Mπορούν ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι φίλοι;

Αγαπημενη μου @brenda επεσες μεσα στα 2/3 ...
δεν ειμαι καθολου γλυκουκλης πιστεψε με ......   ειμαι

 

Γιατί...
Γιατί φοβόμαστε και γινόμαστε ελεγκτικοί...
Γιατί έτσι έχουμε μάθει ότι πρέπει να γίνεται...
Γιατί θεωρούμε ότι μόνο έτσι μπορούμε να αγαπάμε πραγματικά κάποιον και μόνον έτσι του αποδεικνύουμε ότι τον αγαπάμε...

Όλα λάθος κατά τη γνώμη μου αλλά τα κάνουμε όλοι  

 

Δεν πειράζει!!! Θα σε κεράσουμε κι εσένα τόσα σοκολατάκια που θα γίνεις      

 

Ταγματαρχες με τοσα παρασημα(δεν ξερω αυτοι εχουν τα περισσοτερα???? )
Το εθεσες με εξαιρετικη ακριβεια @margarita_nikolayevna !!Αλλα στερνη μου γνωση να σ ειχα πρωτα.....

 

Λανθάνουσα γλώσσα;
Γλυκού-κ-λης; 

 

Πώς θα είχα τότε τα παράσημα ;;;    

 

Εξαρτάται πώς εννοεί κανείς τη φιλία, κατ΄ εμέ.

Αλλο πράγμα η φιλία μεταξύ δύο ανδρών, άλλο μεταξύ δύο γυναικών και άλλο μεταξύ ανδρών και γυναικών μεταξύ τους.

Το μόνο κοινό είναι ότι νοιάζεσαι για τον άλλο και μοιράζεσαι πράγματα μαζί του.


Από εκεί και πέρα όμως:

1) Μεταξύ ανδρών η φιλία, όταν υπάρχει, είναι αθώα και ανιδιοτελής σαν μικρών παιδιών. Και ωθεί αυτόματα σε αυτοθυσία χωρίς σκέψη γιατί βιώνεται ασυναίσθητα ως Ανώτερη Αρετή. Και η φιλία μεταξύ ανδρών προσφέρεται χωρίς καμία απαίτηση για κανένα αντάλλαγμα. Μόνη ανταμοιβή η ικανοποίηση του είσαι άξιος να βοηθήσεις τον φίλο και τίποτα άλλο. Αν και αυτό το "μόνο" είναι πολύ μικρό για να περιγράψει το μεγαλείο ενός τέτοιου συναισθήματος.
Και ταυτόχρονα αυτές οι σπάνιες φιλίες διαρκούν αναλλοίωτες. Συνήθως εφ' όρου ζωής.
Δεν είναι κάτι μυθικό. Συμβαίνει κάποιες φορές γύρω μας αν προσέξουμε και το παρατηρήσουμε.

Στην Αρχαία Μυθολογία παραδείγματα Ιδανικής Φιλίας βλέπαμε κυρίως μεταξύ ανδρών: Δάμων και Φιντίας, Αχιλλέας και Πάτροκλος, Θησέας και Πειρίθους.


