Love Letters

Απάντηση: Love Letters

Θα ήθελα να ερχόσουν σπίτι μου ένα χειμωνιάτικο βράδυ
και αγκαλιασμένοι πίσω από τα τζάμια
κοιτάζοντας την ερημιά των σκοτεινών και παγωμένων δρόμων,
να θυμηθούμε τους χειμώνες των παραμυθιών που ζήσαμε μαζί χωρίς να το ξέρουμε.
Από τα ίδια μονοπάτια περάσαμε αλήθεια εσύ και εγώ με βήματα δισταχτικά,
μαζί διασχίσαμε τα γεμάτα λύκους δάση
και τα ίδια πνεύματα μας κατασκόπευαν πάνω από τους χορταριασμένους πύργους,
ανάμεσα από το πέταγμα των γερακιών.
Μαζί χωρίς να το ξέρουμε από εκεί ίσως κοιτάξαμε
και οι δύο την γεμάτη μυστήριο ζωή που μας περίμενε.
Εκεί φτερούγισαν μέσα μας για πρώτη φορά τρελές και τρυφερές επιθυμίες.
Θυμάσαι?
Θα πούμε ο ένας στον άλλο γλυκά αγκαλιασμένοι μέσα στο ζεστό δωμάτιο,
και εσύ θα μου χαμογελάσεις γεμάτος εμπιστοσύνη,
καθώς έξω βαριά θα τραντάζουν από τον άνεμο οι λαμαρίνες.

Εσύ όμως τώρα θυμάμαι δεν ξέρεις τα παλιά παραμύθια
με τους χωρίς όνομα βασιλιάδες, τους δράκους και τους μαγεμένους κήπους.
Ποτέ δεν πέρασες κάτω από τα μαγικά δέντρα που μιλούν με ανθρώπινη φωνή
και ούτε χτύπησες ποτέ την πόρτα του έρημου κάστρου,
ούτε περπάτησες
μέσα στην νύχτα προς το φωτάκι,
ούτε και σε πήρε ο ύπνος κάτω από τα αστέρια της
ανατολής, νανουρισμένος από το λίκνισμα της ιερής πιρόγας.
Πίσω από τα τζάμια το χειμωνιάτικο βράδυ ίσως μείνουμε βουβοί,
εγώ χαμένη στα νεκρά παραμύθια,
εσύ σε άλλες άγνωστες σε εμένα έγνοιες.
Εγώ θα σε ρωτούσα θυμάσαι?
Αλλά εσύ δεν θα θυμηθείς

Θα ήθελα να περπατήσω πλάι σου μια ανοιξιάτικη μέρα με μουντό ουρανό
και πεσμένα από τον άνεμο στους δρόμους τα φύλλα της περασμένης χρονιάς,
στις απόμακρες συνοικίες και να ήταν Κυριακή.
Σε αυτά τα μέρη γεννιούνται συνήθως σκέψεις μελαγχολικές και μεγάλες,
και σε κάτι τέτοιες ώρες πλανιέται η ποίηση,
ενώνοντας τις καρδιές αυτών που αγαπιούνται.

Εσύ, όμως τώρα θυμάμαι
ποτέ δεν μου μίλησες για πράγματα αγαπημένα,
ούτε επομένως μπορείς να αγαπάς αυτές τις Κυριακές που λέω,
ούτε η ψυχή σου ξέρει να μιλά στην δική μου με την σιωπή,
ούτε και ξέρεις την σωστή ώρα, την μαγεία της πόλης,
τις ελπίδες που κατεβαίνουν από ψηλά.
Εσύ προτιμάς τα φώτα, τον κόσμο που σε πλησιάζει,
τούς δρόμους που λένε ότι μπορείς να συναντήσεις την τύχη.
Εσύ είσαι διαφορετικός από εμένα
και αν ερχόσουν εκείνη την μέρα να περπατήσεις μαζί μου
θα παραπονιόσουν από την κούραση.
Αυτό μόνο και τίποτα άλλο.

Θα ήθελα να πήγαινα μαζί σου το καλοκαίρι σε μια ερημική κοιλάδα
γελώντας συνέχεια για τα πιο απλά πράγματα,
να εξερευνήσουμε τα μυστικά του δάσους,
των άδειων δρόμων, των εγκαταλειμμένων σπιτιών.
Να σταματήσουμε στο ξύλινο γεφύρι,
να κοιτάξουμε το νερό που περνά, να κόψουμε αγριολούλουδα
και εκεί ξαπλωμένοι στο χορτάρι, μέσα στην σιωπή του ήλιου
να ατενίσουμε τις αβύσσους τ’ ουρανού τα άσπρα σύννεφα
που περνούν τις κορφές των βουνών.
Εσύ θα έλεγες: Tι ωραία!
Τίποτα άλλο δεν θα έλεγες
γιατί θα είμαστε ευτυχισμένοι
με τα σώματα που θα έχουν χάσει το βάρος του χρόνου
και οι ψυχές θα γίνουν τρυφερές λες και μόλις τότε γεννήθηκαν.

Εσύ, όμως τώρα που το σκέφτομαι ,
εσύ θα κοίταζες γύρω σου χωρίς να καταλαβαίνεις φοβάμαι,
και θα σταματούσες ανήσυχος να κοιτάξεις την μπότα σου,
θα μου ζητούσες ένα τσιγάρο και θα ήσουν γεμάτος ανυπομονησία για το γυρισμό.
Και δεν θα έλεγες ...<< Τι ωραία! >>,
μα άλλα φτηνά πράγματα που εμένα δεν με ενδιαφέρουν.
Γιατί δυστυχώς έτσι είσαι φτιαγμένος εσύ,
και δεν θα ήμασταν ούτε μια στιγμή ευτυχισμένοι.

