Music challenge

Ή μαγεύονται κοιτώντας το φεγγάρι... Και ξαφνικά το ασημένιο φως του τους κάνει να ακούν ένα πολύ ευγενικό πληκτροφόρο να παίζει μέσα τους ...

 

Κάποιοι βέβαια είχαν την τύχη...Πριν πολλά χρόνια...Να θαυμάσουν μια μελαχρινή οπτασία...Λουσμένη από το φεγγαρόφως...
Γυμνή, να παίζει πιάνο...Για κείνους μονάχα...Και να νιώθουν τα νεύρα τους να πάλλονται...και να τους ξεσκίζουν την ψυχή...Σαν ηλεκτρόδια...

 

Kαι οι υπόλοιποι ζήτησαν ανοχή κρυμμένοι στη σκιά να κλέψουν λίγο από την ομορφιά  

 

Oι υπόλοιποι ήταν μονάχα λεκέδες στον τοίχο...Γιατί εκείνη η ομορφιά, ήταν "δανεική"...για τα δικά μου μάτια μόνο...Η δική μου Banshee...
Που στο τέλος ξέσπασε στο αποτρόπαιο κλάμα της...Για ένα θάνατο που δεν ήταν ο δικός μου...Φάρμακο το δέρμα της για τις μιαρές μου επιθυμίες... 

 

Kαι μέσα στο λυγμό μια εξομολόγηση... Και μετά η ερώτηση: θα με περίμενες για πάντα;
Κάτι σαν τα όνειρα 

 

@aethereal

 

Κι εγώ θ' απάνταγα στην ερώτηση της...Όπως και τότε...Σαν σ' ένα διάλογο μας...Όταν πια δεν ανέπνεε παρά μόνο στον ατελείωτο ύπνο της και στα δικά μου πνευμόνια...


Μ : Κοιμάσαι?

Αισθάνομαι την επιδερμίδα σου στη δική μου, να τρίβεται βαμβάκι σε βράχο αιχμηρό, να σχίζεται βίαια.
Νιώθω ένα άλγος που σπάει τα μηνίγγια, φοβάμαι μη σε λερώσω, αυτό ποτέ δεν άλλαξε.

Και σε θέλω...

Πόσο σε θέλω, ακόμα και στην κατάσταση που βρίσκεσαι, καταβρεγμένη, σχεδόν αποσυνθεμένη.

Γυρίζεις πλευρό, ξύπνησες.


Δώσε μου ένα χάδι...

Π : ...Τι μου προσφέρεις σαν αντάλλαγμα?

Μ : Θα λάβω φροντίδα του κάθε σου αντίο...

---------------------------------------------------------

Όπως πάντα έπρεπε να είναι...Όπως κι έγινε... 

 

Σαλεύει,τα μάτια μισοανοίγουν.
Ρωτάει:Πόσες πληρωμένες νύχτες μένουν ακόμα;
Λέτε: τρείς
Ρωτάει: Δεν αγαπήσατε ποτέ καμιά γυναίκα;
Λέτε: όχι,ποτέ.
Ρωτάει: δεν ποθήσατε ποτέ καμιά γυναίκα;
Λέτε: όχι ,ποτέ.
Ρωτάει: Ούτε μια φορά,μια στιγμή;
Λέτε:όχι,ποτέ
Ρωτάει: Ποτέ; Ποτέ;
Επαναλαμβάνετε: ποτέ.
Χαμογελά,λέει: περίεργο πράγμα ενας νεκρός.
Ξαναρχίζει: και δεν κοιτάξατε ποτέ μια γυναίκα; ποτέ δεν κοιτάξατε μια γυναίκα;
Λέτε: όχι,ποτέ.
Ρωτάει: τι κοιτάζετε; Λέτε όλα τ ‘αλλα.
Τεντώνεται,σιωπά.Χαμογελά.Ξανακοιμάται.
…………………………………
Μαργκερίτ Ντυράς

 

Εκείνη φοβόταν την βροχή μονάχα τον Νοέμβρη...Που και που ένα γκρίζο περιστέρι την έψαχνε...Κούρνιαζε στο περβάζι της...Εκείνο που κοιτούσε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό...
Περίμενε κάποιο ψίχουλο από το βλέμμα της...Αλλά εκείνη στο σπίτι δεν βρισκότανε ποτέ...

----------------------------------------

Νοέμβρης

Κι ύστερα -αν συμβεί να φύγω-
θα απομείνει κάτι
από μένα
στον κόσμο μου-
θα απομείνει ένα ισχνό ίχνος σιωπής
στο μέσο των φωνών-
μια μικρή ανάσα λευκότητας
στην καρδιά του γαλάζιου- .

Και ένα βράδυ του Νοέμβρη
μια ασθενική μικρή
στη γωνιά ενός δρόμου
θα δει τόσα χρυσάνθεμα
και θα είναι τ' αστέρια
ψυχρά πράσινα κι απομακρυσμένα-
Κάποιος θα κλάψει
ποιος ξέρει πού -ποιος ξέρει πού-
Κάποιος θα ψάξει τα χρυσάνθεμα
για μένα
στον κόσμο,
όταν θα συμβεί δίχως επιστροφή
να πρέπει να φύγω.

( Antonia Pozzi )

 

@σε όλους τους ''κακοαναγνωσμένους''...

 

@Janine, απόλαυσέ το και χωρίς τεχνολογική ''υποστήριξη''...

 

@Tenebra_Silente