Lyrics

Μάτια δίχως λογική

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ' ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα

Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη

Σ΄αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ΄αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ' αστέρια
να με βρούνε

 

Απάντηση: Lyrics

-----------{-@
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Μία φορά θα χαίρεσαι κι έναν καιρό θα τρέμεις
Του πρωινού η παγωνιά θα σου τρυπάει τα στήθη
Καθένας μας στο στρόβιλο ετούτης της ανέμης
Χρωστάει ένα θάνατο και ένα παραμύθι

Από τους δρόμους μάζευα τα λόγια μου
Όπως μαζεύουν τα παιδιά απ' τα νυχτέρια
Το καλοκαίρι είχε μπερδευτεί στα πόδια μου
Και τα μαλλιά σου μου έδεναν τα χέρια

Στην αυταπάτη μέχρι τέλους
Και στην αλήθεια ως τη σταλιά
Θα 'μαι άγγελος με τους αγγέλους
Θα 'μαι σκυλί με τα σκυλιά

Ύστερα κύλησε ο καιρός και τράβηξα τον κλήρο μου
Πήγα στα χρόνια ανάποδα κι έσπασα την ορμή τους
Ένας καινούργιος κόσμος τώρα γεννιόταν γύρω μου
Όλοι γελούσαν σαν τρελοί, δεν ήμουνα μαζί τους

Έτσι αμίλητος τους είδα να περνάνε
Να μαρτυράνε τη ζωή στόμα με στόμα
Να ορκίζονται στα σώματα, τα χέρια να ευλογάνε
Κι έλεγα ακόμα αυτή η τρέλα, λίγο ακόμα






Δισκογραφία
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος -


--------{--@

 

Αύρα

Στίχοι: Δημήτρης Παναγόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παναγόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Παναγόπουλος

Από την πόρτα σαν θα βγω,
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου.

Μια καλημέρα θα σου πω,
μετά θα φύγω, θα χαθώ,
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ' όνειρό σου.

Γιατί είμ' αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν.
Γιατί είμαι αύρα εσπερινή,
πνοή καθάρια ζωντανή,
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν.

Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη.

Και κουβαλάω μες στη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει.

 

"Κακές συνήθειες"

Στίχοι: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

 

Μικρός μονομάχος

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Σε δημοτικό γηπεδάκι, το βραδάκι
συρμάτινο πλεχτό κι από πάνω ένα φωτάκι
τον σκούφο του φορώντας τριπλάρει ολομόναχο
και λέει μονολογώντας:

Πώς μου την σπάνε οι γονείς μου, Θεέ μου
κι οι φριχτοί συμμαθηταί μου
και η Καίτη κι η μικρή της αδερφή από πλάι
που παίρνει το μέρος τους και μου την σπάει

Μου την σπάνε αράδα
θεολόγους στριμάδα Λυκειάρχου προβοσκίς
κι η φιλόλογος ψωνάρα, του Μεγάρου Μουσικής
η δημόσια εικόνα, τα παραισθησιογόνα
οι ομάδες, οι ροκάδες, οι σταθμοί και οι φυλλάδες

οι εξάρσεις του εθνικού μας βίου
κι ο προγυμναστής του φροντιστηρίου
όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι
ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη

Δεκαπέντε χρονώ τι 'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε...
[ορμάει με το μπουφαν του]
Τι σόι τόπος τυφλός κι ακυβένητος
[βροντάει την μπασκέτα του]
και πώς είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος
[στο θόλο του απεράντου]

Πολιτείας εφιάλτης ορθός
είμαι αυτός ο βυθός, ναι!
Είμαι κιόλας νεκρός, ναι!
Λυσσασμένος για φως, ναι!

Το κοινό! Πού να βρίσκεται κρυμμένο
Γιορτινό! Μακρινό κι αγαπημένο
το κοινό! Στον εαυτό μου να βουτήξω
Και στα βάθη του ν' αγγίξω ουρανό.

Γέρνει ο ήλιος μες στων αφρών το περιδέραιο
Σκόνες φωτεινές απ' τις περσίδες ως το στέρεο
Κι αφήνεται στο πλάι με κάννες και τριαντάφυλλα
και μέσα του βουτάει.

Στην στιγμή τα λαμπιόνια ανάβουνε
προβολείς του βυθού μας χτενίζουνε
κι αποσπούν ένα ένα τα πρόσωπα
γελαστά προς τα εδώ ταξιδεύουνε
με αλογάκια κουρδιστά κι ανεβαίνουνε
καβαλώντας αυλές και μαντρότοιχους
στον ρυθμό μιας ομάδας που παίζαμε
Και μου λένε:
"Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δεν θα βρεις τον εαυτό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
γιατί ο χρόνος είναι ένας
και δεν πέθανε κανένας
και αφήνει πάλι γένι, ένι μένι ντουντουμένι
σαν αυτόν τον στιχουργό
που δεν βγήκε απ' τ' αβγό
Και σε βρήκε στο ρεφρεν του
κι άκου το ανακοινωθέν του..."