Θα ήθελα όμως , άσε με να το πω ,
θα ήθελα αγκαλιασμένοι να διασχίσουμε τους μεγάλους δρόμους των πόλεων
ένα δειλινό του Νοεμβρίου,
όταν ο ουρανός είναι καθαρό κρύσταλλο,
όταν τα φαντάσματα της ζωής τρέχουν πάνω από τους θόλους
και αγγίζουν τους καψερούς κάτω στα χαντάκια των δρόμων
που είναι γεμάτοι ανησυχία.
Όταν μνήμες ευτυχισμένων εποχών και καινούργιων μηνυμάτων
περνούν πάνω από την γη αφήνοντας πίσω τους μια μουσική.
Με την αθώα περηφάνια των παιδιών θα κοιτάξουμε
τα πρόσωπα χιλιάδων και χιλιάδων άλλων, που προσπερνούν πλάι μας.
Εμείς θα εκπέμπουμε χωρίς να το θέλουμε ένα φως χαράς
και όλοι θα αναγκαστούν να μας κοιτάξουν όχι με μίσος και κακία,
αλλά χαμογελαστά, καλοσυνάτα,
εξαιτίας της βραδιάς που θεραπεύει τις αδυναμίες των ανθρώπων.

Εσύ όμως , το καταλαβαίνω καλά ,
αντί να κοιτάξεις τον κρυστάλλινο ουρανό
και τα αεροπλάνα που τα χτυπάνε οι τελευταίες αχτίνες του ήλιου,
θα θελήσεις να σταματήσεις για να κοιτάξεις τις βιτρίνες,
τα cd, τα computer, αυτά τα φτηνά πράγματα,
και δεν θα πάρεις χαμπάρι επομένως τα φαντάσματα,
ούτε τα μηνύματα που περνούν,
ούτε θα νιώσεις όπως εγώ,
να σε καλεί μια υπερήφανη τύχη, ούτε θα άκουγες εκείνη την μουσική,
ούτε θα καταλαβαίνεις γιατί ο κόσμος μας κοιτάει με καλοσυνάτο βλέμμα.
Θα σκεφτόσουν το θλιβερό σου αύριο
και μάταια από πάνω σου τα χρυσά αγάλματα στους θόλους
θα σηκώνουν τα σπαθιά στις τελευταίες αχτίνες.
Και εγώ θα είμαι μόνη.
Είναι μάταιο.

Ίσως όλα αυτά να είναι ανοησίες και εσύ να είσαι καλύτερος από εμένα
που δεν έχεις τόσες απαιτήσεις από την ζωή,
ίσως να έχεις δίκιο εσύ και θα ήταν κουτό να προσπαθήσω,
τουλάχιστον όμως, αυτό τουλάχιστον ναι, θα ήθελα να σε ξαναδώ.
Ότι και να γίνει εμείς θα είμαστε μαζί με κάποιο τρόπο,
και θα βρούμε την χαρά.
Δεν έχει σημασία αν θα είναι μέρα ή νύχτα, καλοκαίρι ή φθινόπωρο,
σε μέρη άγνωστα, σε ένα άχαρο σπίτι ή σε ένα φτηνό ξενοδοχείο.
Φτάνει να σε έχω κοντά μου.
Εγώ δεν θα κάτσω εδώ να ακούσω στο υπόσχομαι
τα μυστηριώδη τριξίματα του ταβανιού,
ούτε θα κοιτάξω τα σύννεφα, ούτε θα δώσω σημασία στις μουσικές ή στον άνεμο.
Θα απαρνηθώ αυτά τα ανώφελα πράγματα,
που όμως αγαπώ.
Θα κάνω υπομονή αν δεν καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω,
αν θα μιλάς για παράξενα σε μένα πράγματα,
αν θα παραπονεθείς για τα χρήματα η για την δουλειά.
Δεν θα υπάρχει αυτό που λέμε ποίηση,
οι κοινές ελπίδες,
οι τόσο αγαπητές στον έρωτα θλίψης.
Εγώ όμως θα σε έχω κοντά μου,
και θα καταφέρουμε θα δεις να είμαστε αρκετά αγαπημένοι,
πολύ απλά,
άντρας και γυναίκα μονάχα,
όπως γίνεται σε κάθε γωνιά της γης.

Εσύ όμως ,
τώρα που το σκέφτομαι ,
είσαι πάρα πολύ μακριά,
εκατοντάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα που δύσκολα ξεπερνιούνται,
μπερδεμένος ανάμεσα σε αναρίθμητες σκιές,
και όμως δεν μπορώ παρά να σε σκέφτομαι
να σε αγαπώ και να μου αρέσει να σου λέω αυτά τα πράγματα...........................


 

 

Απάντηση: Love Letters

ερωτικο γραμμα του Τσαρλι Παρκερ

Σε εσενα,
Ο τρόπος που σκέφτηκα ήταν ολότελα λάθος, γιατι δεν ήξερα, τι ηταν σωστό.
και αυτο το γράμμα είναι η απόδειξη των αισθηματων μου . Μην με μισείς απλά αγάπα με για πάντα…

Ομορφος είναι Ο Κόσμος , και αργά μόνο πρέπει να τον εξερευνούμε και να χαιρόμαστε. Γύρνα τον Πλανήτη ανιστροφα αριστεροστροφα και μολις αρχίζει να γυρνά ξανα θα βρείς πάλι τα αισθηματα μου εκει στην Αρχη του Κόσμου…
Σε εσενα
Ντροπή μου
Σε αγαπώ




​

 

Απάντηση: Love Letters

Εξαίρετος καλλιτέχνης!

Άσχετο αλλά δεν κρατήθηκα  

 

Απάντηση: Love Letters

Δεν ξερω αν εχετε τυχει να διαβασετε αυτα ειτε αν εχουν ξανααναφερθει αλλα ο james joyce ειναι μια κατηγορια από μονος του.

