή η διαδρομή έχει τέτοιο πόνο.
Και θα χαθώ, σκουπίδι μες στις μπόρες.
Κι ύστερα σκουριά και σκόνη μόνο.

http://www.protagon.gr/epikairotita/politismos/lolita-to-tryfero-proswpo-tis-frikis-27370000000

 

 

Καλο θα ηταν να ειπωθει για οσα ατομα δεν το γνωριζουν οτι η Λολιτα ειναι ενα μυθιστορημα του Ναμποκοφ που εχει γυριστει δυο φορες σε τανια. Την πρωτη φορα απο τον Κιουμπρικ ο οποιος ακολουθησε μια περισσοτερο εγκεφαλικη προσεγγιση και τη δευτερη απο τον Αντριαν Λιν ο οποιος χωρις παλι να ακολουθει πιστα το μυθιστορημα καταφερνει να δωσει μια πιο ερωτικη πλευρα.

Αξιζει να αναφερθει επισης οτι στην πρωτη ταινια η πρωταγωνιστρια, της οποιας συνεντευξη μπορειται να παρακολουθησετε πιο πανω, βραβευτηκε με Χρυση σφαιρα.

Ενω στη δευτερη ταινια, η εξαιρετικη Ντομινικ Σουειν, ηταν επισης υποψηφια για το κινηματογραφικο βραβειο mtv καλυτερου φιλιου μαζι με τον συμπρωταγωνιστη της Τζερεμι Αιρονς καθως και για το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου Πλέον υποσχόμενης ηθοποιού.

 

 

Θα ηθελα να συμπληρωσω επισης οτι το μυθιστορημα ηταν κι αυτο υποψηφιο για το Εθνικό Βραβείο Καλύτερου μυθοπλαστικού βιβλίου.

Στον παρακατω συνδεσμο μπορειτε να βρειτε μερικα ωραια εξωφυλλα για τη Λολιτα..


http://m.lifo.gr/team/u12124/29280

 

 

Κι αλλα ομορφα εξωφυλλα...


http://m.lifo.gr/guide/culturenews/book/32542

 

Για την ελληνικη εκδοση ..

 


Το 1955, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά η «Λολίτα», η αίσθηση που προκάλεσε ήταν τέτοια, ώστε καθιέρωσε τον Ναμπόκοφ ως έναν από τους πιο πρωτότυπους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Στην εισαγωγή του σ’ αυτό το σύγχρονο κλασικό έργο, ο Άλφρεντ Άππελ, ο νεότερος, χαρακτηριζει τη «Λολίτα» ως «αναμφιβόλως το πλέον υπαινικτικό και γλωσσικά παιγνιώδες μυθιστόρημα μετά τον «Οδυσσέα» του Τζόυς». Η παρούσα υπομνηματισμένη έκδοση, αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη εκδοχή της έκδοσης του 1970, αναλύει εμπεριστατωμένα τον κειμενικό πλούτο της «Λολίτας», φωτίζοντας τις περίτεχνες λεκτικές υφάνσεις και δείχνοντας πώς συμβάλλουν στο γενικό «νόημα» του μυθιστορήματος. Ο Άλφρεντ Άππελ, ο νεότερος, παρέχει επίσης νέες παρατηρήσεις σχετικά με την τεχνική του μυθιστορήματος, με τα παιχνίδια, τα λεκτικά σχήματα και τα καλολογικά στοιχεία, καθώς και μια απολαυστική βιογραφική βινιέτα του Ναμπόκοφ. Οι σημειώσεις ετοιμάστηκαν σε συνεργασία με τον ίδιο τον Ναμπόκοφ, ενώ νέες εικασίες σχετικά με τους λογοτεχνικούς υπαινιγμούς και τις αναφορές επιβεβαιώθηκαν από τον Ναμπόκοφ, στα τελευταία χρόνια της ζωής του.


http://www.politeianet.gr/books/9789601604367-nabokov-vladimir-patakis-lolita-173613

 

Βιογραφικα.



Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1899, από αριστοκρατική οικογένεια. Όταν οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία στη Ρωσία, η οικογένειά του εγκατέλειψε τη χώρα. Σπούδασε γαλλική και ρωσική λογοτεχνία στο κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ και το 1922 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας του εξέδιδε τη ρωσόφωνη εφημερίδα "Rul'". Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία οδήγησε το Βλαντιμίρ, τη γυναίκα του Βέρα και το γιο τους Ντμίτρι στο Παρίσι, το 1938, και η νίκη του Χίτλερ τους οδήγησε οριστικά στην Αμερική, το 1940, όπου έζησε και δίδαξε λογοτεχνία στο κολέγιο Γουέλεσλι, στο Στάνφορντ, στο Κορνέλ και στο Χάρβαρντ. Από το 1959 αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, έγραψε στα ρωσικά και στα αγγλικά. Το 1973 τιμήθηκε με το Αμερικανικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα του που έγραψε στα ρωσικά (και απέδωσε, αργότερα, ο ίδιος στα αγγλικά), ξεχωρίζουν τα: "Γέλιο στο σκοτάδι", "Mashenka/Μαίρη", "Η άμυνα του Λούζιν", "Απόγνωση", "Πρόσκληση σ’ έναν αποκεφαλισμό", "Το μάτι", "Το δώρο" και "Ο γητευτής" (ένας πρόδρομος της "Λολίτας"), και ανάμεσα σ' αυτά που έγραψε στα αγγλικά, "Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ", "Χλομή φωτιά", "Άντα", "Επικίνδυνη στροφή", "Ο αξιοπρεπής κύριος Πνιν", "Διαφανή αντικείμενα", "Μίλησε μνήμη", "Λώρα" (ημιτελές μυθιστόρημα, που έδωσε εντολή να καταστραφεί), και φυσικά το αριστούργημά του, "Λολίτα", που μεταφέρθηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Πέθανε το 1977 στην Ελβετία, από επιδείνωση της υγείας του ύστερα από ένα πέσιμο στις πλαγιές του Νταβός, όπου ασκούσε το χόμπι του της συλλογής πεταλούδων.

 

Φωτογραφιες της πρωτης εκδοσης..


http://www.fedpo.com/BookDetail.php?bk=283

 

Ακομα περισσοτερα εξωφυλλα!!!


http://www.dezimmer.net/Covering Lolita/LoCov.html