-Η αφεντιά σου λοιπόν δεκαπέντε χρονών και βαρέθηκε
κι απ' την έξω ερημιά προς τα μέσα νερά καταδύθηκε.
Η από μέσα σου ελεύθερη πτώση
της γενιάς σου το στίγμα θα δώσει
αθλοφόρε του εσώτατου χώρου
και μετά θα μας δεις σε βουή καταιγίδας
σαν τους κρίκους μακράς αλυσίδας
ή χλωρίδας που σπρώχνει διαρκώς
μέσ᾿ απ' τ' άνοιγμα που 'χει ο βλαστός
το λουλούδι κι ας είσαι μικρός
της διάσωσης το έργο θα νιώσεις
την συντήρηση ως πάθος θα υψώσεις
όσο πάει και πιο ακραία θα κινείσαι
και θα χάνεις τον εαυτό σου και θα είσαι
τελευταίος κρίκος κι ένας
της σειράς και της καδένας προς το φως...

Μας ακούει; θαρρώ πως κοιμάται
και το γουώκμαν στο στήθος του ανάβει
το αστεράκι του χειμώνα
και το εν του νέου αιώνα
κου σχολειού του η τάξη είναι εκεί
ξαφνική μουσική!

Των ηρώων η γενιά θα ονομαστεί
[έρχονται απ' το μέσα ταξίδι]
στο κοινό Θεού και χώρας θα ορκιστεί
[ξεσφραγίζουν. κυλάει ο βράχος]
στου αιώνα της την πρώτη ανθοφορία
[σ' ένα δάσος με λαμπάδες που δεν θα 'βρεις μονάχος]
με της πόλης τον χιτώνα θα ντυθεί
[θα με δει. Τον λαιμό του γυρνάει να με δει]
σαν παιδί που απ' το κοινότερο έχει χρεία
[ο δικός μου μικρός μονομάχος].

 

Sag mal, hast du das gesehen,
wie sie lachen, wie sie gehen?
Manche Wesen sind so schön.
Innen wie aussen.
Sie verwöhnen
deine Sinne und gewöhnen
dich wieder an Liebe, die du kennst,
zu der du immer wieder rennst.
Diese Liebe ist real,
so real wie Höllenqualen.
Doch Höllenqualen sind egal,
wenn sich die Liebe dir entfacht.

Doch es ist gut wie es ist.
Der Mensch lernt nur, wenn er Scheiße frisst,
sonst reift er nicht.
Er weiß doch nichts.
Ich weiß noch nicht,
wann verstreicht die Frist?

Das hat die Welt noch nicht gesehen.
Trotzdem ist Liebe wunderschön,
ist unsichtbar und trotzdem da.
Freude und Leid das ganze Jahr,
man nimmt das Leben sonst nicht wahr.
Denn mit dem Herz sind wir meist blind.
Wer von uns ist schon wie ein Kind?
Offen für alles wie der Wind,
der doch dem Meer den Regen bringt
Er ist so frei und doch gewillt.

Gib mir einen Koffer für mein Herz,
der ist unendlich viel mehr wert,
wenn du ihn mitnimmst, wenn du gehst,
ihn bei dir trägst von früh bis spät,
ihn dann zurück bringst unversehrt.

Ich lauf des öfteren Gefahr,
zu vergessen wie schön das Leben bisher war.
Mit dir von Anfang an verflochten bis ans Ende meiner
Zeit.
Wir lieben das Leben und sind dafür bereit.

Denn wir alle werfen Schatten auf des Nächsten Licht.
Lass dich nicht zerbrechen und fürchte dich nicht
vor dem, was da kommt,
vor dem, was du fühlst,
vor dem, was du liebst.
Das hat die Welt noch nicht gesehen.
Trotzdem ist Liebe wunderschön,
ist unsichtbar und trotzdem da.
Freude und Leid das ganze Jahr,
man nimmt das Leben sonst nicht wahr.
Denn mit dem Herz sind wir meist blind.
Wer von uns ist schon wie ein Kind?
Offen für alles wie der Wind,
der doch dem Meer den Regen bringt
Er ist so frei und doch gewillt.
Das hat die Welt noch nicht gesehen..

love is unseen
love is your dream
but love is no dream
love is so real
even though its unseen
love is the best feeling i ever had
you and me have the cherished love
love keep me warm
love keeps you warm
love is something you have to cherish

