#me too

το #metoo και ο πουριτανισμός σε ολόκληρη την ιστορία του, απ' τον 16ο αιώνα, απαγόρευε το κρασί και τις γιορτές γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, γιατί το κακό φύλο δεν ήταν καλά χειραγωγημένο στις γιορτές και τις διασκεδάσεις. επέβαλε στον προηγούμενο αιώνα και την ποτοαπαγόρευση εκεί που ήταν πολύ ισχυρό ρεύμα. κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ των φύλων είναι παρενόχληση και βιασμός σε αυτήν την ιδεολογία, μαζί και στην τρέχουσα ουρά της. αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του πουριτανισμού, όσο και προβάλλονται παραπειστικές προφάσεις με την επίκληση συναισθηματικών αυτοματισμών γιά να κρυφτεί ο πυρήνας της ιδεολογίας.
«κακοποιήσεις» διαφόρων ειδών και βαθμών βέβαια αντιμετωπίζουν οι πάντες (ή σχεδόν) στην καθημερινότητά τους. κάποιοι κατασκευάζουν και δαίμονες γιά να μπορέσουν να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους, όπως το #metoo

 

Like

 

Λάικ..!
Αααα... Και τα "θύματα" να μαζεύουν μόνα τους τα ζουμιά από την κλάψα...

 

Τέτοια πράματα είσαι και φαίνεσαι, και α 'πό κει μη το πω στη θειά μου πούχει άντρα πυροσβέστη, να σου δείξει...

 

Για ακόμη μια φορά εχω την εντύπωση πως συζητάμε για διαφορετικά θέματα. Ευχαριστώ για την παραπάνω απάντηση , προσωπικά δεν εχω διακρίνει προσπάθεια ποινικοποίησης της αλληλεπίδρασης μεταξύ των φύλων, όμως θα εχω το νου μου.

 

Δύο χρόνια γεμάτα μετά την έναρξη του #metoo ίσως μπορούμε να αρχίσουμε να το κρίνουμε από τα αποτελέσματά του - κατ' εμέ είναι αρνητικά στο σύνολό τους.

 

Το metoo ξεκίνησε ως ένα χασταγκ και απευθυνόταν σε γυναίκες που έχουν βιώσει σεξουαλική παρενόχληση/ξυλοδαρμό/βιασμό. Το σκεπτικό είναι πως όσες περισσότερες μιλάνε επώνυμα, τόσες περισσότερες θα γλιτώσουν. Ένα δεύτερο σκεπτικό είναι μπας και ευαισθητοποιήθουν άτομα και κοινωνίες.

Το μίνι και το πουτανακι δεν είναι επίκληση στο συναίσθημα. Ήταν και ακόμα παραμένει, το κύριο επιχείρημα βιαστών και κακοποιητων στα δικαστήρια. Όχι επειδή το μίνι έχει ειδικούς νόμους, αλλά επειδή έπρεπε οι "αρχιδατοι αυτοί μάγκες" να φανούν ως θύματα με επιχειρηματολογία δεκτή από την κοινωνία. Εν έτει 2020 στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε και για βιασμό που οδήγησε σε ανθρωποκτονία.

Φοβικοί με τον ιό οι μπάτσοι που έσπαζαν δόντια στη Κυψέλη. Φοβικοί με την ομιλία στα Σεπόλια. Φοβικοί με τα μηχανάκια στην Κρήτη. Φοβικοί με το λιμάνι στη Χίο. Φοβικοί με τα 15χρονα στα Εξάρχεια. Μόνο στην Ομόνοια δεν ήταν φοβικοί. Όσοι πήγαν εκεί στο συντριβάνι είχαν περάσει από τεστ φοβικοτητας και στάλθηκαν οι επίλεκτοι φαίνεται. Μάλλον έχω διεστραμμένο μυαλό που νόμιζα πως η αίσθηση εξουσίας και ατιμωρησίας λειτουργεί πολλαπλασιαστικά για τέτοιες συμπεριφορές.
Όπως είπα και στην αρχή της συζήτησης, η αρχή έχει γίνει με την δημοσιοποίηση γεγονότων. Ο φόβος σπάει. Οι κοινωνίες θα επιλέξουν.

