#me too

Αλλά και σε όσες δεν είχαμε την τύχη να βιαστούμε από κάποιον διάσημο ;
Ή ακόμη χειρότερα... τελικά να μας αρέσει ;

 

Θα της έλεγα μπράβο που βρήκε τη δύναμη να απορρίψει τη σαπίλα που έζησε. Κι αυτο, επειδή υπάρχουν και άτομα που με τη χειραγώγηση και τα κίβδηλα συναισθηματικά παιχνιδάκια, έκατσαν και ανέχονταν για χρόνια.

Εμένα μου συνέβη αυτό σε 2-3 περιπτώσεις που ενώ απ την αρχή το άτομο έδειχνε κακοποιητική συμπεριφορά με υποβιβασμούς, λεκτική βία, απειλές, (όλα αυτα αυξανόμενα με το χρόνο), εγώ επειδή είχα γοητευθεί απο εμφάνιση, ταλέντα, ενδιαφέροντα, lifestyle, και τον κακό εγωισμό μου, έμενα.
Αρχικά, υπήρχε η βλακεία πως αμα δείξω τα προτερήματά μου, το άτομο θα αλλάξει συμπεριφορά. Αυτό φυσικά ποτέ δεν γίνεται και κανείς δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Για να αλλάξει κάποιος προς το καλύτερο, θα πρέπει να φάει γερό στραπάτσο, να νιώσει πως πλήττεται ο ίδιος και μετά να το κάνει, για τον άλλον.

Υπάρχει και η άλλη βλακεία να πεις, δλδ "προσπάθησε να ξεχάσεις" που δεν υπάρχει περίπτωση, είναι μια κλισεδούρα. Όμως με τον καιρό, αμβλύνονται οι αναμνήσεις, ξεθωριάζει το πως ένιωθες, και γενικότερα δεν το σκέφτεσαι τόσο συχνά όσο στην αρχή, γίνεται πιο απαλό, όπως τα χρώματα όταν ξεθωριάζουν με τον καιρό.

Φυσικά δεν λέμε ποτέ σ ένα θύμα πως έφταιγε που καθόταν και έκανε τον μαλάκα, επειδή το γνωρίζει και είναι αχρείαστη περισσευούμενη βία. Το λέμε μόνο στον εαυτό μας, κι αυτό σπάνια και στην αρχή, ώστε να πάρει φόρα και να φύγει.

...

Θυμάμαι στην 2η καραντίνα, να βάφω ένα υπνοδωμάτιο και να ακούω yt τις καταγγελίες για Λιγνάδη, Χαικάλη, Κιμούλη, Φιλιππίδη κλπ. Μέχρι τότε, ήξερα πως ήταν οι "σχέσεις" μου μ αυτά τα άτομα, με το πιο πρόσφατο να μετράει μήνες απ τον απεγκλωβισμό μου. Όμως ποτέ δεν είχα σκεφτεί τις λέξεις "κακοποίηση", "λεκτική βία", "ψυχολογικός εκφοβισμός" κλπ. Το κίνημα αυτό λοιπόν, μ έκανε να συνειδητοποιήσω τι ήταν αυτά που βίωσα, να τα κοιτάξω κατάματα και να τα αντιμετωπίσω.
Οπότε ναι, όσο κι αν κάποιους τους ενοχλεί, το κίνημα βοήθησε, ξύπνησε άτομα απ το να θυματοποιούνται και να σκεπάζουν την ανωμαλία της ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης κάτω απ το μούφα χαλάκι του "δεν με ήθελε". Αν δεν σε ήθελε, θα έφευγε. Δεν θα καθόταν απ την παράδοξη "συμπόνοια" του να είναι εκεί κοντά και να σε βασανίζει.

...


Επίσης εκείνες τις μέρες της 2ης καραντίνας που άνοιξε το θέμα των καταγγελιών στην Ελλάδα, παρατήρησα πως η κοινή γνώμη ένιωθε μεγαλύτερη απέχθεια μπροστα στις σεξουαλικές επιθέσεις πχ του Λιγνάδη προς εφήβους ή ακόμη και του Φιλιππίδη προς συναδέλφους, παρα στον ψυχολογικό πόλεμο και την βία του Κιμούλη. Λες και είναι σοκ ο βιασμός του σώματος, ενώ ο βιασμός της ψυχής είναι πιο light. Βέβαια ο βιασμός του σώματος εμπεριέχει και τον βιασμό της ψυχής, όμως όταν έβλεπα την Λέχου να λέει για ψυχοφάρμακα που έπαιρνε ώστε ν αντέχει το bullying και να παίζει παραλληλα, και αυτό να γίνεται σε συνέχειες, με σόκαρε το ίδιο. Ακόμη περισσότερο όταν άτομα του χώρου έλεγαν πως είχανε κάπως μάθει να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές σαν κάτι αναμενόμενο, σαν τον προπονητή που σε βρίζει και σε δέρνει ψυχικά για να τα πας καλύτερα. Οικτρό.