"Soehne Mannheims"
"Das hat die Welt noch nicht gesehen"

επειδή άρεσε πολύ στον gallant όταν το άκουγε στο Wuerzburg

 

"Θέλω να σε δω"

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

 

Πορνογραφία

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκης, Άρης Δαβαράκης

Πορνογραφία σημαίνει συνουσία
συνομωσία στο φως των αστεριών
για την Ευρώπη μα και για την Ασία
πορνογραφούμε στα μάτια των παιδιών

Μες στον κόσμο χάνομαι
κι από τα πάθη μου πιάνομαι
δίνω σώμα δίνω φως
μα πεθαίνω σοφός

Πορνογραφία σημαίνει ανταρσία
απελπισία, σκοτάδι και μαγεία.
Πορνογραφία σημαίνει στην ουσία
Φωτογραφία σημάδι των καιρών

 

Bush - Letting the cables sleep

You in the dark
You in the pain
You on the run
Living a hell
Living your ghost
Living your end
Never seem to get in the place that I belong
Dont wanna lose the time
Lose the time to come

Whatever you say its alright
Whatever you do its all good
Whatever you say its alright
Silence is not the way
We need to talk about it
If heaven is on the way
If heaven is on the way

You in the sea
On a decline
Breaking the waves
Watching the lights go down
Letting the cables sleep

Whatever you say its alright
Whatever you do its all good
Whatever you say its alright
Silence is not the way
We need to talk about it
If heaven is on the way
Well wrap the world around it
If heaven is on the way
If heaven is on the way

Im a stranger in this town
Im a stranger in this town

If heaven is on the way
If heaven is on the way
Im a stranger in this town
Im a stranger in this town

  

 

Veni, veni, venias!

Veni, veni, venias,
ne me mori facias,
hyrca, hyrce, nazaza,
trillirivos...

Pulchra tibi facies,
oculorum acies,
capillorum series,
o quam clara species!

Rosa rubicundior,
lilio candidior,
omnibus formosior
semper in te glorior!

μια μετάφραση είναι αυτή αργότερα θα βάλω και την ελληνική απλώς βαρίεμαι τώρα να την γράψω.

Komm, komm, komme!

Komm, komm, komme doch,
bring mich nicht ums Leben!
Hyrca, hyrce, nazaza,
trillirivos!

Schon ist dein Angesicht,
deiner Augen Glanz,
deiner Haare Flechten!
Oh, welche herrlich Zier!

Roter als die Rose,
weisser als die Lilie!
Hubscher als alle andern,
allzeit mein Stolz bist du!

 

"Θάλασσες"

Θα θυμάμαι με τον ήλιο το πρωί
πως ήσουν κάποτε για’ μένα της μέρας το φως
Θα θυμάμαι με τον ήχο της βροχής
πως όταν έφυγες μια μέρα έκλαψε κι ο ουρανός

Μη ρωτάς λοιπόν για’ μένα
μη γυρνάς στα περασμένα
εγώ για’ σένα

Κι αν τραγούδια θα γράψω
κι αν θάλασσες κλάψω για’ σένα
Πίσω δε θα γυρίσω, φιλιά να ζητήσω
χαμένα

Κι αν τραγούδια θα γράψω
κι αν θάλασσες κλάψω για’ σένα
Πίσω δε θα γυρίσω, φιλιά να ζητήσω
χαμένα

Θα θυμάμαι πως οι όμορφες στιγμές
έχουν χαθεί για’ μας στο χθες και δε θα’ ρθουν ξανά
Θα θυμάμαι πως οι αγάπες οι παλιές
είναι καράβια που γυρίζουν απ’ το πουθενά

Μη ρωτάς λοιπόν για’ μένα
μη γυρνάς στα περασμένα
εγώ για’ σένα

Κι αν τραγούδια θα γράψω ...

Κι αν τραγούδια θα γράψω ...

Κι αν τραγούδια θα γράψω ...

Κι αν τραγούδια θα γράψω ...

 

 

"Δεν υπάρχω"

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες

Βάλε με μέσα στα πιο κρυφά
στα πιο απαίσια όνειρά σου
Είμαι δικιά σου είμαι ολότελα δικιά σου

Κάνε με ό,τι θες
Σχίσε με, κάψε με, γάμα με
Γάμα με όσο θες, όπως θες
Κατέβασέ με στης ψυχής σου τον πάτο
Κι ακόμα πιο κάτω
Δε μιλάω, δε γελάω, δεν πονάω
Κατέβασέ με στης ψυχής τον πάτο
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω, δεν υπάρχω

Άδειασε πάνω μου τη θλίψη σου τη σιχασιά σου
Είμαι δικιά σου είμαι' ολότελα δικιά σου