Απολαυστε

James Joyce's dirty letters - Old Love Letters - tribe.net

 

Ερωτικά γράμματα του Λούντβιχ Μπετόβεν :στην αθάνατη αγαπημένη μου "Immortal Beloved"



Αθάνατη αγαπημένη» είναι το όνομα που έδωσε ο Μπετόβεν σ΄ένα άγνωστο γυναικείο πρόσωπο σε τρεις πολυσυζητημένες ερωτικές επιστολές του 6-7/7/1812. Διάφορα ονόματα έχουν κατά καιρούς ακουστεί ως αποδέκτριες. Ανάμεσά τους, η Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν - κουνιάδα του συνθέτη με την οποία εθεωρείτο ότι οι σχέσεις ήταν δύσκολες - η Αντονί Μπρεντάνο κόρη ενός διπλωμάτη που έλαβε πολλές επιστολές αγάπης από αυτόν το 1812 και η Τερέζ φον Μπρούνσγουικ.
Αν και η υπόθεση εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο
Ωστόσο, η μόνη τεκμηριωμένη απόδειξη της «Αθάνατης Αγαπημένης» ήταν μια γεμάτη πάθος επιστολή που έγραψε ο συνθέτης κατά πάσα πιθανότητα τον Ιούλιο του 1812 ενώ βρισκόταν στο Τέπλιτζ, ένα βοημικό θέρετρο. Η επιστολή, απευθυνόμενη σε μια ανώνυμη γυναίκα, μαρτυρά μια έντονη ερωτική σχέση, ενώ μέσα στις γραμμές ο Μπετόβεν αναφέρει ακόμη και το ενδεχόμενο του γάμου.
Μετά τον θάνατο του Μπετόβεν το 1827, η επιστολή ανακαλύφθηκε ανάμεσα στα ιδιωτικά του έγγραφα γεγονός που μαρτυρά ότι, είτε δεν απεστάλη ποτέ, είτε του επεστράφη από την αποδέκτρια. Οι απόψεις που υποστηρίχθηκαν, έκτοτε, ήταν διαφορετικές.
Στην ομότιτλη κινηματογραφική ταινία του 1994,
(Δείτε λίγο από την ταινία εδώ : Inmortal beloved - the letter )
η πλοκή ακολουθεί τον γραμματέα και πρώτο βιογράφο του Μπετόβεν Αντον Σίντλερ στην προσπάθειά του ν΄αποκαλύψει την «Αθάνατη Αγαπημένη». Στις τελευταίες σκηνές της ταινίας κι ενώ ο Σίντλερ έχει αποτύχει ν΄ανακαλύψει την αλήθεια, αποκαλύπτεται ότι το αντικείμενο του πόθου του συνθέτη ήταν η Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν και από τη σχέση τους είχε γεννηθεί ένας γιος. Το γεγονός, αυτό, βεβαίως, είναι απλή εικασία...

Ερωτικό γράμμα Μπετόβεν  

 

Λούντβιχ Μπετόβεν : Γράμμα στην αθάνατη αγαπημένη μου

 

Ακόμα και στο κρεβάτι οι σκέψεις μου τρέχουν σ' εσένα, Αθάνατη αγαπημένη μου. Τρέχουν εδώ κι εκεί ευφροσύνες, αλλά ύστερα από λίγο γίνονται θλιμμένες καθώς περιμένουν το Πεπρωμένο να εισακούσειτην επιθυμία μας. 'Η θα ζήσω μαζί σου ή δε θα ζήσω καθόλου. Ναι, αποφάσισα περιπλανηθώ για καιρό όσο πιο μακριά γίνεται μέχρι να μπορέσω να πετάξω στην αγκαλιά σου και να νιώσω ότι έφτασα σπίτι μου, μέχρι να στείλω την ψυχή μου αγκαλιασμένη από τη δική σου στη σφαίρα των πνευμάτων -ναι, λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι πρέπει να είναι. Θα το ξεπεράσεις ευκολότερα καθώς γνωρίζεις την πίστη μου σ' εσένα. Ποτέ καμιά άλλη δεν μπορεί να κατακτήσει την καρδιά μου- ποτέ! Θεέ μου, γιατί πρέπει κανείς να εγκαταλείψει κάτι που τόσο αγαπά, αλλά η ζωή μου στη Βιέννη όπως είναι τώρα είναι ανυπόφορη. Η αγάπη σου μ' έκανε τον ευτυχέστερο και τον δυστυχέστερο άνθρωπο ταυτόχρονα. Στην ηλικία μου χρειάζομαι μια αίσθηση συνέχειας και κανονικότητας στη ζωή μου- μπορεί αυτό να υπάρξει υπό αυτές τις συνθήκες; Άγγελε μου, μόλις έμαθα ότι το ταχυδρομείο φεύγει κάθε μέρα και πρέπει να τρέξω πριν κλείσει ώστε να πάρεις αμέσως το γράμμα μου. Να είσαι ήρεμη, να μ'αγαπάς, σήμερα, χθες.
Πόσα δάκρυα λαχτάρας για σένα- Ζωή μου- Τα πάντα μου Εσύ- Αντίο. Ω. μην πάψεις να μ' αγαπάς- ποτέ να μην αμφισβητήσεις την πιστή καρδιά του
Πάντα δικός σου.
Πάντα δική μου.
Πάντα εμείς.

Προς κάποια Αθάνατη αγαπημένη

6 Ιουλίου, Πρωϊ

Αγγελέ μου, Ολα μου, Ευατέ μου – μόνο λίγα λόγια σήμερα και αυτά με μολύβι ( το δικό σου) , αύριο τελικά θα λυθεί το θέμα της διαμονής μου . Πόσο δυσάρεστα χάνεται ο χρόνος όταν συμβαίνουν αυτά γιατί πρέπει να έχει κανείς βαθειά θλίψη , όταν μιλάει η Ανάγκη;

Μόνο με θυσίες μπορεί η Αγάπη να νικήσει , ισως με το να μην απαιτούμε τα Πάντα. Μπορείς να αλλάξεις αυτο , δηλαδή οτι εσυ δεν εισαι ολοτελα δική μου και εγω δεν ειμαι ολοτελα δικος σου;

Ω θεέ μου , ας κυτάξουμε τη Φυση την όμορφιά της και ας συνθέσουμε τη μουσική στο μυαλό μας του αναπόφευκτου..

Η αγάπη απαιτεί τα πάντα , και αυτό είναι αρκετα σωστό, και αυτό ισχύει για μένα και για σένα , για σένα και για μένα , μόνο που Εσυ ξεχνάς τόσο εύκολα οτι εγώ Ζω για σένα και για μένα, εκεί που θα παρατηρήσεις , οταν θα είμαστε ενωμένοι αυτό το πόνο το δυσβάσταχτο που έχω να είναι τόσο μικρός όσο και εγω θα έπρεπε..

