#me too

Ομολογώ ότι δεν έχω καταλήξει σε άποψη για να την εκφράσω, θέλω να πω δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία, η σεξουαλική συναλλαγή στον χώρο της δουλειάς είναι πολύ κακή ιδέα, από όποια πλευρά και να το δει κανείς και φυσικά παράγει από δυσάρεστα περιστατικά ως και δράματα και πολύ κακές ειδήσεις. Για ποιον λόγο τώρα αυτό το κυνήγι - πρώην - μάγων, για κάτι που ήταν πια κοινός τόπος, θα αποφύγω να αναρωτηθώ φωναχτά, υποθέτω όμως πως κάποια που κάποτε και της έπιασαν τον κώλο άγαρμπα και δουλειά δεν πήρε έχει πιάσει τώρα πολύ ψηλή θέση και εκδικείται.

Το φλερτ ποτέ δεν παύει να υπάρχει έτσι και αλλιώς. Ούτε σχετίζεται με την σεξουαλική συναλλαγή στη δουλειά. Από αυτή την άποψη η Ντενέβ ήταν μάλλον άστοχη, πιθανότατα όμως αυτό που ήθελε να το πει να το είπε έτσι και αλλιώς και να μην ήταν για το φλερτ. Άλλωστε η φράση της "ήταν απαραίτητο", αρχή αρχή του κειμένου της, αντήχησε δυνατά. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, ως και επαναστατικές, οι τελευταίες της παράγραφοι. Με λίγα λόγια, μη γυρίσετε πίσω, στα παλιά, για τους λίγους και κεκλεισμένων των θυρών, αφήστε όλους να ανασάνουν μαζικά και να προχωρήσουν οι δουλειές σε καθαρό πλέον περιβάλλον.

 

Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη ούτε καν να εικάσω τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες. Το μόνο για το οποίο μπορώ να εκφέρω γνώμη είναι για το impact που μπορεί να έχει το εν λόγω κίνημα στον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία.
Εξάλου είναι αρχή ακόμη για να μπορέσουμε να μετρήσουμε τα καλά ή και τα κακά που μπορεί να επιφέρει ένα τέτοιο "άνοιγμα".

Αυτό που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί είναι ότι το sexual abuse υπάρχει, είναι σοβαρό και πολλές γυναίκες έχουν πέσει θύμα του. Επί της ουσιάς και όχι λόγω technicality.

 

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα πραγματικά και είχα μια δυσκολία στο να το βρω για να απαντήσω, δηλαδή το έψαχνα και ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω γιατί βρίσκεται σε αυτήν την κατηγορία.

Έχουν γίνει υπέροχες τοποθετήσεις ήδη στο θέμα.

Δεν γνωρίζω γυναίκα που να μην έχει δεχτεί σεξουαλική επίθεση, παρενόχληση ή οποιουδήποτε είδους σεξισμού.
Είναι ζήτημα παιδείας, ζήτημα κουλτούρας..η λίστα δεν τελειώνει και το πρόβλημα παραμένει σε συχνότητες και βαθμούς απαράδεκτους για την μέση λογική.
Σίγουρα είμαι τυχερή γιατί ζω σε μια εποχή που μπορείς να πεις "ελεύθερα".. "Αυτό είναι λάθος" Κάποιοι άνθρωποι πάλεψαν σκληρά για να έχω σήμερα αυτό το σπουδαίο δικαίωμα, το ανθρώπινο δικαίωμα.

Το χρέος μου είναι να διατηρήσω αυτό το δικαίωμα και να μπορέσω να φτιάξω ένα νομικό σύστημα που να μπορεί επί της ουσίας να με προστατεύσει. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα, αλλά υπάρχει ανάγκη βελτίωσης ως προς αυτόν τον τομέα.

Η αυτοδικία σε καμιά μορφή δεν είναι λύση. Το #me too, νομίζω ότι είναι συνέπεια μιας συνολικής ελλιπής οργάνωσης και πρόνοιας πάνω σε ένα καθημερινό και έντονο πρόβλημα. Η δημοσιοποίηση όμως είναι ένα όπλο που πρέπει να χειρίζεται με προσοχή σε τόσο ευαίσθητα θέματα.