 

το χασταγκ αντιφα ιζ ε τερροριστ οργκανιζεησιον, ξεκίνησε(!) από ανθρώπους που βίωσαν παρενόχληση από τους κακούς μαύρους και λευκούς που δεν κάθονται ήσυχοι. κυρίως βίωσαν παρενόχληση από την ύπαρξη μαύρων και λευκών που δεν είναι είναι αρκετά συμμορφωμένοι και καθως πρέπει. τι φοβούνται και γιατί έχει αναλυθεί σε τόμους ολόκληρους.

κάθε, μα κάθε, αξιοπρεπές στρεβλωτικό χάσταγκ ξέρει πολύ καλά οτι δεν πρέπει να επινοήσει εκ του μη όντως τον τρόπο που θα εκφράσει το μίσος του, χρειάζεται να συνδέσει με μιά αφορμή γιά να την στρεβλώσει και να αποκρύψει το περιεχόμενο του πυρήνα του, αλλιώς δεν είναι στρεβλωτικό.
το χασταγκ κορωνοϊός, χρειάζεται μιά ίωση γιά να αυγατίσει τα "θύματα" και να κλειδώσει τον κόσμο, δεν γίνεται να την επινοήσει απ το πουθενά. κι εγώ θύμα του κορωνοϊού είμαι. δεν είμαι καμμιά υστερόβουλη κλασομπανιέρα. κι εκεί έξω είναι κανα δυό χιλιάδες αλήτες που σπάνε τζαμαρίες και βουτάνε τηλεοράσεις, ευνουχίστε τους υπόλοιπους, δίκες και μαλακίες, εγώ φοβάμαι μην μου πάρουν την δική μου, μεταξύ άλλων, αλλά φοβάμαι και να το πω γιατί είμαι αδικημένος, εγώ ειδικά.

υγ ενημερωτικό: στα δικαστήρια ο ντιφεντερ μπορεί να λέει οτι του καυλώσει γιά να υποστηρίξει τον εαυτόν του, αιώνες τώρα, είναι ο μονάδικος απ τους παράγοντες της κάθε δίκης που δεν ελέγχεται γιά τους ισχυρισμούς του. κοινωνίες που επέλεξαν να αφαιρέσουν αυτήν την δυνατότητα απ τον δικαζόμενο, έχουμε δει.
υγ2: όποιος νομίζει οτι στην κυψέλη έσπασαν δόντια από παληκαροσύνη κι όχι από φοβικότητα, φυσικά είναι με το #metoo, το οποίο σπάει δόντια με το ίδιο μίσος όποτε πετύχει ευκαιρία, όχι μόνον τώρα, όχι μόνον η παρούσα έκφραση του #metoo
υγ3: στην ομόνοια δεν φοβόμαστε, είναι τα δικά μας παιδιά, η φυλή μας, η καλή φυλή, που είναι αδικημένη και κατατρεγμένη κι έχει πάντα δίκιο, που απειλείται από τους κακούς. μία φαρροου απ το χωριό, δεν την ξέρεις.

 

Same old story, same old shit.

Οι περισσότερες συζητήσεις σχετικά με το #metoo καταλήγουν στο you too. Tu quoque. Γνωστή μέθοδος του cross complaining, whataboutery, whataboutism,
γουαταμπαουτίζμ.

Κάποιος άλλος το είπε καλύτερα από μένα "Whataboutism is a way to avoid other people's pain."

 

Πα να πει "αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, πάαινε μαζί τους"...
Η παρεχόμενη επιλογή ώστε κάποια άτομα να "πααίνουν" από την πίσω πόρτα για να μη τα δούνε, είναι το ταρατατζούμ εμβατήριο για το σωστό βήμα πασαρέλας στο κόκκινο χαλί της παράδοσης άνευ όρων, εν ονόματι της πεπολιτισμένης γκλαμουριάς, το να γίνουν κάποι αλά Άουσβιτς, δεν φοριέται καθόλου, είναι ντεμοντέ τα ριγέ, πασέ, πώς το λένε...

