Moναξιά ή ελευθερία;

Ακριβώς! Άλλο πράγμα η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Μοναχικός είναι ο άνθρωπος που επιλέγει να έχει ανθρώπους ή σύντροφο δίπλα του ωστόσο όμως να επιθυμεί να έχει και αρκετό χρόνο με τον εαυτό του. Να απολαμβάνει την ησυχία του!
Η μοναξιά όμως είναι δυστυχία..

 

Δεν ξέρω αν η μοναξιά είναι δυστυχία, νομίζω ότι είναι ευκαιρία να τα βρει ο καθένας με τον εαυτό του, να διαπραγματευτεί μέσα του τα θέματα που πρέπει....
Η μοναχικότητα είναι επιλογή, και ως τέτοια εκτιμάται από μένα ιδιαίτερα...
Όλοι έχουμε ανάγκη από τον χρόνο και τον χώρο μας, ακόμη κι όταν είμαστε με κάποιον άνθρωπο ζευγάρι, άρα η μοναχικότητα είναι μία γεύση ελευθερίας, ακόμη και μέσα στην συντροφικότητα...
Τα αυτοκόλλητα άτομα δεν τα κατάλαβα ποτέ, δεν υπήρξε ποτέ σιαμαία στις σχέσεις μου, πάντα είχε χώρο ο άλλος να αναπνέει...
Κι όταν ο άλλος, μου έκοβε τον αέρα τον δικό μου και με έπνιγε, πάντα διεκδικούσα την μοναχικότητά μου, έστω και περιορισμένη...

 

Την μοναχικότητα την κανεις επιλογή όταν πελών δεν σε ενδιαφέρει να έχεις στην ζωή σου το ότι νάναϊ και πλέον αποζητάς και είσαι έτοιμος να δεχτείς μονο αυτό που πραγματικά σε εκφράζει.
Μερικά ακόμα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει διαλέξει την μοναχικότητα είναι η δύναμη και η καλή επαφή και συμφιλίωση με τον εαυτό του.
εννοείτε ότι κάποιος που διαλέγει την μοναχικότητα έχει και αυτός ανάγκη από αγάπη ανθρώπους παρέα απλά δεν τον ενδιαφέρει σε καμια μορφή κάτι τέτοιο αν δεν είναι αυτό που τον εκφράζει.
Πολλές φορες άτομα που επιλεγουν την μοναχικότητα είναι άτομα που για πολλά χρονια βρεθήκανε με ένα σορό άτομα γύρο τους και στο τέλος απλά αηδιάσανε από το ποσο δήθεν και fake ήταν όλο αυτό.
Η επιλογή της μοναχικότητας από μονη της και μονο σημαίνει ελευθερια στην αντίπερα όχθη μοναξιά νιώθει εκείνος που ενώ θέλει κολασμένα ένα κοινωνικό περίγυρο άσχετα με την ποιότητα και το ποσο αληθινός είναι δεν τον έχει για λόγους που εκείνος ξέρει

 

Ντύσου με χαμόγελο.

-Βαρύ ρούχο το χαμόγελο.Πολύ βαρύ.-
Δεν αντέχεται το βάρος του κάθε μέρα,το ξέρω. Τα μισά χαμόγελα αστράφτουν τη μέρα,μα τη νύχτα αστράφτουν όλα. Ο άνθρωπος είναι πιο γυμνός από ποτέ,όταν βρίσκεται σε μοναξιάς κατάσταση. Κατά το σκοτάδι της μοναξιάς αστράφτουμε όλοι το ίδιο. Όλα τότε είναι ίσα. Όλα τα χρώματα μοιάζουν ίδια. Τι θλιβερό όμως: ν΄αστράφτουμε ξέχωρα-μόνος του ο καθένας. Τα λάθη του ο άνθρωπος τα κάνει γιατί σκέφτεται νύχτα κι αποφασίζει μέρα. Κρυφά απ΄τη μοναξιά σου θα σου πω να την εμπιστεύεσαι. Ελπίζω μια νύχτα,όλοι να καταλάβουμε πως εν τέλει:

-Όταν είμαστε γυμνοί, είμαστε ίσοι,μωρό μου...

_ Όλη μέρα

 

Σ´αυτό το καλοκαίρι αξίζει το λιγότερο, ένα χιστκοκικό φινάλε.
Οι μισοί έχουν τη μοναξιά της μονάδας και οι άλλοι μισοί τη μοναξιά του πλήθους.
Το πρόβλημα είναι πως οι μεν θέλουν να πείσουν τους δε ότι η δική τους μοναξιά είναι χειρότερη.
Ίδια είναι η μοναξιά, παίδες.