Τι σημαίνει παρενόχληση - σεξισμός- επίθεση? ποια είναι τα ακριβή μεγέθη? τα όρια? Σαν κοινωνία οφείλουμε να έχουμε ξεκάθαρη διαπαιδαγώγηση ως προς αυτό.

Αλλο ένα παράδοξο που πρέπει να θέσω:
Στην χώρα μου οι χειρότεροι σεξιστές, που έχω συναντήσει, είναι οι ίδιες οι γυναίκες.. το ίδιο το φύλο επιτίθεται και στα δικαιώματα μας και στις ελευθερίες μας, πολύ πιο αμείλικτα από τον βλάκα αρσενικό Ελληνάρα.
Είτε γιατί η εποχή συγκρούεται έντονα με συντηρητικές ηθικές.
Είτε γιατί η σεξουαλικότητα λειτουργεί συνειδητά με συμφεροντολογικό σκοπό

Όσον αφορά το δύσκολο ερώτημα, πως θα συμβούλευα μια φίλη, αν είχε δεχτεί σεξουαλική επίθεση από το αφεντικό της.
Αν κάνει καταγγελία και μήνυση, θα χάσει την δουλειά της , ενδεχομένως να δυσκολευτεί να βρει ξανά δουλειά και θα μπλέξει σε έναν νομικό μακροχρόνιο γολγοθά και μάλιστα με προσωπικά της έξοδα.
Αν δεν κάνει τίποτα θα είναι θύμα μιας συστηματικής κακοποίησης και επιπλέον θα είναι συνένοχη. Ακόμα και αν φύγει χωρίς να καταγγείλει την πράξη παραμένει συνένοχη γιατί επιτρέπει σε αυτό το κτήνος να συνεχίσει να επιτίθεται ανενόχλητος και σε άλλες γυναίκες.

Από αυτό το αδιέξοδο, οδηγούμαι στο να συγκρατώ την έντονη επιθυμία να πάω να του σπάσω τα μούτρα ή... στο #me too..(δεν έχει διαφορά)

Προσωπικά, δεν μου έχει τύχει, από "αφεντικό". Πιστεύω ότι θα τον κυνηγούσα μέσω της νόμιμης οδού, με πλήρη γνώση του κόστος όλων των ειδών που θα υποστώ.
Γνωρίζω όμως περιπτώσεις σιωπής και παραίτησης, τις οποίες κατανοώ.

Τίποτα δεν θα μπορούσα να της πω λοιπόν επί της ουσίας.. και θα ένιωθα πολύ άσχημα για αυτό.
Οραματίζομαι μια εποχή που θα μπορώ .. ή που ακόμα καλύτερα, δεν θα χρειάζεται να μπορώ

 

Ένας συλλογισμός

1. Μπορεί να δεχτεί προσβολή το άτομο που υπό δεδομένες συνθήκες δεν μπορεί να αντιτάξει άμυνα.
2. Το να μη μπορεί να αντιτάξει άμυνα είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών συνθηκών, όπως έχουν διαμορφωθεί.
3. Δηλαδή οι ίδιες συνθήκες επιτρέπουν να υπάρχουν προσβάλλοντες και προσβαλλόμενοι.
4. Καλείται η κοινωνία να παράγει τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες μη παραγωγής του φαινομένου.
5. Δηλαδή η ίδια η κοινωνία να αντιμετωπίσει τον εαυτό της σε ένα πεδίο που η ίδια παράγει.
6. Οπότε πρέπει να βρεθεί διαδικασία ελέγχου που να την υπερβαίνει.
7. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κοινωνία να συναινέσει, δηλ, να μην υπάρχουν τα (1), (2), (3).
8. Άρα χρειάζεται θεσμική αλλαγή/βελτίωση/αναθεώρηση.
9. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η αναγκαία συλλογικότητα προς αυτή την γενική κατεύθυνση.
10. "Ολίγον κατεύθυνση" συνιστά συγκάλυψη.
11. Η συγκάλυψη δεν μπορεί παρά να συνιστά μια διαδικασία αποφυγής του γενικότερου θέματος.