 

“Why Did You Say That I Raped You?” He asked.
He didn’t understand.
 
Jessica Trumpour
Mar 12 · 3 min read

 
 
Photo by "); background-size: 1px 1px; background-position: 0px calc(1em + 1px);">Alex Ivashenko on "); background-size: 1px 1px; background-position: 0px calc(1em + 1px);">Unsplash
We sat in my room facing one another, perched cross-legged on pink velvet cushions. His eyes looking clearly into mine, his hands tenderly holding mine, his heart gently cradling mine. We had been crying together after spending months crying apart, finally touching on the things we had avoided talking about most.

I wondered if I had been wrong, had the depression following the quitting of my addiction to alcohol caused a rift? Was I to blame? Had I just been blind to the selfish ways I had acted? I started to cry. A hot tear ran down my cheek, and with it came the stinging guilt that suddenly washed over me in my moment of uncertainty.

He watched me with a tenderness I was unfamiliar with. He felt soft for the first time since I had known him. He squeezed my hand, as if to let me know he was here, as if to tell me I wasn’t alone — but I was.

“Why did you say that I raped you?” He asked.

My stomach felt like he had punched me in the gut. I had forgotten about that. How could I have forgotten about that? More proof of his master manipulator capabilities — maybe that's why I had allowed him space in my life again. I looked up at him trying not to let my discomfort show. I could see the skepticism and uncertainty in his eyes. He didn’t understand.

I was so taken aback by his question I had almost lost any capacity to respond and ended up bursting into tears and blurting out the only three words I could think of.

“Because you did.” He looked back at me questioningly.

“I thought we had a thing — an understanding.” He responded.

My stomach dropped further taking with it any hope I’d had for him to have grown in the time we had spent apart. I felt the tears well up in my eyes and my voice get caught in my throat.

He didn’t understand.

Even after he’d told me of how he’d held other women sobbing as they shared their experiences of rape. Even after he’d told me he’d comforted them in their moments of need — he didn’t understand.

Rape, for him, was a narrowminded perspective, dowsed in toxic masculinity. Rape, for him, meant the kind that television shows often depicted. The kind where the girl fights back and says no, the kind that’s violent and is an obvious attempt to force a woman against her will.

I didn’t. I didn’t fight back, I didn’t say no. I had willingly gone along with the ways he’d pushed me into sleeping with him, despite my incoherence. I had willingly let him undress me, and touch me, and fuck me — because the alcohol told me I could. Because I’d had so much to drink that my inhibitions had lowered to the ground. Because I was so incoherent I had lost all touch with reality.

“I was drunk,” I said through choked back tears. “I was blacked out drunk and you — you were sober.”

He looked at me blankly. He didn’t understand.

“You took advantage of my body when I had no control, no recollection, no coherency. I don’t know what happened. I don’t remember anything except that I got scared and hysterically cried. You took advantage of my unknowing. You took what you wanted — because you could — instead of waiting to see if it was really what I wanted.”

He looked at me, a perplexed expression crossed his face, before he said, “I don’t understand.”


https://medium.com/we-are-warriors/why-did-you-say-that-i-raped-you-he-asked-10f0ab9801f7

 

Judging survivors is easier than understanding us. Understanding comes with great discomfort with just how ugly the world is. To understand adult survivors requires a laying aside of privilege for some, a difficult acceptance of vulnerability for others, and even a call to responsibility. As long as people believe that we had something to do with the abuse, we should have been over it by now, or it wasn’t as bad as we say, people feel safer in the world. They feel wiser and more righteous with judgment than they do with responsibility. So, we do not have to waste time trying to convince anyone of the trauma that comes with being an adult survivor of childhood sexual abuse or how difficult the journey is. We just have to understand it ourselves.

Dr. Rosenna Bakari