Πιθανά θα έπρεπε να συναντηθούμε σύντομα, σήμερα με το γράμμα δεν μπορώ να σου μεταδώσω αυτά που έχω μέσα μου τα οποία κατα την διάρκεια των ημερών που πέρασαν εβγαλα πολλα συμπεράσματα για τη Ζωή μου- καλύτερα να σου τα πώ εκει οπου οι καρδιες μας θα είναι κοντά η μια στην άλλη.

η καρδιά μου είναι πλημμυρισμένη … τι να πω παραπάνω , υπάρχουν στιγμές που ανακαλύπτω οτι η Ομιλία δεν έχει καθόλου σημασία…

Φώς μου , μείνε ο αληθινός και μοναδικός μου θησαυρός, τα πάντα μου , όπως Εγω για Εσενα. Τα υπόλοιπα αυτά που ορίζει ο θεός για εμας θα περιμένουμε το μερίδιο μας..

Πιστός

Λουντβιχ


Απόσπασμα από το 3ο γράμμα του Μπετόβεν στην Αθάνατη Αγαπημένη :

Οι σκέψεις μου ταξιδεύουν σε σένα αθάνατη αγαπημένη...

Μπορώ να ζήσω μόνο μαζί σου αλλιώς καθόλου.

Ηρέμησε ζωή μου.

Μόνο αν αναλογιστούμε ήρεμα την ύπαρξη μας

θα επιτύχουμε το στόχο μας να ζήσουμε μαζί...

Συνέχισε να μ'αγαπάς.

Μην παρεξηγήσεις την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου.

Πάντα δικός σου. Πάντα δική μου Πάντα εμείς.

 

Στο τελευταίο γράμμα στην μητέρα της, που ταχυδρομήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του
1963. Η Sylvia γράφει:

Αγαπητή Μητέρα,
Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ για τα γράμματα σου... Δεν έγραψα σε κανέναν
μέχρι τώρα γιατί δεν αισθανόμουν πολύ καλά... Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να
επιστρέψω στην Αμερική. Τουλάχιστον όχι τώρα. Έχω το όμορφο εξοχικό σπιτάκι μου,
αυτοκίνητο, και το Λονδίνο είναι η πόλη που πάντα ήθελα να ζήσω, με τους καλούς της
γιατρούς, τους ευγενικούς γείτονες, τα πάρκα, τα θέατρα και το BBC. Δεν υπάρχει κάτι
αντίστοιχο με το BBC στην Αμερική – εκεί δεν εκδίδουν την δουλειά μου, όπως γίνεται εδώ με
τα ποιήματα και το μυθιστόρημα μου... Εκτιμώ πολύ την επιθυμία σου να δεις την Frieda,
αλλά αν μπορείς να φανταστείς την συναισθηματική αναστάτωση που πέρασε χάνοντας τον
πατέρα της και μετακομίζοντας, θα καταλάβεις ότι η ιδέα να την πάρεις με αεροπλάνο στην
Αμερική δεν είναι πιθανή. Είμαι η μοναδική της ασφάλεια και το να την ξεριζώσεις είναι
απερίσκεπτο και εγκληματικό....Δεν θα μπορούσα ν’ αντέξω τη ζωή στην Αμερική – Εδώ έχω
τους καλύτερους γιατρούς, φροντίδα απολύτως δωρεάν, και με τα παιδιά αυτό είναι
πραγματική ευλογία. Επίσης ο Ted βλέπει τα παιδιά μια φορά την εβδομάδα και αυτό τον κάνει
πιο υπεύθυνο σχετικά με την διατροφή....Απλά θα πρέπει να πολεμήσω μόνη μου εδώ πέρα...
Θα αρχίσω να επισκέπτομαι μια γυναίκα γιατρό, δωρεάν, στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, στην
οποία με παρέπεμψε ο πολύ καλός οικογενειακός γιατρός μου, και η οποία θα με βοηθήσει ν’
αντεπεξέλθω σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή. Δώσε τους χαιρετισμούς μου σ’ όλους.

Sivvy


Η 11η Φεβρουαρίου του 1963, ήταν απλά μια μέρα λίγο πιο σκοτεινή, λίγο πιο
καταθλιπτική, λίγο πιο βαριά απ’ τις συνηθισμένες. Η Sylvia Plath δεν μπόρεσε να την
αντέξει. Αυτοκτόνησε. Όσον αφορά τον σύζυγο της, Ted Hughes, γι’ αυτόν η Sivvy, ήταν
δυνητικά ζωντανή μέχρι το τέλος της ζωής του:

Παρέμεινες
Ξένη για μένα σαν ένα μοντέλο στη βιτρίνα,
Αμερικανικό, περιοδεύον υπερπροϊόν αεροδρομίου,
Μέσα σ’ όλες τις προσωπικές μας εβδομάδες ως εκείνη την στιγμή,
Της ακαριαίας λάμψης, που ανταποκρίθηκες στο κάτι μου,
Μιμήθηκες την γκριμάτσα του σκίουρου. Σκέφτηκα
Πως ένα οκτάχρονο παιδί έγινε ξαφνικά σκίουρος.
Σουφρωμένο στόμα, ρουφηγμένα μάγουλα. Και ξαφνικά,
Μέσα σε μια στιγμή –καθώς γελούσα
Κράτησα το στιγμιότυπο ισοβίως,
Και φώναξα: « Αυτός είναι ο πρώτος πραγματικός μου σκίουρος!» -
Ένα φάντασμα, θολό, ένα πνεύμα του δάσους, μ’ όρκισε

Να φροντίσω τ’ ορφανό του.

 

Η Ταυτότητα είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Γαλλου - Τσέχου συγγραφέα που το έγραψε στα Γαλλικά και εκδόθηκε το 1998. Πρόκειται για την ιστορία, ενός ερωτευμένου ζευγαριού, της Σαντάλ, η οποία βρίσκεται στην κλιμακτήριο, και του Ζαν-Μαρκ, ο οποίος είναι λίγο μικρότερός της.