Δηλαδή δεν μπορεί να γίνει κάτι..?
Μπορεί!
Πώς..?
Να μειώνουμε με την προσωπική μας παρέμβαση να μειώνουμε τις συνθήκες του (3).
Ισχυρίζομαι πως οτιδήποτε άλλο συνιστά κραυγή.
Και οι κραυγές καταπνίγονται εύκολα με τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες της (3) .

 

Για να καταλάβει κανείς τέτοιου είδους "κινήματα" χρειάζεται να είναι ενήμερος και για ένα γενικότερο πλαίσιο κίνησης μέσα στο οποίο αυτά εμφανίζονται. Ειδικότερα για την Αμερική, θα πρέπει να γίνει αντιληπτός κι ένας κοινωνικός μηχανισμός που βρίσκεται να διαφέρει τόσο πολύ σε ορισμένες εκφάνσεις του, ώστε να αποτελεί συχνά πεδίο παρανοήσεων και παρεξηγήσεων από πλευράς Ευρωπαίων. Ακόμη δεν έχει δείξει το πράγμα προς τα που πηγαίνει και επί της παρούσης μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Η δική μου είναι ότι πρόκειται περί ενός ξεκαθαρίσματος που ιστορικά εμφανίζεται σε τακτά επαναλαμβανόμενα διαστήματα και που συνδέεται με την κίνηση μιας ευρύτερης πολιτικής επιλογής, της οποίας όμως η πραγματική στόχευση δεν εμφανίζεται ως είθισται παρά μόνο εκ των υστέρων. Αυτό χωρίς να σημαίνει πως ότι συμβαίνει δεν αφορά και σε απτά θέματα που ζητούν επίλυση.Αλλιώς δε θα μπορούσε να βρει και έδαφος για να πατήσει. Ο χρόνος όμως, ο τόπος και η μέθοδος είναι στοιχεία που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να μας προβληματίζουν ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο του όλου εγχειρήματος. Θα δείξει...

 

Τι υπάρχει στον χρόνο- τρόπο- μέθοδο που θα έπρεπε να προβληματίζει?

 

Η απάντηση και στα τρία είναι ο αμφισβητούμενος κυριαρχικός χαρακτήρας της Αμερικής, εν μέσω μιας οξυμένης όσο και πολυεπίπεδης, για πολλοστή φορά κοινωνικής κατάστασης, όπου η πολιτική ασκείται με πλήρη σύμπνοια των παρατάξεων μέσω twitter.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση

 

Πολύ κακό για το τίποτα...

Η σεξουαλική παρενόχληση είναι υπόθεση σοβαρή, φυσικά.
Είναι υπαρκτή και προσωπικά την καταδικάζω.

Ωστόσο, όλες οι ιστορίες που ξαφνικά θυμούνται όλοι αυτοί οι (ξεπεσμενοι; ) διάσημοι μου θυμίζουν άσχημη προσπάθεια για να προκαλέσουν λίγο ντόρο.

Έπρεπε να γίνει μόδα για να ξεκινήσουν να μιλάνε για τις "φριχτες" στιγμές που έζησαν;

 

Η καλύτερη.

 

Θα κρατήσω ξέχωρη τη φυσιολογική και αναμενόμενη τροπή που πήρε η συγκεκριμένη συζήτηση, στην οποία τίθενται προβληματισμοί για την κατάσταση αλλά και για τη σεξουαλική παρενόχληση, για να είμαι πιο τυπικός ως προς το αρχικό ερώτημα. Κοινώς δεν καταπιάνομαι με το υπαρκτό ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης, όχι επειδή υπεκφεύγω, αλλά διότι, κατ' εμέ, είμαστε σε εποχή που αισθανόμαστε Che όταν αντικαθιστούμε, αν δεν συμπληρώνουμε κιόλας, ένα πρόβλημα με ένα νέο και στη διαδρομή καταφέρνουμε να είμαστε και περήφανοι γι' αυτό.