 

 

Η ελευθερια του πνευματος,η πραγματικη και απολυτη ελευθερια,ερχεται μονο σε καταστασεις και φασεις της ζωης μας οπου ειμαστε μονοι...
Ο ανθρωπος ειτε σε μια ερωτικη ειτε σε μια φιλικη σχεση θα "εξαναγκασθει" σε υποχωρησεις και συμβιβασμους προκειμενου να κρατησει την εκαστοτε σχεση του σε βιωσιμο επιπεδο.
Αυτο συμβαινει γιατι δεν εχουν ολοι τις ιδιες αποψεις,τις ιδιες επιθυμιες,συνηθειες ή οπως αλλιως θελουμε να το πουμε.Ετσι,αναποφευκτα βαζουμε στην ακρη καποια κομματια του εαυτου μας,τα οποια μας στερουν εμμεσα την ελευθερια μας.
Οποτε για μενα ελευθερια πραγματικη μπορει να υπαρξει μονο οτανειμαστε μονοι μας,εμεις και η μοναξια μας που λενε!Υπαρχουν και ανθρωποι οι οποιοι ισως καταφερνουν να τα συνδυασουν αλλα μιλαμε για σπανιες περιπτωσεις.
Αυτα...

 

Τη νύχτα αυτή η αστυνομία
μάζεψε τους αλήτες απ' το πάρκο
πλάκωσε το εκατό
κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα
φύγε φύγε όσο έμεινε καιρός
γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα
πως βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός
και το στόμα σου φαρμάκι απ' τα τσιγάρα
το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός
μια διαδήλωση κοιτάς πίσω απ' τα τζάμια.

Από όλα τα τραγούδια
αγαπούσα πιο πολύ τα λαϊκά
η ζωή μου έχει αλλάξει
κι έτσι τώρα δε με ζαχαρώνουν πια
Το κλειδί βάζω στην πόρτα για να μπω
το δωμάτιο είναι κρύο και στενό
όταν πέφτει το βραδάκι τι να πω
σε θυμάμαι με το πράσινο παλτό.

Όταν πέφτει το σκοτάδι
στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν
την αλήθεια ποιος θα μάθει
ένορκοι πληρωμένοι θα με κρίνουν
Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά,
στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν
και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά
και το κόμμα με τραβάει απ' το μανίκι.

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω
Αλέξη πες μου,
Αλέξη πες μου αν με θυμάσαι
το καλοκαίρι έχει τελειώσει
από καιρό έχει τελειώσει
τι ζητάς
στην παραλία τα καφενεία είναι κλειστά
κι η θάλασσα βρώμικη και σάπια
μετανάστες ξαναγύρισαν εδώ
τρομαγμένοι φεύγουν απ' τη Γερμανία
την καρδιά μου στους σταθμούς την τυραννώ.

Μην κοιτάς τους στρατιώτες
στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί
μου θυμίζουν επεμβάσεις
μου θυμίζουν δυσκολίες γιώτα χι
την θυμάμαι ένα κάμπο να διαβαίνει
στο ασανσέρ όλο φοβότανε να μπει
η συννεφούλα μου κερδίζει το παιχνίδι
τώρα στα χέρια της κρατάει το ψαλίδι
κι έτσι είναι περισσότερο ορφανή

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω
Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω
τα ορφανά μου που κρυώνουνε
μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό
που ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει,
όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό
στο διάδρομο είχα δει ένα νεκρό
οι γιατροί δε μας δίνουν σημασία
βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία

Η μποτίλια έχει αδειάσει
του μπάρμπα Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει
κι απ' το πάρκο μέχρι εδώ
η σειρήνα του εκατό
ακούς ουρλιάζει
το δωμάτιο είναι κρύο και στενό
κι ο Τσιτσάνης μ' ένα γιάλα με προγκάρει
αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις
αλλά εσύ που μ' αγαπούσες
μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις.

 

Εσύ; Πόση ελευθερία αντέχεις;
by Μένη Κουτσοσίμου

Έξω ο καιρός δεν λέει να φτιάξει, εκεί που βγαίνεις, μαυρίζει ακόμη ο ουρανός.

Από πού κι ως πού συννεφιασμένη εποχή το καλοκαίρι… πάει χάλασε κι αυτό.

Μέσα σου όμως το ίδιο κλίμα… Απορείς;

Βάζεις ποτό και ξενυχτάς την καληνύχτα σου, κάνοντας τα δικαστήριά σου.

Γνωρίζεις βέβαια ότι στο φως της νύχτας όλα μεγενθύνονται. Κάτι δεν σου πάει καλά όμως.

Είναι κάτι στιγμές που και ο ήχος της σιωπής κάνει τόσο θόρυβο που σε τρελαίνει.