Και τότε παρατήρησα πως όλοι ήτανε άντρες. Καμία γυναίκα δεν φάνηκε επειδή είναι πιο καλόψυχες; Φυσικά και όχι, απλώς ακόμη υπάρχουν έμφυλα στερεότυπα που θέλουν τον άντρα πιο χύμα πιο κάφρο, και τη γυναίκα πιο ύπουλη και μουλωχτή.

Θυμάμαι πχ μια δασκάλα που επειδή κάποιοι 9χρονοι συμμαθητές ξεβράκωσαν ένα άλλο παιδί, τους απείλησε (μουφα απειλή βέβαια) με ξερβράκωμα σαν τιμωρια την επόμενη μέρα, και όταν το έλεγε χαμογελούσε διεστραμμένα. Όπως θυμάμαι το ίδιο χαμόγελο απ την καθηγήτρια της κοινωνικής και πολιτικής αγωγής στο Γυμνάσιο όταν μας ρωτούσε ποια ήταν η χειρότερη τιμωρία και μας έλεγε για την δική της εμπειρία, γυμνή στην χιονισμένη αυλή ενώ εγώ αναρωτιόμουν σε πιο μέρος της Ελλάδας κάτι τέτοιο ήταν κοινωνικά αποδεκτό.

...


Όταν ήμουν 10 χρονών, ο δάσκαλος της μουσικής πήγε φαντάρος και έτσι στη θέση του ήρθε ο πατέρας του. Ήταν ένας ασπρογκριζομάλλης που όταν έμαθε πως είχα τον γιο του, μου είπε "να ήσουν λίγο πιο μεγάλη, και θα σε έκανα νυφούλα". Η μάνα μου είπε, πως επειδή ήταν απο χωριό, συνήθιζαν να παντρολογάνε τα κορίτσια απο μικρά. Εμενα πάντως μου θυμίζει κάτι ανώμαλους γάμους με νύφες παιδιά στην Σαουδική Αραβία αυτο που είπε, επειδή δεν ήμουν καν έφηβη, ήμουν στις αρχές της Πέμπτης Δημοτικού. Ο ίδιος τύπος, που χρησιμοποιούσε το ταλέντο μου σαν ταχα έρεισμα για να εκδηλώνει τον θαυμασμό του, ήταν ο ανώμαλος που θα απλωνε το ξερό του να μου αγγίξει το υποτυπώδες στήθος που είχα στην Έκτη Δημοτικού, σε μια ταχα προσπάθεια να μου διορθώσει την θέση του χεριού μου. Εγώ αντέδρασα και έκανα πέρα, κι εκείνος χασκογέλασε ελαφρώς λέγοντάς μου "Γαργαλιέσαι;".

Δεν είναι όμως όλα στο κλισε του ανώμαλου πορνόγερου. Και δυστυχώς δεν παίζει ρόλο η ηλικία, όπως κάποτε ήθελα να πιστεύω. Την ίδια σχολική χρονιά που ξεκινούσα την Πέμπτη Δημοτικού σε καινούριο σχολείο στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε μετακομίσει στο καινούριο μας σπίτι, το καθεστώς ήταν τα ζευγαράκια.

Εγώ ούτε είχα ιδέα μέχρι τότε, τι σημαίνει να "τα έχεις" με κάποιον. Γρήγορα όμως μου ήρθε ο πρώτος απεσταλμένος που μεσολαβούσε για τον φίλο του. Το εθιμοτυπικό ήταν τα ζευγάρια να αλληλογραφούνε, το αγόρι να υπερασπίζεται το κορίτσι, και στα παρτυ να χορεύουνε μπλουζ με σβηστά τα φώτα.
Σε ένα απ τα παρτυ αυτά, βρέθηκα να παίζω πιάνο επειδή η συμμαθήτρια είχε μια ματσωμένη γιαγιά που είχε ένα όρθιο πιάνο αντίκα. Και τότε, δίπλα μου κάθισε ο Γιώργος, ο μόνος που μου άρεσε. Και μιλούσαμε, με άκουγε να παίζω, και απο τότε γίναμε αχώριστοι. Συζητούσαμε για ώρες, σχεδιάζαμε διασκευές ταινιών με καστ συμμαθητές μας, εκείνος σκηνοθέτης κι εγώ σεναριογράφος.
Δεν άργησαν οι συμμαθητές μας την καζούρα πως είμαστε εραστες επειδή "δεν θα χαμε". Επειδή χορεύαμε μπλουζ στα παρτυ και κάναμε παρέα αλλά δεν αλληλογραφούσαμε όπως τα ζευγάρια (που κατα τα λοιπά, δεν μιλούσανε σχεδόν καθολου μεταξύ τους : P ).
Θυμάμαι πως όλη την κοινωνική κατακραυγή την δέχτηκα εγώ, και οχι ο Γιώργος. Και μολονότι δεν είχαμε κάνει τίποτε ερωτικό πέρα απο το να χορεύουμε, είχα ακούσει αγόρια πάλι να έχουν φτιάξει και τραγουδάκι το όποιο πήγαινε κάπως έτσι "είναι μια πουτάνα που τη λένε -- κι έχει τα βυζιά της μες στην αγκαλιά της, είναι μια πορνη που τη λεν --" Και όλο αυτό ενώ κανείς μας δεν είχε κλείσει καν τα 12.