Η γνώμη μου για το #metoo, λοιπόν, δεν διαφέρει από αυτή που έχω για άλλα κινήματα/hashtags (δεν διαχωρίζω πλήρως τις έννοιες στην προκειμένη γιατί η μια καταλήγει να αλλοιώνει την άλλη έτσι όπως έχουμε γίνει). Όσο σοβαρό και αποτελεσματικό είναι αυτό το κίνημα ήταν και εκείνο του #thisisacoup ή το ακόμη πιο θορυβώδες του #arabspring κ.ο.κ. Η επανάσταση του retweet δεν έχει τη δύναμη του παράνομα τυπωμένου φυλλαδίου ή βιβλίου, ούτε πρόκειται να την αποκτήσει ποτέ, διότι είναι επιλογή χωρίς ρίσκο, άρα και σαματάς χωρίς ευθύνη. Και, προπαντός, χωρίς follow up.

Συνεπώς, το ίδιο το φαινόμενο #metoo το θεωρώ εξίσου ανούσιο και επιβλαβές. Όχι γιατί δεν υπάρχει το πρόβλημα στο οποίο πάει κόντρα, αλλά επειδή φροντίζει, με τη συνεισφορά του μέσου Darth Μάλακ, να κάνει και τους πιο μετριοπαθείς να αγανακτήσουν με αδιανόητες υπερβολές και κατ' επέκταση, δυστυχώς, να καταλήγουν να αδιαφορούν για το υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα. Διότι όταν πρέπει να αναισθητοποιηθείς κόντρα στη μαλακία, αναγκαστικά αναισθητοποιείσαι και λίγο γενικότερα. Για σιγουριά αν θέλετε.

Μακράν πιο κατάπτυστη η ιδέα που πετυχαίνω όλο και πιο συχνά να εκφράζεται ξεδιάντροπα, κάθε φορά που κάποιος λέει ότι ωραίες οι καταγγελίες, αλλά το θέμα είναι να βγάζει άκρη και η δικαιοσύνη κάποια στιγμή, μπας και καταλάβουμε τι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση. «Το τεκμήριο της αθωότητας δεν μας απασχολεί στο εργασιακό περιβάλλον και δεν ισχύει στην κοινή γνώμη. Είναι μόνο για τα ποινικά δικαστήρια». Η ευκολία με την οποία αγνοείται η πραγματικότητα πως ο νόμος υπάρχει για να μας προστατεύει από τους εαυτούς μας, όχι για να μας προστατεύει μόνο κατόπιν εορτής και άμα κάνουμε κέφι, είναι έγκλημα. Για όλους. Κι αυτό το έγκλημα δεν γνωρίζει ούτε από φύλα, ούτε από χρήματα, ούτε από τίποτα.

Η υπερβολή αυτή φυσικά και ευδοκιμεί περισσότερο στις ΗΠΑ του κακώς εννοούμενου πουριτανισμού, που είχαμε αποφύγει σε μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη μετά τα ρεζιλίκια του Lord Protector Oliver Cromwell, και την τεράστια επιτυχία της Ιεράς Εξέτασης στο να κάνει τους πάντες να ρίξουν καντήλια στην Καθολική Εκκλησία. Στις ΗΠΑ, βέβαια, προτιμούν να γίνεται μεγαλύτερος ντόρος, περισσότερες παρεμβάσεις για το #metoo παρά για τις συστηματικές επιθέσεις οπλισμένων σε σχολεία, πανεπιστήμια και κινηματογράφους. Αδυνατώ να δεχθώ μαθήματα ηθικής όταν η συγκεκριμένη κοινωνία βάζει αυτά τα δύο στη ζυγαριά και ξέρω με κλειστά μάτια προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα.

Άλλο ένα άθλιο «κέρδος» που μας χάρισε το κίνημα αυτό είναι η επαναφορά της μόδας του «δεν πάω τον δημιουργό, εξαφανίζω το έργο του». Διότι προφανώς είμαστε όλοι καθυστερημένοι και δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε και να αξιολογήσουμε τίποτα. Οπότε είναι προτιμότερο το κάψιμο των «βιβλίων» που τόσες και τόσες φορές αποδείχθηκε πως πετυχαίνει ακριβώς αυτό που προσπαθεί να αποτρέψει.