Τι χρώμα έχει αλήθεια η σιωπή; Εδώ σε θέλω. Ορίστε τα χρώματα, διαλέγεις αναλόγως.

Με τι χρώμα θα έβαφε τη θάλασσα ένα παιδί που ζει στη στεριά; Όπως του την έμαθαν.

Ο άστεγος, τον ουρανό; Όπως τον αντικρίζει όταν βρέχει.

Ο πλούσιος, τη φτώχια; Όπως τη χρησιμοποιεί για να πατάει επί πτωμάτων.

Ο άπληστος, την αγνότητα; Όπως τη βιάζει.

…Σαν να είναι όλες οι πληγές απόψε ανοιχτές. Πώς να φτάσει η παρηγοριά και τι να περικαλύψει… Μόλις χαμηλώσει η περηφάνια, χτυπά αλύπητα η εσωτερική φωνή.

Ο φόβος, τι χρώμα έχει; Σκούρο.

Και η ψευτιά; Βρωμάει.

Η ασυδοσία; … παλεύεις με τις λέξεις.

Μα αυτά δεν είναι χρώματα… σκοτάδι σιωπών σ’ έχει περιλούσει.

Τέτοιες ώρες στη γωνιά του νου είναι που βγαίνουνε μαχαίρια.

Δε σου πάει τέτοια ζωή. Μπορούμε να μιλήσουμε για ισορροπία ευθυνών;

Θα ήταν υπερβολικό να ισχυριστώ ότι γι’ αυτό που είσαι και νιώθεις ευθύνεσαι αποκλειστικά εσύ. Φαίνεται όμως ότι δεν κατείχες τις απαραίτητες αντίρροπες δυνάμεις για να το κοντρολάρεις. Ενδέχεται μάλιστα να επιδείνωσες την κατάσταση με τους χειρισμούς σου, εξαιτίας της φαινομενικής υπεροχής σου ή έστω να το νομίζεις.

Πώς θα μπορούσε να σ’ επηρεάσει άλλωστε η ελευθερία σου, όταν μέχρι πρότινος δεν την διεκδικούσες;

Τώρα σκέφτεσαι αποκλειστικά τη φυγή – κυρίως την φυγή προς τα μέσα. Η ένοχη συνείδηση γεννιέται μέσα σου.

Στο δίλλημά σου απαντώ πως η σιωπή δεν θα σου χρωματίσει το τοπίο.

Σαν ξεθωριασμένο αντίγραφο νιώσε το.

Αποχρωματίστηκε μπροστά στα μάτια σου από τις αντιξοότητες της ζωής σου, το εφήμερο της ύπαρξης, τη σκληράδα του κόσμου, την άβυσσο της ψυχής, το ακαταλόγιστο των επιλογών, την ανανταπόδοτη αγάπη, τα αχαλίνωτα ένστικτα, το άδικο, το απλήρωτο κενό που χάσκει κάτω απ’ ό,τι αποκαλούμε ψυχή, την τυφλή πίστη, τις προσδοκίες.

Η ζωή είναι σαρκοφάγος τελικά. Κι έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζεις. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, θάβονται όλοι εκεί, νεκροί και ζωντανοί… Όσο κι αν χαμαιλεοντίζεις και μετασχηματίζεις τις αναμνήσεις σε εμπειρία, είναι όλα εκεί, σαν ναρκοπέδιο.

Γνωρίζοντας τη μοναξιά, την αποξένωση, κι εν γένει τη συναισθηματική ανθεκτικότητα, επιλέγεις πολλάκις να αυτοπροστατευθείς και να οριοθετηθείς, εσύ και οι άλλοι. Το πρόβλημα των ορίων, αποτελεί βασανιστικό εγχείρημα της εποχής μας σε ατομικό και συλλογικό βαθμό.

Μπορείς να αγαπήσεις χωρίς να ακυρωθείς;

Μπορείς να παραμείνεις ταπεινός και αληθινός χωρίς να διαλυθείς;

Μπορείς να συμβάλλεις χωρίς να καταργήσεις τον άλλο;

Οι άνθρωποι δεν αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.

Χρειάζεται κάθε στιγμή να γνωρίζουν τίνος είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα και ποιός καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του.

Αν δεν αντέχεις λοιπόν την αλήθεια που έφτιαξες εσύ, συνέχισε να στριφογυρίζεις στον τάφο που έσκαψε η αδράνεια και οι δήθεν αντοχές σου.

Τη νύχτα έχω μάρτυρα… για πες.

Πόση ελευθερία νομίζεις ότι αντέχεις;

 

Ποια ειναι η απολυτη ελευθερια;

 

Ο θάνατος

 

που το ξέρεις;

 

Γιατί κανένας δεν γυρνάει απο εκεί