2) Μεταξύ γυναικών δεν ξέρω να απαντήσω επειδή δεν είμαι γυναίκα. Αλλά απ΄ όσο έχω δει δεν είναι το ίδιο αθώα και υποσυνείδητα ανιδιοτελής όσο μεταξύ ανδρών. Έχει όρους και όρια και διαλύεται σχετικά ευκολότερα.
Πλην όμως επειδή οι γυναίκες, γενικά μιλώντας, είναι πιο ευαίσθητες και σπλαχνικές εκ φύσεως από τους άντρες η διάλυση μίας φιλίας δεν έχει την αναισθησία και τη σκληρότητα που συναντά κανείς στους άντρες, απέναντι σε όσους μέσα τους αυτοί δεν θεωρούν φίλους. Αυτό ισορροπεί την κατάσταση.
Επιπλέον οι γυναίκες γενικά συνεργάζονται πιο αρμονικά και ειρηνικά με τον περίγυρό τους απ΄ ό,τι οι άνδρες. Ακούνε περισσότερο, προσέχουν περισσότερες λεπτομέρειες, σκέφτονται περισσότερο πριν δράσουν ή αποφασίσουν, υποχωρούν αν κρίνουν ότι αυτό είναι το καλύτερο για τη διατήρηση της κοινής ηρεμίας ακόμα και αν νοιώθουν ότι έχουν δίκιο ή ακόμα και αν αυτό απλά μεταθέτει εξ' αδρανείας αμετάβλητες τις συνθήκες για γέννηση νέων συγκρούσεων στο μέλλον χωρίς να έχει δωθεί λύση, και το κάνουν χωρίς εγωισμούς όπως οι αντρικοί αλλά με ελπίδα (Σ.Σ.: μερικές φορές αυτή διαψεύδεται πάντως δυστυχώς). Όλα τα προηγούμενα τα πράττουν πολύ καλύτερα και περισσότερο απ΄ ό,τι ο μέσος άνδρας.
Γενικά δηλαδή οι γυναίκες στις σχέσεις τους με όλους, φίλους και μη-φίλους, είναι πιο συμπονετικές και με βαθύτερη κατανόηση και με λιγότερο ακραίες συμπεριφορές από τους άντρες (μετρημένες σε σχέση με τις συνέπειες προς τρίτους), σε γενικές γραμμές πάντα.
Και ταυτόχρονα οι γυναίκες είναι πιο συνεργατικές και ενδιαφέρονται περισσότερο για το "εμείς" από το "εγώ" είτε σε σχέση είτε συνολικά, απ΄ όσο οι άντρες.


3) Μεταξύ ανδρών-γυναικών η φιλία επίσης είναι τελείως διαφορετική από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις. Πάντα υπάρχει και το ερωτικό στοιχείο ανάμεσα στο ζευγάρι φίλων, λόγω βιολογίας, έστω και αν δεν εκδηλώνεται φανερά. Δεν γίνεται διαφορετικά επειδή έτσι είμαστε φτιαγμένοι ως όντα. Τουλάχιστον για τους άνδρες ισχύει απόλυτα αν και προσωπικά υποψιάζομαι ότι το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τις γυναίκες.

Εμείς οι άντρες βλέπουμε στα δικά μας μάτια τις γυναίκες ως υπέροχα κι αδύναμα πλάσματα που χρειάζονται προστασία και ασφάλεια, για κανονικούς άντρες εννοώ όχι ψυχάκηδες, και συμπεριφερόμαστε συνολικά με μεγαλύτερη τρυφερότητα και κατανόηση σε αυτές σε σχέση με τον τρόπο που συμεριφερόμαστε μεταξύ μας. Εξ΄ ου και κατά κανόνα συγχωρούμε πολλά, παραβλέπουμε πολλά και ορισμένες φορές πληγωνόμαστε από αυτό.

Από την άλλη έχω την εντύπωση ότι οι γυναίκες το διαισθάνονται αυτό και αντλούν μία αίσθηση υπεροχής απέναντί μας εξ' αυτού, την οποία όμως δεν χρησιμοποιούν κατ΄ ανάγκη εναντίον μας, πολλές φορές είναι ωφέλιμη για εμάς και για τους δύο και κατά κανόνα οι γυναίκες πιστεύω ότι ξεκινούν σχεδόν πάντα με καλές προθέσεις ή καταλήγουν σε καλές προθέσεις λόγω συμπόνοιας.
Αλλά αν επιχειρήσουν να επεκτείνουν το μοίρασμα του εαυτού τους σε βαθύτερα επίπεδα πέραν της ερωτικής έλξης και των απλών προκαταρκτικών συνενοήσεων πολλές φορές με απογοήτευση διαπιστώνουν ότι εμείς οι άντρες δεν είμαστε γυναίκες, δεν νοιώθουμε σαν γυναίκες, δεν κατανοούμε σαν γυναίκες και γενικά δεν συμπεριφερόμαστε ως τέτοιες. Είμαστε διαφορετικοί.
Συζητούμε λιγότερο και δρούμε γρηγορότερα, αποφασιστικότερα και λιγότερο συνετά. Δεν εμβαθύνουμε όπως εκείνες και δεν είμαστε το ίδιο ευαίσθητοι και υπομονετικοί να κατανοούμε σκέψεις και συναισθήματα όπως εκείνες.
Την ίδια ώρα όμως αποφεύγουμε να φέρουμε τον εαυτό μας σε αδιέξοδα λόγω πλήθους σκέψεων και δισταγμών εξαιτίας φαντασιακών πιθανοτήτων, οπότε γενικά είμαστε πιο άμεσοι και πιο απλοί τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις.
Ορισμένες γυναίκες το ζηλεύουν που εμείς είμαστε προικισμένοι ως όντα με αυτή την αμεσότητα και εξ΄ αυτής αυτοπεποίθηση που απουσιάζει από τις ίδιες.
Για όλα τα παραπάνω Δεν φταίμε εμείς. Έτσι είμαστε πλασμένοι.