 

Στην αρχή του βιβλίου, και μετά από μία άχαρη εμπειρία, η Σαντάλ εκμυστηρεύεται στον Ζαν-Μαρκ με παράπονο ότι οι άντρες δεν την κοιτάζουν πια. Αυτό προκαλεί περίεργα συναισθήματα στον άντρα, αλλά αφού καταφέρει να ξεπεράσει το αρχικό, δυσάρεστο ξάφνιασμα αποφασίζει να της στείλει ερωτικά γράμματα. Έτσι, η Σαντάλ αρχίζει να λαμβάνει τα γράμματα αυτά, από κάποιον ανώνυμο υποτίθεται άντρα, ο οποίος είναι γοητευμένος μαζί της και την κατασκοπεύει. Η ιδέα των γραμμάτων, τελικά, δεν αποδεικνύεται καλή και, τελικά, δημιουργεί πρόβλημα στη σχέση.

Ο Κούντερα γράφει ένα βιβλίο, στο οποίο θαυμάζει την δημιουργική του και οξεία σκέψη. Οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν μόνο τον έρωτα, αλλά και την φιλία, την παιδική ηλικία, την εργασία, τον σύγχρονο τρόπο ζωής, την αναζήτηση την δικιάς μας ταυτότητας αλλά και του άλλου, και, τέλος, τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.

Διάβασα το βιβλίο για δεύτερη φορά, ενώ η πρώτη ήταν το 2002. Σίγουρα ο Μίλαν Κούντερα είναι ένας από τους συγγραφείς, στους οποίους καταφεύγω με κλειστά μάτια, όταν δεν ξέρω τι να διαβάσω.

Ακολουθεί ένας σύντομος διάλογος μεταξύ Σαντάλ και Ζαν-Μαρκ, όπου βλέπουμε κάποιες σκέψεις του συγγραφέα για τη φιλία:

"Η Σαντάλ του χάιδεψε το χέρι, και εκείνος, έπειτα από μια μικρή παύση, είπε: "Ο Δουμάς έγραψε την ιστορία των σωματοφυλάκων με απόσταση δύο αιώνων. Άραγε αισθανόταν ήδη νοσταλγία για τον χαμένο κόσμο της φιλίας; 'Η μήπως η εξαφάνιση της φιλίας είναι πιο πρόσφατο φαινόμενο;"
"Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Η φιλία δεν είναι πρόβλημα των γυναικών"
"Τι εννοείς;"
"Αυτό που εννοώ. Η φιλία είναι πρόβλημα των αντρών. Είναι ο δικός τους ρομαντισμός. Όχι ο δικός μας"
Ο Ζαν-Μαρκ ήπιε μια γουλιά κονιάκ, έπειτα ξαναγύρισε στις σκέψεις του: "Πώς γεννήθηκε η φιλία; Σίγουρα σαν συμμαχία μπροστά στις αντιξοότητες, συμμαχία χωρίς την οποία ο άνθρωπος θα ήταν άοπλος απέναντι στους εχθρούς του. Ίσως δεν έχουμε πια ζωτική ανάγκη από μια τέτοια συμμαχία"
"Εχθροί θα υπάρχουν πάντοτε"
"Ναι, αλλά είναι αόρατοι και ανώνυμοι. Η δημόσια διοίκηση, οι νόμοι. Τι να σου κάνει ο φίλος όταν αποφασίζουν να χτίσουν αεροδρόμιο μπροστά στα παράθυρά σου ή όταν σε απολύουν; Αν σε βοηθήσει κανείς, θα' ναι πάλι κάποιος ανώνυμος και αόρατος, μια οργάνωση κοινωνικής αρωγής, μια ένωση για την υπεράσπιση των καταναλωτών, ένα δικηγορικό γραφείο. Καμιά δοκιμασία δεν μπορεί πια να επιβεβαιώσει τη φιλία. Δεν προσφέρεται πια η ευκαιρία να ψάξεις τον πληγωμένο φίλο σου στο πεδίο της μάχης, ούτε να τραβήξεις το σπαθί για να τον υπερασπιστείς απ' τους ληστές. Περνάμε τη ζωή μας χωρίς μεγάλους κινδύνους αλλά και χωρίς φιλία"

 

ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ ΠΡΟΣ ΝΤΙΕΓΚΟ ΡΙΒΙΕΡΑ


«Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα χέρια σου. Τίποτα με το χρυσοπράσινο των ματιών σου. Το σώμα μου γεμίζει με εσένα μέρες. Είσαι ο καθρέπτης της νύχτας. Η βιολετί λάμψη του φωτός. Η υγρασία της γης. Η φωλιά από τις μασχάλες σου είναι το καταφύγιό μου. Τα δάχτυλά μου αγγίζουν το αίμα σου. Όλη μου η χαρά βρίσκεται στο να νιώθω τη ζωή να αναβλύζει από εσένα και να γεμίζει όλα τα μονοπάτια των νεύρων μου που σου ανήκουν....

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ, ΜΑΡΙΑ


«Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή. Σου γράφω “δύο λόγια αγάπης”. Ένα πράγμα αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου. Τώρα που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω πάντα ένα φόβο μήπως δεν λες καλά ό,τι ήθελες να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κιόλας να γράφεις και να σκίζεις. Άφησε, χρυσή μου, τον εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως είναι, άφησέ τον να μη μιλήσει όπως ξέρει αυτός. Θα μου πεις: “Εσύ μήπως δεν κάνεις το ίδιο;” Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου ό,τι έχεις κι ό,τι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δεν γυρεύω τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ’ αυτά τα λίγα και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ’ αυτό το χαρτί που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Έτσι νομίζω. Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει. Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό. Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου» [Πηγή: www.doctv.gr]

 

"... I hope – that [...] wherever I happen to be your image will always follow me – as it is the whole course of my life..." (Beethoven's Letter to Josephine).