Για μένα και αυτό το θέμα, όπως όλα τα άλλα, είναι ζήτημα δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει νομοθετικό έλλειμμα. Κι αν υπάρχει, δεν είναι αυτό το πρόβλημα καν. Ειδικά στις ΗΠΑ ο νομικός ορισμός της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι τραγελαφικά ευρύς και περιλαμβάνει ακόμη και ανέκδοτα σεξουαλικού περιεχομένου. Βάσει του ίδιου ορισμού, αν ένας Ρώσος φιλήσει σταυρωτά μια Αμερικανίδα, επί αμερικανικού εδάφους, και η τελευταία, χωρίς να αντιλαμβάνεται το έθιμο, το συμβολισμό και την παράδοση, αισθανθεί άσχημα, τότε όχι απλά μπορεί να τον σύρει στα δικαστήρια, αλλά είναι το πιο πιθανό να κερδίσει κιόλας. Και παρά το θεσμοθετημένο πουριτανισμό, έχουν χτίσει βιομηχανίες ολόκληρες που βασίζονται σε όσα υποτίθεται πως μισούν και καταπολεμούν. Άρα ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Ως συνήθως. Και για αυτό φταίνε όλοι. Η Δικαιοσύνη που βαριέται, το βιοποριστικό σύστημα που ακολουθεί η δικηγορία, εκείνη (και εκείνος φυσικά) που δέχεται να ανταλλάξει σεξ (και όχι μόνο) με καταξίωση και επαγγελματική ασφάλεια, εκείνος που παρατηρεί να γίνονται πράγματα και δεν κάνει τίποτα για αυτό, όλοι, πραγματικά όλοι.

Κι επειδή το ενοχικό σύνδρομο είναι ευκολότερη, πιο γλυκανάλατη οδός, από την πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος, ανταλλάσσουμε τη συνείδησή μας με ένα hashtag.

Θυμάμαι το ένα και μοναδικό block που έφαγα στη ζωή μου σε social media. Ήταν μια κοπέλα που ανακοίνωνε ότι την προηγούμενη εβδομάδα ένας στο Θιβέτ έκαψε την έγκυο γυναίκα του όταν ανακάλυψε ότι τα πεθερικά του δεν είχαν την προίκα που του έταξαν. Ένας Ιταλός άρπαζε γυναίκες, τις βίαζε, τις σταύρωνε σε τοίχο και τις άφηνε να πεθάνουν. Κάπου αλλού πιάστηκε ένας κατά συρροή δολοφόνος γυναικών. Και πάει λέγοντας. Και συμπλήρωνε τη δημοσίευσή της η κοπέλα, λέγοντας «κι ύστερα μου λέτε ότι σας φταίει ο φεμινισμός». Η μία και μοναδική ατάκα που μου εξασφάλισε το μπλοκ, χωρίς συζήτηση, χωρίς απάντηση, χωρίς αντίλογο ήταν η εξής:

«Νομίζω πως όταν έχουμε να κάνουμε με φόνους, έχουμε αποτύχει σε τόσο πιο θεμελιώδες επίπεδο που τα σε -ισμός δεν προλαβαίνουν να παίξουν ρόλο». Και...block.

Βασίζονται σε σεξισμό οι παραπάνω φόνοι; Σίγουρα. Χρειάζεται ειδικό επίπεδο βλακείας όμως ώστε να ακούει κάποιος για φόνο και να θίγεται πρώτα για το κίνητρο και ύστερα για την αφαίρεση ζωής. Αυτή η βλακεία κάνει σημαία της κάθε #metoo και το μεταλλάσσει σε ένα ακόμη τσιτάτο για εκείνους που έχουν ανάγκη να εμφανίζονται υπερασπιστές του «δικαίου» αντί του «Δικαίου».

Για αυτό και κανένα κίνημα δεν μπορεί να επιβάλλει τη βελτίωση που μπορεί να φέρει ένας αποφασισμένος και συνετός νομοθέτης. Αλλά δεν φτιάχνουμε από δαύτους. Γιατί άλλωστε; Έχουμε συνηθίσει να φταίμε. Γενικά.

 

Ένα rep και ένα like δεν είναι αρκετό.

Τα σέβη μου.&-

@mods

Γιατί στο off-topic ρε παιδιά ;