Αυτή όμως η ιδιοσυγκρασιακή απλότητα των ανδρών απογοητεύει και πληγώνει τις γυναίκες αν δεν γίνει κατανοητή και αποδεκτή σε μία απόπειρα εμβάθυνσης του μοιράσματος των δύο εαυτών, και γίνεται κατανοητή συνήθως αλλά όχι πάντα σε μεγαλύτερες ηλικίες από τι γυναίκες, οπότε και οι σχέσεις μπορούν τότε ίσως να γίνουν πιο απλές, βαθύτερες και ειλικρινέστερες.
Εννοώ λόγω κατανόησης και αποδοχής των ανυπέρβλητων διαφορών μας που χωρίς αυτή την κατανόηση οι αντρικές ιδιαιτερότητες της ιδιοσυγκρασίας είναι ανυπόφορες και ασυγχώρητες από τις γυναίκες.
Εμείς κατά κανόνα σε όλη αυτή τη διαδικασία βρισκόμαστε ως άντρες στη μακάρια κοσμάρα μας και φερόμαστε σαν παιδιά ανέμελοι και ανυποψίαστοι... Δεν αντιλαμβανόμαστε αλλά και δεν μας πολυνοιάζει κιόλας να το κάνουμε...
Και σε εμάς αυτό βελτιώνεται με την εμπειρία της ζωής αλλά βραδύτερα σε ρυθμό.


Κοινώς για να μην κουράζω:

Ναι, φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών υπάρχει μεν αλλά όχι της ίδιας φυσιογνωμίας όπως μεταξύ ανδρών ή μεταξύ γυναικών. Ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει ίδιας φυσιογνωμίας. Ούτε όμως και πειράζει αυτό.

Μια χαρά είναι κι έτσι, πιθανόν και καλύτερα, και έχει και αυτό τη μαγεία του.


(Σ.Σ.: Όλα τα παραπάνω είναι η προσωπική γνώμη μου και μόνο. Δεν αποτελούν δόγματα οι πανανθρώπινα αποδεκτές στεθερές διαπιστωμένες πέραν πάσης αμφιβολίας).


 

 

Thanks Brenda!

Αν πάντως κάποια γυναίκα θα επιθυμούσε να προσθέσει κάτι στο θέμα ώστε να μας άνοιγε περισσότερο τα μάτια, αν κρίνει ότι χρειάζεται κάτι τέτοιο, θα ωφελούσε να το μοιραζόταν με τους υπολοίπους ώστε να βγούμε όλοι σοφότεροι.

 

 

Φιλια μεταξυ αρσενικου-θηλυκου....ποτε. Μονο επιδερμικα. Μου τη σπανε οι γυναικες που προσπαθουν να με πεισουν για το αντιθετο. Νιωθω σαν να με πιεζουν να ξεστομισω..."θελω να σε πηδηξω γιαυτο διασκεδαζω την παρεα σου" ή ακομα χειροτερα "δεν ειμαστε φιλοι απλως σου μιλαω απο ευγενεια". Εξαιρουνται μοναχα γυναικες-συγγενικα προσωπα.