Beethoven to Countess Josephine Deym"
"[Vienna, maybe November 1804]"
"Yesterday, I did not know myself that I would be able to appease your longing for something new; – the Second Sonata, in this Work I am sending to you here, is new, here nobody has it yet, I must therefore very strongly ask you not to give it to anyone, as otherwise, it might fall into the hands of some publisher here, and this might harm the legitimate publisher – my best regards to Count Franz – today it is impossible for me to write to him – Towards evening tomorrow, I will probably have the pleasure to be in your company and in that of Charlotte – farewell dear good Countess"

"Your most devoted Beethoven"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, maybe November 1804]
I fancy dear J., that yesterday I did not pay proper attention, <when you> did you not say that I was expected to come to your house to dine? – if you really said it, I will come – How is <L> Charlotte? –I hope she is better – to a happy meeting

In haste, your admirer
Beethwn
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, Early December 1804]
With Schuppanzig the matter is arranged – He would come – and would come willingly, so either he will write to You himself or will come to your house – you can give the music every 14 days, and determine a day for Schuppanzigh. Likewise, Zmeskall handled the matter with S.[chuppanzigh] in his good own personal manner – otherwise everything would be different – Contradictions in me, then, have been resolved – about music next Wednesday I would like you either not to play music or do it with Schlesinger to prevent the hatred of these people from falling over me undeservedly. – My brother, who is employed as a bank teller, has told me yesterday to ask you, on his behalf, permission to visit you, asking for your recommendation for some job placement. What it is about, I do not know, I can only add that maybe if you could help my brother in something, I would also recommend him to you, even though mean people have spread the rumour that he does not behave honestly with me, I can assure you all this is untrue, as he has watched over me with true integrity at all times, However, there was something rough in his behaviour, and this is what people have against him, but he has completely got out of it after a few trips he made in the performance of his duties; – let me know my dear Good J., when he can come to your house–

your – your – your Beethowen
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, 1805 first quarter]

For you – the only beloved [*] – why is there no language that can express what is far above mere regard – far above everything – that we can still name – oh, who could describe You, and not feel that however much he could speak about You – that would never – attain – to You – – only in notes – Alas, I am not too proud when I believe that notes are more at my command than words – You You my Everything my supreme joy – Alas, no – even in my notes I cannot do so, although in this respect <the> thy Nature <hast> not stinted me with gifts, yet this is too little for You. Beat only in silence <oh> poor heart – you cannot do otherwise – . For You – always for You – only You – eternally You – only You until I die – My solace – my Everything oh Creator watch over her – Bless her days – all the adversity upon me first only You – Force bless her, comfort her – in the unhappy and yet so happy existence of mortals – – if it was not You who chained me back to life, even without it, you would be everything to me...

L.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)

[Vienna, first quarter 1805]

You have long had my heart, dear Beethoven – if this assertion can give you joy, then receive it – From the purest heart – – Be careful that it is also entrusted to the purest heart! – receive, through this confession, through this confidence, the [sic] greatest proof of my love – of my esteem! – This is what most ennobles you. – That you know how to appreciate it – you acknowledge its value, whose possession I <therefore> herewith entrust to you – the possession of the noblest of my Being, – of which I herewith assure you – you will prove to me. – if you are satisfied with it – Do not tear my heart apart – – Do not try to rush me further – I love you inexpressibly – <as> as one pious spirit loves another – Are you disposed to this covenant? – I am not receptive to other forms of love for the present – Your lines could only bring me to presumptions, I did not understand you clearly – With sincere, inner openness, I answer <Y>you–...\

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, March/April 1805]

As I said, the issue with L[ichnowsky] is not so bad my beloved <g> J.[osephine] as they made you think – quite by chance L. saw the Song An die Hoffnung at my home although I did not notice it and he did not utter a word about it, but he gathered from this that I must have some affection for you, and then when Zmeskall went to his home for the affair in which you and aunt Gu were involved, he asked him if he knew whether I went to see you fairly often, Zmeskall said neither yes nor no, after all, there was nothing he could say, for I had dodged his alertness as much as possible – Lichnowsky said that he thought he had noticed by chance [*] (the song) that I must have some affection for you, but he did not say anything about it as Z.[meskall]. solemnly assured me – and Z. was to have a word with aunt Gui= to suggest that she should speak to you so that you might encourage me more to finish my opera [**], as he believed that this might do a lot of good, for he knew for certain what a great regard I cherished for you – this is all that happened – Z – magnified it and aunt Gu [***] – likewise – meanwhile – you can rest assured, seeing that no one other than these two persons is involved – L. himself said that as for him, he would know very well how to act with delicacy so as not to mention a single word, if he assumed with certainty the existence of a closer relationship – on the contrary, there was nothing which he desired more than the formation of such a relationship between you and me, if it were possible, which could not but be advantageous to me for what I had told him about your character. – basta così – It is true that I have not been as diligent as I ought to have been – but an inner grief – robbed me for a long time of the energy I usually have, for some time after the feeling of love for you, my adored J., began <to> stir within me, this grief increased even more – as soon as we are together again with no one to disturb us, then you shall hear all about my real sorrows and the struggle with myself between death and life in which I was engaged for some time – For a long period a certain event made me despair of ever achieving any happiness during life on this earth –– but now things are no longer so bad, I have won your heart, oh! I know it with certainty, I have greatly appreciated it, my activity will increase again and – here, I promise you solemnly that here, in a short time, my dignity and yours will stand up – oh! give it some value to found – to increase – my happiness through your love, oh! beloved J., it is not the drive to the opposite sex that attracts me to you, no, only you, the whole of your Being with all its singularities – has my respect – all my feelings – all of my sensibility is chained to you – when I came to you – I was firmly determined not to let even a spark of love germinate in me, you have overcome me – did you want it? – or did you not? – some day you could solve this question J. – Oh! Heaven, how I wish to tell you everything – how I think of you – what I feel for you – but how weak, how poor is this language – mine at least–Long – long – time – may our love last – it is so noble – so founded on mutual respect and friendship. – even the great similarity in so many things, in thoughts and feelings – oh! let me trust that your heart – will beat for me for a long time – mine can only – stop beating for you – when – it no longer beats – beloved J. My best wishes for you – I also hope – that through me you may be a little happy – otherwise I would be – selfish
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)