Οπότε, ανάμεσα στο γλοιώδες χούφτωμα του δασκάλου μουσικής και στο σκωπτικό τραγούδι απο 11 χρονα, το δεύτερο με σοκαρε πιο πολύ. Όχι πως το πρώτο δεν θα έκανε περισσότερο να φρίξει η κοινωνία που θεωρεί τα παιδάκια του Δημοτικού, αθώα, και μάλιστα, τόσα χρόνια πριν.

Πέρα απ το τραγουδάκι που με έκανε να νιώσω άσχημα που εμπαινα στην προεφηβεία και το σώμα μου μολονότι ήμουν αδύνατη και ψηλή, είχε αρχίσει να σχηματοποιείται σε εφηβικό, ένιωθα κόμπλεξ και απο την κίνηση του δασκάλου που συνέβη την ίδια σχεδον χρονική περίοδο, αλλά και απο κάτι μπαρμπάδες και θειές, γνωστούς της μάνας μου που όταν μας χαιρετούσαν στο δρόμο με κοιτούσαν και έλεγαν "είναι ανεπτυγμένη για την ηλικία της" και "πως μεγάλωσες εσύ".
Γι αυτό στο Γυμνάσιο έπιανα τα μαλλιά κοτσίδα και φορούσα ρούχα που να μην ήταν κολλητά, ωστε να μην προκαλώ κανέναν ανώμαλο, σε όποια ηλικία κι αν ήταν.

Τα αγόρια εκείνα της Πέμπτης και Έκτης Δημοτικού, προς το τέλος της Έκτης βρήκανε επίσης ακόμη ένα σεξιστικό παιχνίδι εις βάρος των κοριτσιών. Στην αρχή ρωτούσαν "πες στα αγγλικά, "θέλω ένα φτηνό βιβλίο κλειδί" και τα ανυποψίαστα κορίτσια απαντούσαν "Ι want a cheap book key", και τότε της έπιαναν το κεφάλι με το χέρι και έκαναν έναν δυνατό πλαταγισμό καθώς της κρατούσαν το κεφάλι κάτω, ενώ γελούσαν "πάρτοοο". Στην πορεία, δεν χρειάζονταν το παιχνιδάκι με την ερώτηση. Έπιαναν όποια ήθελαν και το έκαναν όποτε ήθελαν γελώντας.

Και φυσικά, όποια δεν ήταν όμορφη ή δημοφιλής έτρωγε εξτρα bullying.
...

Η είσοδος στην εφηβεία ήταν βίαιη, πρόστυχη, βρώμικη και γεμάτη απο σεξιστικά, φαλλοκρατικά και μισογυνιστικά κατάλοιπα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας πριν 20+ χρόνια. Απ τα 11 χρονα αγοράκια που αντέγραφαν μισογυνισμό, ως τον 60χρονο πορνογερο που ρωτούσε ενα 11 χρονο κορίτσι αν γαργαλιέται και που οραματίζονταν νυφούλα, απ την Πέμπτη Δημοτικού. Το θέμα είναι πως τα σημερινά μικρά, και ακόμη χειρότερα τα κορίτσια, τραγουδάνε τραπίλες και αποδέχονται αυτές τις αναχρονιστικές αηδίες.
Πότε άραγε και με ποιον τρόπο θα ηρεμήσουν άραγε οι φαλλοκράτες απ το να λατρεύουν περισσότερο κι απ τους gay, τον φαλλο λες και είναι κάποιο όπλο της φύσης που τους έκανε "εκλεκτούς";
.

Σιγουρα το metoo είναι μια απ τις προσπάθειες να γίνει η αρχή της μη ανοχής σε κάθε είδους κακοποίηση. Παλαιότερα, εγώ προσωπικά ντρεπόμουν να μιλήσω. Αργότερα πάλι το ένιωθα σαν ήττα να φύγω. Πλέον έχουν γίνει κάποια βήματα προς την εξυγίανση, αλλά έχει ακόμη πολύ δρόμο..

 

Τα είπατε όλα...