Music challenge

Πριν 145 χρόνια σαν σήμερα, στις 28 Μαΐου του 1871, τα τελευταία οδοφράγματα της Κομμούνας του Παρισιού υποχωρούν κάτω από την πίεση του στρατού των Βερσαλιών και των Πρώσων. Οι τελευταίοι υπερασπιστές τους καταφεύγουν κυνηγημένοι στο νεκροταφείο Περ Λασέζ, παγιδεύονται στον ανατολικό τοίχο του και εκτελούνται μέχρι ενός. Εχουν προηγηθεί 72 μέρες ελέγχου της πόλης από τις επιτροπές των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, όπου δοκιμάζεται για πρώτη φορά στην σύγχρονη εποχή η ιδέα της απόλυτης κοινωνικής ισότητας.

H πρώτη απόπειρα της εργατικής τάξης να οικοδομήσει έναν κόσμο χωρίς τάξεις και χωρίς Κράτος («Η Κομμούνα του Παρισιού υπήρξε μια επανάσταση ενάντια στο ίδιο το Κράτος, αυτό το υπερφυσικό εξάμβλωμα της κοινωνίας», θα γράψει ο Καρλ Μαρξ, σε ένα από τα τελευταία του αντικρατικά σκιρτήματα), πνίγεται οριστικά στο αίμα και σταματά αφήνοντας πίσω της περισσότερους από 10.000 νεκρούς και αναρίθμητους ανάπηρους, φυλακισμένους και εκτοπισμένους. Η καταστολή της ξεκινά μια εποχή κατά την οποία η Ευρώπη θα κυβερνάται από ένα βαρύ σιδερένιο χέρι και η οποία δεν έχει τελειώσει ακριβώς ούτε σήμερα.

Ανοίγει όμως και μια εποχή επαναστάσεων, που θα βρίσκει πάντα δρόμους για να προχωρά, να συνεχίζει και να εξελίσσεται μέσα από και παρά τις ήττες της: το 1900 με την άνοιξη του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία (που θα τη σταματήσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο πατριωτικός πυρετός), το 1917 με τα εργατικά συμβούλια της Πετρούπολης (που θα τα ακρωτηριάσουν και θα τα εξαφανίσουν τελικά οι Μπολσεβίκοι), το 1936 με την εργατική και αγροτική αυτοδιαχείριση στην Καταλονία και την Αραγονία (που θα την καταστείλουν ο σταλινισμός και η γραφειοκρατία της CNT με τον κυβερνητισμό της), και ξανά στο ίδιο το Παρίσι, το Μάη του '68, τον Δεκέμβρη του '95 κι επίσης σήμερα, τις μέρες αυτές τις ίδιες. Μια εποχή που θα γεννήσει μια σειρά από κινήματα και ιδέες που η ανθρωπότητα πρώτη φορά τα διανοήθηκε τότε και όχι ολόκληρα: ανάμεσά τους ο φεμινισμός, τον οποίον προλέγει στην Κομμούνα η Λουίζ Μισέλ.

Αυτή η εποχή, η εποχή της επαναστατικής αυτενέργειας των κοινωνιών, που ξεκίνησε με την Κομμούνα του Παρισιού δεν έχει τελειώσει. Κι αν η φτώχεια, η εκμετάλλευση, ο πόλεμος, ο ταξικός διαχωρισμός, ο εθνικισμός και το βαρύ σιδερένιο χέρι του Κράτους κυριαρχούν ακόμα πάνω στον πλανήτη και τον πιο ανήσυχο από τους κατοίκους του, τον άνθρωπο, οι εξεγερμένοι Κομμουνάροι, είχαν από τότε κάτι να πουν:

«Ναι, αλλά από κάτω η γη βράζει/
Οι άσχημες μέρες θα τελειώσουν/
Και το νου σας στην εκδίκηση/
Οταν οι φτωχοί το αποφασίσουν»

 

Εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ’ ένα αντίγραφο..

 

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
πίσω απ' τα μάτια πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή

Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει

 

@