[Vienna, spring 1805 or 1806]

Assuming that I treat you kindly, that I value your friendship, how could you wound me, <by> me who trustfully let you read deeper into my soul than our short acquaintance would properly permit, you who have come to know how little cause for gladness possess – and you can grieve me through lack of trust in the steadfastness of my character! – Your heart will not talk to me again, if you accuse me of certain things
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, end of April 1805]

That which is dearest – to me in this world – neither should I have a vain thought in me – I say that – this evening I have to stay invisible – my dear L.[ichnowsky] leaves tomorrow, – despite some differences, which I found <in> the course of this friendship, in his leaving, I feel how much I appreciate him – and how much I have to thank him – I need florian's comedies – tomorrow evening I will meet my dear belov[ed] J.[osephine] – tell her that she is to me more dear and worthier than anything else –
Nota bene these lines were already written <later> before the receipt of your letter – now I still need the Sonata in A I have to perform it in the farewell of my L. – farewell angel – of my heart – of my life.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, maybe April/May 1805]

There should be no evidence – of how I was pleased to come to your house today today – but – now excessive workload – and besides tonight I got home only at half past two – yesterday you were so sad dear J. – I cannot do anything for you – and you do so much for me – you make me so happy – do not abandon yourself to your propensity to sadness too much, how it hurts me to see you so – and all the more so, when I do not know how or where I can help – here your – your – Andante – and the Sonata – leave the continuous bass – you do not need it – wait until I can meet you someday – then study it in God's Name with a teacher – Tomorrow evening I will come to your home, if nothing prevents me from it? – if you want to go to visit your aunt F before – tell me it by tomorrow morning, and then I will come at around 9 Nine in the evening, and so you will have the advantage of seeing two interesting people in one evening, a certain h – and me – farewell angel of my heart.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, late May 1805]

Beloved J. I ask you to send me the Andant[e] and the two Songs – I promise you that you will have all the three compositions back the day after tomorrow – I would not take the last one from you, were it not really a fact that I must send some songs to the widowed Empress of Russia, and I – now I cannot deliver them or seek other ones or compose – If you do not need Idomeneo, lend it to me for a few days. Farewell, only beloved J.

Beethwn
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Excerpt from a draft)

M. [arton] Vasar on June 3 [1805]

Dear good Beethoven! According to my promise you get news from me, the first day of mail after my arrival – How are you? what do you do? – Certainly often – very often, I am concerned with these questions – I hope you have received the books that you have lent us, and indeed I am very grateful to you for it – And the songs as well – which I ordered to deliver both to you -

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)
[Vienna, maybe April 24, 1806]

on 24, early in the morning
You do not know how you hurt my heart – You treat me quite wrongly – You do not know what you often do – How deep are my feelings – If my life is dear to you, then treat me with more consideration – And above all – do not doubt me I cannot imagine how deeply wounding it is in the depth of my Conscience, despite so much sacrifice to virtue and duty, to remain serene – low creatures, even if only in thoughts and slight suspicions! This suspicion which you impart to me so frequently, which you manifest to me in such a mortifying manner it is what pains me beyond all expression – Let it be far from me. I despise those low, very low advantages of our sex! – – they are on the very bottom of me – And I do not believe to need them! – Coquetry and childish vanity are very far from me – Just as my soul is above any advantage of self-interest – of which you believe me guilty – Only faith in your inner value made me love you – If you are not so noble as I believe, then I should not have the tiniest value in your eyes either, for only through your quality to appreciate the good creatures, I can have some value!! – Always assume that you have given your affection, your friendship to a creature, who is surely worth it

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)

[Vienna, maybe winter 1806/07]

the closer acquaintance with you, dear Beethoven, during these winter months left impressions in my soul which neither time – nor any circumstances can wipe out – Are you happy or grieving? – you yourself can answer this – Also – it is you who – in this respect, through self-control – or giving free vent to your feelings – can lessen or heighten them – My soul, which felt an incomparable enthusiasm for you even before I knew you personally – was nourished by your affection. A feeling which lies deep in my soul and cannot be expressed, made me love you; even before I knew you, your music made me enthusiastic for you – The goodness of your character, your affection made it stronger – The distinction you bestowed on me. <Having enjoyed> the pleasure of your attention, <could> would have been the greatest jewel of my life, if you had loved me in a less sensual way – as I cannot satisfy this sensual love – be angry with me – I would have to tear holy bonds if I acceded to your solicitude – Believe me – I suffer most through the observance of my duty – and certainly <the most> noble motives guided my actions –

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, shortly before May 11, 1807]

Only Beloved J., as much as it would be also my only wish to see you, but it is not possible <before v> on account of many work matters – do me the favour, dear J. and write to your brother, "that he should send me my quartets as soon as possible, In spite of all searching I cannot find my score, and in no way they can be written out for Clementi – my copyist will have them copied in 4 days at the most, and then your brother shall receive them back right away, I give him my word of honour – " farewell, dear, beloved J. – I am not well – and I am still worse, since I could not see you yesterday and neither could I today.

Your faithful Bethwn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, shortly before May 11, 1807]

Beloved J. I ask you to send me to Ofen your brother's address – I need it urgently – I have a lot of work to do – and moreover I am not feeling well – and therefore in a totally bad mood – of which I do not want to tell you anything – I hope to feel better in a few days, and then to see you again my only beloved J.
–

Beethowen

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
Heiglnstadt September 20 [1807]