 

Αν δεν υπάρχει το παραμικρό ερωτικό/σεχουαλικό ενδιαφέρον κι απ' τις δυο μεριές, μπορεί ανετότατα να υπάρχει φιλία ( και όχι "φιλία" ) μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας.
Ούτε τόσο εξωγήινοι μεταξύ μας είμαστε. Ούτε το μοναδικό πράγμα που θα είχε να προσφέρει ο ένας στον άλλο, θα ήταν ένας πέοντας ή ένα γουνί.
Τουλάχιστον, κάποιοι/ες ( πολλοί/ες ή λίγοι/ες δεν το γνωρίζω ) ούτε σφάζουν, ούτε μαχαιρώνουν ότι αναπνέει και που θ' ανήκε στο φύλο, που θα τους/τις έλκυε σεχουαλικά.
Εγώ θα έλεγα σ' όσους/ες δεν θ' απέκλειαν τελείως την πιθανότητα φιλίας ( και όχι "φιλίας" ) με τ' αντίθετο σε κείνους/ες φύλο, να δοκίμαζαν έστω και μια φορά.

Και μια παντελώς "χαζή" ερώτηση, αν κάποιος/α θα ήταν αμφισεξουαλικός/η ή pansexual. Σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να είναι φίλος/η με κανένα απ' τα υπάρχοντα φύλα?
Γράφω υπάρχοντα, γιατί με τους ορισμούς που προστίθενται, εγώ τουλάχιστον έχω χάσει το μέτρημα ( όχι ότι θα είχα κάτι, μ' ένα οποιοδήποτε φύλο ).
Ενιγουέϊ περί ορέξεως, σαγανάκι ( βαρέθηκα να γράφω κολοκυθόπιτα χαχα )  

 

Απεχω τραγικα πολυ απο το "σφαζει οτι κινειται". Παρολαυτα το φιλικο δεσιμο που εχω αναπτυξει με 2-3 αντρες στη ζωη μου σε καμμια περιπτωση δεν θα μπορουσα να το εχω αναπτυξει με γυναικα. Θελωντας και μη, οταν αναπτυσεται ενας λιγο πιο ισχυρος δεσμος μεταξυ εμου κι ενος θηλυκου καποιος απο τους 2 (αν οχι και οι 2) θα υποπεσει στην παγιδα.... Προφανως και δεν μπορω να απαντησω εκ μερους ολων.

 

Σας απαντώ απευθείας, για ν' αποφευχθούν παρεξηγήσεις. Το θέμα του νήματος είναι απ' τα πλέον κλασικά. Και πιστεύω ότι ποιος/α λιγότερο, ποιος/α περισσότερο, το έχει συζητήσει/αντιμετωπίσει πάνω από μια φορές στη ζωή του/της ( και δεν αναφέρομαι σ' ένα forum μονάχα ). Αν θεωρήσατε, ότι αναφερόμουν συγκεκριμένα σε σας, σπεύδω να διορθώσω την παρανόηση. Όπως έγραψα στο τέλος της πρότερης μου παρεμβάσεως, δεν είναι ζήτημα σωστού ή λάθους, μα θεώρησης κάποιων πραγμάτων.
Και να σας πω την αλήθεια, έχω τρεις φίλους που για μένα είναι κάτι παραπάνω και από αδέρφια, ο ένας είναι γυναίκα ( και διόλου άσχημη θα έλεγα ).
Δεν έκανα λάθος χαρακτηρίζοντας την φίλο και όχι φίλη μου. Είναι συνειδητή επιλογή για να υπογραμμίσω, ότι σε μένα ξυπνούσε και ξύπναει την έλξη που μου ξυπνούσε/ξυπνάει ένας άντρας, δηλαδή καμία. Και αναφέρομαι σε μια φιλία που γι' αρκετά χρόνια ήταν και πολύ στενή και σφυρηλατημένη σε μεγάλες δυσκολίες. Ίσως να "φταίει" κι αυτό, που γίναμε τόσο καλοί φίλοι. Προσυπογράφω ( ή μάλλον επαναλαμβάνω ) την κατακλείδα σας, ούτε εγώ μπορώ να μιλήσω για όλους. Στο κάτω κάτω της γραφής όλοι/ες την άποψη μας λέμε. Με κάποιους/ες οι σκέψεις μας ταιριάζουν, με κάποιους/ες άλλους/ες όχι.