Dear, beloved, only J.! – again just a few lines of yours – make me feel great joy – how often beloved J. I have struggled with myself not to violate the ban I am imposing upon myself – but in vain, a thousand voices whisper to me that you are my only friend my only beloved – I am no longer able to obey what I am imposing upon myself, oh! dear J. let us walk again without worries on that path where we were often so happy – Tomorrow or the day after I will see you, may heaven bestow upon me an undisturbed hour, when I can be with you to have the long awaited talk, when my heart and my soul can meet you again – until now my health was still poor, but in general I am already getting <every time> better – when sister Therese was here, I was feeling even worse, and nearly during this whole month – my sensitivity prevents me from feeling well anywhere even in the company of my best friends – in early September I went to Heilgnstadt, since no one wanted to receive me, I had to go back again to the city, then I was down in Eisenstadt at prince EsterHazi's house where my Mass was performed – I returned from there a few days ago, I had come back to Vienna only a day ago, I went to your home 2 twice – but I could not have the happiness – to see you. It hurts me – and I supposed that maybe your feelings had changed – yet I hope – that also down at E. and wherever I happened to be your image will always follow me – since it is the whole course of my life – my health is getting better every day, and therefore I hope – to be able to live soon again for my friends – do not forget – do not condemn –

for you your eternally faithful devoted

Bthwn

just today I am coming into town – and I could almost hand over my letter myself – if I did not doubt – that I might fail to see you for the third time

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, maybe after September 20, 1807]

Dear J. since I must almost fear that you no longer allow yourself to be found by me – and I no longer want to be subjected to the rejections by your servants – then, there is nothing I can do other than not go to your home – Unless you reveal to me your opinion about this – is it really the case – that you do not want to see me anymore – if so – be frank – certainly I deserve it from you – when I went away from you, I thought I had to, as it seemed to me that you wanted it – even if I suffered so much for it – however I caught myself – but then again it seemed to me that – I was wrong about you – all the rest is in my letter that I sent to you recently – tell me dear J. – your opinion should not commit you to anything – in these relationships I cannot and I must not tell you much more – farewell dear dear J –

I ask you to send me back the book again, in which I enclosed my lines to you – I was asked for it today.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)

[Vienna, perhaps after September 20, 1807]

I did not mean to offend you! dear B., but since you took it as such and <I know well that> I am aware of my transgression of the <code of the> conventional stated code, [<] which I [>] deem of little importance, it is my turn to beg your pardon – so I beg [ < ] I can [ > ] All the more since here at this point I cannot understand very well how there could be still room for touchiness where true mutual esteem exists. A malady which usually could be suspected only in weaker souls.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, perhaps after September 20, 1807]

Dear, dear J.

Today I can only write a few lines – if you think that it is due to an excessive entertainment, you are wrong, my head starts to improve, and so – I will also be in greater solitude – the more so, as here I cannot find almost any company congenial to me at all – you are not well – how it hurts [...] me, not to be able to see you – however, it is better for your, for my peace, not to see you – you have not offended me – indeed, I was sensitive, but for a very different reason from the one you are adducing on the matter – today I cannot write more extensively about this, but whatever may come, <be assured, …> our opinion <reciprocally> of one another is certainly so favourable founded that things of little value can never make us enemies – although, trifles can produce reflections – that yet, Thank Heaven, do not occur too late – nothing against you dear J. all – all for you – but it must be so – farewell beloved J. – see you in a few days more

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, maybe 1807]

Beloved dear Beloved, – -- J. – in the meantime I am sending to you herewith 6 bottles of Eau de Cologne of mine – you can give them back to me when you have received yours from my unfortunate friend – I try to meet you this evening, dear beloved, dear, J., if not, then I curse your relatives to be swamped by all misfortunes up to their neck –

Farewell my Beloved I love you so much, as you do not love me.
Your faithful LBethn
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)

[Vienna, perhaps autumn 1809]

For a long timwell beinge, indeed, I have desired to receive news about your well-being, and I would have informed myself long ago, if discretion had not held me back. – Now tell me, how are you, what are you doing? How is your health, your mood, your way of life – the deep interest which I take in all that concerns you, and which I will take as long as I live, gives me the desire to have news about you. Or do you believe, my friend Beethoven, may I call you so, that I have changed. – Such a doubt would imply to me nothing else but that you yourself are no longer the same.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, perhaps Fall 1809]

My dear Josephine please deliver this Sonata to your brother – I thank you for wishing still to appear as if I were not altogether banished from your thoughts, even if this happens perhaps more at the behest of others – you want me to tell you how I am, a more difficult question could not be put to me – and I prefer to leave it unanswered, rather than – to answer it too truthfully – farewell dear J.

as always your eternally devoted

Beethowen

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Γράμμα ή κείμενο...
Σ' αυτά τα λόγια κουρνιάζει η "παράδοξη" ψυχή του...
Το έχω ξαναβάλει κάπου σ' αυτό το μέρος...
Κατ' εμέ η πιο σπαρακτική επιστολή αγάπης που έχω διαβάσει ποτέ...

----------------------------------------------------

Γράμματα στη Génica Athanasiou

Κι αν ποτέ η ζωή μας χώριζε,
οι ψυχές μας θα μπορούσαν
να επουλωθούν με τον καιρό,
αλλά θα έμεναν κατώτερες.
Τη θαμπή απόχρωση του δέρματός
σου και τα λαμπερά σου μάτια, σαν ένα νερό μέσα από φρέσκα φύλλα.

Η ζωή μου όλη είναι κόλαση,
εάν δε μου γράφεις. Θέλεις
να έχεις ελέυθερη τη ζωή σου,
θα την έχεις, μα δεν θα σου φέρει
ευτυχία το να την αρχίσεις με τη
ρημαγμένη ζωή ενός ανθρώπου στο κατώφλι σου. Κι αυτός να είμαι εγώ.

Έξω από σένα δεν θα υπάρχει πια ολοκλήρωση για μένα
σε τίποτα μέσα σ'αυτή τη ζωή που αποτραβιέται άλλωστε από μένα
κάθε μέρα, κεραυνοβόλα, μες στους
πόνους μιας παράλογης γέννας. Αποτρόπαιος τοκετός φαντασμάτων.

Το χρόνο που περνούν οι άλλοι για να ζήσουν, εγώ τον περνώ για ν΄ απογοητεύομαι. Και σε λατρεύω.
Έχω χαραγμένο το βλέμμα σου μες
στο μυαλό μου, πιο βαθύ κι από μαχαιριά.
Πρέπει να μου βρεις ηρωίνη με κάθε τρόπο και πρέπει να σκοτωθείς,
να μου την φέρεις εδώ.
- Να που βρίσκονται τα πράγματα-

( Antonin Artaud )